Opa’s en oma’s. Wat een luxe als je kind ze nog heeft. En dan het liefst alle vier nog, natuurlijk (zes, in mijn geval). En oma’s en opa’s worden graag ingezet om op te passen op de kleine. Eventueel naast een kinderdagopvang of juist ter vervanging van een kinderdagopvang. En van dat laatste is in mijn geval sprake.
Nu zijn er meer ouders die die luxe hebben voor hun kinderen. Het geeft je veel vrijheid en het scheelt je natuurlijk veel kosten. Hoeveel precies? Daar heb ik me nooit in verdiept, in alle eerlijkheid. Maar hoe vanzelfsprekend is het? En wat maakt onze generatie als ouders zijnde, zo anders toen onze eigen ouders in onze positie zaten met ons als kleine koters?
Vroeger
De huidige generatie ouders (daar val ik dus ook in en dan ben ik zelfs op latere leeftijd moeder geworden) verschillen qua levensstijl veel met de generatie van hun ouders. Totdat ik naar de basisschool ging, was mijn moeder thuis voor mij en mijn zusje. Mijn vader was kostverdiener. Een rolverdeling die heel normaal was in die tijd. Toen mijn zusje en ik eenmaal allebei op de basisschool zaten, ging mijn moeder weer werken. En haar tijden kon ze zelfs zo regelen dat ze er weer was om ons op te halen. Ik ben dus van 1978. Niet alle moeders van klasgenootjes werkten, overigens. Maar mijn moeder koos er wel weer voor en haar werkschema kwam uitstekend uit met het ouderschap.
Overblijven
Ik ben als kind dus ook nog nooit naar een kinderdagopvang geweest. Wel moest ik tijdens de pauze overblijven op school. Maar die rol had mijn tante op zich genomen. Dus zo zag ik alsnog een bekend gezicht. En al heel snel noemden al mijn klasgenootjes haar ook tante Hedy, want tja, dat steekt aan.
Huub
Die paar keer dat mijn ouders eens besloten om uit eten te gaan of naar een feestje gingen zonder ons, hadden we Huub. Als goede vriend van mijn ouders, werden wij aan hem toevertrouwd. Als hij kwam oppassen, was het altijd een feest. We mochten laat naar bed, maakten hapjes, deden bordspelletjes of deden een danswedstrijd. Ja, we keken er naar uit om Huub weer te zien, die paar keer per jaar. Want mijn ouders maakten nauwelijks gebruik van een oppas. Als ze overdag op pad gingen, gingen we mee.
Nu
Hoe anders is dat nu? We willen zoveel én doen ook veel. Het is de normaalste zaak van de wereld dat beide ouders werken. Daarnaast is er altijd wel een evenement waar je naar toe wil, een concert, een festival, een feestje of in ons geval: samen motor rijden. Natuurlijk kan je kind wel eens mee, maar soms wil je gewoon even alleen/samen of met vrienden gaan. En dan zijn er nog de momenten ’s avonds. Even gezellig samen uit eten, een bioscoopje pakken, een verjaardag vieren, je vriendinnen zien. De generatie van nu doet, bij voorkeur, veel beroep op een oppas. En die oppas is in veel gevallen, de (schoon)grootouder.
Grootouders als vanzelfsprekende oppas
En daar las ik dus laatst een artikel over. Blijkbaar wordt er heel vaak een beroep op de grootouders gedaan. Op zich lijkt mij dat niet erg, want grootouders kunnen (en mogen) altijd nee zeggen. Dus dat stoort mij niet eens, want zelf leg ik ook regelmatig de vraag bij ze neer. Nee, het probleem ligt bij het feit dat veel ouders het vooral vanzelfsprekend vinden dat opa en oma oppassen. Het is namelijk gratis, ze zijn familie en het ‘hoort’ bij hun rol om op te passen (althans, vinden veel ouders).
En wow… het vanzelfsprekend vinden dat oma en opa wel oppassen op je kind, vind ik erg ver gaan. Ik vind het zelfs ongepast. Ik las in dit artikel over grootouders die geen nee durven te zeggen, omdat ze bang waren voor de boze reacties van hun eigen kinderen. Met als resultaat dat ze zelf nauwelijks tijd hadden om iets te doen wat hun uitkwam. Nu voelden ze zich gedwongen om te werken om het schema van hun eigen kinderen heen. Of aanstaande ouders die blij de komst van en kleinkind aankondigden bij oma en opa, waarbij een schema werd overhandigd van de oppasdagen, om hun eigen werkdagen heen. Persoonlijk vind ik het vreemd om het als vanzelfsprekend te vinden dat jouw ouders zullen oppassen. Jij/wij hebben tenslotte voor het ouderschap gekozen.
Naar de oppas
Zoonlief (en wij als ouders) hebben geluk. We hebben maar één dag per week een vast oppas moment. De overige dagen is één van ons thuis. Om de week doen mijn ouders en mijn schoonouders dat. Zoonlief is dus nog nooit naar een kinderdagopvang geweest. Niet omdat we daar specifiek tegen zijn, maar omdat we dus de luxe hebben dat we er geen gebruik van hoeven te maken. Dat oppassen hebben de opa’s en oma’s zelf aangeboden, overigens. Zij wilden één keer in de twee weken oppassen, dus dat komt zo fantastisch uit. Vanzelfsprekend vinden we het niet en we zijn er dan ook nooit van uitgegaan dat onze ouders als oppas wilden fungeren, toen zoonlief net was geboren. En doordat ze het zelf ook aangeboden hebben, kijken ze er ook echt naar uit om hun kleinkind weer te zien.
Naast deze vaste dag per week, vragen we ook regelmatig op andere dagen om een oppas. Maar dat is hem hem. We vrágen het. We gaan er nooit vanuit dat onze ouders oppassen. Overigens gaat dit artikel er niet over hoe vaak je een oppas nodig hebt (en of dit nu dagopvang is of oma of opa), in verband met werk of welke andere reden dan ook. Het gaat me om die vanzelfsprekendheid. Dat je er vanuit gaat dat je jouw kind wel bij oma en opa kan plaatsen of dat je geen ‘nee’ accepteert als ze eens niet willen/kunnen oppassen. Overigens zie ik opa en oma niet als ‘de oppas’. Ze zijn opa en oma en moeten vooral leuke dingen doen met hun kleinkind en een goede band krijgen. Maar doordat ze willen en kunnen oppassen, helpen ze ons ook op weg.
De luxe van veel oma’s en opa’s
Ons geluk is wel dat zoonlief een 3e oma heeft die kan oppassen. Maar ook mijn broer en een nichtje bieden zich graag aan als oppas. En dan is er ook nog sprake van vriendlief. We treffen het enorm met de vele mogelijkheden. En daarbij zien we dat onze zoon altijd veel plezier heeft bij iedereen, al zijn dit allemaal volwassenen. Door naar een (internationale) speelgroep te gaan, komt zoonlief in contact met andere kindjes. Dit compenseert dat hij niet naar een dagopvang gaat én ik vind het reuze gezellig.
Verkeerde inschatting
Dat onze opa en oma (en anderen) met liefde oppassen, blijkt wel om het feit dat wij één keer een fout maakten. We wilden de ouders van manlief ontlasten (want zij passen wel erg vaak op) en boden aan om één dinsdag in mindering te brengen, zodat ze meer ademruimte hadden. Huilend vroeg schoonmoeder wat ze fout hadden gedaan, waardoor ze hun kleinkind één keer minder mochten zien! Goed, herstel.. we laten het schema zoals het is voorlopig. Maar we zijn ze elke keer ontzettend dankbaar. Dankzij deze mensen kunnen wij er regelmatig op uit en hebben we ook genoeg tijd voor ons zelf. Alhoewel we natuurlijk ook juist erg vaak op pad gaan als gezin. En kan het oppassen eens echt niet? Ook prima natuurlijk. Dan passen wij daar onze plannen op aan, zeker niet andersom.
En jullie?
Maar hoe gaat dat bij jullie? Vinden jullie het juist vanzelfsprekend dat opa en oma oppassen op hun kleinkinderen? Of beschouw je het als een luxe, als anderen op je kind willen passen? Is er überhaupt sprake van een oppas?
Ik heb geen kinderen, maar ik mag vast wel even m’n gal spuwen toch? Ik heb een bloedhekel aan ouders die hun ouders (de opa’s en oma’s in dit geval) soort van verplichten om op te passen. Nu ben je er als opa en oma zijnde natuurlijk zelf bij, maar mijn nekharen gaan soms overeind staan als ik in mijn omgeving kijk naar de manier waarop sommige mensen ermee omgaan. Twee weken op vakantie? Dikke prima.. Opa en Oma willen vast wel oppassen. Excuse me?! Dat gaat me echt veel te ver. Mocht ik ooit kinderen krijgen dan gaat zoiets nevernooit gebeuren hoor, die kids gaan lekker mee of ik blijf thuis (ik heb niet voor niks voor kids gekozen dan). Liefs.x
Maar natuurlijk mag dat! Leef je uit (wat je hebt gedaan).
Helemaal mee eens! Dat vind ik dus ook absurd. Ik denk ook zo. Wij hebben gekozen voor het ouderschap, dus moeten we het zelf regelen. Als oma en opa geen oppas willen zijn, wordt het een andere vorm van opvang. En als je dat niet wil en ook heel vaak op pad wil, had je er eerder over moeten nadenken.
Die verplichting die jij noemt, noem ik dus die vanzelfsprekendheid. Ja hallo zeg. Inderdaad, dat dus.
En 2 weken? Echt? Wat een lef dat je denkt dat iemand anders wel even op je kinderen past. Heb je dat echt ervaren in je omgeving? Een weekend even zonder kinderen kan ik me voorstellen. Maar dan nog kan dat alleen in overeenstemming met elkaar!
Echt 2 weken! Naar Curaçao zijn ze geweest, mijn nekharen gingen overeind staan. Een weekend kan ik me ook voorstellen, maar dat ook niet elke maand.
Nee.. sommige ouders snappen er niks van :p. Liefs.x
Daar kan ik ook niet tegen! Dan moet je geen kinderen op de wereld zetten.
Wij nemen onze kinderen bijna altijd gewoon mee en als ze moe zijn gaan we naar huis.
Het was zelfs zo dat toen mijn zus (is 16 jaar ouder) 50 werd ze me vroeg of we ’s avonds de kindjes eens een keertje bij de schoonouders konden laten zodat we eens een keer wat langer konden blijven.
Dat hebben we dan ook gedaan. Maar dat is dus echt een uitzondering… mensen weten dat al: wij komen met zijn allen! 🙂
Groot gelijk dat je nekharen overeind komen.
Ik begrijp trouwens niet dat die grootouders dan niet zeggen dat het erover is.
Mijn schoonouders en ouders zouden nogal steigeren denk ik!
Ik denk dat dat ook komt omdat sommige grootouders de lieve vrede willen bewaren. En ook bang zijn dat ze dan ineens hun kleinkind niet/weinig mogen zien. Sommige ouders kunnen dat spelletje heel vies spelen. Triest is dat.
Mijn kinderen hebben slechts 1 opa waar contact mee is en die woont in het buitenland. Ik heb die ‘luxe’ dus niet. Vind ik heel jammer. Nog niet eens zo voor het oppassen als wel voor het warme familiegevoel die een opa en oma kunnen geven. En ja, ook voor het oppassen, omdat ik zelf altijd in de knel zit met oppas en (dus?) al een jaar of 4 niet weg ben geweest met vriendinnen of zoiets dergelijks. De kinderen van een van mijn beste vriendinnen hebben nog 4 opa’s en oma’s. Op dinsdag na school zijn ze altijd bij de ene opa en oma en op de vrijdag bij de andere. Dat komt de werkende ouders goed uit maar ik weet dat die opa’s en oma’s die ene dag per week ook echt leuk vinden en er naar uit kijken. Dat is dan toch mooi?!
Dat kan ik me voorstellen. Een opa (en/of oma) is in de eerste instantie bedoeld als.. inderdaad, opa of oma zijn. Opa en oma’s knuffelen met je. Verwennen je soms net iets meer en doen leuke dingen met je. Dat is hun rol. Als ze toevallig ook nog kunnen oppassen, is dat gewoon een bonus.
En ja, wat jij omschrijft vind ik ook mooi. Dan klinkt het harmonieus en dus inderdaad omdat iedereen het zo wil. Daar is het ook voor bedoeld en dan blijf je er naar uit kijken als je kleinkind komt.
Wat jammer dat je het moeilijk vindt om een oppas te vinden. Zijn er geen andere ouders die dat eens kunnen doen? Want al 4 jaar niet weg geweest zijn met vriendinnen, is wel ontzettend lang (behalve als je het zelf niet mist). Maar voor vriendinnen is er altijd je man, toch? Want als hij gewoon thuis is, hoef je natuurlijk geen oppas te regelen. Het is meer als je allebei weg wil of als je toevallig weg moet/wil, als de ander moet werken.
Ik heb ook geen man 😉
Dat is dan soms wel een dingetje. Je mag er wel één van mij lenen als oppas. Heb er toch twee 😉
Haha eerlijk delen enzo 😉
Mijn zoontje ging naar een gastouder en een dagje naar opa en oma. De gastouder past op tot vier jaar. Nu hebben mijn ouders de rol volledig op zich genomen maar dat is nu alleen ophalen van school en na een half uur ben ik er al. Ik vind het luxe maar mijn ouders doen het met alle plezier. Ze hebben het zelf aangeboden en wij zijn daar heel blij mee.
Wat mooi dat je het zo geregeld hebt en dat je ouders het hebben aangeboden. Dat lijkt me ook het gezondst voor iedereen en zo heeft iedereen er langer plezier van.
wij zijn zelf vaak oppas voor de kleinkinderen, maar alleen maar als er niks op onze planning staat
Goed om te lezen dat je ook je eigen leven/wensen in het oog houdt. Hoe leuk oppassen op de kleinkinderen ook is, natuurlijk.
Mijn ouders zijn regelmatig op reis met de camper. En gelijk hebben ze. Af en toe passen ze wel op als ze aan huis zijn en in de vakantie gaan de kinderen vaak bij ze logeren. Dit is dan niet voor oppassen maar voor de fun en gezelligheid. Ook vind m’n moeder het leuk om met m’n dochter elke week mee te gaan naar de paardrijles. Dan helpt ze mee met het verzorgen en zadelen van het paard. Ik vind trouwens ook dat je het nooit als vanzelfsprekend mag vinden dat grootouders altijd maar oppassen. Tenzij ze zelf aangeven dat ze het leuk vinden om vaste dagen in de week op te passen en verder nog te pas en onpas willen komen. Uiteraard vind ik wel dat je in noodsituaties een beroep moet kunnen doen op de grootouders.
Dat is ook mooi. Het gaat niet altijd om oppassen, inderdaad. Logeren omdat het gewoon kan, is het ook van waarde. Want daar zijn ze tenslotte ook oma en opa voor, voor de gezelligheid.
In dat laatste vind ik ook dat je gelijk hebt. Je moet het niet vanzelfsprekend vinden, maar je mag het wel hulp verwachten er sprake is van een noodsituatie. Daar ben ik het zeker met je eens. Want je moet wel op ze kunnen bouwen op dat soort momenten. Zoals laatst moest ik naar het ziekenhuis voor een afspraak voor zoonlief (niets ernstigs). Maar ik moest ook werken en manlief had de auto en moest ook werken. Mijn ouders pasten op die dag. Ze hebben mij opgehaald van het werk, zijn samen naar het ziekenhuis gegaan en zetten me daarna weer af bij het werk. Dat is dan fijn, dat het op die manier kan.
Ik vind dat wel luxe ja, zeker niet vanzelfsprekend maar ik weet dat mijn moeder wel eens heeft gezegd dat ze wel een dagje op ons toekomstige kindje zou willen passen. Ergens vind ik ook wel een klein beetje dat wanneer je voor kinderen kiest je niet beide 40 uur kan blijven werken (is geen verwijt naar anderen ofzo, wat iedereen doet en kiest moet die zelf weten). Maar dat je niet helemaal stopt met werken snap ik ook weer helemaal.
Dat is fijn, dat ze het heeft aangeboden. Dan zou ik er zeker gebruik van maken! Ik snap wat je bedoelt. Zelf wil ik ook niet 40 uur werken als moeder. Maar… in mijn geval, wil ik überhaupt niet 40 uur werken. Heb dat nog nooit gedaan. Ik word daar doodongelukkig van. Ik vind het knap als anderen het kunnen, maar ik geniet teveel van mijn vrije tijd. En 40 uur werken vind ik zelf echt zonde van mijn week. Dus ik heb nooit meer gewerkt dan 32 uur en dat bevalt me altijd prima.
Ik uit een hele kleine familie en dan is ook nog de band die we onderling hebben niet zo heel sterk. Voor mij was het als alleenstaand moeder een groot probleem wanneer mijn kind bijvoorbeeld ziek was en ik naar mijn werk toe moest. Mijn moeder woonde te ver weg en mijn vader had daar geen zin in…
Zelf verheug ik me erop wanneer ik oma zal zijn om altijd klaar te staan voor mijn kleinkind. Ik denk dat ik iedere gelegenheid zal aangrijpen om bij mijn kleinkind te kunnen zijn. Lijkt me fantastisch!
Oh ja, dat kan ik me voorstellen! Doordat we maar 1 dag hebben dat we allebei werken, kunnen we eigenlijk alles overlappen als zoonlief ziek is. Er hoeft eigenlijk nooit iemand vrij te nemen. Dat scheelt ontzettend. Ik kan me voorstellen dat als je alleenstaand bent, werkt en weinig oppas tot je beschikking hebt, dat dat de lastige dingen zijn.
Je vader heeft al het recht om geen zin te hebben om op te passen, natuurlijk. Maar het is wel fijn dat familie kan klaar staan als je echt in nood zit.
Fijn dat jij later wel zou willen oppassen. Ik denk dat het er van af hangt hoe vaak die iedere gelegenheid is. Voor mijn schoonouders is zoonlief hun eerste kleinkind (waarvan ze op een gegeven moment niet meer dachten dat die zou komen). Dus je merkt dat zij echt vrijwel altijd willen oppassen. Voor mijn ouders is het kleinkind nummer 4. Dat is toch anders, merk ik. Die willen minder oppassen en dat is prima. Gelukkig kan ik wel een beroep op ze doen in geval van nood. En dat is fijn.
Ik vind het niet vanzelfsprekend en mijn ouders ook niet.
Dan is dat mooi in balans! Zo zie ik/zien wij het ook.
Nee, ik vind het zeker niet vanzelfsprekend en zelfs ongehoord dat sommigen zo denken.
Ik ben zelf een nakomertje, en dus zijn mijn ouders al een eind in de 70.
Daar even drie lawaaimakertjes afzetten doe ik echt niet! Soms voor een paar uurtjes en dan alleen de oudste twee of zo.
Mijn schoonouders hebben zelf altijd een groot gezin gehad en houden van de drukte.
De kinderen vinden het héérlijk om er te logeren. Maar dat valt hoogstens een keer of drie voor op een jaar tijd.
En echt alleen als het hen ook past! We proberen nog altijd zoveel mogelijk als gezin te doen…. dat kan helaas nog niet altijd, maar ik zie het alleen beteren als ze ouder worden.
Mooi dat je het niet vanzelfsprekend vindt. En vooral met de leeftijd van je ouders kan ik me voorstellen dat je niet 3 drukke kinderen bij ze wil brengen! Fijn dat je rekening houdt met hun planning. Dat doet helaas niet iedereen.
Ik denk ook dat het oppassen van opa en oma niet vanzelfsprekend is, wel hangt het ook af hoe de relatie en met opa en oma in elkaar zit. Ik ben blij dat in dat geval mijn kinderen geen oppas meer nodig hebben. Toen mijn schoonvader en moeder hier nog woonden, kwamen ze helemaal uit Limburg af en toe op mijn oudste zoon te passen. Ik was zo dankbaar. Niet zolang daarna immigreerden zij naar Thailand. De ouders van mijn man zijn allebei al lang overleden. Dus dat is geen optie meer. Fijn van jullie zoon dat door omstandigheden niet naar de kinderopvang hoeft en hij altijd omringt is door mensen die van hem houden en om hem geven. :-)Sorry dat ik nog geen e-mail terug heb gestuurd over Thailand.
Ja, mee eens. Soms heb je geen band met je ouders dat ze het niet willen. Of andersom, dat jij je ouders niet geschikt vindt om op te passen. Dat ondervond een vriend van mij. Hij wil niet dat zijn eigen ouders oppassen of alleen met mate.
No worries!! Dat heeft echt geen haast 🙂
Mijn dochter ging 1 dag in de week naar opa en oma. En de andere dag naar de andere opa en oma. Voor de rest ging ze mee naar het kdv (ik werkte daar). Ik heb vanaf het begin gezegd dat ik het niet vanzelfsprekend vind dat opa’s en oma’s op zouden passen…Ik heb het gevraagd maar ze stonden erom te springen. Ik heb altijd gevraagd of ze het mij willen aangeven als ze niet meer willen. Toen ik zwanger was van mijn zoontje heb ik gevraagd of ze weer wilden oppassen. Ik had ook andere oplossingen kunnen bedenken maar ik wilde ze wel zelf de keuze geven aangezien ze het bij mijn dochter echt leuk vonden. Ze wilden het weer doen. En daar ben ik altijd dankbaar voor geweest. Nee vanzelfsprekend vind ik het zeker niet, ik ben alleen maar heel dankbaar!
Dat is netjes. Zo deden wij dat ook, inderdaad. Het lijkt me gewoon zo belangrijk dat iedereen aangeeft wat hij/zij wil en dat niemand zich bezwaard voelt. Ik had eens een paar keer achter elkaar oppas nodig, maar voelde me bezwaard. Maar mijn schoonouders vinden het fantastisch om op te passen en zeiden ook dat ik het altijd moest vragen. Als ze echt niet kunnen, zouden ze dat aangeven. Dat is ook fijn, dat je het niet vanzelfsprekend hoeft te vinden, maar je ook niet bezwaard hoeft te voelen.
Het is echt een luxe als je opa’s en oma’s in de buurt hebt die op je kinderen willen passen. Wij hebben die luxe niet en werken daarom om de beurt. Ik ma-di-wo en hij do-vr-za en de avonden. Dat betekent dat we weinig flexibel zijn in het maken van afspraken en er sowieso weinig tijd is om met mensen af te spreken of spontaan dingen te doen, want altijd is 1 van ons bij de kinderen terwijl de ander werkt. Onze enige dag samen vrij willen we graag met elkaar doorbrengen (gebeurt niet altijd). Als voordeel gaan onze kinderen niet naar een opvang en ze zijn ook graag bij ons en graag thuis. Ach, het is voor een paar jaar… zo snel al gaan ze naar school en is alles alweer anders. Zo maakt ieder weer zijn eigen keuzes. 🙂
Ja, helemaal mee eens. Het is ook een luxe. En door die luxe, hebben wij veel vrijheid en dat realiseer ik me al te goed. In dat opzicht is het ook luxe als je samen je werkweek zo kan afspreken, dat je zelf bij je kinderen kan zijn. Als ik dus kijk naar ons rooster, realiseer ik me dat ook weer. En leuk om te weten dat mijn werkdagen dezelfde zijn als die van jou.
Als je, zoals in jullie geval, maar 1 dagen tegelijk vrij hebt, snap ik dat je die wil besteden aan je gezin. Zou ik ook voor kiezen!
Ik vind het helemaal niet vanzelfsprekend. Mijn moeder was zich laatst aan het verontschuldigen, omdat ze zoveel afspraken had staan en niet op kon passen. Ik heb gezegd dat ze nooit en te nimmer haar excuses aan hoeft te bieden voor het feit dat ze een eigen leven heeft. Ze doen al zoveel voor ons en dat waardeer ik echt enorm! Ik vind het namelijk echt geweldig dat ze ons willen helpen en dat zal ik nooit, maar dan ook nooit vanzelfsprekend vinden.
Dat zeg je goed. De moeder van Zef (oma nummer 3) had toevallig laatst hetzelfde. Ik had haar voor een 3e keer gevraagd, maar ze kon toevallig weer niet. En ze bood haar excuses aan. Ik zei ook dat ze dat helemaal niet hoeft te doen. Ze hoeft geen excuses aan te bieden voor iets wat ík graag wil plannen/regelen. Kom nou! Ik wil juist dat mensen weigeren als het niet uitkomt en dat ze zich niet in bochten gaan wringen. Buiten de vaste oppasdagen (de dinsdag dus), wil ik vooral dat men alleen oppast als het ook echt uitkomt. Niet omdat het moet.