Ik ben geen rekenwonder. En dat is een understatement. Ik heb andere talenten, op taalgebied bijvoorbeeld. Maar ik heb geen cijfermatig inzicht. Als je mij een grootte wil duidelijk maken, moet je het niet hebben over vierkante (kilo)meters. ‘Zo groot als 3 voetbalvelden’, daar kan ik wat mee. Als je mij vraagt wat ik zou doen met een ton, heb ik daar niet direct een antwoord op. Dat komt omdat zo’n bedrag me weinig zegt. Als ergens teveel nullen achter een getal staat, weet ik niet hoe ik het moet uitspreken. Ik kan logisch nadenken en snel verbanden leggen, maar ik ben niet thuis in rapportages en grafieken.
Maar ik snap wel hoe je verantwoordelijk om moet gaan met je geld. En hoe je uitgaven in verhouding moeten liggen met datgene wat je verdient. Ik bedoel, zowel mijn man als ik werken 3 dagen per week voor een gemiddeld salaris. En daar redden we het prima mee, anders waren we wel meer gaan werken. Werk je minder, dan kies je gewoon niet altijd voor A merken in de supermarkt. En ik word er blij van als ik met kleding slaag in de sale of het via marktplaats scoor. Door slim om te gaan met je uitgaven en bewust keuzes te maken, is het voor ons dus mogelijk om met een 28-urige werkweek onze hypotheek te betalen, elk weekend iets leuks te doen en ‘gewoon’ te kunnen reizen. En we komen niets te kort. Het is waarschijnlijk iets wat de gemiddelde persoon ook doet. Leven naar zijn/haar salaris en meer werken (of een beter betaalde baan vinden) als je meer wil uitgeven.
Jong en in de schulden
En daarom vind ik het erg moeilijk om me te verplaatsen in de deelnemers van ‘Een dubbeltje op zijn kant’. Ik kijk er niet vaak naar, maar een jong stel, eind 20 en hoogzwanger van de tweede, trok mijn aandacht gister avond. Nog geen 30 jaar en nu al een schuld van € 80.500,- Ja, natuurlijk kan het voorkomen dat je in de schulden zit buiten je eigen schuld om. Maar dat was niet het geval bij dit jonge stel. Ik viel van de ene verbazing in de andere.
4 studies
Zij stopte 3 maal vroegtijdig met haar studie. Hij deed dat zelfs 4 keer en heeft zich zelfs een 5e keer ingeschreven voor een nieuwe opleiding. En zo bouw je een enorme artieste studie schuld op. Inmiddels hebben ze ook een behoorlijke huurachterstand, ondanks diverse waarschuwingen. Het stel zou op kort termijn uit huis worden gezet. Uiteraard nooit de ideale situatie, maar al helemaal niet als je 30 weken zwanger bent zoals zij. Terwijl je al een zoontje hebt rond lopen.
Brood op de plank
Dus… wat doe je dan? Werken en nog harder werken om in ieder geval zo veel mogelijk in te lopen op je schuld. En die studie? Daar ga je natuurlijk niet aan beginnen. Althans, dat zou ik denken. Maar deze gezonde mensen, hebben helemaal geen baan. Dat zij nu niet kan solliciteren in verband haar zwangerschap, begrijp ik. Maar hij? Ondanks dat hij bijna vader van de tweede wordt, denkt hij er niet aan om een baan te zoeken. Want zijn prioriteit, zo zegt hij, is zichzelf ontwikkelen. Dus werken is absoluut geen optie. En van dat soort antwoorden schrik ik nogal. Ik kan er niet met mijn hoofd bij dat je geen verantwoordelijkheid voelt naar je gezin toe en de schuldeisers. Maar het wel vanzelfsprekend vind dat je gebruik maakt van alle toeslagen die er zijn (zoals kinderbijslag). Dit stel heeft alle tijd van de studie financiering geleefd! Dankzij €50 van haar moeder kunnen er toch nog boodschappen gedaan worden. En in plaats van zuinig in te kopen, gaan er diverse A merken de boodschappenkar in. En dat verklaart dat zij maandelijks €1400 aan huishoudelijke uitgeven hebben. Nogmaals, ik heb dan echt moeite om hun gedachtegang te volgen en begrip te tonen voor deze situatie.
Solliciteren
Als je geen inkomsten hebt en al maanden je huur van €560 niet kan betalen, hoe kan het dan dat je alsnog niet besluit om te gaan solliciteren? Ook de energie rekening wordt niet betaald en ga zo door. Ja, de kans is groot dat je niet je droombaan vindt, maar goed… je koos er ook voor om 4 studies af te breken. Laten we even realistisch blijven. Als oud intercedente kan ik uit ervaring zeggen dat je altijd banen kan vinden in de productie of als interieur verzorg(st)er bijvoorbeeld. Is er altijd werk, als je maar bereid bent een stap terug te doen.
Moeilijk
Als de huisuitzetting erg dichtbij komt, geeft zij bij de gemeente aan dat de huur van die maand betaald kan worden. Ze gaat er namelijk vanuit dat haar moeder de huur betaald, die weigert. Waarop de dochter zegt dat haar moeder niet realiseert hoe moeilijk het voor hen is om geld te vragen aan familie. Een omgekeerde wereld, lijkt mij.
Begrip vs onbegrip
Ik begrijp dat mensen radeloos kunnen zijn. Ik begrijp ook dat je in de schulden terecht kan komen, bedoeld of onbedoeld. Ik begrijp dat je op een gegeven moment het overzicht compleet kwijt bent. Dat het moeilijk is om (professionele) hulp te zoeken om begeleiding en steun te krijgen. Maar ik begrijp niet dat je er niets aan doet om erger te voorkomen. Dat er mensen in dit programma voorbij komen die niet willen werken, ondanks de schulden. Dat je niet inziet dat je je oude patroon drastisch moet veranderen en dat je op een gegeven moment wel zelf verantwoordelijk bent om hier uit te komen. Dat je je trots op zij moet zetten en in gesprek moet gaan met de partijen die je geld schuldig bent. Maar ook, dat je een voorbeeld moet zijn voor je kinderen. Waar ik wel respect voor heb, is dat deze mensen de stap hebben gemaakt om via deze weg hulp in te schakelen. En hun privé leven en moeilijke situatie te delen met anderen.
En jij?
Misschien zie ik het verkeerd. Want als je zelf niet in zo’n situatie zit en vooral als je zelf een andere instelling hebt, is het lastig om je in te leven. Ik weet in ieder geval dat ik zou doen wat nodig is om verdere schulden te beperken (bezuinigen) en meer zou werken als dat financieel nodig is. Zelfs toen ik studeerde, werkte ik erbij. Hoe sta jij er in?
Ik ben ook vroeg begonnen met werken en daardoor leerde ik de waarde van geld wel kennen. Ik moest opeens uren werken voor een shirtje. Mijn moeder had het niet superbreed met 2 kinderen en ik heb wel wat van haar koopjesjagen overgenomen. Hoewel ik vroeger zei dat ik nóóit zo zou worden, haha. Ik denk dat ik wel bewust met mijn geld om ga. Op sommige vlakken heb ik een best ruim uitgavenpatroon, maar ik weet in ieder geval waar het naartoe gaat en ik ben niet blut.
Het is helemaal niet erg als je een ruim uitgavenpatroon hebt, als je dat kan. En zo te lezen heb je dat dus prima in balans. Ik denk sowieso dat het koopjesjagen ook iets Nederlands is :). Ik let er ook altijd goed op.
Ik ben gaan werken zodra ik ging studeren. Toen ik een jaar geen baan kon vinden ben ik in de tussentijd aardbeien gaan plukken om maar iets te verdienen. Niet dat het echt nodig was, maar ik wilde niet dat mijn vriend voor alles opdraaide. Dus nee, ik snap hen niet. Ik zou er echt alles aan doen om niet in de schulden te komen, niet zo drastisch althans. Ik vind dit wel echt bizar ver gaan. Nu moet ik zeggen dat ik ondanks mijn baantje toch een studieschuld heb hoor, maar die is te overzien gelukkig. Verder geven wij niet meer uit dan we hebben en sparen we maandelijks wat. Zo simpel kan het soms zijn 😉 Maar ik kan dit zo oneerlijk vinden. Toevallig heb ik van de week een heel klein stukje uitstel van executie gekeken, en zei hadden ook schulden doordat haar man ziek werd en niet meer kón werken. Misschien moet ik niet te veel vergelijken maar dat vind ik pas echt schrijnend.
Ach joh, er is niets mis met een studieschuld. Maar om die nou te hebben n.a.v. 4 vroegtijdig gestopte studies? Dat is gewoon absurd. En vooral ook als je al die tijd op je studie financiering hebt geleefd! Dat begrijp ik echt niet. Ik werkte altijd naast mijn studie. Ik woonde op kamers en wilde niet afhankelijk zijn van mijn ouders. Zelf werken vond ik een logische stap.
Dat laatste wat je zegt, dat vind ik ook een heel ander verhaal. Dat je schulden hebt zonder dat je er voor hebt gekozen, zeg maar. Zo naar. Die mensen gun je dan ook echt een financiële meevaller.
*Zij hadden ook schulden bedoel ik natuurlijk!
Ik begreep je 😉
Toevallig heb ik gisteren ook zitten kijken. Ik kijk eigenlijk nooit want ik vind de insteek vaak te veel berust op sensatie. Maar ik zat dus ook te kijken. Met mond open van verbazing. Hoe is het mogelijk. Ik snap het niet. Het is jammer dat ze allebei geen inzicht hebben in hoe je met geld moet omgaan want ze haalden wat uitgaven betreft niet het beste in elkaar naar boven. Onbegrijpelijk. Er zijn inderdaad situaties waar je niks aan kunt doen waardoor je in de schulden komt maar dit was echt dommigheid. Ik vind het zelf heel belangrijk om aan mijn kinderen te leren dat je geen geld moet uitgeven wat je niet hebt. En dat je bewust keuzes moet maken.
Ik denk dat je al veel kan voorkomen door een goed voorbeeld te zijn voor je kinderen, maar dat dat natuurlijk geen garantie is. Mijn zusje gaat bijvoorbeeld heel anders om met haar geld vergeleken met mij, terwijl we toch dezelfde opvoeding hebben gekregen. Ik denk dat veel dingen toch ook karakter gerelateerd is. Vriendlief gaat bijvoorbeeld ook heel anders om met zijn geld, vergeleken met mij. Mijn man en ik zitten meer op één lijn wat dat betreft. Ik ben benieuwd wat mijn kinderen dus zullen meenemen van ons.
Ik ben opgevoed met het idee dat als je iets wilt dan spaar je ervoor. En ook: Eerst het nodige, dan het nuttige en dan pas het aangename als je nog wat over hebt na de eerste twee punten. Wij kregen nooit dure spullen van onze ouders, daar moesten we maar voor werken of ons zakgeld opsparen tot we het bedrag bij elkaar hadden. Dat zakgeld kregen we trouwens ook niet zomaar, daarvoor moesten we eerst onze slaapkamer opgeruimd en schoongemaakt hebben. Als mijn moeder dan onze kamers had gecontroleerd en goedgekeurd kregen we het. Natuurlijk vonden wij destijds dat we superstomme ouders hadden maar we hebben wel de waarde van geld en spullen leren inzien. Maar bij heel veel gezinnen krijgen kinderen gewoon alles waar ze om vragen van hun ouders. Ik denk dat bijvoorbeeld dat stel wat jij hebt gezien ook gewoon altijd alles heeft gekregen zonder daar iets voor te hoeven doen. En dat soort mensen komt dan toch vaak in financiële problemen als ze zelfstandig worden omdat ze gewoon nooit geleerd hebben hoe ze verstandig met hun geld moeten omgaan. Wat natuurlijk wel heel positief is, is dat zij zelf inzien dat het zo niet verder kan en het programma om hulp hebben gevraagd. Best stoer inderdaad want heel nederland kan meegenieten van de puinhoop die ze hebben gemaakt. Het zal even een flinke knop omzetten zijn voor ze maar ik denk wel dat dit alles een goede les voor ze zal zijn en bovendien gaan ze nu ook van de programmamakers leren hoe ze goed met geld moeten omgaan. Tuurlijk is het aan de late kant maar beter laat dan nooit.
Ik merk wel dat veel dingen samen gaan met het karakter. Mijn broer zwemt in het geld, zeg maar. En zijn kinderen mogen alles krijgen wat ze willen. Mijn schoonzus is daar echter nuchterder in. Zij stimuleert haar dochter om te werken bij de Hema, zodat ze zelf ook geld verdient en de waarde daarvan leert. En mijn nichtje vindt het dus ook fijn om haar eigen zakcentje te verdienen, ook al hoeft ze het financieel niet. Mijn broer snapt het niet helemaal, maar zo merk ik dat het elkaar mooi in balans houdt. En ik merk ook aan mijn nichtje en neefje dat ze geen kinderen zijn die de waarde van het geld niet snappen en er achteloos mee om gaan. Ze snappen dat hun vader er keihard voor werkt en ze snappen ook dat het niet vanzelfsprekend is. Het zijn ook geen kinderen die alles in overvloed hebben. Wat dat betreft zijn ze ook helemaal niet materialistisch en dat siert hen ontzettend. Want het merendeel die zoveel geld heeft, is dat zeker wel. Dus ondanks dat ze niet hóeven te doen voor hun geld, doen ze het wel en dat vind ik zo mooi. Bij dit stel weet ik niet of ze alles hebben gekregen. Als ik de reactie van de moeder zie, denk ik het eigenlijk niet. Je weet nooit waar de oorsprong vandaan komt. Ik hoop echt voor ze (en met name voor de kinderen) dat ze het nu anders gaan doen. En dan inderdaad, beter aan de late kant dan nooit.
Ik begrijp dat ook niet zo goed eerlijk gezegd. Toen ik nog bij de bank werkte, zag ik soms ook mensen die langskwamen voor bijvoorbeeld een lening van 10.000EUR voor een reis (echt gebeurd hé). Ja hallo?! Mijn ouders hebben het er bij mij altijd heel erg ingepeperd: als je iets niet kan betalen, niet doen en al zeker niet gaan lenen. Het enige waar je voor moet lenen is een huis en misschien een auto. Al de rest betaal je gewoon en als dat niet lukt, spaar je verder. Nu kan een lening soms wel handig zijn als je wat spaargeld hebt, zodat je niet je reserves hoeft aan te boren voor in noodgevallen. Maar dan nog, dan heb je dus wel al wat spaargeld aan de kant staan. Jammer dat sommige mensen zelf niet zo’n inzicht hebben en zichzelf daarmee in de problemen werken.
Ok, als reiziger vind ik dat dus niet eens heel raar. Ik bedoel, stel je wil een jaar reizen en je komt niet direct aan dat geld, maar dit is qua timing het beste moment, is het een manier om aan geld te komen. Als je alles onder controle hebt en weet dat je het bedrag binnen korte tijd kan terug betalen (wie weet, waren het net afgestudeerden en zat er een top baan op ze te wachten na thuiskomst), dan vind ik het toch een ander verhaal. Dan heb je je financiën ook onder controle, alleen misschien op een andere manier. Ik zelf zou bijvoorbeeld dus nooit geld lenen voor een auto, wat voor veel andere mensen juist als een basis product wordt gezien. Maar de meerwaarde voor het reizen, waar je een leven lang herinneringen uit kan halen, dat zie ik er wel in. Of als dat voor de één een lening is voor het volgen van een fotografie cursus en de andere een uitbouwing van je huis. Als je het maar verantwoord doet, denk ik dan. En als je dat inzicht niet hebt, dan is het helemaal verstandig om niet te lenen.
Dit begrijp ik ook niet. Ik ken iemand (zonder een naam te noemen) en ze heeft 7 kinderen. Ze woont samen met haar man in een sociaal huis en leeft van de kinderbijslag die ze krijgen per kind. Dat is blijkbaar genoeg. Ik geloof dat de man wel werkt, maar niet full-time. Zij werkt niet sinds het laatste kindje die nu al 1 of 2 jaar is. En ze is 33. Daar stel ik mij dan ook wel vragen bij.. Iemand zoals ik, alleen en nog thuiswonende, moet full-time gaan werken om te kunnen sparen en word dan nog zoveel afgehouden voor de belastingen en een gezin met 7 kinderen kan leven van een kinderbijslag? Hallo?
Wow…. 7 kinderen! Maar goed, dat is ieders keuze. Ik snap wat je zegt, maar ik kan je wel zeggen dat je van kinderbijslag niet bepaald een vetpot hebt, hoor. Als je voor 7 kinderen opvang nodig hebt (ik weet niet hoe oud ze zijn), ben je ook een fortuin kwijt. Dus ik snap best dat je als ouder de keuze maakt om niet te gaan werken. Dat recht heb je natuurlijk ook als je 1 kind hebt en ook dan krijg je kindertoeslag. Waarbij je partner ook werkt. Ik begrijp dat het oneerlijk lijkt, maar ik vind persoonlijk dat het toch wat genuanceerder ligt. Ik ken dat gezin uiteraard niet, maar ik denk heel nuchter: je hebt recht op kinderbijslag. Dat is een feit. En de man werkt, dus er is ook inkomsten op een andere manier. Ook al kiezen ze om het te doen van een minimaal inkomen, dat is iemands goed recht. Als ze het redden, waarom niet? Het verschil zit er voor mij vooral in dat je niet gaat solliciteren, omdat je vindt dat je dan minder verdient dan je uitkering gebaseerd op je laatste baan, bijvoorbeeld. Dat vind ik misbruik. En als je dus zo diep in de schulden zit, dan vind ik het ook een ander verhaal. Maar zoals ik je tekst lees, is dat niet het geval met dat gezin. Zelf werken we ook allebei niet full time en we krijgen inderdaad een kinderbijslag (en een gedeelte vergoed van de opvang), maar we maken niet gebruik van dingen waar we geen recht op hebben. En wij redden het hier ook prima mee en betalen ook gewoon netjes belasting en dergelijke.
Dat je fulltime moet werken om te kunnen sparen, is natuurlijk ook een keuze, omdat je zelf bepaalt welk bedrag je wil sparen. Ik weet niet of je thuis ook een maandelijkse bijdrage betaalt voor kosten en inwoning, maar het zal vast goedkoper zijn dan een hypotheek. En hoe meer je werkt, hoe meer belasting je betaalt. Je zou ook eens kunnen kijken wat het je eigenlijk oplevert als je minder gaat werken. Je hebt dan bijvoorbeeld ook elk jaar meer belasting teruggave (althans in Nederland). Daarbij is het een keuze wat je bepaalt als maatstaaf. Sommige mensen willen alles nieuw hebben, terwijl ik genoeg neem met een 6e hands auto en kleding die ik ook tweedehands koop. Dus ook al verdient de één minder, als je ook met minder kan leven en dat op een eerlijke manier doet, staat dat gelijk aan iemand die wel fulltime werkt, maar op zijn of eigen manier ook leeft naar zijn/haar maatstaaf. Snap je wat ik bedoel? Nogmaals, ik kan me voorstellen wat je frustratie is en dat het oneerlijk lijkt, maar heel sec gezien, is er wel iets oneerlijks aan? 🙂
Eigen verantwoordelijkheid nemen is voor heel mensen erg moeilijk.
Ik ben nog opgevoed met het idee van ‘geld dat je niet hebt, geef je ook niet uit’ en zo voed ik de meiden ook op.
Interessant hè. Dat wat jij meekrijgt de basis is van je eigen uitgaven patroon. En dat het ook weer door wordt gegeven aan je eigen kinderen. En dan nog ben ik benieuwd in hoe verre kinderen zich dan vast houden aan wat ze mee hebben gekregen. Maar dat merk je pas in de verre toekomst.
Ik kan hier ook geen begrip voor opbrengen. Heb in het verleden ook vaak met verbazing zitten kijken. Mensen die leven in een overdaad aan luxe, niet (willen) werken en zich verbazen over hun situatie. Ik vind het daarom ook vaak scheef dat er hulp komt. Er zijn mensen die in zon situatie terrecht komen die er zelf niks aan kunnen doen door ziekte bijv. Die verdienen die hulp veel meer. Wij beiden werken full time voor de kost. Maar ik heb vaak het gevoel in dit lamd dat je dat beter niet kunt doen. Zo liet een vriendin zich onlangs ontslaan omdat zij meer in de ww kreeg… dat is toch raar?
Dat zeg je ook goed. Als je niet wil werken en ook niet leeft naar je inkomsten, dan ben je verkeerd bezig in mijn mening. En ook respectloos, want iedere inwoner van Nederland draagt bij aan ons zorgsysteem met de bijbehorende uitkeringen. Dus indirect dupeer je ook anderen. Het is wel bizar dat je vriendin zich liet ontslaan voor meer uitkering. Althans, ik weet niet wat de reden was. Als ze moest stoppen op initiatief van haar werkgever, dan lijkt het me wel zo eerlijk dat je wordt ontslagen. Want dan is het niet je eigen keuze. Maar als het wel je eigen keuze is, moet je zelf ontslag nemen. Als je dat geld belangrijk vindt, moet je pas weggaan als je een andere werkgever hebt gevonden.
Ik vind het ook lastig om hier begrip voor op te brengen. Al heb ik nu nog minder kosten dan later (doordat ik student ben), moet ik ook wel degelijk op mijn uitgaven letten. In de supermarkt kijk ik altijd wel naar wat goede aanbiedingen zijn, al trakteer ik mezelf ook vaak genoeg op de duurdere producten. Van kleins af aan vind ik het al erg makkelijk om te sparen en ik vind het ook gewoon leuk. Ik spaar op mijn spaarrekening, maar ook nog ouderwets in een spaarvarken. Eens in de zoveel maanden open ik het varkentje om te kijken hoeveel ik al gespaard heb. Dat is echt een cadeautje aan mezelf en zo leuk!
Oh leuk! Ik werkte ook als student en zat zo vaak krap. Ik lette ook goed op wat ik uitgaf. Ooit sprak ik een studigenoot over de aankomende vakantie. Ik zei dat ik blij was met vakanties, want dan kon ik extra uren maken bij mijn bijbaantje. En zo weer geld sparen voor mijn reizen en andere dingen. Dat vond ze maar raar. Ze zei letterlijk: Werken? En al helemaal extra in je vakantie? Daar heb je toch studie financiering voor?
Ik heb totaal geen begrip voor dit soort mensen, misschien heel hard maar ik gun dit soort mensen ook helemaal geen uitkering of kinderbijslag. Om eerlijk te zijn begrijp ik niet zo goed hoe ze het in hun hoofd halen om kinderen op de wereld te zetten waar ze zelf niet voor kunnen zorgen. Wat voor start geef je die kinderen dan? Nee sorry, totaal geen begrip van mijn kant.
Ik snap je mening. Ik vind, vooral met kinderen, dat je daar een verantwoordelijkheid voor moet dragen. En financieel hoort daar ook bij. Dat betekent niet dat je alles moet kunnen kopen wat hun hartje begeert en dat je over een groot huis en nieuwe kleding moet beschikken. Maar wel dat je zorgt dat gewoon normaal voedsel voor ze kan kopen. En mensen in de schulden leven ook in stress en worden sneller depressief. Dat heeft ook invloed op de kinderen en niet op een positieve manier. Dus ik snap zeker wat je zegt.
Ik snap dit ook niet echt. Maar ik ben ook een echte koopjesjager, haal vlees en groenten uit diverse aanbiedingen en vries het gewoon in. Ik vergelijk vaak a-merken met huismerken, en vaak als de a-merken in de aanbieding zijn, zijn ze alsnog duurder dan de huismerken. Ook heb ik een neusje voor hoeveelheden, soms lijkt iets goedkoop, maar is de hoeveelheid minder, waardoor je er alsnog teveel voor betaald.
Ik kan zelf helaas niet full time werken, maar ik ben nu wel heel blij dat ik toch wat inbreng en we weer wat meer kunnen sparen. Ik vind iedere maand sparen heel belangrijk. Wanneer je op je zelf woont, heb je soms onverwachte uitgaven. Wat doe je als opeens je koelkast ermee uitscheid? Dan ben ik blij dat ik daarvoor gespaard heb.
Ik vind het wel heel zielig voor mensen die bijvoorbeeld ziek worden, huis moeten verkopen en een restschuld overhouden.
Slim om geld te besparen door rekening te houden met koopjes. Ik heb dat dus met name met kleding. Ik snap niet waarom mensen veel geld uitgeven aan kleding en al helemaal niet aan merkkleding, puur door een logo. Als je de stijl mooi vindt (ik ben fan van de harembroeken van Desigual), dan snap ik dat je daar wel voor gaat. Maar dan alsnog, zoek ik altijd op marktplaats om ze tweedehands te scoren. Maar ik koop nooit iets omdat het toevallig een duur merk is en dat je vindt dat het je status geeft. Ik ga bij voorkeur ook voor B-merken, mits ik echt een smaak verschil merk. Zoals Duo Pinotti. Daar kan geen B-merk tegenop. Net zoals bij Coca Cola en Fanta.
Ik heb de aflevering niet gezien, maar kan me het ook lastig voorstellen. Ik neem aan dat je je leven afstemt op je inkomen, of je inkomen bij gaat stellen op je levensstijl.. Ik ben dan ook blij dat we het op deze manier hebben gedaan, we kunnen leven van wat we hebben en hoeven niet na te denken of we wel leuke dingen kunnen doen.
Dat vind ik dus ook zo logisch om te doen. En toch gaat het niet voor iedereen op. En dat vind ik dus ook vreemd. Ik kan me wel voorstellen dat het schakelen is als je een bepaalde levensstijl gewend bent en ineens ontslagen wordt en het met minder moet doen. Maar dan alsnog, dan moet dat ook gewoon. Het is niet anders.
Jeetje. Daarom kijk ik ook niet naar programma’s die over dit soort problemen gaan. Want voor elke oprechte noodkreet zit er blijkbaar ook eentje tussen die er niet bij hoort. En krijg je dan ook wel het hele verhaal te horen? Zijn dit mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt (een ‘studie’ is een breed begrip, hoor)? Of mensen die echt niet begrijpen of kunnen begrijpen hoe de nederlandse maatschappij is opgebouwd? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je echt denkt dat andere mensen maar voor je inkomen moeten zorgen. Dat geloof ik gewoon niet echt… Want dan heb je toch een bord voor je kop? En die verwachtingen dat men maar voor je moet zorgen omdat je jezelf niet kunt ontwikkelen als je een betaalde baan hebt? Volgens mij is dat juist een kans om jezelf verder te ontwikkelen! Toch?
Maar goed, er zijn ook zat redenen om wél voor elkaar te zorgen, als men het even niet zelf kan. Ik denk dat ik dan dus maar accepteer dat daar dan bijhoort dat er mensen zullen zijn die daar misbruik van (kunnen) maken. En dan maar vasthouden aan karma. Je krijgt terug wat je geeft. En als je niks geeft en alleen maar neemt, loopt het meestal niet lekker af.
Nogmaals: wie weet wat voor redenen er zijn waardoor ze geen inkomen kunnen genereren, die de kijkers niet zien omdat dit verhaal meer aandacht trekt.
… hoe krijg je het trouwens voor elkaar om 1400 euro per maand uit te geven aan ‘huishoudelijke uitgaven’? Elke week een nieuw strijkijzer aanschaffen omdat de oude is afgekoeld?? Want als het meerendeel aan eten op gaat, dan is er nog een groter probleem: dan gooi je te veel weg!
We hebben dingen erg goed geregeld in Nederland voor mensen die het verdienen. En je hebt gelijk, dat houdt in dat je ook moet accepteren dat er een rotte appel tussen zit. En ik geloof ook zeker in karma. En ja, je ziet uiteraard alleen datgene wat wordt uitgezonden. Maar op basis van de reactie van de moeder, merkte je wel dat ook zij vond dat er foute keuzes worden gemaakt. Dus er zal altijd waarheid in zo’n aflevering zitten, maar ook een hulpvraag achter de hulpvraag. Vooral als je gelooft dat je beter nóg een studie kan proberen dan zorgen dat je eerst je schulden weg werkt. Wat je zegt, dat kan niet anders. En tegelijkertijd, toch bestaan er mensen die gewoon wel een plank voor hun hoofd hebben.
Ik heb ook heel veel geleend toen ik studeerde en daarom heb ik ook een immense studieschuld. Simpelweg omdat ik er niet bij nadacht dat dingen zo uit de hand zouden lopen. Nu heb ik gelukkig niet zo’n grote schuld als die twee mensen en ben ik de enige in onze relatie met een schuld, maar toch. Fijn is het niet en ik wou dat ik het nooit had gedaan. De maandlasten kan ik gelukkig dragen, maar ik werk er dan ook hard voor. Sparen is daarom ook heel moeilijk voor mij. Nog iets waar ik onwijs van baal. Maar ja, eigen schuld dikke bult. Overigens snap ik situaties zoals bovengenoemd ook nooit zo goed. Dat is gewoon pure onwil natuurlijk. En 1.400 pm aan huishoudelijke uitgaven? Ik geef nog niet eens een kwart daarvan uit.
Mooi dat je daar eerlijk over bent. Ik kan me ergens wel voorstellen dat je niet zo ver vooruit denkt op het moment dat je in een studie zit, als het gaat om een eventuele studieschuld. Ik weet ook niet hoe het tegenwoordig werkt met studieschulden. Moet je daar rente over betalen op maandbasis? Want ook al heb je een grote studieschuld, als je de maandlasten nog steeds netjes kan betalen, heb je het gewoon nog onder controle. Ja, je had meer over gehad per maand als je geen studieschuld had gehad, maar goed… ze zijn er nu eenmaal. En het lijkt erop dat je er verantwoordelijk mee om gaat en ook de verantwoordelijk op jezelf betrekt. Dat vind ik mooi om te lezen. En nee, ik kom zelf ook niet in de buurt van dat bedrag. En ik heb zelfs een gezin!
ja joh!! Ik kijk dat ook en ik ben ook iedere keer echt verbaasd… Kijk ik kan ook niet echt met geld omgaan, geef graag geld uit en heb drie gaten in de hand. Heerlijk. Uiteten, shoppen, dagjes weg, cadeautjes kopen, lunchen noem maar op. Mijn motto is, voor hetzelfde geld ben ik er morgen niet meer en dan kan ik maar beter goed geleefd hebben, maar ik weet wel dat ik niet uit kan geven dat ik niet heb. Punt, klaar, uit. Als het geld op is dan is het op en ik heb ook geleerd dat het handig is om een extraatje achter de hand te hebben want ja; you never know. Dus nee, ik snap er echt geen reet van dat mensen zich zo in de schulden kunnen werken, ik zou echt geen oog meer dichtdoen en mezelf de haren uit de kop trekken van de stress. Mensen die niet werken maar wel alles willen hebben en alles kopen. het kan echt niet, waar gaat het mis denk ik dan. Een hele lieve vriendin van mij die werkt zichzelf ook met het 1 na het ander in de schulden dat ik echt niet snap hoe ze sommige keuzes kan maken.
Slim. Ik weet niet of dat betekent dat je niet met geld om kan gaan. Ja, misschien geef je het makkelijk uit, maar je kent wel je grenzen. Dat is toch ook een manier met geld om gaan? Ik bedoel, ik geef het telkens uit aan reizen. Dan is het op en begin ik weer opnieuw met sparen voor de volgende reis. Dan kan iemand zeggen dat het slim is om meer achter de hand te houden, maar ik zie het anders en red het er prima mee. Maar ik ga niet ineens een motor kopen van geld dat ik niet heb, inderdaad. Andere keuzes, maar het brengt ons niet in de schulden. Want dat begrijp ik ook niet. En ik begrijp best dat je eens met een tegenslag te maken kan hebben. Maar dan ga je dat toch weg werken? In ieder geval niet zorgen dat je steeds dieper in de schulden komt. Dat snap ik dan niet helemaal.