Heb je ooit wel eens van een koningskoppel gehoord? Deze ’term’ was mij niet bekend, totdat ik zwanger werd van de tweede. Als mijn zoontje straks een zusje zou krijgen, zou er namelijk sprake zijn van een koningskoppel of een koningsdroom die uit komt.
Deze termen stammen af van vroeger. Men had toen de voorkeur om éérst een zoon te krijgen, omdat een zoon de eigendom van de vader erft. Ideaal was het om daarna een dochter te krijgen, omdat zij door uithuwelijking de eigendom kan vergroten. Een ander woord voor koningsdroom is/was dan ook een rijkeluiswens. Een zoon en dochter werd dan ook gezien als de ideale gezinssituatie.
Natuurlijk is de reden om een jongen en meisje als ideaal te zien, achterhaald geworden. Maar de termen hoor je nog steeds (zo nu en dan). Dat brengt me op het volgende: wat als je daadwerkelijk een sterke voorkeur voor een geslacht hebt? En dit vervolgens niet werkelijkheid wordt?
taboe
Vorige week schreef ik al over gewenst kinderloos zijn. Een artikel die meer dan 2000 keer werd gezien op facebook en 9 keer is gedeeld (dat waardeer ik enorm, bedankt). Ik merkte dat er veel emoties gemoeid zijn met een zwangerschap, kinderwens of het níet hebben van een kinderwens. Maar er bestaan ook veel taboes omtrent dit onderwerp. Gedachtes of gevoelens die je bijna niet hardop durft uit te spreken, maar waar je wel ontzettend mee kan zitten.
Een jongen in plaats van een meisje
Ooit sprak ik met Evi (niet haar echte naam). Evi was moeder van een lief, jong knulletje met schattige blonde krulletjes en ze was zwanger van de tweede. Ik vertelde haar dat het me op viel dat er voor mijn zoontje minder keuze uit kleding was ten opzichte van meisjeskleding. En dat je, wat dat betreft, je het als meisjesmoeder veel leuker hebt. Dat was aanleiding voor Evi om mij te bekennen dat ze liever een meisje had gehad. Daarom had ze haar vroegere kinderwagentje en andere meisjesspeelgoed bewaard voor deze zwangerschap. Ze had eerst alle hoop dat het nu wel een meisje zou worden. Maar toen uit de echo bleek dat het een jongetje was, was ze daar niet blij mee. Ze was zelfs zwaar teleurgesteld, vertelde ze eerlijk.
het hebben van een geslachtsvoorkeur
Het is moeilijk voor te stellen dat iemand zo’n groot verlangen heeft naar een bepaald geslacht, dat je eigenlijk het andere niet wenst. Ik geloof dat veel mensen een (lichte) voorkeur hebben en dat lijkt me prima. Dat mag ook zeker uitgesproken worden. Maar belangrijk is dat uiteindelijk elk kindje welkom is, wat het geslacht ook moge zijn. En wellicht kan je je na de geboorte niet voorstellen dat je ooit een andere voorkeur had.
Het koesteren van een wrok
Maar Evi koesterde een wrok tegen iedereen die wel een meisje had gebaard, merkte ik. Ze ging zelfs vrienden uit de weg, zei ze, die net een meisje op de wereld hadden gezet. Ze vond het oneerlijk dat zij, met zo’n grote meisjeswens, weer in verwachting was van een jongetje. Veel dingen boeide haar niet, toen we samen gingen shoppen. Op zoek naar kleding voor onze zoontjes.
Ik ben er niet achter gekomen waarom ze nou persé een meisje wilde. Ik vroeg er naar, maar kreeg er geen duidelijk antwoord op. Want ik wilde mijn best doen om haar te begrijpen. Begrijpen waar die behoefte dan vandaan kwam en vervolgens de jaloezie naar anderen toe.
Een oordeel?
Of ik een oordeel heb over Evi? Niet echt, ook al is dat makkelijk en verleidelijk om te doen. Ik kan me alleen niet verplaatsen in Evi. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je er zo’n waarde aan hecht, dat je het niet los kan laten. Ze zal haar redenen hebben wat haar voorkeur verklaart. Dat is heel persoonlijk, natuurlijk. En daar kan ik eigenlijk weinig van vinden. Wat alleen spijtig is, is dat het haar leven behoorlijk beïnvloedde. Ze ontweek iedereen die ze persoonlijk kende met meisjes en ik was al bijna blij dat ik een zoontje had. Wel heb ik er respect voor dat ze het durfde uit te spreken, dat lijkt me al een behoorlijke stap.
Niet blij met je eigen kind
Het enige wat ik wel vervelend vond, is dat Evi’s geslachtsvoorkeur zo duidelijk aanwezig was in alles wat ze deed en dacht. Nu was haar zoontje nog geen 2 jaar, dus hij zal niet doorhebben dat zijn moeder liever een meisje had gehad. Maar wat als haar zoontje dat wel gaat merken? Dat je eigenlijk minder welkom bent, puur op basis van je geslacht? Dat je eigen moeder baalt dat je een jongen bent? Want ook al heb je zo’n sterke voorkeur en ben je (intens) verdrietig dat het niet uitgekomen is… het leven gaat door en het is zoals het is. Je bent moeder geworden van een gezond jongetje. Dat je écht liever een meisje had gehad mag best, al zullen weinig ouders dit uitspreken. Want we zijn mensen en je mag je zo voelen. Dit is Evi’s beleving, niet de mijne.
Laat je eigen kinderen er niet de dupe van worden
Wat ik er dan wel van vind? Ik ben wel van mening dat kinderen niet de dupe mogen worden. Kinderen mogen nooit merken dat je eigenlijk niet blij bent met ze, om wat voor reden dan ook. Je kan ze niets kwalijk nemen of verwijten. Maar ondanks dat Evi het niet uitspreekt richting haar zoontje, zal hij het uiteindelijk merken. Want dat gebeurt, lijkt mij, als je blijft hangen in die voorkeursbehoefte. Ook denk ik niet dat je dan een warme en stabiele relatie tussen jezelf en je kinderen kan ontwikkelen, omdat ze zich nu al blokkeert daarvoor. Dus ik ben ook van mening dat je je moet inzetten om te accepteren dat je hebt wat je hebt. Dat je je realiseert dat je wellicht niet helemaal hebt gekregen wat je wenste, maar dat je alsnog een rijkdom hebt waar vele anderen alleen maar van kunnen dromen. Kan ze dat uiteindelijk niet zelf, hoop ik dat ze hulp gaat zoeken. Niet alleen voor haarzelf, maar uiteindelijk voor die 2 jongens. Want persoonlijk zou ik er alles aan doen om dat sterke voorkeursgevoel een plek te geven, zodat ik verder kan en kan concentreren op het nu.
Had/heb jij een geslachtsvoorkeur wat betreft kinderen? En hoe zou jij met een dergelijke situatie om gaan?
Ik heb nooit een voorkeur gehad voor een bepaald geslacht. Wel was ik er bij mijn eerste zwangerschap zo heilig van overtuigd dat ik zwanger was van een jongen dat het wel even omschakelen was toen het een meisje bleek te zijn bij de echo. Maar teleurgesteld? Nee echt niet. Tweede zwangerschap was een jongen. Een beetje verdrietig was ik wel dat al die schetige kleertjes van m’n meisje die ik had bewaard rechtstreeks naar de kringloopwinkel konden. Maar het was natuurlijk wel een topexcuus om weer lekker te kunnen gaan shoppen. Ik vind overigens helemaal niet dat er weinig leuks voor jongens is. Ik slaag voor mijn zoontje altijd net zo leuk als voor mijn dochter.
Ik hoopte op een meisje. Daardoor wist ik dat ik zwanger was van een jongen. Ik dacht: als het kind net zo eigenwijs is als ik, is het uit principe een jongen. Ik moest wel even schakelen toen ik gelijk bleef te hebben, hoor. En ik slaag zeker met kleding voor mijn zoontje. Maar goed… ik heb dan nog steeds de keuze uit 1 kledingrek voor jongens tegenover 10 voor meisjes 😉
Een geslachtsvoorkeur heb ik niet, als de kleine maar gezond is denk ik dan. In mijn omgeving zie ik zoveel vriendinnen en kennissen die moeite hebben met zwanger raken dat ik denk ik al heel erg blij ben als ik, mocht ik kinderen willen, ze überhaupt mag/ kan krijgen. Liefs.x
Dat is absoluut waar. Niet iedereen wordt zwanger, dus een geslacht is dan ook bijzaak. Als je al zwanger mag worden. Maar dat verklaart ook waarom het zo’n taboe is om te bekennen dat je een sterke voorkeur hebt (als je die zou hebben) en er echt mee zit.
Ik snap ergens wel als vrouwen een meisje willen krijgen. Want zeg nou eerlijk: die schattige jurkjes, al dat roze, schattige hartjes en frutseltjes. Barbies en poppen. Tegenover stoere pakjes voor jongetjes. En auto’s. Ik weet zeker dat Evi het niet zo heel erg bedoelt en dat ze zeker blij is met haar zoon, maar graag ook een meisje had gewild die ze zo enorm cute had kunnen aankleden. Gok ik dan 😉
Zelf vind ik dat dus echt verschrikkelijk. Alhoewel ik graag een meisje wil, hoop ik dat al dat roze me bespaard blijft en dat ze net zo graag met vliegtuigjes speelt als jongens. Ik was echt meer een tomboy vroeger 🙂
Evi liet duidelijk merken (en zei dit ook) dat ze niet blij was. En dan moet het dieper liggen dan alleen maar leuk aankleden. Want wat als je als je meisje dus in stoere spijkerbroeken wil en later Bob de Bouwer wil zijn in plaats van een prinses? Dan zou je weer niet blij zijn. Nee, er zat veel meer achter. Erg sneu vind ik het wel voor haar. Ik hoop echt dat ze het een plek kan geven en kan leren genieten.
Ik heb zelf geen kinderen maar zou toch mocht ik ooit zwanger willen worden de voorkeur hebben voor een jongetje. Gewoon een gevoel, hoewel ik denk ik als het er eenmaal is (en gezond) het niet uitmaakt.
Ik denk dat dat het ook vaak is. Een gevoel. Zo had ik bij mijn zoontje ook de voorkeur voor een meisje. Maar wat je zegt. Als het kindje er is, maakt het echt niet uit. En je weet binnen no time niet beter ?. Vind het super leuk om een zoontje te hebben!
Ik wilde wel graag een meisje, Fedor een jongen. Fedor is nu superblij met Emma hoor en zou nu niet anders meer willen! En ik denk dat ik dat andersom ook had gehad… Dus het niet leuk vinden van het andere geslacht hadden we gelukkig niet zo extreem ofzo.
Mijn familie enzo snapte het wel, maar ik heb inderdaad wel eens het commentaar gehad “Nou, ik vind dat echt niet kunnen, je mag blij zijn dat je een kindje mag krijgen”.
Ik ben ook blij dat ik een kindje mocht krijgen, maar ben ook blij dat het een meisje is. Dat ik een meisje leuk vind wil toch niet zeggen dat ik niet meer dankbaar ben dat ik uberhaupt een kindje mag krijgen?
Door dat soort commentaar vertelde ik idd niet altijd meer zomaar dat ik hoopte op een meisje, terwijl ik er daarvoor niet eens over na had gedacht dat zoiets ondankbaar over kon komen.
Maar dat is dus ook normaal, vind ik. Gewoon een voorkeur hebben. En de één heeft bijvoorbeeld een beter beeld bij een meisje, terwijl de ander zich al ziet voetballen met een jongetje. Heel logisch en ook erg natuurlijk. Ik vind de opmerkingen die je gekregen hebt, echt belachelijk. Het zegt toch niets over het feit dat je niet blij zou zijn met een jongetje? En andersom was je echt als Fedor. Had je een zoontje gehad, had je je niet kunnen voorstellen hoe was om een meisje te hebben. Ik vind het absoluut niet ondankbaar! Rare opmerkingen kunnen mensen soms maken.
Ik had een voorkeur gehad misschien omdat het gewoon lijkt in mijn familie dat er een jongen en een meisje is. Toen ik ontdekte dat het weer een jongen werd was ik even verdrietig, maar het was niet eerlijk vond ik tegenover mijn zoon. Dus had ik idee losgelaten. Mijn zoon was het beste geschenk dat ik kan wensen en nog steeds. Het grappige is dat hij lijkt veel op een meisje. 😉
Hahaha… leuk om te horen dat je zo toch een beetje een dochtertje hebt ;). Ik merk ook wel dat veel mensen vaste denkbeelden hebben bij jongens en meisjes. Zoals tegen mij is gezegd; ik zie je niet met een meisje. Je bent helemaal niet van het roze en de jurkjes en poppetjes. Nee, klopt. Maar wie zegt dat elk meisje daar van houdt? Ik heb een neef van begin 20. Toen hij jong was, was zijn lievelingsspeelgoed de Barbies. Prima toch? Het zegt toch niets allemaal? Maar het lijkt me gewoon een hele mooie ervaring om zowel een jongen als meisje te hebben. Dus heb ik inderdaad een lichte voorkeur. Maar natuurlijk maakt het me uiteindelijk echt niet uit.
Ons eerste was een meisje, stiekem wou ik heel graag een meisje, maar daar sprak ik mij pas naderhand overuit 😉 als het een jongen was geweest had ik het ook geweldig gevonden. De 2e werd ook een meisje. Onze voorkeur ging ook uit naar een meisje. Als mensen in mijn zwangerschap dan begonnen over “koningskoppel” dan zei ik..onze voorkeur gaat uit naar een meisje..misschien kwam het wel door m’n hormonen dat ik zo reageerde. Het was meer dat we misschien aan het idee zouden moesten wennen dat het misschien wel een jongen zou kunnen worden.,, een jongen was tuurlijk ook erg welkom! Ik vind het verhaal van Evi wel erg hoor..zeker dat ze zich nu de jongen er is zich zo over uit laat…
Wat leuk dat je voorkeuren ook zijn uitgekomen! Dat is toch altijd maar afwachten en niet iedereen gegund. Heb je een bepaalde reden dat je een voorkeur had voor meisjes? Bij een tweede snap ik ook wel dat je het gewoon niet kan voorstellen hoe het is om een jongen te hebben. En een jongen en meisje geeft heus wel een hele andere dynamiek dan 2 meisjes. Een vriendin van me is bevallen van een 3e zoontje. Zij hadden echt de voorkeur voor een zoontje. Het past bij hun persoonlijkheid, hun gezin en alles. Maar als het een meisje was geweest, was het net zo leuk natuurlijk. Want op een gegeven moment weet je gewoon niet beter.
Ik vind het van Evi inderdaad ook erg dat ze er zo in blijft hangen. Want het brengt zoveel negativiteit met zich mee.
Nee ik weet niet of ik echt een bepaalde reden had. Ik denk gewoon dat ik mij meer een “meisje mama “voelde en mijn man echt een meisjes papa vind. Raar he. Ik denk gewoon een gevoel. Maar ik weet zeker als het een jongen was, dat ik het ook geweldig had gevonden hoor! Dat wist ik ook niet beter en dan had ik mij nu daa rook niet over uitgesproken hoor;))..haha ja nu durf ik wel;)))
Hahaha… Iedereen wist mijn voorkeur wel. Daar deed ik niet geheimzinnig over. Ik wilde graag een dochtertje en moest echt even schakelen toen het een jongetje was. Maar het is cliché, maar waar… daarna weet je niet beter en is het alsof je nooit een meisje had gewild 🙂
Ergens kan ik mij voorstellen dat je misschien een voorkeur hebt qua wat je leuker lijkt, maar dat je daar ook echt in blijft hangen kan ik niet begrijpen. Nu ligt dat misschien ook wel aan het feit dat ik denk dat je al heel veel hebt om dankbaar te zijn als je een gezond kindje mag krijgen, omdat je 1) al een kindje kan krijgen en 2) het ook nog gezond is ook. Ik hoop heel erg dat de vrouw uit je artikel dit in gaat zien en dat ze leert om blij te zijn met haar kind, zodat haar zoontje later niet het idee krijgt dat hij minder gewenst was vanwege zijn geslacht.
Ja, helemaal mee eens. Ik hoop het ook oprecht. Ik begrijp het zelf ook niet helemaal. De voorkeur wel, maar niet dat je je er niet over heen wil zetten. Je mist zoveel op die manier. Maar vooral, ik zou niet mijn kind het gevoel willen geven dat hij minder welkom is.
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik ben geen mama maar heb zeker wel een voorkeur. Natuurlijk roept iedereen ‘als het maar gezond is’ en dat is ook zo. Geen idee hoe ik er over denk wanneer het echt zo is.. Liefs, Josine
Prima om een voorkeur te hebben. Het is ook heel logisch. Mensen hebben vrijwel voor alles een voorkeur. En dat is erg logisch. Dus waarom niet als het op het geslacht aan komt? En natuurlijk is het belangrijkste dat je een kindje gezond op de wereld zet. Maar het is toch extra leuk als het ook nog een jongetje is, als je toevallig die voorkeur had 🙂
Wat grappig, hier had ik het van de week nog over met een vriendinnetje. We hebben beiden nog geen kinderen, maar hopelijk gaat het binnen een paar jaar gebeuren. Zowel mijn vriend als ik willen heel erg graag een jongetje, maar ik durf dat bijna niet uit te spreken. Stel je nou voor dat je zwanger bent, erachter komt dat het een meisje is, en dat het kindje dan in de buik de teleurstelling kan voelen die je voelt op zo’n moment! Tegen die tijd denk ik hopelijk alleen maar ‘als het maar een gezond kindje is’, een jongetje zou dan mooi meegenomen zijn. Eerst maar eens kijken of ik überhaupt zwanger kan worden!
Ik geloof niet dat je kindje die teleurstelling zodanig zou voelen. Er gaan al zoveel emoties door je heen als je zwanger bent. Er is niets mis mee om een voorkeur uit te spreken. Als je er maar gewoon rekening houdt dat het ook een meisje kan zijn. En in 9,5 van de 10 keer is iedereen daar uiteindelijk net zo blij mee. Dat moment dat je even moet schakelen, zal snel overslaan naar blijheid. Vooral als je met een 20 weken hoort dat het kindje gezond groeit. Dus dat komt wel goed 🙂
dat hoor je niet zo vaak he… dat mensen teleurgesteld zijn.. eigenlijk hoor je vooral de rozengeur en maneschijn verhalen… of in ieder geval vooral de verhalen waarin ouders hun trots en dankbaarheid uitspreken ondanks alles enzo.. vind het best wel dapper als je toe durft te geven dat het eigenlijk toch niet echt zo is hoewel ik het eigenlijk ook iets heel onnatuurlijks vind hebben omdat ja het is je kind toch? Die moederliefde en het mooiste dat er is enzo? Ik heb geen idee, ik heb geen kinderen. Ik heb wel een boom 🙂
Nee, het is al een hele stap op zich als je gewoon eerlijk durft te zeggen dat je een andere sterke voorkeur hebt. Daar heb ik ook respect voor. En dat is ook echt niet erg, vind ik. Maar het is wel zonde als het je leven beïnvloedt. Dat geldt niet alleen voor dit onderwerp, hoor. Maar dat kan van alles zijn. Het is misschien onnatuurlijk (letterlijk, want de natuur zit zo in elkaar dat je als vrouw dus vanzelf mooie gevoelens voor je kind krijgt), maar het is niet ondenkbaar als die gevoelens niet vanzelf komen. En door alle positieve verhalen kan het je dus knap onzeker maken als je niet mee gaat met de flow. Dat lijkt me ook heel naar. Want het is ook niet de bedoeling dat je met de nek wordt aangekeken als je gevoelens niet zijn zoals ze ‘horen’ te zijn. Je kan er nou niet bepaald iets aan doen.