Ik kan het me heel goed herinneren. Ik woonde op kamers en zat gezellig met mijn huisgenote (en toen goede vriendin) op de bank. Ze had net een relatie gekregen en haar nieuwe vriend zat er bij. We hadden het plots over werken in het buitenland. Zelf had ik stage gelopen in Londen en mijn huisgenote had voor haar studie op Curaçao gezeten. We hadden het erover hoe heerlijk het moet zijn om weer voor een periode naar een ander land te kunnen.
En toen sprak de nieuwe vriend de legendarische woorden: “Nou, van mij zou je geen toestemming krijgen, hoor!”
Ik kan me herinneren dat ik hem met grote ogen aankeek. Daarna ging mijn blik naar mijn huisgenote en keek ik haar enkele seconden aan. Je kent het misschien wel. Zo’n blik die zei: “En, wat vind jíj daar nou van?” Mijn huisgenote was stil. Misschien was ze aan het verwerken wat haar nieuwe vlam nou eigenlijk zei. Of misschien dacht ze oprecht dat ze het niet goed had verstaan. Maar nee, ze had het wel degelijk verstaan. En ik zat hem met grote ogen aan te kijken. Ogen die alsmaar groter werden, omdat mijn huisgenote daar niet op reageerde. Of misschien nog niet op durfde te reageren. Ze kende de jongeman natuurlijk ook nog maar net.
Heb je 
toestemming nodig?
Van haar vriend zou ze geen toestemming krijgen. Blijkbaar. Laat ik vooral duidelijk maken dat het geen grapje was. Meneer meende het ook nog. En ik word dus kriebelig van dat soort opmerkingen. En als er iets is wat ik dan niet goed kan, is mijn mond houden. Dus vroeg ik hem hoe hij er in godsnaam bij kwam dat hij dacht dat het een kwestie zou zijn van toestemming kríjgen? Met name als het er om zou gaan dat mijn vriendin haar droom kan waarmaken? Mijn huisgenote durfde haar mond niet open te trekken en zei voorzichtig dat er toch niets mis mee is om bijvoorbeeld naar het buitenland te gaan voor een tijdelijke stage, ook al had je toevallig een vriend? En daarna stuurde ze het gesprek naar een ander onderwerp om de sfeer van de avond niet te verpesten. Natuurlijk ging ik daar in mee, want ik wilde ook een gezellige avond. Wel wist ik vanaf dat moment wel dat hij geen vriend van mij zou worden. Was hij overigens mijn partner geweest, zou het heel snel over zijn. Niet veel later gingen ze overigens samenwonen en verwaterde het contact.
Je bent geen bezit van iemand
Maar goed, terug komend op zijn opmerking. Laat ik beginnen met uitleggen dat niemand een ander in zijn (of haar) bezit heeft. Dat maakt ook dat je niet het recht hebt om te zeggen wat een ander wel of niet zou moeten doen. Daarbij is het dus ook niet aan jou om toestemming te geven aan een ander (in deze context). Laten we voor het gemak aanhouden dat het dus om het buitenland gaat. Maar het onderwerp vind ik niet eens relevant. Ik ergerde me aan die jongen die dus blijkbaar van mening was dat zijn vriendin eerst zijn permissie moest krijgen.
Geen gelijkwaardige relatie
Ik erger me overigens net zo goed aan mensen die zeggen dat ze iets niet mogen van hun partner en dat accepteren. Als we het hebben over het wel/niet mogen of toestemming moeten krijgen/geven, vind ik dat je geen gelijkwaardige relatie hebt.
Maar hoe zit het dan met bijvoorbeeld vreemd gaan, zal je denken. Want je ‘mag’ heus niet van je vriend naar bed met een ander. Of je ‘mag’ eigenlijk niet van je vriendin op vrijdag een biertje drinken met je vrienden, maar doet het lekker toch. Ik ben van mening dat zolang je over toestemming praat en in termen als toestemming denkt, er iets niet klopt. Of je cijfert jezelf (onbewust) weg of je hebt op een bepaalde manier macht over de ander. Niet gelijkwaardig dus.
Geven en nemen
Misschien zijn jullie mijn gedachtegang nu kwijt. Want ik pleit natuurlijk niet voor vreemdgaan of dat je je niet aan gemaakte afspraken hoeft te houden. Wat ik bedoel te zeggen is, dat je wél het recht hebt om je mening te geven. Je hebt daarop het recht dat je gehoord wordt. Het is dan aan de ander om daar iets of niets mee te doen, waarop jij ook weer je conclusies kan trekken. Maar met een mening leg je de ander niets op. Heb je een gelijkwaardige relatie, wordt er wat met die mening gedaan. Een mening is ook geven en nemen. Dus “Ik heb er moeite mee dat je naar het buitenland gaat, want…. Wat kunnen we er aan doen om rekening te houden met zowel jouw als mijn behoeften?” geeft het een hele andere lading.
Geef de andere een keuze
Toen ik bijvoorbeeld 18 was, had ik een vriendje (Y) dat rookte. Ik vond (en vind) het ontzettend smerig. Maar ik heb nooit geëist dat hij zou stoppen met roken. Wel legde ik uit wat ik er van vond en wat roken met mij deed. Y hield daar direct rekening mee en heeft nooit een sigaret aangeraakt als hij bij me was of zelfs als hij binnen een paar uur naar mij toe ging. Dat Y rookte als hij gewoon met zijn vrienden was, vond ik natuurlijk prima. Daar had ik geen last van. Een vriendin van zijn vriend baalde hier van. Want zij vond roken ook smerig, maar haar vriend hield geen rekening met haar. Hoe vaak ze hem ook vertelde dat hij moest stoppen met roken in haar bijzijn. Toen ze zich hier over beklaagde bij Y en benoemde dat hij wel onder de plak moest zitten bij mij, legde hij haar haarfijn uit waar het verschil in zat. Dat ik hem nooit had verteld dat hij moest stoppen met roken. Maar juist dat ik hem had uitgelegd wat het voor mij betekende als hij het wel/niet deed, waarop hij een eigen keuze maakte om niet te roken. En door het niet te eisen, maar de keuze bij hem neer te leggen, koos hij er juist voor om niet te roken als hij bij mij was.
Alles in overleg
Ook nu, met mijn 2 relaties die ik tegelijk heb. Mijn man zal nooit in zijn leven eisen dat ik mijn relatie beëindig met mijn vriend (of andersom). Als mijn man ergens problemen mee zou hebben, zou hij ze kenbaar maken. Vervolgens praten we er over en zoeken we naar oplossingen die voor ons allebei werken. Net zoals ik niet om zijn toestemming heb gevraagd om een 2e relatie te beginnen. Nee, dat ging in overleg. Rekening houdend met zijn en mijn eigen gevoelens. En dat maakt voor mij dus een relatie gelijkwaardig. Want mij vertellen wat ik wel of niet mag doen? Nee, dat werkt echt niet.
Hoe zou jij reageren als je partner vertelt dat hij je geen toestemming geeft om jouw dromen te volgen?
Haha, daar gaan bij mij de nekharen van overeind staan hoor, brr! Mijn partner steunt me gelukkig in alles, en andersom natuurlijk ook. Niet dat we het altijd eens zijn natuurlijk, maar daar kunnen we het dan gewoon over hebben. Ik zou er ook moeite mee hebben als hij een tijdje alleen naar het buitenland zou willen, maar ik zou hem toch echt niet tegenhouden hoor. Overleggen en rekening met elkaar houden, absoluut, maar bij elkaar onder de plak zitten, danzou ik heel snel weg zijn…
Ik kan me heel goed voorstellen dat je het moeilijk vindt als je partner voor een tijd alleen naar het buitenland wil. Natuurlijk sta je daar niet persé om te springen. Maar inderdaad, als je elkaar gaat tegenhouden, ben je niet gezond bezig.
Mooi verhaal. Ik denk – helaas – dat het in behoorlijk wat relaties ‘normaal’ is om iemand te zeggen dat iets niet mag/iets moet. Wat een manier inderdaad om met elkaar om te gaan… Lijkt mij inderdaad ook heel naar. Het is zo belangrijk om ook je eigen paden te kiezen – het is ten slotte je eigen leven! Al kan ik me wel voorstellen dat mijn vriend het niet leuk zou vinden als ik voor langere tijd weg zou gaan (hebben we al eens meegemaakt toen ik in Australië ging studeren), zou hij inderdaad nooit zeggen dat het niet mag. Wauw…
Dankjewel! Ik denk ook dat je gelijk hebt. Sommige mensen staan er gewoon niet bij stil wat er eigenlijk bedoeld wordt met die woorden. Of denken ook echt het recht te hebben om een ander te vertellen wat ze wel of niet moeten doen binnen een relatie.
Gaaf dat je in Australië hebt gestudeerd, zeg! Waar was dat? Heeft je vriend je wel kunnen opzoeken? Fijn dat hij je heeft gesteund. Ik leerde net mijn man kennen toen ik op het punt stond om voor een paar maanden naar Australië te gaan om te reizen. Natuurlijk ben ik gewoon gegaan en hij wachtte op me. Op zich was dat wel knap, want we hadden toen nog maar 3 maanden wat. Maar had hij verteld dat ik niet mocht gaan, had ik allang een andere partner gehad.
Klopt, ik denk ook dat dat het geval is.
Ja, dat was echt een hele mooie uit! Ik studeerde in Melbourne! (Mis die stad echt, zou zo graag weer eens terug willen.) Nee, helaas, het geld was er niet om langs te komen en hij had ook niet zoveel tijd daarvoor bij zijn studie. Wat fijn dat hij op je gewacht heeft, terwijl jullie nog maar net iets hadden. Ha, kan me inderdaad helemaal voorstellen dat je weggegaan was als hij je zou vertellen dat je niet mocht gaan.
Mooi verhaal. Ik heb het geluk dat mijn verloofde me overal in steunt, ook al is hij het bijvoorbeeld ergens niet mee eens hoe ik dingen aanpak. Helaas zijn er genoeg relaties die het echt niet accepteren als zijn of haar partner de dromen wil gaan waarmaken… en daar schrik ik elke keer weer van.
Ook heb ik je blog gelezen over je uitleg dat je een man en vriend heb. Ik vind het ontzettend mooi hoe je die blog geschreven hebt en ook vind ik het zo geweldig te lezen dat je vriend én man er zo relax mee omgaan. Was dat voor je man (en misschien voor jouzelf ook) niet ontzettend zwaar in het begin om dat te accepteren?
Heeft niets met geluk te maken, vind ik. Want als hij je niet had gesteund, was hij nu dan je verloofde geweest? Dan was je wellicht niet op hem gevallen en Had je iemand anders ontmoet ?.
Leuk dat je dat artikel ook hebt gelezen! Nee, niet het accepteren. Voor niemand eigenlijk. Gewoon wennen aan hoe we er een draai aan gingen geven. Want acceptatie was er namelijk al. Anders had het niet gekund. Snap je wat ik bedoel?
Ik denk dat hij het haar wel gunt, maar het is gewoon lastig als je zo lang zonder elkaar bent. Je hebt toch allebei je eigen leven en je relatie en vertrouwen moet erg sterk zijn.
Kan dat hij het haar uiteindelijk gunt, maar niet van harte. Anders zou je niet zo’n uitspraak doen. Mensen zeggen vaak dingen snel zonder er over na te denken. Maar woorden worden wellicht onbewust gebruikt, er zit altijd een waarheid achter.
Mijn vriend gunt mij eigenlijk alles. Hij wilt net dat ik voor mijn dromen gaan. Moest hij het niet willen dan zou het niet gaan. Dan ben ik liever alleen als ik heel eerlijk mag zijn. 🙂
Dat laatste zou ik ook hebben. Je bent het waard om iemand naast je te hebben die je stimuleert in plaats van verbiedt.
Lastig. Natuurlijk is het gek dat je iemand wel of geen toestemming denkt te moeten geven. Maar bedoelt iemand dat ook daadwerkelijk als hij/zij dat zo zegt of zit er iets anders achter. Ik ben zelf van gunnen. Ik vind het nog steeds heel apart als ml vraagt of het goed is als hij met een vriend afspreekt. Natuurlijk is dat goed…maar ik vind de vraag altijd zo gek, alsof ik ooit ‘nee’ zou zeggen, maar het is zijn manier om aan te geven, dat hij rekening met mij wil houden. Hij vraagt dus niet om toestemming, maar wil mij niet zomaar passeren. Als hij zou zeggen ‘ik heb vanavond afgesproken’ vind ik dat even fijn, maar hij doet het liever vragend. Echter zou ik bijvoorbeeld heel erg de behoefte hebben dat hij op dat moment bij mij zou blijven, zou ik het ook kunnen zeggen. Denk dat hij dan ook liever zou blijven of hij zou ook eerlijk zeggen liever te gaan en dan zou ik dat toch ook weer prima vinden. Nu met kind zou ik over sommige dingen wel anders denken, omdat je dan ook aan het kind wil denken. Maar bezitterige types, zijn hier ook niet aan het goede adres. Net als negatief praten over je partner. Laat elkaar dan los en wees gelukkig apart.
Dat vind ik een andere kwestie. Want inderdaad, hij vraagt het om rekening te houden met jou. Dat is de insteek. Hij vraagt niet om jouw toestemming of het mag, maar of het uitkomt dat hij die avond op pad gaat (of wat dan ook). Kijkt me heel logisch. Jij zou dan ook nooit reageren met: ja, mijn toestemming heb je. En dat maakt het echt heel anders. Want die vriend bedoelde het echt zo. Dat hij er geen toestemming voor zou geven.
Ik had zelf ook eens een relatie en was rond de 18. Ik ging naar Amerika zonder vriendje. Hij ging met vrienden naar Spanje, want dat was al geboekt. Kwam ik een kennis tegen en ik vertelde over onze vakantie plannen. Hij reageerde met: En jij mag van je vriend naar Amerika zonder hem? Ik dacht toen ook meteen: WTF. Ik ben zijn bezit niet!
Mooie tekst heb je geschreven! En inhoudelijk gezien ben ik het helemaal met je eens. Ik heb hier ook altijd (onbewust) op gescreend. Ik geloof namelijk dat een relatie bestaat uit individuen die juist een aanvulling op elkaar zijn én dat er sprake is van het verplaatsen in de ander en dit bespreekbaar maken. Wat zich dan uit in het behouden van eigen wensen, behoeften en activiteiten binnen een relatie met een grote fun-factor van beide kanten.
Iemand beperken (zeker zonder het gesprek aan te gaan), lijkt meer te maken hebben met macht, onzekerheid, egocentrisme of ongelijkheid. Helaas…
Dankjewel! Goed om te lezen dat je daar ook hebt gelet. Ik denk dat dat al heel wat over je zegt. Zelfs ook als het onbewust is. Ik ben het dus ook helemaal eens met wat je zegt. Zo’n opmerking lijkt onschuldig, maar er zit echt wel een hele lading achter.
Toestemming vragen/geven vind ik een beetje gek, zeker op de manier in je voorbeeld. Dat je dingen eerst met elkaar bespreekt voor je iets doet vind ik niet meer dan normaal in een relatie. Dan kun je het met elkaar overleggen, er over praten en eventueel iets oplossen of een middenweg vinden. Mijn vriend en ik zijn wat dat betreft wel gelijkwaardig, we overleggen eigenlijk alles altijd even. Gaat altijd soepel 🙂
Maar dat is het ook. Er zit zo’n verschil tussen toestemming krijgen/geven en overleggen/bespreken. Ik geloof echt dat er echt geen sprake is van gelijkwaardigheid als het om het eerste gaat.
Niet meer dan normaal vind ik, dingen met elkaar bespreken i.p.v. eisen. Daar gaan mijn nekharen ook van overeind staan… Gelukkig zit ik nu in een relatie waar ik zeker gelijkwaardig ben en we dingen overleggen. We verbieden elkaar niets. Goed artikel!
Dankjewel! Fijn dat jouw relatie is zoals die is.
haha mij zeggen dat ik iets niet mag doen, dat is grappig. Niemand verbied mij dingen, en als mijn vriend denkt dat wel te kunnen doen dan is die mijn vriend niet meer. Zeg mij dat ik iets niet mag of kan en ik laat jou zien dat ik dat wel mag of kan. Sowieso je moet alles doen dat je wil doen want het leven is veel te kort om dingen niet te doen die je wil doen want hoe erg zou het zijn als je op het einde van je leven moet denken: wat heb ik spijt dat ik dat niet heb gedaan.
Of nog erger, als je dus dingen hebt gelaten om een ander op zijn/haar verzoek!
Nee ik heb ook niet dingen die ik niet mag of waar ik toestemming voor nodig heb. Al zeg ik soms op mijn beurt dn, ik denk niet dat fedor dat luk zou vinden dus ik doe dat niet en dat geldt andersom natuurlijk ook. Dus idd, rekening houden en overleggen… Tis sowieso fijner als iemand iets uit zichzelf doet omdat die rekening met je WIL houden dan dat die rekening met je MOET houden.
Dat is inderdaad gewoon rekening houden met elkaar. En dat doe je omdat je wil, niet omdat het opgelegd wordt. Volgens mij zou dat de basis moeten zijn van elke relatie.
Ik zou hem verbijsterd aan kijken. Gekker moet het toch niet worden.
Hahaha… ik zie je gezicht op de één of andere manier al helemaal voor me!