Het is 25 jaar geleden dat ik mijn eerste verre reis maakte en zo’n 20 jaar geleden toen ik begon met backpacken. Onwetend, zonder een digitaal netwerk om me op te vangen, vertrok ik naar Thailand, het grote avontuur tegemoet. In de tussentijd ben ik blijven backpacken, zelfs nu ik moeder ben. Reizen van minimaal 3 weken tot maximaal 6 maanden en van alles wat er tussen zit. Naar één bestemming per keer tot meerdere landen tijdens een rondje om de wereld.
Reizen met mijn rugzak is nog steeds mijn grootste passie en in die 25 jaar heb ik veel gezien, ervaren en gedaan. Sommige dingen zijn nu compleet anders, terwijl andere dingen juist hetzelfde zijn gebleven. Benieuwd hoe ik het reizen nu ervaar ten opzichte van toen? Lees dan vooral verder.
Voorbereiding op de reis
Toen
Met backpacken kwam het voorbereiden op mijn reis. In 1997 had je wel internet, maar dat beperkte zich alleen tot de beschikbare computers op school. Daarbij waren zoekmachines nog nauwelijks ontwikkeld. In 1998 werd google pas gelanceerd en onbekend in Nederland. Toen maakte je gebruik van de Nederlandse zoekmachine Ilse, die gelanceerd werd in 1996. Om me enigszins voor te bereiden op reizen, was ik te vinden in de bieb en had ik dé bijbel voor reizigers: de Lonely Planet. En ik probeerde het gericht via de bekende startpagina’s van toen. Natuurlijk bestond backpacken toen al, maar het was niet een wereld die digitaal goed toegankelijk was. Ervaringen werden op die manier nauwelijks gedeeld. Daarbij was het niet zo vanzelfsprekend en populair als tegenwoordig, dus je moest het vooral zelf uitzoeken en ervaren. Ook onderweg deed je niets via het internet. Alle informatie haalde je uit de Lonely Planet die, vooral toen, onmisbaar en heilig was.
Nu
Hoe anders is dat tegenwoordig? Iedereen kent wel íemand die gaat backpacken en reizen. En daardoor vind je op het internet echt álles wat je wil weten. Voorbereiden op je reis, was nog nooit zo gemakkelijk geweest. Voor visa hoef je ook niet meer naar ambassades af te reizen, dat doe je digitaal. Recensies van de meest afgelegen hut in Mongolië tot de kosten van een cocktail in dat ene barretje op Gili Trawangan. Instagram neemt je mee op een foto reis en je vindt net zo gemakkelijk een reisblog als een kookrecept. Maar nog steeds blijft de Lonely Planet onmisbaar voor backpackers. Hierin vind je zulke gedetailleerde informatie over het solo reizen, daar kunnen weinig reisverslagen tegenop. Het verschil met toen? Je kan ze nu digitaal meenemen.
En ik?
Als ik nu naar een nieuwe bestemming ga, verkies ik nog steeds de papieren Loneyly Planet boven de digitale (want mijn verweerde verzameling op de boekenplank is een schitterende herinnering). Ik schrijf onderweg reviews op google en tripadvisor om anderen te helpen. En onderweg maak ik gebruik van Wi-Fi punten om praktische dingen op te zoeken. Maar een groot deel doe ik nog steeds zonder internet.
Contact met het thuisfront
Toen
Natuurlijk reisde je toen zonder mobiel, dat stond nog in de kinderschoenen voor de normale consument. Reizen was daarom ook iets wat je zélf deed, zonder (mentale) steun van thuis. Zonder oppeppende woorden onderweg, als je dat nodig zou hebben, gezellig kletsen of laten weten hoe je dag was. Als ik dus wilde spreken met het thuisfront, maakte ik collect calls vanuit vaste telefoons (de ontvanger betaalde dan voor het telefoongesprek). Andersom was ik telefonisch onbereikbaar. Als backpacker verplaats je je elke dag, dus ik had geen vaste accommodatie waar ik een tijdje verbleef. Mijn ouders wisten nooit waar ik exact was. Verder moesten ze het doen met af en toe een mailtje die ik verstuurde via een internet café, als ik er één kon vinden.
Nu
Je bent tegenwoordig natuurlijk extreem goed bereikbaar met je smartphone. En dat doen ook veel (jonge) reizigers. De enige belemmering waar je rekening mee moet houden, is het tijdsverschil. Vroeger had ik ook een vriendenboek mee, waarin ik iedereen liet schrijven met wie ik avonturen had gedeeld. Tegenwoordig gebruikt men daar Facebook voor, maar ik geef de voorkeur aan mijn ouderwetse vriendenboeken. Het is geweldig om ze terug te bladeren als je weer thuis bent met persoonlijke notities.
En ik?
Of ik mee ga in die stroom van bereikbaarheid? Nee. Tijdens mijn reizen houd ik nog steeds nauwelijks persoonlijk contact het met thuisfront. Ik heb daar geen zin in. Als ik reis, wil ik juist wég zijn van mijn dagelijkse leven. Dus ik ga het ook niet opzoeken als ik aan de andere kant van de wereld zit. Ik app sporadisch. De enige met wie ik dagelijks kort app en wekelijks bel is mijn vriend of mijn man (afhankelijk met wie ik reis). In tegenstelling tot vroeger, ben ik nu in ieder geval wel telefonisch bereikbaar. En voor de rest moet iedereen het doen met mijn foto’s op Instagram en af en toe een post op Facebook. In hostels in New Zealand zag ik eens iedere backpacker skypen met thuis. En dat begreep ik dus niet helemaal. Wees gewoon in het nu en daar waar je bent. Je ziet het thuisfront genoeg als de reis weer voorbij is.
Het grote, onbekende avontuur
Toen
Omdat het backpacken dus minder te ‘zien’ was, was het ook onbekender. Het was moeilijk om persoonlijke ervaringen te vinden. Mijn eerste backpack avontuur ging ik tegemoet met een onhandige tas, bijvoorbeeld. Wist ik veel hoe ik me moest voorbereiden. Maar het leuke daarvan was wel, backpacken was stukken avontuurlijker! Je kon niet van te voren reserveren en wist vrijwel nooit wat je te wachten stond. Reizen deed je veel al op gezond verstand. Je kocht de meest recente Lonely Planet en daar deed je het mee. Wilde je de nog recentere informatie, dan moest je op locatie reisbureaus af, lokale mensen benaderen en natuurlijk ervaring uitwisselen met andere reizigers die je tegen kwam. Als ik aankwam in een stad als Bangkok, wist ik waar de goedkope guesthouses zich bevonden. Doordat je niet reserveerde moest je vervolgens op locatie zoeken waar je die nacht blijft overnachten, wat ik leuk vind om te doen. Maar het voordeel is wel, dat je niet al in een vol geboekte stad terecht komt. Ook kostte het meer tijd om te regelen hoe je van A naar B ging. Soms met handen en voeten, als mensen geen Engels konden. Een manier van reizen waar je heel zelfstandig van wordt en die je ontzettend veel levenservaring mee geeft.
Nu
Nu snapt iedereen wat backpacken in houdt. Natuurlijk moet je nog de ervaring op doen, maar je kan wel vinden wat je nodig hebt om überhaupt goed te vertrekken. En communiceren wordt je wel heel makkelijk gemaakt met google translate. Niet dat ik dat veel mensen zie gebruiken, maar als de nood daar is, kom je zo een heel eind. Maar door alle ervaringen die je kan vinden en delen, valt er steeds minder zelf te ontdekken. En doordat je alle informatie over je bestemming online kan vinden, is de verrassing en het onverwachte minder groot. Hoe meer je digitaal te werk gaat, hoe minder avontuurlijk het reizen wordt. Backpacken betekent ook omgaan met tegenslagen, niet weten waar je eindigt en je laten verrassen door het menu van een plaatselijke restaurant, die je nooit had gekozen als je online ook had gezien dat er een bekender restaurant aanwezig was. En nogmaals, ik kan niet benadrukken hoe leerzaam dat is.
En ik?
Ik houd dus nog van dat avontuur. Ik reserveer vrijwel niets van te voren en houd er van om op locatie te bekijken wat er is en waar ik wil verblijven. Het niet plannen, maakt voor mij het backpacken zo geweldig. De vrijheid, het avontuurlijke… zoals het ook begon in 1997. Het nadeel vind ik wel van alle digitale mogelijkheden, dat het mij soms ook dwingt om te reserveren. Als ik weet dat het ergens druk is bijvoorbeeld, maar de goede hostels beperkt, moet ik 2 dagen vantevoren reserveren om te voorkomen dat het vol zit.
Toerisme
Toen
Omdat er vroeger minder mensen gingen backpacken, waren ook minder locaties nog berekend op (grote) toeristen opvang. Dat betekent dat de eerste keer dat ik Kuta (het meest populairste plaatsje van Bali) bezocht, het alleen nog maar bestond uit 2 hoofdsteegjes met bars en cafés. Voor €1,50 per persoon vond ik met gemak accommodatie in Thailand en voor een paar euro’s meer in Vietnam. In Cambodja ging ik letterlijk in de voetsporen van Lara Croft, toen ik de tempels ontdekte. Ik baande me een weg door de gevallen stenen en de vele wortels van de tempel Ta Prohm. Ik beklom de Indonesische Prambanan tempels en bezocht de Borobudur zonder souvenir kraampjes. Op Koh Toa kwamen alleen maar duikers en Koh Samui was nog een rustig en ontspannen eiland. En minder toeristen, betekent ook veel meer zelf regelen om ergens te komen.
Nu
Ik zie het als een voorrecht dat ik bepaalde landen nog (meer) authentiek heb kunnen ervaren. De tempels van Cambodja zijn al jaren alleen nog maar toegankelijk via routes over houten paden. Terecht ook, want dit beschermt de schitterende historie van de grote toeristen stroom. Maar jammer is het wel en stukken minder intiem. Om de Prambanan staat al jaren een groot hek en de tempels mogen niet meer beklommen worden. En bij de Borobodur moet je eerst door een doolhof van souvenir kraampjes, voordat je bij de uitgang van het terrein bent. Net zoals vele andere tempels die je nu bezoekt. Maar het wordt je natuurlijk ook makkelijker gemaakt nu je wel overal wel een lokaal georganiseerde reis kan boeken om er te komen. Wederom minder avontuurlijk, maar je kan wel meer zien in een kortere tijd. Meer toerisme betekent soms ook het gevaar voor aanslagen. Hoe had ik kunnen weten dat er een bom zou afgaan bij de Sari Club op Bali, een week nadat ik er danste? Of dat ik een laatste blik zou werpen op de Twin Towers, voordat ze jaren later aangevallen zouden worden. Desondanks laat ik me er niet (geheel) door sturen als ik een reisbestemming uit kies.
Vroeger vs nu
Wat ik het grootste voordeel vind van de technologische vooruitgang vind, is de mogelijkheid om mijn hoeveelheid aan reisfoto’s te bewaren. Vroeger moest ik daarvoor naar een lokale winkel en ze op een cd laten branden om zo mijn geheugenkaart leeg te maken. En gezien de hoeveelheid foto’s, duurde dat soms uren. Toch houd ik er nog steeds van om zo basic mogelijk te reizen. Dus zonder reserveringen, zonder tot in detail voorbereid te zijn, zonder reisverslagen te lezen van anderen. Geef mij dat verrassingselement maar. Zelf nu ik met kinderen reis, is de basis hetzelfde gebleven.
En jij?
Hoe anders reis jij nu ten opzichte van je eerste reis? En als je niet reist, maar op vakantie gaat. Merk je daar een bepaald verschil in door de jaren heen?
Ik ben pas gaan reizen toen onze kids er waren. Ik kan dus weinig toen en nu vergelijken maken. Wel onwijs gaaf dat jij al zoveel reizen hebt afgelegd. Dat maakt je toch heel rijk.
Ja, het maakt je zeker rijk en wijzer. Ik leer echt van elke ervaring.
Er zijn zo veel dingen veranderd. Geen internet en zoeken naar een internet café om het thuisfront te laten weten waar je bent. Na weken niks van je te laten horen. Nu bel ik gewoon even. Of app ik. Mijn telefoon staat nog steeds uit. Heerlijk onbereikbaar zijn. Lonely planet is de bijbel waar ik nooit zonder kan. In boek vorm, ja nog steeds. Ik kras mijn lonely altijd vol met mijn bevindingen. Meteen mooi naslag werk voor later.
Ja hè, dat vind ik ook. Ik wil gewoon niet de hele tijd contact houden met het thuisfront. Nu ik met kinderen reis vind ik het wel leuk om tussendoor wat vaker foto’s door te sturen. Maar van mezelf deed ik dat vrijwel nooit. En de papieren LP kan echt niet tippen aan de digitale! Ze staan ook nog steeds mooi op de boekenkast met alle versleten randjes en ezelsoren 🙂
Wauw, jij bent zo avontuurlijk! Cool! Ik skype me ook geen ongeluk tijdens vakantie. Dan gaat mijn telefoon wel op half stil enzo… En ik houd ook van (europese dat wel) plekken waar het nog ongerept is. Maar ik orienteer me over de omgeving echt op internet. Net als routes zoeken, waar zou ik zijn zonder… vroeger deden we maar wat … en dan zegen we wel. Dat was echt op de bonnefooi.
Jaaah… dat zei mijn moeder ook altijd. Gingen we op de bonnefooi naar Hongarije, Oostenrijk, Tjechië en (voormalig) Joegoslavië. Heerlijk vond ik dat. En juist doordat niemand wat deed via internet (wat er toen natuurlijk nog helemaal niet was), kon je ook niet echt van tevoren boeken. Want bijna niemand deed dat telefonisch. Je had daarom altijd wel plaats om ergens te slapen. We maakten veel gebruik van Zimmer Frei. Heerlijke manier van reizen vond ik toen al.
Ik denk dat het allebei bepaalde charmes heeft. De boekjes van vroeger, tastbare herinneringen. De jongeren van nu weten gewoon niet beter. Het is zo normaal contact te hebben met jet thuisfront, dat dat niet zomaar stil komt te liggen.
Als ik op vakantie ben vind ik het ook gewoon leuk om even wat foto’s door te sturen naar mijn familie, ze mee te laten genieten. Vroeger liet je foto’s misschien achteraf zien, als die na een aantal weken ontwikkeld waren. Als je überhaupt een fototoestel meenam tijdens het backpacken ?
(Heb overigens zelf geen echte backpackervaring, alleen gewone vakanties meegemaakt.)
Klopt, het hoort ook bij nu. En als je bent begonnen in dit ’tijdperk’ met reizen, weet je niet beter. Maar ook ouders verwachten vaak een bericht, omdat die mogelijkheid er is. Ik merkte zelfs in 2009 al, toen we de wereldreis maakten, dat mensen verbaasd waren dat ik zo weinig contact had met het thuisfront. Ik laat niet eens weten als ik veilig ben aangekomen. Dat zit gewoon niet in mijn systeem :). En mijn ouders zijn er ook digi-loos in meegegroeid. Dat scheelt ook.
En wat je zegt is ook zo, toen liet je foto’s achteraf zien. Was het zelf natuurlijk ook in spanning afwachten op die foto’s. En je maakte stukken minder foto’s! Ik kocht mijn eerste digitale camera in 2003 voor mijn reis naar Australië. Want reizen zonder camera is ook weer geen optie 😉
Ik kan niet echt vergelijken, we gingen vroeger altijd naar Nederland op vakantie. Ik heb gelukkig de laatste 6 jaar meer kunnen zien. Wat ik wel grappig vind, is dat ik vroeger een werkstuk maakte op de basisschool en dan via de ambassade en reisbureau,s de informatie haalde over het land. Nu kun je gewoon alles op internet lezen.
Jaaaah… inderdaad. Dat deed ik natuurlijk ook. Langs reisbureaus langs. Toen ik nog op een reisbureau werkte vond ik het super schattig als kinderen langs kwamen en om boekjes vroegen voor werkstukken.
Wat leuk om die verschillen te lezen! Ik ben nog nooit wezen backpacken maar herken de telefooncel voor het thuisfront wel haha. Als ik op een camping stond in frankrijk met mijn tentje liep ik iedere avond trouw om 8 uur naar de telefooncel om mijn ouders te bellen… Ik was toen een jaar of 16.
Oh echt, wat netjes van je!! Ik liep dus stage in Londen toen ik 16 was. Toen zat ik ook wel eens in een telefooncel inderdaad. 🙂
Leuk om te lezen! Ik heb er veel bewondering voor dat je kan backpacken met kinderen of alleen. Ik heb nog nooit een backpack reis gedaan, maar als ik er over lees of het zie dan voel ik toch altijd wel dat gevoel van vrijheid wat me aanstaat. ? Mocht ik ooit tot dat besluit komen, weet ik bij wie ik om raad moet vragen ?
Ja, die vrijheid is inderdaad één van de grootste redenen waarom ik er zo van houd. En uiteraard geef ik je heel graag tips als je ooit wil gaan backpacken.
Mijn stijl van reizen is gewoon compleet anders! Hahahaha
Vroeger ging in met mijn zus op ‘meeting’ met 2 pk autootjes. Heel het autootje vol geladen met alles wat we nodig hadden. Ik begrijp niet hoe we dat toen ooit daarin hebben gekregen!
Nu rijden me meestal met de auto, maar na Macau denk ik dat het vliegtuig ook een optie is in het vervolg. We hebben namelijke de autoreis naar Kroatië niet zo ‘fijn’ ervaren.
Het vliegtuig is dan toch veel relaxter.
Waarschijnlijk volgende zomer Canada, ik kijk er al naar uit!
Leuk dat je zo kan vergelijken!
Oh wat gaaf dat jullie misschien naar Canada gaan. En ook fijn dat het vliegen goed is bevallen. Dat was ook de eerste keer met de kids? Wat vonden zij er van?
Ik vind vliegen ook fijner met kinderen. Ja, je zit voor je gevoel in een kleine ruimte. En met de auto kan je tussendoor stoppen als je wil en waar je wil. Maar als je eenmaal op de snelweg zit, en er begint er net één te huilen om een flesje of heeft een poepluier… In het vliegtuig kan je ten alle tijden daar mee aan de slag. En de kinderen zitten niet opgesloten in een auto stoel. En doordat je vliegt, neem je ook vanzelf minder mee. Althans, ik dan 😉
Wat vond je niet zo fijn aan die auto reis naar Kroatië?
Ik ben niet zo van het heel ver reizen, of backpacken eigenlijk ook niet. Ik ben niet nomadisch aangelegd, zeg maar. Wat ik vroeger deed was niet op reis gaan: ik had daar geen inkomen voor. Ik ging wel met mijn ouders mee tot ik tiener was, maar daarna deed ik vooral dingen in en om mijn woonplek. Al was het maar uitslapen in mijn eigen bed, boek lezen in het park op een zonnige dag en ’s avonds eten in een nog niet eerder ontdekt eettentje.
Eigenlijk is dat ook precies wat we nu doen, maar dan … ergens anders. Zo verbleven we in Florence in een woonwijk (niet in een toeristisch hotel) en planden we elke dag vanuit ons ‘huis’ onze dag. Vaak was dat dan uitslapen, naar een park en ’s avonds heerlijk eten in een lokaal eethuisje. Maar dan wel onder de Italiaanse zon.
Wat wel een verademing is: tickets voor het een of ander boeken via je mobiel/internet. Geen wachttijden meer voor populaire musea! Aan de andere kant, 25 jaar geleden stonden daar dan ook niet van die lange rijen :S
En overal waar je komt… kom je Nederlanders tegen. Elke dag.
Haha… dat laatste… so true! Want waar ik ook ben ter wereld. In elke afgelegen uithoek… hallo.. jij ook hier, meneer de Nederlanders? Bijzonder, Nederlanders zijn echt van het reizen. Net zoals de Britten. Finnen hebben dat nauwelijks. Vertelde ook een Finse vriendin van me. Die verblijven vaker in eigen land. Tijdens al mijn jaren reizen, ben ik ze ook nauwelijks tegen gekomen.
Zelf kan ik het me niet voorstellen om niet te reizen. Zelfs als student met zeer weinig geld, kon ik altijd naar Azië. Maar dan ging ik ook minder stappen dan de rest en ik deed voordelig mijn boodschappen. Ik zorgde er voor dat ik altijd kon.
Maar sowieso heeft niet iedereen de behoefte. Iedereen vult ook een vakantie anders in. Ik ga weinig op vakantie, zeg ik altijd. Maar ga reizen. Mijn weekje Frankrijk met Disney, dát was vakantie voor mij. En de vele uitstapjes die ik deed tijdens mijn verlof, voelt ook als vakantie. En ik kan me voorstellen dat jij daar ook van hebt genoten. Van je dagjes er op uit. Is Airbnb niet wat voor jou, trouwens? Of maak je daar al gebruik van?