De wachtruimte van de tandarts/huisarts/verloskundige/friettent kan een inspirerende plek zijn voor je blog onderwerpen. Want.. zodra er ergens een leesmap te vinden is, waar ik meteen in duik, vind ik wel weer een artikel waar ik op wil reageren. En is daar een blog niet uitstekend voor?
Zo las ik op 1 januari een artikel in het blad Flair. In dit specifieke artikel ging het over vrouwen die bij hun man bleven, terwijl er geen sprake (meer) was van liefde. Sommigen omdat ze, naar hun mening, niet anders kunnen. Anderen omdat ze gemak en welvaart verkiezen boven liefde.
Als je zelf in een liefdevolle relatie zit, is het soms moeilijk om je te verplaatsen in mensen die ervoor kiezen om in een relatie te blijven waar de koek op is. Want ik geloof oprecht dat er maar weinig lezers zijn die bij hun partner blijven als de liefde écht helemaal op is. Maar is je partner verlaten dan altijd zo gemakkelijk?
Blijven omdat je afhankelijk bent
Als voorbeeld het verhaal van Lieve. Lieve wil niets liever dan scheiden van haar man en vader van haar 4 kinderen. Ze begon net aan haar studie, toen ze Karel ontmoette en 3 maanden later was ze zwanger van haar eerste. Ondanks dat Lieve iets voor haar zelf wilde opbouwen om onafhankelijk te kunnen zijn, vond Karel dat niet nodig. Hij had immers een goede baan en zou voor haar zorgen. Nu, 4 kinderen later, zit Lieve in een liefdeloze huwelijk. Voor haar man is ze inmiddels meer een pronkstuk om het plaatje compleet te maken. Alhoewel Lieve aan de bel heeft getrokken, is er niets veranderd en wil ze dolgraag weg van haar man. Karel heeft echter al laten weten dat ze geen cent krijgt als ze vertrekt en dat hij er alles aan zal doen om haar dan het leven zuur te maken. Lieve zit nu zonder eigen inkomen, geen werkervaring en 4 kinderen om op te voeden. Hoe doodongelukkig ze ook is, ze ziet geen andere uitkomst om bij Karel te blijven, totdat de kinderen oud genoeg zijn om voor zichzelf te kunnen zorgen.
Blijven uit gemak
Célia zit in een andere situatie en geeft aan dat er nooit sprake is geweest van liefde op het eerste gezicht. En die liefde kwam ook niet op het 3e of 8e gezicht. In begin ging dat nog prima, maar nu merkt ze wel dat ook zij wel eens verlangd naar liefde. Maar haar man is aardig en heeft een prima inkomen. Voor Célia geen reden om te klagen. Dankzij zijn inkomen is zij namelijk in staat om de dingen te doen, die ze wil doen. Op vakanties gaan, winkelen met haar vriendinnen en dan altijd ergens heerlijk lunchen en lekker ontspannen bij de sauna. Natuurlijk kan ze scheiden, geeft ze aan, en zoeken naar een partner met wie ze echte liefde kan delen. Maar dat betekent wel dat ze veel moet opgeven van haar huidige levensstijl en dat heeft ze er gewoon niet voor over. Dus kiest Célia ervoor om bij haar man te blijven.
Blijven omdat je ‘gedwongen’ wordt
Kato blijft bij haar partner om een hele andere reden. In haar relatie wordt ze geclaimd door haar vriend. Er is geen ruimte meer over om anderen te zien of gewoon even tijd voor haarzelf te hebben. Haar vriend trekt aan haar en wil op elk moment van de dag weten wat ze doet. Alhoewel er zeker sprake was van liefde in het begin van haar relatie, is Kato dat punt nu voorbij. Ze maakt een einde aan haar relatie. Als ze niet veel later wordt gebeld met het bericht dat haar ex in het ziekenhuis ligt, snelt ze naar hem toe. Dan blijkt dat haar ex een zelfmoordpoging heeft gedaan, omdat hij niet wil leven zonder Kato in zijn leven. Natuurlijk schrikt ze hiervan, ook omdat ze heus nog wel om hem geeft. Haar ex belooft om professionele hulp te zoeken en Kato stemt toe om haar relatie weer een kans te geven. Het blijkt echter dat de voornemens van haar vriend van korte duur is. Kato zit weer in hetzelfde schuitje en wordt nu zelfs nog meer geclaimd dan voorheen. Haar vriend laat sterk weten niet zonder Kato te kunnen. Maar de relatie beëindigen durft ze niet. Ze geeft aan dat ze zich absoluut niet verantwoordelijk wil voelen voor de eventuele volgende zelfmoordpoging. En in het ergste geval, het overlijden daaraan. Ze voelt zich gevangen, maar zegt geen keuze te hebben. Ze heeft alle hoop gevestigd op haar vriend zelf, die uit zichzelf ooit zal besluiten om bij haar weg te gaan. Al lijkt het voor nu een illusie.
Lieve, Célia, Kato en jij
Met name Lieve en Kato zitten in een schrijnende situatie. Mijn vader gaf me altijd mee: “Wees nooit afhankelijk van je partner.” Studeren, op mezelf wonen en vervolgend werken, heb ik dan ook altijd logisch gevonden. En ook nu weet ik, ik ben altijd in staat om voor mezelf te zorgen. Afhankelijk ben ik niet. Ook al had mijn man me bijvoorbeeld verteld, dat ik niet hoef te werken, had ik dat geweigerd. Los van wat mijn vader me vertelde, ik heb altijd de behoefte gehad om mijn eigen geld te verdienen en onafhankelijk te zijn. Plus daarbij, schreef ik al eerder hoe belangrijk ik een gelijkwaardige relatie vind. Ik zie mezelf dan ook nooit eindigen in een relatie zoals Lieve. Al begrijp ik bij haar dat ze vast zit en eigenlijk uit liefde voor haar kinderen bij haar man blijft. En Célia’s situatie? Daar heb ik teveel eigenwaarde en andere prioriteiten voor. Ik vraag me trouwens af of haar man op de hoogte is van de reden waarom ze in haar huwelijk blijft. En als hij dat is, maar er zelf ook tevreden mee is, lijkt het me voor beide partijen in ieder geval een prima huwelijk. En alhoewel ik begrijp hoe zwaar het moet zijn voor Kato, weet ik wel dat ik niet verantwoordelijk ben voor het geluk van een ander. En dat ik niet in staat ben om mijn eigen leven geheel op te offeren voor een ander, hoe groot die druk ook is.
En jij, hoe denk jij over de situaties van deze dames? Ben jij wel eens te lang in een relatie blijven hangen waarbij de liefde op is?
Ik weet niet of de liefde echt op was, nee dat was het niet, het begon meer met een situatie die ondraaglijk werd en het gevolg daarvan was dat de liefde langzaam maar zeker doofde. Toen de liefde er nog wel was, toen heb ik het wel nog willen proberen – voor de kids, voor het leven dat we leidden en omdat ik vond dat een huwelijk dan 12 jaar een kans verdiende. Dat je niet zomaar na 12 jaar en drie kinderen zegt van ‘het gaat niet, doei’. Die poging heeft 2 jaar geduurd, toen merkte ik dat het er niet meer inzat en toen doofde dus zoals gezegd de liefde. Ja en dan is het einde oefening wat mij betreft. Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn want het betekende terug naar Nederland, een nieuwe baan zoeken op mijn 39ste en het betekende alleen door met drie kinderen maar het was op dus dan vind ik geen een reden goed genoeg om te blijven.
Ik geloof ook wel dat liefde natuurlijk nooit zomaar ‘op’ is. Daar zit een heel proces aan vast. Maar ik geloof wel dat als je er, na het eventueel een kans te hebben gegeven, er te lang in door gaat, het wel op kan gaan. Juist als je ‘op tijd’ stopt en op een nette manier, zal er altijd ergens liefde zijn. Dat lijkt me ook gezond, eigenlijk. Want ooit koos je wel voor elkaar. En zolang je elkaar respecteert, zal je ergens toch nog wel om iemand geven.
Vooral als er kinderen in het spel zijn, is het een hele verantwoordelijkheid om uit elkaar te gaan. En het zal niet allemaal even gemakkelijk zijn. Maar ik geloof wel dat je nooit bij elkaar moet blijven als de liefde dus voorbij is en je dood ongelukkig bent. Daar is het leven te kort voor. Dus het klinkt als een hele goede keuze die je hebt gemaakt.
Ik denk dat het lastig is te oordelen over een situatie omdat ik er zelf niet in zit. Ik zou het in iedergeval nog een kans geven maar daarna is de koek echt op. gelukkig zit ik in een liefdevolle relatie al bijna 10 jaar, super gelukkig mee omdat ik zeker weet dat het ook anders kan.
Absoluut, is het ook altijd. Daarom probeer ik het ook altijd op mezelf te betrekken, zonder een oordeel te vellen op een ander. En dan is het nog lastig, want uiteindelijk zit je niet in een dergelijk situatie. Maar met zelfkennis kan je wel goed inschatten hoe je zou kunnen reageren.
Het lijkt me verschrikkelijk om in soortgelijke situatie te zitten. Vooral het eerste verhaal lijkt me erg zwaar. Ik vraag me af waarom zo’n man überhaupt nog bij zijn vrouw wilt blijven als hij weet dat ze helemaal niet meer van hem houdt? Gelukkig zit ik zelf niet in zo’n relatie, maar snap het heel goed dat sommige vrouwen niet weggaan bij hun partner.
Ja heel verschrikkelijk. Het zegt ook veel over het karakter van de man. Het artikel was uitgebreider. Daardoor kreeg ik het idee dat het vooral voor het plaatje is. Dat je als succesvolle man niet wil laten zien dat je het privé helemaal niet voor elkaar hebt. En er is duidelijk sprake van de behoefte om iemand te ‘bezitten’. Afschuwelijk.
Pfoe!
Moeilijk hè…
Nu zou ik zeggen: ‘No way!’
Maar ik ziet niet in zo een situatie, dus wie weet hoe denk je als je er ECHT in zit…
Klopt. Maar aan de andere kant, kom je toch niet vanzelf in zo’n situatie. Het groeit en op een gegeven moment kan niet iedereen meer terug.
Dat is ook weer zo…
Sorry, verkeerd gedrukt. Hier komt mijn comment:
Wat is dat triest voor lieve. Dan ze blijf zitten in een huwelijk zonder liefde. Ik zou weggaan zelf als ik financieel afhankelijk ben. Er is altijd een uitweg. Zeker hier in Nederland, alleen je kunt niet een luxe leven meer verwachten zoals je gewend bent. Liefde is op. Ik denk dat liefde begint bij jezelf. Hoe kan dat de liefde op is? Ik denk wel dat het minder of juist meer naarmate je langer bij elkaar bent. Maar als het op is dan heb je echt een probleem zeker als er kinderen in het spel zijn. 😉
Zeker waar. Zeker in Nederland waar je financieel hulp kan krijgen. Is geen vetpot, maar laten we ons wel realiseren dat je in veel andere landen echt letterlijk niets hebt.
Mezelf kennende zou ik ook vertrekken. Als het om het financiële aspect gaat. Maar als iemand gaat dreigen om de duurste advocaat in te zetten om te zorgen dat je je kinderen niet mag zien, snap ik dat veel vrouwen die stap toch niet durven te zetten.
Ik word echt misselijk van partners die zo uit zijn op wraak.
Ikzelf heb heel weinig ervaring in relaties, daar ik nog maar 1 korte relatie had. Wat ik daaruit geleerd heb is vooral dat je niet moet blijven bij iemand waar jij niet van houd. Ik werd niet geclaimd door mijn partner, maar mijn gevoelens waren niet dezelfde. Ik maakte de moeilijke beslissing om het uit te maken, ookal wist ik dat hijzelf zielsveel van mij hield en hij kapot zou zijn wanneer ik niet meer aan zijn zijde zou staan. Ik kon gewoon niet meer. Ik heb het echt geprobeerd om hem even graag te zien, maar helaas.. Dan is ’t beter om de relatie te beëindigen.
Daar ben ik het ook mee eens. Want het is vooral oneerlijk naar jezelf toe om te blijven voor het geluk van een ander.
Stuk voor stuk hele lastige situaties, maar in alle gevallen is er altijd nog een uitweg, als is het niet de makkelijkste wellicht. Financieel afhankelijk zou ik nooit willen zijn, maar ik kan me voorstellen dat er in ons land nog mogelijkheden zijn als je in een dergelijke situatie zit, hetzelfde geldt voor de laatste vrouw. Ik zou de dood van een ander ook niet op mijn geweten willen hebben, maar het is overduidelijk een schreeuw om aandacht en er zijn instellingen die hulp kunnen bieden in dergelijke situaties.
Zelf gelukkig nooit zoiets meegemaakt.
Ik geloof ook dat er echt altijd een uitweg is. Als je daarbij ook nog beseft dat hulp inschakelen ook een uitweg is, kan je echt weg van zulke situatie. Maar natuurlijk zal dat ook ontzettend moeilijk zijn. Maar, met name in het eerste en derde geval, de vrijheid die je er voor terug krijgt… dat zou me alles waard zijn.
En ja, mee eens. Bij Kato is het emotionele chantage. Niemand wil de dood van een ander op zijn/haar geweten hebben. Maar is dat eigenlijk wel zo, in deze situatie. Je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Want jij gaat zo dood van binnen en de ander heeft daar ook geen moeite mee.
Oeps dan vraag je mij wat. Ik ben inderdaad weleens uit een relatie gestapt die “op” was. Achteraf was dat heel goed maar op dat moment was dat niet zo leuk.
En relatie verbreken is nooit leuk. Ook al is het vanuit eigen initiatief. Je bent niet voor niets er ooit aan begonnen, denk ik dan. Dus dat kan ik me zeker voorstellen. Maar je doet het niet zomaar en dat maakt het altijd nog de beste keuze voor jezelf, ben ik van overtuigd.
Ik zou niet in een relatie willen blijven als de liefde op is. Dus nee, ik zou de stekker er uit trekken. Dreigen met zelfmoord vind ik walgelijk en ik zou dus ook geen dag langer bij zo’n man willen blijven. Ik zou als ik Kato was gewoon als nog vertrekken. Wat hij daarna doet is zijn beslissing en keuze, niet de mijne. Célia vind ik een profiteur als ik het zo lees en dat zal ik nooit worden of willen zijn. Lieve heeft een eikel van een man en moet de sprong gewoon wagen. Het komt altijd allemaal wel goed, daar ben ik van overtuigd. Hij kan wel zeggen dat ze geen cent krijgt, dat is bluf, kan hij nooit waar maken en anders zijn er altijd wel mensen waar je even op kan steunen, ook zonder opleiding kun je werken.
Ik zou ook uit de relatie stappen. Absoluut. En al helemaal niet in zulke omstandigheden of om zulke redenen. Verschrikkelijk. En walgelijk is een heel goed woord voor de situatie van Kato. Dat de ander je emotioneel chanteert, vind ik heel erg. Wellicht nog erger dan financieel. En wat betreft Célia, wat jij zegt. Geld en gemak zou nooit een reden voor mij zijn om überhaupt een relatie te beginnen!
En wat betreft Lieve. Ze heeft het ergens al zo ver laten komen. Het is dan júist tijd om te vertrekken. Want als je je trots op zij zet en hulp durft te vragen én ook vertrouwen hebt in andere mensen, lukt dat echt wel.
Als de liefde op is dan heeft een relatie in mijn ogen geen zin meer, ik ben dan ook nooit ’te lang’ in een liefdeloze relatie blijven hangen.
Bij iemand blijven uit gemak vind ik echt smakeloos. Het verhaal van Kato vind ik ook erg ver gaan, bij iemand blijven uit angst gaat er bij mij echt niet in, ze had nooit terug moeten gaan.
Iemand als Lieve heb ik in mijn omgeving en zij heeft de stap genomen en is bij haar man weg gegaan. Het was geen makkelijke weg, maar ze is nu alleen met haar kinderen en heeft het niet breed, maar is wel veel en veel gelukkiger. Liefs.x
Mee eens. Die liefde is toch ook de basis van je relatie. Daar komt zo veel uit; vertrouwen, respect en ga zo door. Ik zou ook niet blijven, als de liefde op is.
Wat goed dat jij ook ‘een’ Lieve kent die wél de stap heeft gewaagd. Ik geloof direct dat het zwaar is en moeilijk en energie vretend. Maar ik geloof ook dat je er zo veel meer voor terug krijgt. Want je kan alle rijkdom hebben, maar niets staat in verhouding met je eigen geluk. Respect!
Ik denk dat je soms geen keuze hebt om toch bij deze partners te blijven. Zelf zou ik toch proberen om weg te gaan. Desnoods beter werk zoeken. Ik vind mij zelf dan weer belangrijker. Ik kies dan ook meer voor het geluk denk ik dan.
Het is altijd beter om jezelf niet weg te cijferen, vind ik. Ik ben van mening dat je altijd een keuze hebt, overigens. Ze zijn niet altijd makkelijk, maar keuzes heb je zeker.