De tweede kamer heeft het kabinet om een wetswijziging gevraagd, waarmee het mogelijk wordt om kinderen twee achternamen te geven. Is dat nou echt belangrijk, vraag je je misschien af? Nou nee, er zullen geen levens vanaf hangen. Laten we daar duidelijk over zijn. Maar… betekenis heeft het zeker. Voor de één meer dan voor de ander. Net zoals dat voor vele dingen geldt. Maar wat betekent dat dan voor mij? Zou ik een dubbele achternaam willen voor mijn kinderen?
Zoonlief vierde vorige week zijn 4e verjaardag. Dat is sowieso een bijzondere gebeurtenis, maar al helemaal als je op reis bent. Nu hij 4 jaar oud is, betekent dat ook dat ik al 4 jaar bezig ben met hem tweetalig opvoeden. Nieuw Zeeland of niet… ik geef jullie jaarlijks een update over de gang van zaken. Dat betekent nu dat het tijd is voor een terugblik op het tweetalig opvoeden: 4 jaar later. Want hoe goed spreekt mijn zoontje nu Engels? En doe ik het nog steeds consequent? Benieuwd? Lees dan vooral verder…
We wandelen door de historische straten van Oamaru. Vriendlief tikt me aan. “Nu precies 4 jaar geleden kwam jij terug van de laatste avond van je zwangerschapscursus en kwam je bij mij in bed liggen. En enkele minuten later braken je vliezen!” De zon schijnt en ik heb het best warm. Zoonlief is 12 november jarig en we zijn nog op zoek naar de laatste cadeautjes. Ik was even niet bezig met het moment dat mijn bevalling begon, omdat dat om middernacht gebeurde. Ik kijk even verbaasd op: “Huh, dat gebeurde om middernacht.” Manlief loopt voor me met onze jongste en zoonlief houdt de hand van mijn vriend vast. “Ja, dus dat is precies nu. Tijdsverschil!.” lacht vriendlief. En ik realiseer me ineens dat hij gelijk heeft. Voor het eerst kan ik dit moment overdag herbeleven. Ja, inderdaad, hier 12 uur ’s middags, 4 jaar eerder braken mijn vliezen, sprong ik uit bed, belde ik mijn man en zette ik zo’n 7 uur later mijn zoon op de wereld. En… dat gaan we vieren. In Nieuw Zeeland…
Zodra je in verwachting bent, merk je al snel dat de aarde wordt gedomineerd door 2 groepen. De zogenaamde borstvoedingsmaffia en de kunstvoedingsmama’s. Je zou bijna vergeten dat er nog een 3e groep is. Een groep waar ik mezelf tenminste altijd in heb gezien. De groep ‘laat-iedereen-eens-lekker-zelf-bepalen-hoe-je-je-kind-voedt-en-laat-de-ander-met-rust’, waar ik al eerder over schreef. Deze groep is wat dat betreft redelijk neutraal. Laat iedereen in zijn of haar waarde én ligt er niet eens wakker van als de buurvrouw wel voor borstvoeding kiest of zich in joggingpak heist om naar de supermarkt te wandelen om een bus kunstvoeding te scoren. Want serieus, we hebben betere dingen te doen.
Het hele #METOO fenomeen heeft wat los gemaakt. En geheel terecht! En nee, het gaat er niet om dat je niet meer mag flirten als man zijnde. #METOO gaat er o.a. om dat we leren elkaar te respecteren. Dat mensen snappen dat als een vrouw een kort rokje aan heeft ‘er’ niet om heeft gevraagd. Het gaar er om dat er een einde komt aan de machtspositie die misbruikt wordt en al helemaal op basis van geslacht. En om zo veel meer.
Dus…. was iemands conclusie, moet ik mijn dochter weerbaar ‘maken’. Zodat ze opgewassen is tegen de mannen en van zich af kan bijten. Onzin!