Nog een half jaar te gaan en wij vertrekken voor enkele maanden naar Nieuw Zeeland. Een heerlijk vooruitzicht waarbij we heel goed hebben nagedacht over de timing. Tenslotte wordt mijn zoontje daar 4 jaar, wat betekent dat hij bij terugkomst naar school gaat. “Dan houdt het hierna op, hè? Want als je kinderen eenmaal naar school gaan, is reizen onmogelijk.” liet een collega me weten. “Nou, niet per definitie,” reageerde ik. En dat leverde een pittige discussie op.
Reizen houdt niet op
Om te beginnen is het reizen niet opgehouden toen ik eenmaal moeder werd. Leerplicht gaat dat ook niet tegen houden. Ja, we moeten straks ineens rekening houden met vakantie periodes. Ook in een periode van 6 weken kunnen verre reizen gemaakt worden. Maar volgens mijn collega hield het dan ook echt op.
Reizen buiten de vakanties
Maar wie zegt dat ik niet tijdens de schoolperiode kan reizen? Ja, dat kost je heel veel moeite in Nederland en de kans op akkoord is niet groot. Maar het is niet onmogelijk. Zoonlief gaat ook naar een basisschool waarvan de directeur zich al kon vinden in onze passie. Volgens hem is reizen een unieke manier om kinderen dingen te leren die niet geleerd kunnen worden op school. Vanzelfsprekend staat dat gelijk aan onze mening. Dat zoonlief later begint, omdat we op dat moment in Nieuw Zeeland zijn, vond hij dan ook erg logisch. Daarnaast liet hij weten dat hij eerder een familie toestemming had gegeven om te reizen buiten de schoolvakanties om. Dit kostte veel papierwerk en moeite, maar hij stond er zeker achter. Er zijn meer redenen waarom we voor deze school kozen, maar je kan begrijpen dat een mooie bonus is. Dus nee, het reizen hoeft niet persé op te houden als kinderen naar school moeten.
Onverantwoord bezig zijn
Toen dat ter sprake kwam, liet mijn collega weten dat ik wel heel onverantwoord bezig was. Kinderen moeten niet uit hun structuur gehaald worden. Daarbij zouden ze niet zo maar iets van school mogen missen. Uiteraard reageerde ik daarop. Ook tijdens het reizen kan ik structuur bieden, maar op een hele andere manier. En kinderen leren meer dan je denkt, tijdens het reizen. Dat ik onverantwoord bezig zou zijn, kon ik niet helemaal plaatsen. Hierop zei ze dat die structuur nooit hetzelfde is als een structuur van school. Ik zou mijn kinderen weg rukken uit een vaste plek in de klas en een ritme dat ze hebben opgebouwd. Dit zou niet goed zijn kinderen en dat was iets wat ik nooit zou mogen doen. Dat ze reizen buiten schoolvakanties dus niet vond kunnen, liet ze me weten met felle woorden.
Ergernis
Ik merkte dat haar reactie me ontzettend begon te irriteren. Ik vind namelijk dat ik heel goed in staat ben om zelf te bepalen wat wel of niet goed is voor mijn kinderen, liet ik weten. Daarbij begreep ik niet waar zij zich druk om maakte. Tenslotte is dit mijn leven en zeker niet de hare. Ja prima, je mag zeker vinden dat je het niet verstandig vindt als kinderen buiten vakanties om op reis zijn. Die mening mag je hebben. Maar je hoeft mij geen betoog te geven om mij er van te overtuigen. Het grappige is dat het reizen buiten schooltijd nog niet eens aan de orde is. Misschien gaan we het niet eens doen en redden we het prima binnen de schoolvakanties. Maar daar ging het me al lang niet meer om. Als iemand me iets wil voorschrijven of wil verbieden, gaan mijn nekharen overeind staan. Vooral als die persoon niet weet te stoppen en zijn mening wil door drukken. Ook vind ik het niet aan een ander om te bepalen of mijn visie/keuze juist of fout is. Waar maakt een ander zich druk om? Tijd om de discussie te eindigen, vond ik. “Weet je. Als jij het zo’n probleem vindt om buiten schoolvakanties te reizen, dan zou ik het niet doen als ik jou was. Ik zou dan lekker je vakantie boeken binnen de drukte van de zomervakantie, zoals iedereen dat doet. Lijkt me behoorlijk stressvrij voor je. Maar hey… wie ben ik?” De sarcastische ondertoon mogen jullie er zelf bij bedenken.
En jij?
Herken je dat? Dat een ander niet open staat voor jouw mening en er maar op door blijft gaan?
Ee n oud-collega van mij reist heel veel met haar kinderen en doet ook echt avontuurlijke dingen. Dat vind ik, net als bij jou, superleuk om te zien. In haar geval is het wel binnen de schoolvakanties, maar ook daarmee lijkt ze mogelijkheden genoeg te hebben. Iedere ouder maakt op dat vlak zelf keuzes. Maar zoals met alle keuzes, kun je het nooit voor iedereen goed doen. Jullie gaan je weg wel vinden met die reizen 🙂
Leuk om te lezen! Tuurlijk, er kan genoeg binnen de schoolvakanties. Maar gewoon het feit dat iemand je ‘vertelt’ dat iets niet mag of onverantwoord zou zijn, zonder ook maar enige inschatting te hebben over de situatie van een ander, stuit me echt tegen de borst. Gelukkig hoef ik het ook niet goed te doen voor anderen, maar ik kan me voorstellen dat zo genoeg mensen zijn die niet eens meer out of the box durven te denken. Zonde toch? Ik weet ook zeker dat we onze weg zullen vinden. Misschien dat we om de 2 jaar nu verre reizen gaan maken, in plaats van elk jaar. Omdat we straks telkens 4 tickets moeten kopen. Maar mogelijkheden genoeg. Het reizen zal echt niet stoppen, daar is het te mooi en te leerzaam voor 🙂
Och jee, een geval van praten over problemen die er nog niet zijn. Jammer dat mensen zo zijn. Dat ze zo hun mening doordrukken. Opvoeden kun je op 1000000 manieren doen. En daarnaast is geen kind hetzelfde. Ik denk, ik weet zeker zelfs, dat jij prima in staat bent heel goed naar je kind te kijken en te weten wat goed is. Dus ik denk ook dat jullie vast een goede weg vinden om jullie passie van reizen te kunnen continueren. Ik dacht trouwens dat in Nederland de leerplicht vanaf 5 jaar is? Bij ons op school zijn ze namelijk heel makkelijk als je je vierjarige af en toe een dagje thuis houdt. Of alleen de ochtenden naar school laat gaan. Daar komt geen papierwinkel aan te pas.
Ja, bizar hè? Ik dacht ook echt, waar maak jíj je nou druk om? Het is niet jouw leven, het zijn mijn kinderen. Je mag prima zeggen/vinden: goh, dat zou ik niet doen. Maar daarna moet je snel ophouden, want dan slaat het nergens meer op.
Soms denken mensen echt dat reizende ouders met kinderen niet kijken naar hun eigen kinderen. Maar dat gebeurt juist wel. Ze zullen blijven reizen, maar passen echt wel het tempo/de impressies/gebeurtenissen aan aan het kind. Onze eerste reis in Amerika deden we bijvoorbeeld in bewoond gebied (i.p.v. states zoals Utah), zodat je met minder afstand al weer in een stad en bezienswaardigheden terecht kwam. Omdat we van tevoren ook niet konden inschatten hoe hij zou reageren op het telkens door reizen, maar dat ging super. En in Thailand zaten we wel 10 uur lang in een bus, maar dat deden we omdat we zagen dat onze zoon daar geweldig mee om ging (zonder huilen, alleen maar lachend). Anders hadden we wel een trein of vliegtuig gepakt. Ik denk juist dat mensen die reizen met kinderen extra goed op hun kinderen letten en weten wat de grenzen zijn. Omdat je er zo bewust mee bezig bent om de reis plezierig voor iedereen te maken. Goh, ik voel inspiratie voor een blog 🙂
De leerplicht begint ook vanaf 5 jaar, hoor. Maar vanaf 4 gaan ze in principe naar school. En vanaf 5 jaar mag je ze ook thuis houden, een x aantal uren per week. Dus daar zullen we heus wel gebruik van maken als we eens weg willen 🙂
Er is natuurlijk ook wel een verschil in een avontuurlijke, en educatieve, reis zoals jullie inplannen en een weekje eerder weg van school omdat je dan goedkoop een all-inclusive kan scoren. Maar dan nog: als jouw school meewerkt aan het verantwoorden van die reis aan de ambtenaar die met schoolverzuim belast is, is het ook prima (kan me voorstellen dat een gezin dat het financieel niet breed heeft, of andere persoonlijke omstandigheden, dat dan met het hele gezin naar een all-inclusive hotel broodnodig kan zijn voor dat gezin).
En weet je: die ambtenaar, die is de enige die er een mening over mag hebben, denk ik. Zolang ouders binnen de wetten met hun kinderen omgaan, vind ik het best.
Dat men (ongevraagd) dan advies geeft over wel of niet is misschien vervelend, maar (ik ben even devil’s advocate) misschien deed je collega het wel uit goedheid. Ik heb namelijk oom gezien hoe het met kinderen kan gaan als ze uit hun ritme gehaald worden. Dat is best pittig. Maar dat waren wel andere omstandigheden, waarbij stress en andere nare bijkomstigheden speelden. Ik denk dat dat in jullie geval niet speelt. En dat als je wel zou merken dat je kids last hebben van het reizen of van school worden gehaald, dan bekijk je de situatie opnieuw.
En eerlijk gezegd, over je vraag: iemand moet van hele goede huize komen willen ze niet naar mijn eigen menig open staan. Of doordrammen dat zij het beter weten. Echt. … Misschien ben ik zelf wel zo’n dramkont. :S Ga ik toch eens beter op letten dat ik mensen ook in hun waarde laat.
Oh wat een irritante reactie, kan me je sarcasme goed voorstellen. Ik vind het ook vreselijk irritant als zoiets voorvalt, dat iemand zo zijn mening wil doordrukken. Vaak worden er dan ook argumenten tevoorschijn getoverd die nergens op slaan.
Inderdaad. Of ze slaan ergens op. Maar gekoppeld aan de situatie van die persoon zelf. Het is ook een gebrek aan inlevingsvermogen, vind ik.
Ik vind er zeker een verschil in zitten: een mening delen of OPLEGGEN. Dat laatste vind ik ook altijd erg irritant. JIJ mag dat vinden net zoals ik mijn ding mag vinden.
Precies. Maar de mensen die gewoon een mening willen delen, zullen daar nooit op door gaan. Dan is het gewoon gedeeld. Klaar. En zo hoort het ook.
Jij bent zo’n type die precies doet wat ze zelf wil. En dat is nog altijd beter dan met de meute meelopen. Elke ouder maakt fouten kwestie van aanpassen als blijkt dat het niet werkt.
Daar heb je zeker gelijk in. Ik laat mijn mening/plan niet beïnvloeden. Ik ben ook nog iemand die niet in fouten gelooft. Als je er van leert en inderdaad met aanpassingen komt, vind ik niet eens dat er sprake is van een fout. Maar ik snap je punt 🙂
Jeetje zeg, wat stom en inderdaad waarom zou je niet kunnen reizen met kinderen.
Wij gaan nooit zo ver maar van wat we tot nu toe gedaan hebben heeft veel indruk gemaakt op de kinderen. En ze hebben er best wel wat van geleerd.
Lekker doen waar jij goed bij voelt.
Ja, dat zal ik zeker altijd doen. Als ík me er goed bij voel, is het prima 🙂
Oh zucht…. bah… JA, dat herken ik. Waar bemoeien mensen zich in vredesnaam mee. Alsjeblieft laat je niet door dit soort ‘domme’ figuren twijfelen aan jouw manier van opvoeden.
Het is inderdaad een bemoeienis. Er zit dan ook weinig interesse in, merk ik. Bijvoorbeeld: “Goh, bijzonder dat jij dat anders ziet. Hoe komt dat?” Is nog leerzaam ook. Gelukkig zal ik nooit twijfelen aan mijn manier van opvoeden, als iemand zo reageert. Dat doet me gelukkig niets. Behalve dat ik me er aan erger als het maar niet stopt.
Oh vreselijk irritant, waar bemoeit iemand zich mee? Een mening hebben is helemaal oke natuurlijk, maar laat een ander met een andere mening ook gewoon in zijn/haar waarde.
Bijzonder dat er altijd mensen zijn die dat niet zo zien. Daar snap ik zelf ook niets van.