Als je na je bevallingsverlof weer gaat werken, willen mensen natuurlijk direct weten hoe het gaat met de kleine en haar grote broer. Ik vind het zeker leuk om over mijn kinderen te praten, als er naar gevraagd wordt (want ik ben zo’n moeder die het onderwerp ook kan vermijden als mijn gesprekspartner er niet op zit te wachten). Trots laat ik geïnteresseerden foto’s zien en ik vertel ze graag hoe fantastisch ze het doen. Want tja… ik ben gek op ze.
Maar hoe vaak komt het voor dat je het ook voelt? Dat jíj voelt hoe diep de liefde van een ander voor zijn/haar kinderen is? Of voor zijn/haar partner of welk onderwerp dan ook wordt aangekaart. Maar dat die persoon met zoveel onvoorwaardelijke liefde en een twinkeling in zijn/haar ogen spreekt, dat die liefde zelfs bij jou naar binnen kruipt?
In mijn die werkweek maakte ik dat bijzondere gevoel voor de eerste keer mee.
8 maanden geleden werd mijn collega voor de tweede keer trotse vader. Vader van een huilbaby. De eerlijke opmerking dat je je kind dan wel eens achter het behang wil plakken, is een opmerking waar iedereen begrip voor heeft. En een huilbaby is zwaar, heel erg zwaar. Alhoewel ik er geen ervaring mee heb, denk ik zelfs dat het vaak wordt onderschat. Regelmatig wordt ook uitgelegd dat er een medisch traject loopt om te achterhalen of daar niet de oorzaak in kan liggen van de non-stop tranen van het kind. En met een beetje geluk biedt een naaste aan om eens een nachtje op te passen, zodat jij kan uitslapen. Je herkent bovenstaande situatie vast wel uit je omgeving of misschien zit je zelf in die situatie.
Vicieuze cirkel
Wat niet iedereen realiseert, is dat een huilbaby in een vicieuze cirkel zit. Huilen is ontzettend vermoeiend, waardoor de baby overprikkeld raakt, waar hij/zij nog meer van gaat huilen. En dat kleintje doet het allemaal niet expres. Dit zorgt bij de ouders, logischerwijs, voor veel stress, vermoeidheid, onmacht en frustratie. En dat is uiteraard weer helemaal niet bevorderlijk voor de situatie.
Donkere wallen
Ik heb de verhalen regelmatig gehoord. Of collega’s met donkere wallen op het werk zien verschijnen. Nauwelijks nachtrust zorgt er voor dat je niet normaal kan functioneren. En alhoewel je je beste beentje voor zet, laat je weten dat je het best zwaar vindt. Of dat je er eigenlijk door heen zit. En dat mag je best toegeven! Op een verjaardag barstte een moeder eens in tranen uit, omdat ze door het slaaptekort niet meer wist wat voor of achter was. Ook al weet elke ouder dat de kans er in zat dat je weinig nachtrust krijgt in de (met name) eerste periode, om helemaal geen nachtrust heeft niemand gevraagd.
Begeleiding
Wel, die collega heeft dus een huilbaby. Ze huilt als mensen, behalve haar ouders en zusje, binnen een afstand van 50 cm komen, legt hij me uit. Ze huilt overdag, ze huilt ’s nachts, ze huilt vrijwel de hele dag. “Tot nu toe is er niets uit een medisch onderzoek gekomen”, laat mijn collega weten. “Wij houden vreemden uit haar gezichtsveld, zodat we haar in ieder geval een veilige omgeving kunnen geven. Dat levert vaak onbegrip, maar haar belang staat voor mij voorop. Familie weet ondertussen ook dat ze eerst de tijd moet krijgen om te wennen en dat niemand direct dichtbij kan komen. Ze wordt rustig van water. Dus geef ik haar vrijwel elke dag een badje, samen met haar zus. En dan ontspant ze, lacht ze en is ze vrolijk. Hoe druk mijn dag ook is. Ook al kost het me elke dag 3 kwartier, hier maak ik tijd voor. Want die glimlach is het waard. En dat huilen? Ja, dat is zwaar. Maar weet je, het hoort gewoon bij haar. Ze is wie ze is en als ouders begeleiden we haar daar zo goed mogelijk in.”
Haar tempo
Het was geen opsomming van een vaste riedel, mijn collega was oprecht. Zelfs toen ik zei dat ik voor hem hoopte dat het huilen snel over zou gaan, haalde hij zijn schouders op. Het maakte hem niet zo uit als het niet zo was. Dit was zijn dochtertje die het op haar tempo mocht doen. Hij zou er gewoon voor haar zijn. Altijd.
En toen kreeg ik tranen in mijn ogen van alle liefde die ik voelde op dat moment. Het voelde zo warm en zo prachtig. “Je bent een pracht papa!” zei ik tegen hem. En dat meende ik.
En jij?
Heb jij ook wel eens de liefde/passie van een ander gevoeld?
Ja! Dat heb ik gevoeld. Zelfs van mensen die ik niet eens echt heb gesproken maar enkel via FB. Ik denk zelfs dat die onvoorwaardelijke liefde voor een kind het allerdiepst gaat. Prachtig!
Dat denk ik ook wel. Of misschien…. zou dat zo moeten zijn (als je tenminste kinderen hebt, hè).
Mooi is dat moment, als een ander echt oprecht vertelt en je voelt wat zij of hij denkt. Ik ben daar denk ik best gevoelig voor. Als het om een andere emotie gaat zoals angst of verdriet kan ik daar dan ook moeilijk van loskomen. Ik jank dus best snel mee, zelfs met relatief onbekenden….
Dat laatste herken ik ook. Je zou me eens moeten zijn bij een All You is Love aflevering!!
(Terzijde: als er niets lichamelijk medisch uitkomt, wil dat nog niet zeggen dat er geen reden voor is. Het zou fijn zijn als het een fase is, maar met een huilbaby moet je je als ouder nooit aan de kant laten zetten door medici: als het voor je gevoel niet goed is, blijf aan de bel trekken. Het kan ook iets anders zijn, wat pas later onderzocht kan worden. Maar goed. Dat dus.)
Ik zie vaak hoe iemands handelen uitdrukt wat ze voelen. Een blik van de een naar de ander, een handje vastpakken. Dat zegt mij, persoonlijk, meer dan wat iemand zegt. Wat iemand zegt neem ik vaak met een korrel zout. Ik denk dat uit jouw verhaal het ‘schouderophalen’ het meeste spreekt 🙂
Als ik niet de liefde van mijn gozer zou kunnen voelen, dan zou ik denk ik een veel onstabielere relatie hebben. Dan zou ik toch gaan twijfelen. En zelfs van mijn huisdieren kan ik het voelen: hoe ze voor elkaar voelen, en wat ze voor ons voelen. En het is gevarieerd: ik weet zeker dat ons kattenmeisje meer voor mijn gozer voelt dan voor mij, of anders in ieder geval. En mijn chihuahua voelt zich ook heel vertrouwd bij mijn ouders, speciaal bij mijn moeder 🙂 Zoals hij haar dan aankijkt… zo mooi.
Ja, mee eens. Ik denk ook dat je als ouder dat ook het beste kan aanvoelen of er echt niet iets medisch is. Mijn neefje huilde heel veel als baby. Mijn schoonzus wist gewoon dat er wat was, ook al zeiden de arts dat er niets aan de hand was. Bleek uiteindelijk, na lang doorzetten, dat er iets was met zijn oren. Dat werd opgelost en toen werd hij ineens een heel vrolijk mannetje. Zo zie je maar! Maar ik geloof dat het bij deze collega wel anders is. Door de dingen die hij zei en hoe hij zelf ook reageert.
En ja, dat zeg je ook goed. Je kan het ook vaak zien uit het handelen. Dat vind ik ook veel herkenbaarder. Daarom vond ik het juist zo bijzonder dat ik het nu door tekst voelde. Maar je hebt wel gelijk, nu je het zo zegt. Het is vast een combinatie geweest van zijn verhaal en zijn gedrag/uitstraling/uitdrukking. Daar heb ik nog niet eens bij stil gestaan. Maar dat zijn altijd dingen die samen gaan. Hoe subtiel ook.
Mensen laten vaak weinig echt gevoel zien. Bij mijn moeder voel ik altijd wel die liefde.
Mooi verhaal. Ik heb dat wel vaker gevoeld. Bij vriendinnen, bij mijn broer die een chronisch ziek kind heeft en haar al 21 jaar met liefde verzorgt…dat begrip werd sterker toen ik zelf moeder werd.
Wat mooi zeg, dat hij ondanks die zware tijd zo ontzettend positief kan blijven, ik zou er tranen van in mijn ogen krijgen als ik dat zo zou zien bij iemand. Ik heb t nog nooit zo op die manier gevoeld bij een ander eigenlijk maar zou dat wel bijzonder vinden.
Ik hoor het zelf wel regelmatig dat mensen aan mij zien dat ik veel van mijn kinderen hou. Wij hebben ook al bijna twee jaar slechte nachten en gelukkig wordt het nu eindelijk beetje bij beetje beter maar ondanks die zware nachten kon ik toch ook wel positief blijven.
Ik zou willen dat ik al zoveel wijsheid had toen S een huilbaby was haha! Wat super fijn om te horen dat hij (en zijn gezin) zo snapt hoe het werkt en daar ook in voorziet. Absoluut een prachtige en duidelijke manier van onvoorwaardelijke liefde!
Fijne post!