Van de week kwam ik haar tegen. Een kennis, die ik al een tijdje niet gesproken had. Met haar dochter van 3. Haar lieve dochter, met een rustig karakter. Aan het spelen tussen de boeken, we waren tenslotte in de bieb. En toen viel het me op. Dat dat rugzakje niet zo maar een rugzakje was. Maar zo één met een tuigje.
Van de week kwam ik haar tegen. Een kennis, die ik al een tijdje niet gesproken had. Met haar dochter van 3. Haar lieve dochter, met een rustig karakter. Aan het spelen tussen de boeken, we waren tenslotte in de bieb. En toen viel het me op. Dat dat rugzakje niet zo maar een rugzakje was. Maar zo één met een tuigje.
Geen oordeel
Voor het geval je niet begrijpt wat ik bedoel: Een kindertuigje is een rugzakje of harnasje waar een looplijn aan vast zit (een riempje dus). Ik zal niet oordelen over gebruikers die ik niet ken. Ik ken tenslotte hun situatie niet en zo’n tuigje kan een uitkomst zijn voor ouders in bepaalde omstandigheden.
Overbezorgd
Deze moeder heeft niets anders dan liefde voor haar dochter, maar is daarbij overbezorgd. Dat is ze altijd al geweest. Ergens begrijpelijk, als je je dochter via een zwaar traject hebt gekregen en je je grootste schat wil beschermen tegen alles en iedereen. We hadden er vaker gesprekken over gehad. Dat een alarmmatrasje tegen wiegendood niet dé oplossing was bijvoorbeeld. Ook leverde het haar juist meer stress op doordat ze telkens afvroeg of het alarm nog wel werkte. Daarbij was haar dochtertje toentertijd al 1,5 jaar en sliep ze ook in dezelfde kamer als haar ouders. Bij een zandbak afspreken deed ze ook liever niet (want wat als er zand wordt gehapt) En in dit geval weet ik ook dat haar dochter prima aan de hand zou lopen, als ze het tuigje niet om zou hebben. Het liefst zou de kennis, een schat van een vrouw overigens, haar dochtertje in zo’n cocoon van kussens willen stoppen met zo’n transparante beschermingsmechanisme tegen boze stralingen van buitenaf. Echt, haar dochter zou zo beter bescherm zijn dan het koninkrijk Wakanda uit de Avengers.
Juiste manier?
Als moeder begrijp ik zeker dat je je kind wil beschermen tegen van alles wat buiten je eigen macht ligt. Maar als je ook je opvoeding dusdanig inricht dat alles in het teken staat van bescherming, vraag ik me af of dat de juiste manier is.
Loslaten
In alle eerlijkheid, ik ben zo’n moeder die makkelijk kan loslaten. Ik heb vaak ook het idee dat mijn leeftijd helpt, gecombineerd met mijn karakter. Daardoor is het natuurlijk al moeilijk om me in te leven in de keuzes die mijn kennis maakt. Dat realiseer ik me wel degelijk. Ik kan alleen voor mezelf spreken dat ik een moeder ben die continu bezig is met de gedachte ‘draagt dat gene wat ik nu doe bij aan de zelfstandigheid en zelfverzekerdheid van mijn kind?’. Ik kan oprecht zeggen dat ik erg bewust bezig ben met de opvoeding met die gedachte als rode draad. Ik leer ze om zelf na te denken, fouten te maken en er van te leren en ze te laten zien dat ik vertrouw op hun kunnen. Gezien de leeftijd van mijn kinderen, gaat dat nog op eenvoudige manieren. En ze meenemen op reis, draagt er ook aa bij. Juist omdat ik uit eigen ervaring weet hoe ver zelfverzekerdheid je kan brengen in het leven, schenk ik er zo veel aandacht aan. En daarmee bedoel ik zeker niet dat je een betere baan vindt of het je lukt om een groter huis te kopen. Nee, het maakt het gewoon makkelijker om je eigen hart te volgen, te kiezen voor je geluk en keuzes te maken waar jij achter staat. Iets wat ik iedereen gun.
Invloed
Ik ben er van overtuigd dat haar stress gedrag weerslag op haar dochter. Misschien nog niet eens op deze leeftijd van 3 jaar. Maar hoe is ze straks op school als ze niet heeft geleerd om voor haar zelf op te komen? Of als ze op schoolreisje gaat, maar altijd aan een tuigje heeft rond gelopen dicht bij haar moeder? Hoe zal ze reageren als ze eens pony mag rijden, als je telkens in je hoofd het stemmetjes van je moeder hoort ‘wees voorzichtig, val er niet af’? Dit zijn natuurlijk concrete voorbeelden die niet eens aan de orde hoeven te komen. Maar ik geloof wel dat als je als stressvolle ouder met een te erge drang naar bescherming (onbewust) een minder positieve invloed hebt op het karakter van je kind. En dat kan ook zeker tot pas uiting komen als het volwassen is. Want jouw rol als ouder heeft een veel grote invloed op je kind dan dat je zou denken. Het heeft in ieder geval invloed op hoe jij in het leven staat. Dat kan ook andersom, dat je juist door die opvoeding realiseert dat je het heel anders wil aanpakken. Maar ook dan zijn de keuzes die jouw ouders maakten in je opvoeding van invloed op hoe jij in het leven staat.
In gesprek
Dus ben ik voorzichtig in gesprek gegaan met mijn kennis. Ik respecteer haar opvoeding natuurlijk en niemand zit te wachten op ongevraagd advies. Je kan natuurlijk vinden dat het me niets aan gaat. En dat is ook zo. Maar, ik weet ook dat mijn kennis zelf liever ook niet zo gestrest is. Daarbij, zoals ik al zei, gun ik het makkelijker in het leven te staan. Dus stelde ik vragen en probeerde een open houding te tonen. In het oog houdend dat ik geen seconde twijfelde aan haar liefde en kwaliteiten als moeder. Ze pakte het goed op. Het is natuurlijk ook zo dat we elkaar kennen. Natuurlijk wil ik niet het verschil maken voor haar. Dat is aan mijn kennis. Maar soms is het nét genoeg om eens een andere visie te horen om tot een ander inzicht te komen.
En jij?
Ben jij iemand die beschermend is opgevoed of ken jij zo’n overbezorgde ouder? En kan jij jouw (eventuele) kinderen makkelijk los laten?
Loslaten, zo belangrijk…
Ik ben niet de curling ouder, het zou sowieso bij mijn kinderen enorm tegen hun zijnskenmerken ingaan.
Knap dat je het gesprek met haar bent gestart.
Dankjewel! Ik vind curlingouder zo’n goede beschrijving! Niet aan gedacht, maar dat is inderdaad het juiste woord. En het is ook totaal niet realistisch. Ik snap dat je je kind wil beschermen, maar je creëert juist dat je kind niet voorbereid is op tegenslagen of het maken van keuzes. Maar goed, dat is duidelijk 🙂
Ik ben redelijk beschermend opgevoed, maar eerder in de zin van wat ik wel en niet mag doen in het leven. Ik kan niet oordelen over hoe ik zal zijn als ouder, want ik heb het geluk nog niet een man aan mijn zijde te hebben. Maar ik heb altijd geschreeuwd dat ik mijn kinderen anders zou gaan opvoeden en niet zoals ik ben opgevoed. Ik zou ze vrijer laten en meer zelf hun keuzes laten maken. Want dat ontbreekt bij mij.. de keuzes zijn altijd voor mij gemaakt geweest, waardoor ik nu moeilijk zelf keuzes kan maken in bepaalde belangrijke situaties.
Interessant dat je zo bent opgevoed en nu als volwassene ook merkt dat dat zeker nog steeds invloed heeft op je. Mooi dat je er wel uit geleerd hebt en het zelf dus anders zou aanpakken. Ik ben zelf niet beschermend opgevoed en merk juist dat dat me heel erg heeft geholpen met wie ik nu ben. Het past ook bij mijn vorig artikel over de beste keuze in je leven. Maar er zijn wel andere dingen die ik niet fijn vond in mijn opvoeding die ik bewust anders doe.
Ik kan ze ook best goed loslaten. Maar ze (als in de buitenwereld) moeten er ook vooral niet aankomen, want dan kan ik fel uit de hoek komen.
Haha, ja, dat herken ik zeker!!!
Ik kan (nog niet) uit ervaring spreken over mijn eigen frummel, maar wel vanuit mijn werken met kids. Ik ben iemand die kinderen heel zelfstandig en positief benaderd. Ga het maar proberen. En nog eens en nog eens. Met vallen en opstaan en zou zelf niet met een tuigje gaan lopen (hoewel ik er zeker zo insta als jouw, ieder zijn eigen keuze) Ik denk niet dat ik zo’n overbezorgde moeder ga worden, echter zal het uiteraard heel anders zijn straks met mijn eigen frummel dan met mijn ‘werk kinderen’. Dit is toch van jezelf. Ik zal me vast meer zorgen maken maar ben wel een persoonlijk qua karakter die wil dat mijn kind sterk in zijn/haar schoenen staat en zelf onderneemt. Valt maar, heb maar blauwe plekken daar leer je juist van 🙂
Oh ja, het is zeker anders als het je eigen kind betreft, maar niet veel anders. Als je zo al bent op je werk, ga je die rode draad heus wel door zetten. Dus jij krijgt gewoon een sterke, zelfstandige frummel 🙂
Ik had zoiets vroeger! En dat is de reden dat ik nog leef. Ik zoefde overal heen en dat is minder erg als het in de Efteling is, maar langs de straat. Mn vader was niet zo beschermend trouwens. Had wel last van zijn rug.
Ik denk dat veel ouders die in extrmene gaan, zelf ook in extremen opgevoed zijn. En daardoor doorslaan.
Als je wordt beschermd tegen als een dolle tekeer gaan langs een drukke weg, vind ik dat toch in een andere categorie vallen 🙂 Dat zijn de momenten dat je als ouder zeker beschermend moet zijn. Fijn dat je ouders zo oplettend zijn geweest en dat je nog leeft 🙂
De ouders van nu, met name de jonge stellen, zijn inderdaad wel heel erg beschermend. Ik merk het duidelijk op mijn werk. Ouders bellen al de huisarts als hun kindje drie keer heeft geniest.
Hoewel ik zelf geen kinderen heb, denk ik dat ik er meer zoals jij in zal staan. Ook kinderen leren van vallen en opstaan!
Hahaha, daar moet ik even om lachen. De huisarts bellen als je kind 3 keer niest. Ik zei laatst nog dat ik merk dat het grootste voordeel van op oudere leeftijd moeder worden is, dat je gewoon net wat meer nuchterder bent. En weet dat je echt niet de huisarts hoeft te bellen als je kind 5 keer niest 😉
Mijn ouders zijn in hun aard heeeeel beschermend en als zij hadden toegegeven aan die drang, dan had ik heel veel ervaringen gemist. Dus ik ben ze heel dankbaar ervoor dat ze die impulsen altijd onderdrukt hebben (lukte niet altijd, maar dat is alleen maar logisch). Al denk ik wel dat ze er een heleboel grijze haren aan hebben overgehouden. Ik weet niet of we dat onbewust van ze hebben meegekregen, want zo hard werd er nou ook weer niet op gehamerd, maar mijn broertje en ik hebben allebei heel erg de neiging om ‘mind over matter’ te doen. We negeren fysieke klachten, maar ook emoties bij onszelf en leggen de focus vol op ratio en logica. Tot vorig jaar dacht ik dat gevoelens iets waren om ‘onder controle te houden’ en nu pas leer ik een beetje om ze ook te ervaren en ernaar te luisteren. ENG!
Knap dat je ouders eigen tegen hun eigen gevoel in zijn gegaan, wetende dat dat de juiste keuze was voor jullie. Dat is echt ontzettend indrukwekkend.
Dat van onder controle houden, herken ik wel van mijn eigen Aziatische ouders. Dat is toch ook zeker een Aziatisch ding. Wat dat betreft ben ik altijd de emo kip in de familie. Niet dat ik om alles sta te gillen en er drama van maak. Maar wel dat ik net een stapje dieper wil. Zo van: ok, maar hoe gaat het écht met je? Ipv, ok… nu is het wel weer genoeg geweest met dat huilen.
Ik ken wel iemand die zo is opgevoed, totaal losgeslagen toen hij puber was. Niet meer te houden en het ontbrak hem aan bepaalde kennis, een basis, om uit de problemen te blijven. Juist omdat hij zo beschermd was opgevoed had hij maar weinig mee gekregen van de ‘echte wereld’. Ik denk dat zo beschermd opgevoed te worden niet beter is voor je. Ik denk juist dat je daardoor een hoop dingen mist die niet alleen leuk zijn, maar ook belangrijk voor je algemene kennis.
Oh ja, ik ben echt van mening dat dat te beschermend opvoeden juist heel averechts werkt! Je mist inderdaad wat skils, zoals jij het zegt. Natuurlijk kan je deze alsnog zelf gaan ontwikkelen. Maar het is allemaal makkelijker als je daar op jonge leeftijd meer sturing in hebt gekregen.
Goeie vraag! Ik denk dat ik zelf op nogal veel, zichtbare vlakken, nogal vrij opvoed. In die mate dat ik soms koud zweet krijg en me afvraag of het nog allemaal oké is en niet té vrij.
Maar op andere vlakken ben ik ook enorm “beschermend”, of beter gezegd: laat ik de dingen veel minder op zijn beloop. Vooral op vlak van schoolse vaardigheden. Het is nu nog wat vroeg om zeker te zijn, maar ik vermoed wel dat ik een moeder zal worden die enerzijds sterk gelooft in werken op maat van kinderen – ik kies enorm bewust voor methode-onderwijs – maar anderzijds wel sterk wil waken over de vooruitgang en kwaliteit van wat er geleerd wordt. Ik zie nu al dat ik me daar veel meer vragen over stel en daar veel meer bovenop zit dan sommige andere ouders.
Het valt me op tijdens oudervergaderingen: dat iedereen zijn eigen focussen legt, en dat de meeste mensen wel voor het een of andere topic de school net iets minder basisvertrouwen schenken, net iets kritischer zijn, net iets meer hun hart vasthouden dan bij andere topics, waar ze veel meer denken “loopt wel los”. Als dat allemaal binnen bepaalde grenzen blijft, krijg je zo bijna altijd vanzelf een interessante mix: de ene waakt over artistieke ontwikkeling, de tweede maakt zich bezorgd over hygiëne en netheid, een derde doet zijn zegje over speeltijd, een vierde over sociale vaardigheden en zelf zit ik al snel in het kamp van “ja, maar en wat leren de kinderen dan allemaal, en kan ik dat materiaal bekijken?”.
Dus ergens (denk ik!) hebben we vast allemaal onze eigen (over)bezorgdheden, en vast vaak blinde vlekken voor onszelf, en meteen duidelijk voor anderen…
Thanks voor je waardevolle reactie!
Lijkt me een goede balans, de ouders in de oudervergadering. Als iedereen een andere focus op iets heeft, maar ook open staan voor andere meningen en inzichten, kom je tot de beste resultaten. Dat hele schoolgebeuren voelt voor mij nog steeds als iets heel nieuws (mijn zoontje zit ook nog maar een half jaar op school), maar ik hoop dat dat op ‘mijn’ school er ook zo aan toe gaat.
Zeker heeft iedereen eigen bezorgdheden. Het niveau daarvan zal onderling ook heel erg verschillen. Zo is duidelijk waar die kennis zich druk om maakt. Ik maak me dan weer druk om het milieu en in wat voor wereld ik mijn kinderen achter laat. Dat kan mij op bepaalde momenten toch echt bezig houden. Is van een hele andere orde, maar toch.