Ik ben iemand van principes. Iedereen die me ook maar een beetje kent, zal dat beamen. Het kost me dan ook ontzettend veel moeite om iets te moeten doen, wat helemaal tegen mijn principes in gaat. Het voelt niet goed. Sterker nog, in mijn geval, voelt het zelfs alsof ik tegen mijn natuur in ga.
En soms kom ik in een situatie terecht waarin ik dan ook eindig in een gigantische tweestrijd…
Toen ik nog een intercedente was
Ooit had ik een baan als (enige) intercedente voor een klein bedrijf. Ik kreeg daar de vrijheid om bedrijven te benaderen om te zien of ik vacatures kon opvullen. Vervolgens schreef ik de vacatures, zorgde voor plaatsing, beoordeelde sollicitatiebrieven en ik voerde sollicitatie-gesprekken met potentiële kandidaten. Los van de acquisitie, vermaakte ik me wel in deze functie.
A match made in heaven
Op een gegeven moment zocht het bedrijf waar ik zelf voor werkte, een nieuwe collega. Een receptioniste wel te verstaan. En net zoals bij de externe vacatures, deed ik het voorwerk, nodigde kandidaten uit en voerde sollicitatie gesprekken. Uiteindelijk had ik een gesprek gehad met een leuke jongedame van een jaar of 20. Haar brief was netjes, haar cv zag er goed uit en ik vond haar een representatief voorkomen hebben. Een stralende glimlach, spontaan, mooie uitstraling, verzorgd uiterlijk en een prettige telefoonstem. En het gesprek verliep ook nog eens prettig, dus… a match made in heaven zou je denken.
Mond vol tanden
Natuurlijk moest mijn werkgever ook akkoord geven. Dus nodigde ik de dame in kwestie (laat ik haar voor het gemak Nova noemen) uit voor het laatste gesprek. Het zou alleen een formaliteit zijn, want ik had oog voor goede kandidaten. Ik had natuurlijk al de brief laten zien en haar mondeling op de hoogte gesteld van het gesprek. Op de bewuste dag zat Nova te wachten in de ontvangsthal, terwijl ik met mijn leidinggevende op de eerste etage stond. Vanuit daar had mijn werkgever zicht op de Nova, waarop zij zich naar mij omdraaide en geïrriteerd zei: “Wat denk je wel niet?” Ze wilde haar niet aannemen als receptioniste en gaf me zelfs opdracht om haar weg te sturen. Die reactie zag ik absoluut niet aankomen. “Wat was er mis met haar?”, vroeg ik. “Ze is veel te dik!”, kreeg ik te horen. Mijn werkgever vond dikke mensen (haar woorden) geen visitekaartje voor ons bedrijf. Ik liet weten dat ik het wel erg kortzichtig vond en dat ik het er niet mee eens was. Maar ik kon haar direct de deur uit sturen en iemand anders zoeken. “Verzin maar iets!”, hoorde ik nog. Wat niet vaak gebeurde, gebeurde nu; ik bleef achter met mijn mond vol tanden.
In schok
Ik was geschokt. Ik kon mijn oren niet eens geloven. Had ik nou echt gehoord dat ik haar niet mocht aannemen op basis van haar uiterlijk? Ik vond het onbeschoft en ook kwetsend. Sterker nog, de omvang van Nova was me niet eens zodanig opgevallen. Ja, ze was inderdaad zeer groot, nu het zo gezegd was. Maar ik zag het niet eens door haar mooie glimlach en geweldige uitstraling.
Een dilemma
En daar stond ik dan. Ik had een potentiële kandidaat enthousiast gemaakt voor een nieuwe baan, die ze zou hebben als ze maatje 38 (of minder) had gehad. En ik moest haar weg sturen. Wat moest ik zeggen? Ik ben niet op mijn mondje gevallen. Normaal zou ik iets niet mooier maken dan het is en gewoon de waarheid vertellen. Het zou me niet interesseren dat het bedrijf in problemen zou komen. Of dat ik achteraf op mijn ‘donder’ zou krijgen, omdat ik de waarheid zei. Maar zou ik Nova daar niet ontzettend mee kwetsen als ik haar de waarheid zou vertellen van de afwijzing? Misschien zou dit voor haar een begin zijn van een onzeker gevoel voor een volgende sollicitatie bij een ander bedrijf. Wilde ik dat op mijn geweten hebben? Een dilemma dus. Ik koos er voor om te liegen, geheel tegen mijn principes in. Ik vertelde dat mijn werkgever, zonder mijn medeweten, op het laatste moment iemand anders had aangenomen. Haar teleurstelling was onmiddellijk te zien én te begrijpen. Ze stelde me nog wat vragen hoe dat nou ineens kon. Ik antwoordde zo vaag mogelijk en zei dat het me ontzettend speet. Want ik wilde vooral niet dat ze ook maar zou denken dat het aan haar lag.
Dit bedrijf verdiende mij niet
Thuis kwam alle emotie er uit en daar gingen wat tranen mee gepaard. Ik vond het zo verschrikkelijk dat iemand niet was aangenomen op basis van haar uiterlijk. En ik vond het net zo verschrikkelijke om te werken voor iemand die zo onbeschoft en kortzichtig kon zijn. Daarbij, besefte ik me pas later, was er ook sprake van discriminatie. Tuurlijk. De dame was beter af zo, dit bedrijf verdiende haar niet. Maar ik had mijn principes en voor zo’n bedrijf wilde ik zelf niet werken. Dit bedrijf verdiende mij net zo goed niet.
Mijn principes
Dezelfde week ben ik op zoek gegaan naar iets anders, omdat ik daar wilde stoppen. Om te solliciteren moest ik me echter een dag ziek melden, waar een andere collega achter kwam. Ze gaf dit aan bij mijn werkgever en ik mocht ook vertrekken. Vond ik dat erg? Nee. Het kwam overeen met mijn eigen wens om er weg te gaan. Ik vind mezelf een ruimdenkend persoon die mensen waardeert (én respecteert) op hun kwaliteiten en eigenschappen, niet op hun uiterlijk. Ik vind het belangrijk dat men het beste voor heeft voor de maatschappij en zich ook zodanig inzet. Dat geldt net zo goed voor een bedrijf. Als dit dan niet wordt uitgedragen door een bedrijf, is het tegen mijn principes om daarvoor te gaan werken (of om diensten af te nemen als ik een klant zou zijn). Dus dat ik er niet meer zou werken na dit incident, vond ik niet meer dan logisch.
Ik heb me achteraf dus toch wel aan mijn principes kunnen houden. Is die jongedame daar mee geholpen? Nee. En als ik er heel af en toe aan terug denk, steekt dat nog steeds.
Wat zou jij doen?
Wat zou jij gedaan hebben in bovenstaande situatie? Heb je overigens principes en ben je er eens tegenin gegaan?
Oei, ik vind het heel lastig wat ik in die situatie gedaan zou hebben. Ik snap überhaupt niet dat mensen zo kunnen zijn. Ik heb ooit wel eens bij een uitzendbureau gesolliciteerd waar ik afgewezen werd om mijn lengte(ben 1,61 lang) Toen ze zeiden dat ze toch niets aan mij hadden kon ik wel door de grond zakken..
Huh… wacht, waarom ben je afgewezen voor je lengte? Het is anders als je lengte of je gewicht daadwerkelijk toe doet voor je functie. Zo studeerde ik toerisme, maar ik wist dat ik te klein zou zijn om stewardess te worden (niet dat ik dat wilde). Dus logisch als ik zou worden afgewezen op mijn 1,50 meter. Maar ben nu wel benieuwd naar jouw verhaal. En ook die opmerking die je kreeg. Als ik het zo lees ben ik toch wel blij dat ik niet heb gezegd dat ze niet was aangenomen door haar formaat. Ik bedoel, wat moet er wel niet door je heen gaat als je dat hoort?
Ik wilde graag via een uitzendbureau op een kwekerij werken. Had al als scholier op verschillende kwekerijen gewerkt. Nooit problemen gehad met mijn lengte. En ik wist wel dat ik niet op een veiling zou mogen werken met mijn lengte, maar in de vacature stond daar niets over vermeld. En ook voor de andere baantjes zou ik te kort zijn volgens dat uitzendbureau. Ik vond dat heel raar omdat ik er nooit problemen mee had gehad. Ik was ook best boos..
En terecht dat je boos bent. Ik vind dat als men dat als eis heeft, het in de functie omschrijving moet staan. Net zoals bij de functie van stewardess of piloot. Dan heb je een minimale lengte nodig. Heel logisch. Maar als het er niet staat, is het discriminatie en geheel onterecht om er op afgewezen te worden.
Nou ik sta met mijn oren te klapperen ( als dat lezend zou kunnen..) Ik had echt met mijn mond vol tanden gestaan ook. En had me uitermate ongemakkelijk gevoeld tegenover de sollicitant..
Ja hè? Fijn om te weten dat het niet aan mij ligt. Het gebeurde zo lang geleden, maar ik denk er af en toe nog wel aan. En ja.. ik voelde me heel ongemakkelijk tegenover die sollicitante.
Oei.. ik had het denk ik wel gezegd tegen haar en zo impulsief en direct als ik ben had ik waarschijnlijk al tegen die baas gezegd dat dat echt onbeschoft is en discriminerend. Maar ik ben vaak te direct voor mijn eigen best wil haha.
Hahaha… Ik herken dat wel. Ik ben erg direct. Maar het lukt me (de laatste jaren steeds beter) me vaak nog wel om even stil te staan bij de eventuele gevolgen. Tegenover mijn werkgever vind ik het echt anders. Ik had ook laten weten dat ik het er niet mee eens was. En nu zou ik het nog concreter kunnen maken dan toen (ik was natuurlijk stukken jonger). Maar of ik die dame had geholpen met mijn eerlijkheid? Dat betwijfelde ik een beetje en daarom durfde ik dat niet aan. Het moet toch ontzettend naar zijn om eigenlijk te horen: Sorry. je bent te dik om hier te komen werken? Het enige wat me wel een beter gevoel zou geven als ik de waarheid had gezegd (maar daar dacht ik later pas aan), is dat ze een melding kon doen van discriminatie.
Ja ik had het naar haar toe ook gebracht als ‘mijn baas vind…’ en erbij gezegd dat ze waarschijnlijk wel een goede zaak heeft en ik wel zou willen getuigen etc. Ik ben erg van het “respect moet je verdienen” ook mensen met hogere functies en ouderen. Maar, daardoor heb ik ook moeite met voor bazen werken haha.
Tuurlijk, ik had ook uitgelegd dat mijn leidinggevende het zo besloten heeft en ik het daar absoluut niet mee eens ben. Maar bedenk wel dat niet iedereen er een zaak van wil maken. En ja, ze was erg stevig. Dus er is een kans dat ze vaker is ‘gepest’ of is beoordeeld op haar uiterlijk. Mijn eerlijkheid kan voor haar juist heel zwaar zijn en haar erg onzeker maken. Is dat het dan waard? Nee, dat vond ik niet. Dus dan maar liever tegenover haar een ander verhaal vertellen dan de waarheid. Ik heb zelf nog gekeken of ik een melding kon maken van discriminatie. Maar vreemd genoeg kwam ik daar helemaal nergens op uit.
Ik zou compleet hetzelfde gedaan hebben in deze situatie. Ik vind het absoluut niet kunnen dat men mensen niet aanneemt omwille van hun uiterlijk en om de persoon in kwestie niet te kwetsen zou ik haar ook verteld hebben dat mijn baas zonder mijn medeweten iemand anders had aangenomen. Dit is uiteraard een leugen om bestwil. Zo kwets je de persoon niet en kan die ongestoord verder solliciteren zonder het gevoel te krijgen dat haar uiterlijk niet voldoet. Ik weet wat het is om onzeker in het leven te staan en weet als geen ander dat dergelijke uitspraken er kunnen voor zorgen dat je voor de rest van je leven met een trauma rondloopt.
Dankjewel. Ik vind het vervelend voor je om te horen dat je weet hoe het is om onzeker in het leven te staan. Dat gun ik je niet (maar daar had ik al eens gezegd :)). Maar ik vind het prettig om te lezen dat mijn keuze hier wel een betekenis in heeft gehad. Natuurlijk weten we niet hoe die dame had gereageerd, maar nogmaals… als het zou gaan zoals jij hier boven omschrijft, had ik dat niet op mijn geweten willen hebben. Want dat verdient niemand.
Jeetje, heel kortzichtig inderdaad! Ik geloof dat ook ik in die situatie sprakeloos zou zijn geweest…Volgens mij heb je het op deze manier goed opgelost!
Dankjewel
Meen je. Je hebt er goed aan gedaan om niet eerlijk te zijn. Al begrijp ik je tweestrijd. Maar iemand opzettelijk kwetsen druist vast ook tegen je principes in. Je hebt haar gespaard, dat is juist alleen maar mooi. Onze personeelsmanager wees mensen af op onverzorgde handen of toen er eens een potentiele secretaresse op de motor kwam. Dit soort mensen die anderwen op die manier veroordelen bestaan blijkbaar echt. Bah. Goed dat je er weg bent, die verdienen jou daar idd niet. Ik zou mijn principes trouwens ook aan de kant zetten. Maar simpelweg alleen omdat ik daar dan een ander mee zou sparen. Dat is dan toch weer een principe. Niet opzettelijk iemand kwaad doen.
Ik vind het echt niet kunnen als mensen anderen afwijzen op hun uiterlijk of op iets persoonlijks. Ik had zo ook een kandidate op gesprek voor een functie en ze vertelde me eerlijk dat ze voorheen in een coffee shop werkte. Dat hoorde mijn leidinggevende en ik mocht haar ook niet aannemen. Want tja.. dat zijn toch alleen maar mensen die alleen stoned zijn. Serieus!! Wat een kortzichtigheid. Ik denk eerder: Wat cool dat je vanuit een coffee shop gaat kijken of je iets ‘beters’ kan bereiken op de arbeidsmarkt!
Echt, ik moest daar inderdaad zo snel mogelijk weg.
Wauw ik zit dit echt te lezen met open mond. Ik ben zelf niet de dunste en als ik de sollicitant was geweest en je had eerlijk tegen me gezegd wat de reden was dan had dit me denk ik nog onzekerder gemaakt. Dus heel goed hoe je gehandeld hebt!
Fijn om te horen dat mijn inschatting ook de waarheid had kunnen zijn. Ja, ik wil daar echt niet debet aan zijn. Want een onzeker gevoel gun ik niemand en ik zou er alles aan doen om dat te voorkomen. Dus in dat opzicht heb ik misschien helemaal niet tegen mijn principes in gehandeld, bedenk ik me nu.
Wat een naar verhaal. Ik zou het precies zo hebben gedaan. Dat wordt me vaak niet in dank afgenomen maar ik moet doen waar ik in geloof – als ik tegen mijn principes in ga dan voel ik me diep ongelukkig.
Ja, zo zeg je dat goed. Ik word er ook ongelukkig van als ik tegen mijn principes in ga. Ik heb ze niet voor niets 🙂
En die mensen bestaan dus echt, zo blijkt. Kortzichtig en gewoon ontzettend stom. Ik kan me voorstellen dat je je er rot om voelde en ik denk eerlijk gezegd dat ik hetzelfde gedaan zou hebben. Jammer van je baan, hopelijk zit je nu op een fijne plek waar het er eerlijker aan toe gaat 😉
Het is helemaal niet jammer van mijn baan. Zo zie ik het niet :). Want voor zo’n bedrijf wil ik absoluut niet werken. En ik ben dan ook niet iemand die blijft hangen en eerst rustig de tijd neemt om iets anders te zoeken. Dus het allemaal zelfs super hoe het is gegaan. Ik wil mijn naam niet verbinden aan een bedrijf/persoon/wat dan ook die zo met mensen om gaat. En ja, ik zit nu bij een heel fijn bedrijf. Dit bedrijf is juist heel erg bezig met sociale normen en waarden. Het beleid is ook dat het onacceptabel is als je iet respectvol met elkaar om gaat en dat komt op diverse manier terug. Kleine voorbeelden, zoals het geven van feedback aan elkaar (en er zijn cursussen om je te helpen dat zo goed mogelijk te doen). Maar ook toen er een reorganisatie was en ik opnieuw moest solliciteren, zoals vele anderen. Ik was op dat moment zwanger en dat is voor veel bedrijven een moment om je niet aan te nemen. Maar hier wordt gekeken naar je kwaliteiten en niet of je toevallig zwanger bent. Dus ik ben gewoon aangenomen en heb ook een contract gekregen voor onbepaalde tijd. Dus ja, ik zit nu op een hele fijne plek en ik vind mijn werk ook nog eens leuk 🙂
Wat werd je in een nare situatie gebracht, vreselijk. Ook al was t tegen je principes, je hebt zeker de goede keuze gemaakt.
Ook ik heb weleens dingen gedaan die me een tweestrijd bezorgde, maar soms is het voor een situatie beter. Liefs.x
Ik vond het ook echt een nare streek en was echt in tweestrijd. Ik denk ook dat ik het juiste heb gedaan, maar het blijft toch sluimeren.
Sheila, ik heb echt bijzonder veel respect voor je!! Geweldig, petje af! Ikzelf ben ook echt van de principes. Ik kan ook geen blad voor de mond nemen en als me iets niet aanstaat dan zal ik je dat wel laten weten of merken. Ik kan me niet goed aanpassen aan de rest als dat niet goed voelt en eigenlijk wil ik dat ook niet. Het is niet dat ik respectloos voor iemands sta te schelden hoor, gewoon met respect voor de ander natuurlijk, maar bijvoorbeeld zeggen dat iets Oke is terwijl ik dat helemaal niet zo vind zul je mij niet horen doen.
Dankjewel Martha! En ik geloof je meteen. Ik zie jou ook als iemand die het meteen laat weten als iets niet goed voelt of dat je het er niet mee eens bent. Ik heb ook heel sterk dat ik niet kan doen alsof iets ok is, terwijl ik dat niet vind. Mijn principes zijn verwerkt in heel veel dingen. Bijvoorbeeld dat ik daarom ook een donor codicil heb. Omdat ik vind dat als je zelf organen wilt ontvangen om te overleven, je dat niet mag willen als je andersom niet in staat bent om die van jou af te geven.
Het is super mooi dat je door uiterlijke verschijning door heen kijkt. Of je zegt het zelf dat je het niet eens opmerkt. Ik heb genoeg dikke mensen gezien die prachtig zijn. Mooi maar ook een triest verhaal een beetje. Ik vind dat je je hart moet volgen met waar je je goed bij voelt en goed mee kan leven. Zo jammer he dat in ons leven, zo veel shit veroorzaakt door een ander moet mee maken.
Oh, dankjewel. Ik meen het ook oprecht. Natuurlijk zag ik dat ze geen maatje 36 had. Maar daar was alles mee gezegd. Ze was ook prachtig en had zo’n mooie uitstraling. Daar gaat al mijn aandacht dan naar uit. Want uitstraling is zo belangrijk. Net zoals iemand wel een model kan zijn en schitterend volgens de maatstaven van de modebladen. Maar als die persoon een arrogante uitstraling zou hebben, vind ik haar echt niet mooi. Hoe mooi haar kapsel, make-up of lijntje is.
Je kon misschien niets voor dit meisje doen, maar je hebt wel wat gedaan door een andere baan te zoeken. Hoeveel mensen zullen dit gedrag misschien afkeuren, maar gewoon blijven doorwerken zonder er woorden aan vuil te maken. Het is dus knap dat je zo goed achter je principes blijft staan. Heb je je baas uiteindelijk verteld wat de reden was dat je verder ging solliciteren?
Ja, inderdaad. Een andere baan zoeken was het minste wat ik kon doen. Nee, ik heb het niet verteld. Maar dat kwam omdat er geen mogelijkheid meer was, omdat ik ineens mocht vertrekken. En toen was ik er helemaal klaar mee. Wilde er niet langer energie in steken.
Wat een vervelend verhaal zeg. Pfhoe ik ben ook iemand die niet snel tegen mijn principes in zou gaan. Ik zie het met een vriendinnetje van mij. Die is behoorlijk dik en wordt overal weggebonjourd of krijgt geen vaste uren. Makkelijk dus voor als het nodig is maar verder.. En het is een schat van een meid die goed haar werk doet.. Soms zo oneerlijk om te zien, maar zo zit de wereld soms (jammer genoeg) in elkaar.
Echt… op basis van haar uiterlijk? Ik kan het niet geloven, maar weet dus (helaas) dat het wel gebeurd. Belachelijk. Ik kan me daar echt boos om maken. Hoe gaat zij er mee om? Had zij in deze situatie liever de waarheid van me gehoord, denk je, of toch een leugen. Ik hoop in ieder geval dat je vriendin op een plek terecht komt waar ze haar waarderen om wie ze is.
Ik zit dit echt met open mond te lezen… dat mensen zo kunnen zijn. Wie dacht die malloot van een leidinggevende wel niet dat ze was. En dat heeft dan een opleiding gevolgd (waarin je ook maatschappelijke normen en waarden meekrijgt) en is in een functie beland met toch wel enige verantwoordelijkheid en je dan zo ontzettend misdragen… Maar ik vind het inderdaad een zegen voor dat meisje dat ze niet was aangenomen en ik vind het alleen maar heel lief van je dat je haar zelfvertrouwen niet wilde breken. Want dit lag inderdaad niet aan haar.
Ja, inderdaad. Ze heeft zich absoluut misdragen. En ik kan me niet eens voorstellen dat ze echt een goede opleiding heeft gevolgd. Het bedrijf is vanuit een echtpaar opgezet (en zij was dan mijn leidinggevende). Volgens mij zijn ze gewoon ingegroeid in die rol. En daardoor is er ook niemand die hen op de vingers tikt. Het resultaat was te zien. En dat lag inderdaad helemaal niet aan de sollicitante! Of mij 🙂