Je bent moeder of niet. Op de één of andere manier bestaat er geen tussen categorie. Ben je ongewenst kinderloos? Dat is dat blijkbaar jammer voor je en behoor je toch tot het ‘niet moeder’ kamp. Heb je een kind gebaard, maar heb je deze tot je grote verdriet snel daarna verloren? Dan zijn er alsnog moeders die vinden dat jij niet tot de groep ‘moeders behoort. En ben jij zo’n vrouw die er bewust voor kiest om niet aan kinderen te beginnen? Dan stuit je op vaak op onbegrip en word je soms zelfs asociaal genoemd.
Het komt niet vaak voor. Een blog geschreven vanuit een moeder, die zich ergert aan de veroordeelde blikken en opmerkingen gericht aan vrouwen die gewenst kinderloos zijn.
Bewust op latere leeftijd moeder
Om te beginnen val ik een beetje buiten de boot. Ik was niet binnen korte tijd zwanger nadat ik trouwde (deze zomer vieren we ons 10-jarig huwelijksjubileum). Ik ga van mijn tweede bevallen óf op mijn 38e óf op mijn 39e. Van mijn eerste beviel ik op mijn 36e. Laat ik beginnen met vertellen dat dit een bewuste keus is geweest. Ik hield van mijn leven zoals het was (en nog steeds is). Met name het vele reizen en het onafhankelijk zijn. En natuurlijk kan je reizen met kinderen (wat we nog steeds doen), maar daar had ik gewoon nog geen behoefte aan. Ik voelde me ‘pas’ op mijn 35e klaar voor het ouderschap. Ik was er lang niet over uit of ik wel kinderen wilde, maar als het ons niet gegund was (want laten we eerlijk zijn, op latere leeftijd beginnen maakt de kans alleen maar kleiner), had ik daar ook vrede mee gehad. En ik besef echt wel wat een geluk we hebben, want ik werd beide keren, vrijwel meteen zwanger toen we uiteindelijk besloten om er voor te gaan.
Maar doordat ik op latere leeftijd bewust koos voor het ouderschap (los van het feit dat het je niet altijd gegund is, kan je wel kiezen om er voor klaar te zijn), heb ik uiteraard ook lang genoeg in kamp ‘niet moeder’ gezeten. En er zijn genoeg opmerkingen geweest, waar ik me aan heb geërgerd en waar ik me nog steeds aan erger!
Mag ik even lekker zelf bepalen of ik kinderen wil?
“Wordt het niet eens tijd voor kinderen?” Of nog erger: “Hoezo hebben jullie geen kinderen?” Wat ik hier vervelend aan vind is ten eerste, mag ik even lekker zelf bepalen wanneer ik aan kinderen wil beginnen? En ten tweede, mag ik even lekker zelf bepalen óf ik überhaupt kinderen wil? Want men gaat er maar te pas en te onpas vanuit dat je kinderen op de wereld wil zetten. Daarnaast vind ik het een privé onderwerp, waar je niet out of the blue naar vraagt. Wie weet zijn er mensen die al járen bezig zijn en/of een miskraam achter de rug hebben. Zo’n opmerking kan dan erg kwetsend over komen. Zo lijkt het alsof ik het erg fout vind dat mensen er naar vragen. Nee, dat is het niet. Maar het mag genuanceerder. Er zit namelijk vrijwel altijd een oordeel in. Ik heb namelijk maar enkele keren de vraag vanuit oprechte interesse gekregen. Er mag toch gezegd worden dat de meesten de opmerking/vraag eruit gooien en zich er niet bij stil staan dat het vaak ongepast is. Als ik er weer eens genoeg van had, was mijn wedervraag: “Wordt het niet tijd om af te vallen?” Die komt binnen, kan ik je vertellen. En klaar was het onderwerp.
De discussie als je geen kinderen wil
Wat ik ook vreemd vind, is de discussie die regelmatig volgt als je dus geen kinderen hebt of wil. De verontwaardigde opmerking: “Hoezo wil je geen kinderen?” komt dan ook vaak naar voren. Je moet je bijna gaan verantwoorden als je zo’n keuze voor jezelf hebt gemaakt (en daar mag je best mee stoppen met ingang van vandaag. Het is jouw keuze tenslotte, daar heeft niemand iets over te zeggen). Vervolgens zijn er echt mensen die opmerkingen naar hun hoofd krijgen geslingerd zoals: ‘wat egoïstisch, dan heb je dus een hekel aan kinderen, dat komt later wel of je weet niet wat je mist’. Ik vind het belachelijke opmerkingen. Maar het geeft wel aan dat er nog steeds een norm geldt waarbij verwacht wordt dat je een kind op deze wereldbol aflevert.
Kinderloos blijven egoïstisch?
Als er iemand is die egoïstisch bezig is, zijn het de ouders wel. Ik ben toch degene die moeder wilde worden? Het is toch niet dat mijn kind er om heeft gevraagd om geboren te worden? Ik heb het eigenlijk puur voor mezelf gedaan. Egoïsme ten top, lijkt mij. De opmerking dat het egoïstisch is om geen kinderen te willen, begrijp ik oprecht niet.
Je weet niet wat je mist
Daarnaast is het echt niet zo dat je incompleet bent als je besloten hebt om geen gezin te stichten. Mijn zoon is fantastisch en het ouderschap is bijzonder om te ervaren. Ik heb het ook nog eens onwijs getroffen met een kind dat vrijwel nooit huilt, altijd vrolijk is en makkelijk mee gaat op onze backpack reizen. Maar het is een aanvulling op mijn leven, want mijn leven was al compleet voordat hij er was. “Je weet niet wat je mist!” Ach, houd op. Als je ergens geen behoefte aan hebt, zal je het ook onmogelijk missen. Dat geldt voor ouderschap voor de één, het niet drinken van alcohol (lees: mij) voor de ander (om maar iets te noemen). En voor mensen die onbedoeld kinderloos zijn en dat niet aan de grote klok hangen, lijken me veel opmerkingen zelfs kwetsend.
Je niet kunnen verplaatsen in iemand die geen kinderen wil
Andere ouders kunnen zich gewoon oprecht niet voorstellen dat een ander geen kinderen wil. Veel moeders vinden dat je niet weet wat onvoorwaardelijke liefde is, als je geen kind hebt, bijvoorbeeld. Als voor jou het ouderschap het allermooiste is wat er bestaat, is het moeilijk voor te stellen dat dat voor een ander totaal niet zo is. Bedenk dan dat er altijd een uiterste is. Dus waarom zouden er net zo goed geen mensen zijn, die gewoon oprecht weten dat ze écht geen kinderen willen? Mensen die geen kinderwens hebben. Niet nu en niet later.
Stop met oordelen
Waar ik vooral heen wil is, laat de vrouw (en man) met rust die geen kinderen wil. Je hoeft niet op zoek te gaan naar een reden. Die is er gewoon niet altijd en dat is prima. Die persoon is niet ‘niet compleet’ omdat er geen kinderwens is. Er is niets ‘mis’ met haar. Ze heeft geen hekel aan kinderen (waarschijnlijk is ze zelfs de favoriete tante van haar kleine nichtje). Ze wil geen blikken met medelijden, omdat dat volledig de plank mis slaat. Besef dat het niet aan jou is om te bepalen of iemand wel of niet aan kinderen zou moeten beginnen. Stop met oordelen. Respecteer de visie en keuze van een ander. En heb je er toch een (bekrompen) mening over? Houd deze dan gewoon lekker voor jezelf!
Geen kinderwens?
En aan jou, jij, zonder kinderwens. Stop met het verantwoorden of je verontschuldigen waarom je geen kinderen wil. Het is niet nodig. Het is jouw leven. Jouw keuze. Punt.
Ik vind het ook niet een vraag die je zomaar aan mensen vraagt. Ik heb de vraag wel eens gesteld “waarom hebben jullie eigenlijk geen kinderen” maar dat was dan idd wel bij mensen die ik goed genoeg kende voor persoonlijke gesprekken… Als ze dan zeiden “Dat willen we niet” vroeg ik ook, waarom niet? Ik vind het in zo’n geval, als je elkaar dus goed kent ook niet erg om de vraag te krijgen… jij bent moeder waarom? Ik denk dat ik daar een beetje op beslis of ik zon vraag wel of niet stel… Zijn het mensen waaraan ik dat zelf ook zou willen vertellen en past het bij het gesprek op dat moment. Wat je zegt als het echte interesse is is er niks mis mee… Met die vraag rondgooien vind ik ook raar. Zeker van personen die je amper kent, wat heeft die ermee te maken… Ik moest wel echt hardop lachen om je “wordt het niet eens tijd om te gaan afvallen?” haha!
Dat maakt inderdaad het hele verschil. Het is zo’n persoonlijke vraag. Die stel je pas als het gesprek die richting op gaat of als je er op z’n minst beleefd naar vraagt. En het is natuurlijk al anders als je elkaar in ieder geval goed kent.
Maar de meeste mensen snappen gewoon niet dat zo’n vraag ook echt pijnlijk kan zijn. Dat niet weet waar er achter de schermen speelt. Miskramen, de 2e ivf poging, een medische molen, etc. En je zet de ander er mee voor het blok om er een reactie op te moeten geven.
Het rare is, vragen als: hoeveel verdien jij, hoe vaak heb je sex en wordt het geen tijd om af te vallen worden wel als onbeleefd gezien.
Ik heb er jaren geleden ook al eens overgeschreven en verwijs vragers nog regelmatig naar die blog.
http://blog.justadropofwater.nl/2014/04/28/de-vraag-kinderwens/
Wat leuk, ik volgde jou al toen ik op wen-blog blogde. Ik ga snel lezen!
ik volg jou ook al jaren. Ik moet daarom nog steeds wennen als ik foto’s van je zie op instagram zonder dreads. Ergens zit in mijn hoofd dreads verbonden met Sheila en dat krijg ik er maar niet uit.
Ik weet nog dat je een rake log schreef over het onbegrip van een verkoopster van een trouwjurk die jouw keuze van schoenen niet begreep (en dan druk ik me denk ik netjes uit) en de zoektocht naar de jurk zelf natuurlijk ook (iets met naaimachines in Azië), en jullie vakantie-kindje (J, hoe is er daarmee? hebben jullie nog contact?), en…
Oh ja… ik mis ze ook nog wel eens, hoor. Ze waren echt mijn ding. Maar ze waren ook zo waanzinnig lang geworden. Ze sleepten bijna een halve meter over de grond. En halverwege afknippen vond ik niet mooi. Dus dacht na 10 jaar… tijd voor iets anders.
En leuk dat je die blogs nog zo goed kan herinneren! Dat verhaal van die verkoopster is een anekdote geworden als het gesprek over trouwen gaat 🙂
Met ons vakantie kindje hebben we nu niet echt contact meer. Wel jammer, maar ik weet wel hoe ik haar kan bereiken. Maar ze is ook op zo’n leeftijd dat je je natuurlijk niet echt bezig houdt met volwassenen. Ik weet zeker dat we haar in de toekomst ooit weer zullen zien. Ze heeft voor altijd een speciaal plekje in mijn hart.
Ik heb geen kinderwens (ik ben 27, weet niet of het nog zal komen). Inmiddels zijn veel mensen daarvan op de hoogte. Het grappige is dat ze nu meestal vragen als ik bij hun kinderen ben geweest ‘of ik nu ik bij kinderen ben geweest, kinderen al leuker vind’. Tegen de rest van de vooroordelen ben ik niet echt aangelopen, maar ik kan me voorstellen dat ik die pas later tegen zal komen. Ik vind wel dat wat meer mensen moeten beseffen dat een vraag stellen over kinderen best pijnlijk kan zijn als het koppel al lang bezig is met proberen zwanger te worden.
Ja, dat vind ik ook altijd zo raar. Dat je de vraag krijgt of je nu niet eens overtuigd bent, of dat er al iets gaat rammelen, als je dan bij kleine kinderen in de buurt bent geweest. Alsof je dus een hekel aan ze hebt. En trouwens.. niemand die vraagt: “Goh, nu je mijn nieuwe outfit hebt gezien, koop je dan ook voortaan je kleren bij de Zara?”. Maf toch?
Ik merkte ook dat de meeste opmerkingen vanaf 30 jaar komen. Dus bereid je maar voor ;). Of verwijs ze door naar dit artikel. Dan snappen ze de hint ook wel 🙂
Wat een leuke blog. Erg verrassende uitspraken en dat bedoel ik in de goede zin. Die opmerking ook: “Wordt het niet tijd om af te vallen?”. Whahaha, heerlijk! Die ga ik onthouden. 🙂
Op de een of andere manier hoef ik me nooit te verantwoorden. Mijn “Nee” op de vraag “Heb je kinderen” spreekt blijkbaar boekdelen. Mijn ex-man daarentegen kreeg altijd wel een heel vragenvuur op hem af. Wel hebben we, toen we pas getrouwd waren, de vraag gekregen: “En, wanneer komen er nou kinderen?” Waarop mijn directe antwoord was: “Nou, nooit.” Of je alleen gaat trouwen als je kinderen wilt…. Mijn ex-schoonmoeder zei altijd: “Wacht maar tot meer mensen in je omgeving kinderen krijgen, dan komt het vanzelf.” Maar hoe meer mensen in mijn omgeving kinderen kregen, hoe meer ik erachter kwam dat ik dat echt niet wilde. Nu ik gescheiden ben, ben ik extra blij dat er geen kinderen in het spel zijn. Ik blijf lekker blij kindervrij!
Dankjewel!
Oh ja.. die ‘wacht maar’ opmerking heb ik ook vaak gehoord. Allemaal goed bedoeld, maar aan de andere kant. Alsof het dus een vereiste is. Dat je als vrouw op de wereld gezet bent om kinderen te baren. Zwaar vervelend vind ik dat.
Bij een scheiding is het sowieso erg prettig dat er geen kinderen in het spel zijn. Want hoe je het ook wendt of keert, een scheiding is volgens mij 10 keer heftiger als er dus kinderen mee gemoeid zijn. Die opmerking snap ik zeker. NIet dat je bij elkaar moet blijven voor de kinderen! Zo denk ik er ook niet over. Daar wordt een kind ook niet beter van. Maar ik snap je punt.
Goed stuk en je opmerking: word het niet eens tijd om af te vallen, vind ik geweldig! Ik vind het ook zo irritant dat er veel mensen zijn dat het de normaalste zaak van de wereld vinden dat A iedereen kinderen wil en B iedereen maar kinderen moet nemen. Ik wil dus ook geen kinderen, geen haar op mijn hoofd die er aan denkt. Ik kreeg ook regelmatig te horen, wacht maar tot je wat ouder bent. Uhm,, nee!
Thanks!
En ga de opmerking eens gebruiken, zou ik zeggen. De blikken die je dan terug krijgt! Geweldig! Vooral tegen wildvreemden werkt die goed.
Ja, ook zo’n rot opmerking. Je kan je mening heus wel vormen op jongere leeftijd en daar bij blijven als je al 100% zeker weet dat je kinderloos wil blijven. En dat is toch lekker prima. Wat denken mensen dan? “Oh, je hebt gelijk. Weet je wat, om jou gelukkig te maken gaan we dit weekend aan kinderen beginnen. Want inderdaad, geen kinderen kan écht niet..” Uhm…sure
Goed geschreven. Ik vind het een ontzettend ongepaste vraag eigenlijk. En egoistisch om geen kinderen te hebben? Ik vind wél kinderen ‘nemen’ sowieso egoïstisch (en dat is helemaal niet per se slecht), want voor wie doe je dat?
Zelf twijfel ik op dit moment. Ik heb een paar jaar geleden een tijd gehad dat ik liever gisteren dan morgen zwanger zou willen zijn, maar dat is ook weer afgezwakt, op dit moment neig ik juist meer naar geen kinderwens. Maar als het ons overkomt is het sowieso van harte welkom hoor!
Dankjewel Jenn. En jep..het is toch ook egoïsme. Wat ik dus ook geen slecht of negatief woord vindt, hoor.
Als je twijfelt, is het helemaal irritant om te horen.. wacht maar. Of schiet op, voor je het weet ben je te laat. Laat het vooral jullie eigen beslissing zijn. En als het niet gebeurt, is het prima. En wie weet wel. En dat is ook welkom, zoals ik het lees. Mooi toch.
Nee daar is inderdaad niets mis mee. Ik ben in mijn (relatief kleine) vriendenkring een van de enige mét kinderen. Kreeg ik vroeger best wat opmerkingen over van mijn vriendinnen, wel spottend natuurlijk, maar dingen als ‘waarom maak jij nou de hele tijd kinderen’ 😉
Haha.. wij zijn juist één van de weinigen die een tijd kinderloos waren. Maar dat komt door de leeftijd.
Wat mij dan wel weer opvalt, is dat meer mensen zich er van bewust worden om er niet zomaar van uit te gaan dat kinderen in het plan zitten. Dan wordt ”als je over een paar jaar kinderen hebt..” snel verbeterd met ”..als je dat wilt of mogelijk is”. Misschien nog niet helemaal een perfecte opmerking, maar er klinkt wel al meer bewustwording doorheen. Dat is mooi.
Ja zeker, ik merk ook verschil ten opzichte van 8 jaar geleden (toen ik 30 werd). Steeds meer mensen zijn zich er van bewust dat gewoon niet iedereen een kinderwens heeft. Dus het begin is er.
Och herkenbaar tot de max. Ik roep als sinds mijn 10de dat ik geen kids wil. Zeg nooit nooit maar wij zijn er totaal niet mee bezig. Misschien over een jaar. of 2. Of helemaal niet. Het telkens moeten verantwoorden is soms erg vermoeiend en ik ga er meestal niet eens meer op in. Vooral als ze horen dat ik met kinderen werk en ze zelf niet wil.. Snappen ze niet.
Wat ik zeg, ik ben er nu ik ouder ben wel anders tegenaan gaan kijken. Van een dikke vette nee is het een misschien ooit geworden 🙂 Wij hebben er in ieder geval geen haast mee.
Wat ik alleen niet snap is dat deze vragen worden gesteld. Wij zijn er niet mee bezig, maar stel we waren al jaren zonder resultaat bezig, dan kan het best kwetsend zijn als mensen hiernaar vragen.
Trouwens weer een goed artikel dit om over na te denken en onder de aandacht te brengen.
PS: En nog bedankt voor je super lieve reactie over mijn blog<3 Doet me zo goed, vooral om te horen van zo'n toffe collega blogger die ik echt al vanaf het begin der tijden volg. En mij ook nog met plezier volgt. Super tof, dankjewel!
Oh dankjewel. Dit doet mij weer goed. Vooral omdat de categorie ‘Om over na te denken’ toch wel mijn favo categorie is. Ik merk dat ik daar het beste in kan schrijven en mijn ei in kwijt kan. Ik wil dan zo graag iets meegeven aan mijn lezer, dat hier de meeste aandacht in gaat zitten. Want tegelijkertijd wil ik mijn standpunt over brengen, zonder dat ik beleerd of betweterig over kom. Als ik dan hoor dat mensen het een goed artikel vinden, vind ik dat echt fantastisch om te horen. Dat doet me echt heel erg goed.
En wat mijn reactie betreft, ik meen het! Ik mis de blogs van het oude web-blog nog wel, die veel persoonlijker waren dan nu. En jouw blog voelt gewoon authentiek en je bent door de jaren heen jezelf trouw gebleven. Dat kan ik zo waarderen. Dus dankjewel daarvoor.
Dat herken ik wel. Ik was er dus ook totaal niet mee bezig. Mijn man wilde altijd al jong vader worden, maar er zit een leeftijdsverschil tussen ons in. Toen hij mij ontmoette maakte ik meteen duidelijk dat dat hem sowieso niet ging worden. Want ik was er niet klaar voor en was er ook nog niet over uit of ik zelf ook kinderen wilde. Daar was ik meteen eerlijk in, zodat hij ook wist waar hij aan toe was. Want je gaat niet aan kinderen beginnen voor een ander. Je moet er allebei achter staan, vind ik.
Toen ik de 30 al voorbij was, zei mijn man ook dat hij het prima vond als we met z’n tweetjes zouden blijven. Maar toen begon ik toch er naar te neigen dat ik het wel wilde. Maar omdat de biologische klok door gaat natuurlijk, maakten we de keuze dat we er voor zouden gaan. En als het niet zou lukken, was het prima. Maar we gingen er wel voor. Het grappige was dat zijn ouders op een gegeven moment ook dat ze het ok vonden dat ze geen oma en opa zouden worden. Niet dat ze er ooit naar vroegen of druk opvoerden. Maar ze wilden het wel heel graag. Niet wetende dat ik toen op dat moment nét zwanger was. Dus ze hebben tranen met tuiten gehuild toen we ze uiteindelijk vertelde dat hun eerste kleinkind onderweg was! Mooi was dat.
Dus leuk dat je je herkent in mijn blog. En nee, dat van die vragen snap ik dus ook niet. Dus ik maak mensen graag bewust dat ze gewoon ongepast zijn. Voor wie dit ook moge lezen 🙂
Wat mooi dat je hierover een blog schrijft. Ik denk dat het juist niet egoïstisch als je geen kinderen wilt. Er zijn gewoon mensen die er om wat voor reden dan ook niet geschikt voor zijn, krijgen zij wel kinderen, heeft dit soms gevolgen voor het kind. En trouwens, misschien moet gewoon de vraag omgedraaid worden. Waarom neem je wel kinderen?
Zou je best eens out of the blue kunnen vragen, maar omdat het merendeel dat wel wil, krijg je daar veel makkelijker antwoord op. En men kijkt niet eens op, omdat het merendeel het logisch vindt om kinderen te willen.
Ik schreef bewust over het klaar zijn voor het ouderschap. Want kinderen nemen kan niet echt, je moet ze eerst zien te krijgen. Maar ik snap je wel ?
Wat een fijn stuk dit zeg! Toevallig had ik het laatst met een vriendin hierover, dat het zo ‘gewoon’ lijkt om het standaardbeeld te volgen en dat wanneer je dat niet doet sommige mensen je als abnormaal zien.
Ik weet niet of ik kinderen wil, laat staan of ze me gegund zijn als ik besluit er wel voor te gaan, maar welke keuze ik ook maak, het is mijn keuze :). Liefs.x
Helemaal mee eens. Het is jouw keuze. Het zal toch wat zijn dat jij dan maar besluit om voor kinderen te gaan, omdat de overbuurvrouw dat zo graag wil ofzo.
Ik wil ook geen kinderen. Of tenminste, nu niet. Zoals je zelf al zei, misschien heb ik daar pas later behoefte aan, maar nu gewoon niet. Ik geniet van mijn vrijheid en heb al stress genoeg. Laat staan met een kind erbij. Dat trek ik niet en die stress slaat dan waarschijnlijk ook over op een kind. Mijn moeder daarentegen ziet het anders. Ze blijft zeggen dat ik een kind moet nemen, omdat ze van al haar kinderen een ‘exemplaar’ wilt hebben… Net of het poppen zijn die je kunt kopen of zo. Natuurlijk bedoelt ze het niet zo gemeen als hoe het klinkt, maar ze vindt het jammer dat wij geen kinderen willen. Dat snapt ze waarschijnlijk niet. Niet alleen mijn moeder, maar ik zie ook duidelijk dat mijn schoonouders het jammer vinden. Als ik op dit moment aan kinderen zou beginnen, is het puur om mijn ouders én mijn schoonouders tevreden te houden. Maar dat wil ik uiteraard niet, en elke keer als het onderwerp baby’s voorbij komt voel ik me weer ongemakkelijk. Ze snappen het gewoon niet dat ik (en trouwens mijn verloofde ook) graag mijn vrijheid heb.
Oh nee, wat vervelend dat je moeder blijft zeggen dat je kinderen ‘moet’ nemen. Ze staat er zelf waarschijnlijk niet bij stil, maar ik vind dat nogal een egoïstische uitspraak. Er wordt totaal geen rekening gehouden met wat jij wil. Ook al bedoelt ze het niet zo, het geeft wel aan hoe ze denkt. En inderdaad, een exemplaar klinkt ook apart.
Wat dat betreft vind ik het netjes dat onze ouders nooit hebben gevraagd of we kinderen wilden en ook nooit lieten doorschemeren dat ze het toch wel erg leuk zouden vinden. De keuze lag duidelijk bij ons en dat werd gerespecteerd. Dat vind ik netjes.
Het zou toch belachelijk zijn om kinderen te krijgen voor anderen! Misschien kan je dat eens uitleggen. Dat je het niet prettig vindt dat het onderwerp besproken blijft en dat men moet accepteren dat het jullie keuze is. En dat je er gewoon niets meer over wil horen. De hint is duidelijk, je weet hoe je (schoon)ouders er over denken en gewoon aangeven dat je daar voldoende aan hebt. Maar dat ze ook moeten beseffen hoe jullie er in staan en dat ze dat ook moeten respecteren. Is dat een idee? En of het nou vrijheid is of iets anders, is niet eens relevant.
Bedankt voor je openhartige reactie!
Dank je wel voor je mooie en begrijpende blog.
Hier gaan er zoals bij een aantal mensen die hierboven reageerden, ook geen kinderen komen. Op het moment dat het had moeten gebeuren, worstelde ik teveel met gezondheidsproblemen, met vooral grote vermoeidheid als gevolg. Het is nu iets beter, maar niet vol energie zoals je wel zou moeten zijn denk ik, om voluit voor kinderen te gaan. En ergens heb ik ook schrik om ze met de auto-immuunaandoeningen op te zadelen die ik zelf nu heb.
Mijn moeder begrijpt het totaal niet. ‘Ik ben ook wel eens moe’ zegt ze dan. Of dat zij zich tijdens haar zwangerschappen zo super gevoeld had. Als je dan net probeert uit te leggen hoe je je voelt, komt het wel aan. Vooral als ze afsluit met ‘Je gaat met niets eindigen’… In haar ogen is mijn leven dus inderdaad niet zinvol als ik geen kinderen heb.
Van anderen hebben we ook al opmerkingen gehad, echt grof zelfs, zoals ‘wanneer beginnen jullie er aan, of weet je misschien niet hoe het moet?’ maar die mensen zijn altijd zo onbeschoft, dus kan je het net iets beter plaatsen en vermijd je hen zoveel je kan.
Dankjewel voor je mooie en uitgebreide reactie!
Het lijkt me voor jou zwaar als je wel een kinderwens hebt, maar je uit medische redenen er voor ‘moet’ kiezen om er niet voor te gaan. Ik kan er niet helemaal uit halen of het iets is waar je sowieso vrede mee hebt (omdat je niet persé kinderen wil bijvoorbeeld). Maar ondanks dat het vervelend is, vind ik het ook moedig en knap. Dat je er rationeel naar kan kijken en zo ook kan beoordelen of het wel zo verstandig is om te beginnen aan kinderen. Ten eerste voor jezelf, maar ook omdat je bang bent dat ze dezelfde klachten gaan krijgen als jij. Respect!
Ontzettend vervelend dat je moeder zo reageert. Überhaupt als mensen dat doen, die jouw lichaam niet kennen. Soms wil je bijna 2 gebroken benen hebben, zodat mensen iets duidelijks kunnen ‘zien’. Op de één of andere manier krijg je dan veel meer begrip.
De opmerkingen ‘je gaat met niets eindigen’, had ik eigenlijk ook moeten benoemen. Daar gaan echt mijn nekharen van overeind staan. Dan kom je weer terug op dat egoïstische. Het is een bevestiging van dat je dus echt egoïstisch bezig bent als je op die manier gaat denken (naast van wat ik al in mijn blog schreef). Want draait het daarom? Nemen mensen kinderen omdat ze bang zijn om alleen te eindigen? Ik kan je vertellen dat dát nog steeds kan gebeuren, ook al heb je 5 kinderen. Het is niet automatisch zo dat je een band opbouwt en dat ze er voor je zijn als je aan het einde van je leven zit.
En… brrr…. heb je dan NIETS bereikt in je leven als je geen kinderen hebt? Ben je dan niets waard, heeft het dan allemaal geen zin, is het niet waardevol? Ik vind het ontzettend kort door de bocht en ik word daar echt boos van. Het is erg jammer dat je moeder zo reageert. Misschien moet je haar eens verwijzen naar dit artikel :). Ze zal het absoluut goed bedoelen, maar het zou fijn zijn als ze haar gevoelens niet reflecteert op jou.
Wat betreft het laatste…* zucht*. Nou en daarom wilde ik dit artikel schrijven :).
Ik wilde vroeger ook geen kinderen en inderdaad, mensen worden gewoon boos en noemen je asociaal als je dit vertelt. Ik heb eigenlijk nooit zo goed begrepen waarom mensen daar toch zo fel op reageren. Toen ik uiteindelijk tegen de veertig liep kreeg ik toch een kinderwens. En ook toen werden ze fel. Want zo oud en dan er nog eens aan beginnen, asociaal want als ik dood zou gaan zouden mijn kinderen nog jong zijn en ik zou lichamelijk niet meer in staat zijn om met ze te spelen. Maar ik zie veel jonge moeders die een veel slechtere conditie hebben dan ik en bovendien weet je nooit wanneer je doodgaat dus hallo waar hebben we het over? Ik heb toch het idee dat er misschien toch ook een stuk jaloezie bij komt kijken als je de dingen anders doet dan gebruikelijk. Omdat die mensen dat zelf waarschijnlijk niet durven ofzo. Want als je zelf tevreden bent met je leven en je keuzes waarom zou je je dan druk moeten maken om mensen die het anders doen?
We praten daarbij dus over langer geleden, vergeleken met de meesten die hier reageren. Toen was er, naar mijn idee, nog meer onbegrip. Je merkt nu steeds meer dat, met name de eigen generatie, meer snapt dat het niet vanzelfsprekend is dat iedereen kinderen wil of kan krijgen.
Er is altijd wel wat, inderdaad. Als je geen kinderen hebt, ‘maar’ 1 kind hebt, zwanger bent met 40+, 4 kinderen hebt… Laat de ander toch. Het zijn persoonlijke kwesties en eigen keuze. Zelf moet ik er niet aan denken om meer dan 2 kinderen te hebben. Maar dat zegt toch niets over anderen die wel graag een groot gezin willen? En als vrouw krijg je die opmerkingen al sneller. Want mijn man is nu 44 en niemand zegt iets over zijn leeftijd. Ik krijg ze overigens ook niet. Maar dat komt toch ook doordat ik jonger lijk en mensen niet door hebben dat ik bijna 40 ben.
En je hebt zeker gelijk. Als je zelf tevreden bent, maak je je ook niet druk om anderen 🙂
Ik zou jouw post graag aan veel mensen willen laten lezen. Ikzelf en mijn vriend zijn beide 27, dus we zijn nog “jong” voor als het gaat om kinderen. Maar toch weet ik (weten we) heel zeker dat ik nooit kinderen wil (energie niveaus, overgevoelig voor prikkels, geen “gemis” voelen in mijn leven, etc, etc). Er zijn zoveel redenen voor waarom ik dat niet wil, maar dat is persoonlijk en dat gaat de meeste mensen niet aan.
Wat ikzelf het ergste vind als mensen het hebben over kinderen, is de reactie: “Ohh…. Maar je bent nog jong. Jij bedenkt je nog wel.” En dat wordt dan op zo’n toon gezegd, alsof je nog een kind bent en niet weet wat je wilt in het leven en alsof de andere persoon alle geheimen van het leven al ontrafeld heeft. Dát, waarbij je niet serieus genomen wordt, vind ik het allerergste. Ik weet niet of jij dat ook heb meegemaakt toen je nog in de 20 was. Ik kan wel al zeggen dat ik niet uitkijk naar de vragen die jij hier beschrijft die ik weet dat ik ze ook ga krijgen!
Dankjewel voor je mooie reactie. En yes… feel free to share! Ik hoop echt dat mensen die dit soort opmerkingen maken eens bewust worden van wat ze eigenlijk zeggen. En wat voor impact en oordeel daar (vaak onbedoeld) in zit.
En die opmerking ‘je bent nog jong’ is inderdaad een dooddoener. Je bent inderdaad nog jong (gelukkig) ten opzichte van een gemiddeld mensenleven. Maar daar is alles mee gezegd. Niet jong als je over dit onderwerp al stellig een mening hebt gevormd. Een persoonlijke mening ook. Alsof je niet serieus genomen wordt met wat je zegt. Inderdaad, alsof je een kind bent die geen idee heeft waar ze het eigenlijk over heeft. En dat waarschijnlijk bij een generatie die al moeder/vader was op hun 25e. Dus waar hebben we het over?
Ja… ik herken dat zeker. Ik heb ze niet zo vaak gehoord, omdat ik weigerde om er mijn mening over te geven of ik wel of geen kinderen wilde.. Maar dat lag er meer aan, omdat ik er zelf nogal neutraal in stond. Dat zal het enige verschil zijn.
En als je straks de overige reacties wel krijgt, weet je wat je kan zeggen 😉
Prachtig artikel. Natuurlijk heb jij over dit onderwerp geschreven, dit is weer zoiets voor jou. Wel een heel andere insteek dan mijn artikel. Je kunt jezelf altijd zo goed duidelijk maken met duidelijke standpunten. Knap vind ik dat. Natuurlijk heb ik ook een mening, maar ik ben veel voorzichtiger of weet niet altijd goed te omschrijven wat ik écht bedoel. Kan ik nog van leren dus 😉
Oh, dankjewel voor je hele mooie woorden. Ik doe erg mijn best op dit soort artikelen. Juist omdat ik weet dat ik een sterke mening heb, maar ik wil wel iedereen in zijn of haar waarde laten. Ik wil helemaal niet betweterig overkomen, want daar bereik ik niets mee. Ik schrijf natuurlijk omdat ik er mijn mening over kwijt wil. Maar ik wil ook graag dat mensen zo open staan voor een andere visie. En dat er zo meer begrip in de wereld komt.