Grootouders. Ze vervullen een belangrijke rol in je leven. Grootouders zijn er om je te verwennen, met name als je nog klein bent. Om net datgene te doen wat je eigenlijk niet mag van je ouders. Je mag wel een Happy Meal bij de McDonald’s als je met je grootouders bent. Of toch net even wat langer opblijven als je blijft logeren. Als je ouder bent, kunnen ze je vermaken met leuke anekdotes over je eigen ouders. En ze zijn er om je een knuffel te geven of een luisterend oor te bieden.
De meesten van ons hebben ze; grootouders. Je komt op de wereld en al snel maak je kennis met je opa en oma. Je groeit op en met wat geluk, groeien ze met je mee. Je zou dan bijna vergeten dat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat je grootouders hebt. Maar op het moment dat een grootouder komt te overlijden, besef je maar al te goed dat het niet vanzelfsprekend is dat ze er zijn.
Mijn opa, de creatieveling
Met mijn opa van mijn moeders kant, was ik erg close. Ik was zijn eerste kleinkind. Ik schreef vroeger al veel verhalen en hij tikte deze uit op zijn ouderwetse typemachine, vouwde het papier doormidden, deed een nietje in het midden en mijn eerste eigen verhalenbundel was geboren. Opa was trots op mijn schrijftalent en met name mijn gevoel voor de Nederlandse taal. Minder sterk was ik in rekenen en opa hielp mij met mijn huiswerk. Samen met opa luisterde ik ook naar jazz muziek of hij vertelde verhalen. Mijn opa stierf toen ik 12 jaar oud was en huilde op de begrafenis. Wat een gemis! Ik had graag gewild dat ik hem nog meer jaren bij me had gehad. Mijn opa haalde de creativiteit in mij naar boven en stimuleerde mij om mezelf te ontwikkelen. Was hij ouder geworden, had ik nog veel meer van hem kunnen leren. Na zijn overlijden zijn er nog kleinkinderen gekomen, die hij nooit heeft leren kennen.
Mijn oma, de liefdevolle
Mijn oma van mijn vaders kant, is altijd een geweldige oma geweest. Mijn oma was een warme vrouw en gaf ieder kleinkind dikke knuffels. Waar mijn oma was, was het gezellig. Ik vond het dan ook heerlijk om naar het huis van mijn grootouders te gaan. Al mijn familieleden deelden die mening, want het was er altijd gezellig en druk. Als ik terug denk aan mijn jeugd, denk ik ook aan het spelen en samen opgroeien met al mijn nichtjes en neefjes bij mijn grootouders. Het vormde een veilige, fijne en liefdevolle basis van mijn jeugd. Wat was mijn oma een geweldige vrouw. Het huis van mijn grootouders stond open voor iedereen. Al hun kinderen, hun kleinkinderen en iedereen die door hen werd meegenomen, mijn oma hield van ze allemaal. Of je nou een vriendje van de voetbalclub was of later een relatie kreeg met één van haar (klein(kinderen, mijn oma maakte geen onderscheid. En die liefde was voelbaar bij iedereen, waardoor iedereen graag op bezoek bleef komen door alle jaren heen. Ik was 29 en samen met manlief stond ik op het punt om 6 maanden rond de wereld te reizen, toen het slecht met haar ging. Mijn oma stierf in 2009, 3 maanden voor onze reis. Wat was ik verdrietig. Dat oma er niet meer is, is nog altijd een groot gemis. Ze is overgrootmoeder geworden van 5 achterkleinkinderen.
Mijn oma, de gereserveerde
Mijn oma van mijn moeders kant, is veel ouder geworden. Ze was attent, maar met haar was mijn band minder sterk dan met mijn opa. Ze was lief, maar ook gereserveerder. Zij zorgde er vooral voor dat we niets tekort kwamen. Je merkte wel dat opa de spil van de familie was en die rol kan zij niet vervullen toen hij er eenmaal niet meer was. Desondanks was het een bijzondere vrouw. Ze was elegant en zacht. Afstandelijker dan mijn opa dus, maar ze hield van haar kleinkinderen. Ze maakte altijd heerlijke groentesoep en ze smeerde kadetjes voor mij. Omdat ik alleen maar kadetjes bij deze grootouders at en nooit thuis, noemde ik ze al snel ‘omabroodjes’. Oma heeft lang geleefd zonder mijn opa. Maar ze dementeerde en daar had ik veel moeite mee. Ik heb daarom met name goede herinneringen aan de tijd voor haar dementie. Door haar dementie werd de band met haar minder, waardoor ik haar overlijden beter kon verwerken. Ze overleed zo’n 5 jaar geleden, rond mijn 33e. Mijn oma is overgrootmoeder geworden van 1 achterkleinkind.
Mijn opa, de spirituele en wijze
En als laatste is er opa, van mijn vaderskant. Hij was de wijze man. Opa filosofeerde graag. Opa was vooral bezig om in harmonie te leven met zijn innerlijk zelf, zijn medemens, en met het spirituele. Dat leverde mooie inzichten op en wijs advies. Opa was een inspirerende man, net zoals mijn andere opa dat was. Maar dan op ander gebied. Net zoals oma respecteerde opa iedereen en was ook iedereen welkom. Hij oordeelde niet op uiterlijk, daar keek hij doorheen. Opa keek naar je daden en acties. Dat ik in verleden tijd schrijf, is wennen. Mijn opa overleed 4 augustus 2016 en vorige week maandag hebben wij afscheid van hem genomen. Opa, die blijft voortbestaan in zijn kinderen, kleinkinderen en 10 achterkleinkinderen (!), waarvan zoonlief de jongste is. Tot op het laatste moment was opa alert en bleef hij de wijze man zoals ik hem kende. En ik mis hem.
Een generatie is weg gevallen
En zo kwam de dag dat ik in eens geen grootouders meer heb. De wond is nog vers en dat voel ik. Ik heb het nog geen plek kunnen geven. 4 augustus was een verdrietige dag. Ik kan nog steeds niet goed bevatten dat een hele generatie van mijn familie weg is. Dat ik daarmee, vooral nu ik moeder ben, zelf een stapje omhoog ben geschoven. Maar wat een voorrecht was het om tot en met mijn 38e levensjaar nog een grootouder te mogen hebben. En dat mijn zoon is geboren met al zijn grootouders (en bonus grootouders) én een overgrootouder heeft gehad. Daar ben ik dankbaar voor, ondanks het gemis. En voor nu..
Grootouder-loos
Hallo, ik ben Sheila en ik ben grootouder-loos.
Heb jij ze nog? En dan daarbij,, wat betekenen ze voor jou?
Gecondoleerd en heel veel sterkte!
Nee, ik heb ze al heel lang niet meer. Eén van mijn opa’s was al overleden voordat ik überhaupt in de maak was, dus hem heb ik nooit gekend. Mijn andere opa en oma zijn overleden toen ik nog klein was, een jaar of 7 denk ik, en mijn laatste oma overleed toen ik 15 of 16 was.
Dankjewel Jenn.
Als ik jouw reactie lees, besef ik weer wat een geluk ik heb gehad om al mijn grootouders te hebben mogen leren kennen. En dat ze deel uitmaakten uit mijn jeugd tot mijn volwassen leven. Had jij nog een band met je oma’s en opa’s?
Dat moet een gemis zijn! Zeker omdat je ze zo bewust hebt meegemaakt en je hebt echt een band met hen opgebouwd. Ik heb officieel nog één oma. Maar door hertrouwen van mijn moeder heb ik een bonusopa- en oma, die gevoelsmatig gewoon mijn opa en oma zijn, hoor. Ik heb het meeste contact met hen gehad. Ben meer een “oma”- persoon, want zij is er echt een van het ouderwetse haken en breien en een sprits bij je thee of limonade. Daar ben je nooit te groot voor, vindt ze. Mijn opa zie ik meer als de zakenman en de ondernemer, omdat hij ook na zijn pensioen nog druk was met van alles en nog wat.
Ja, absoluut een groot gemis. Zo voelt het dus ook en ik ben er nog niet aan gewend.
Fijn dat je nog een extra oma en opa hebt. Geweldig! Mijn vriend heeft nog een oma en dat vind ik ook bijzonder. Daar ga ik ook wel eens mee naar toe. Ze is nog erg bij en je kan fijne gesprekken met haar voeren. Dus dat heb ik nu als bonus. Mijn man heeft helemaal geen opa’s en oma’s meer. Zijn laatste oma overleed toen ik hem net leerde kennen. Zijn opa overleed tijdens onze wereldreis. Maar daar had ik geen band mee.
Ik heb nog 1 opa (vader van mijn moeder) en 1 oma (moeder van mijn vader). Mijn Oma (moeder van moeder) is een jaar geleden overleden… Dat is voor mijn gevoel nog erg dichtbij. Met die oma had ik van al mijn grootouders wel de beste band. Vertelde haar ook wel echt dingen uit me leven die me bezighielden en zij vond dat echt leuk en vertelde dan haar soortgelijke dingen van vroeger. Met de oma die nu nog leeft ging ik vaak een avondje naar het casino… dat heb ik al een poosje niet gedaan (al heb ik haar vanmiddag nog gezien ;-)) Snel weer eens doen, nu kan het nog. Bedankt voor je inspirerende blog!
Wat bijzonder dat je een goede band had met je oma. Mooi om te lezen. En inderdaad, nu is je andere oma er nog! Leuk dat Emma dus ook overgrootouders heeft. Bijzonder hoor.
Graag gedaan. Dankjewel dat je me laat weten dat je het inspirerend vond.
Nee,
Ik ben een nakomertje. De ouders van mijn mama heb ik nooit gekend!
Mijn grootouders van papa’s zijde heb ik nog wel gekend. Bompa is gestorven toen ik 16 was en hij 86. Mijn oma heeft mijn huwelijk nog meegemaakt, daar ben ik dankbaar voor.
Omdat mijn man en ik al zo lang samen zijn (van toen we 16 waren) heb ik er el een beetje nieuwe grootouders bijgekregen. Oma Mien is dit jaar gestorven en het voelde voor mij een beetje hetzelfde. Zij was mijn nieuwe oma geworden nadat die van mij waren heen gegaan.
Prachtige foto’s en tekst van jouw grootouders!
Mooi dat je bijnamen hebt voor je grootouders. Ik vind het leuk hoe elk kind ze anders noemt. Ik noemde alleen mijn oma bij de voornaam (oma Meity bijvoorbeeld) en mijn opa’s waren gewoon opa. Die hadden dezelfde naam, maar ik heb ze nooit anders genoemd dan opa of oop.
Mijn man noemde zijn grootouders naar de plaats waar ze woonden. Oma en opa Huissen bijvoorbeeld. Mijn nichtjes en neeftjes van de andere kant van mijn familie, verwezen altijd naar oma Dun en oma Dik (als ze het over mijn oma hadden). Grappig hoe dat zich zo vormt door de jaren heen.
Ja, leuk die namen.
Oma en Bompa waren de ouders van mijn papa.
Mong en Peij (dialect) waren de ouders van mijn mama.
Oma Mien was voor mijn kinderen omdat er verschil tussen hun oma en de mama van hun oma.
Mijn ouders heten pake en make voor mijn kinderen. Mijn moeder werd jong oma en wilde absoluut nog niet zo genoemd worden: ‘Dat klinkt zo oud!’ 🙂
Wat leuk zeg, al die namen en die verschillen. Ik moet nog wennen aan een naam voor mijn eigen ouders in oma en opa rol. Zo bij de voornaam klinkt raar, maar om nou te verwijzen naar een woonplaats is ook zo maf.
Gecondoleerd en sterkte met het gemis! Mooi dat je ze alle 4 hebt gekend!
Ik heb nog 1 oma, de moeder van mijn moeder. Ik heb vooral fijne herinneringen aan haar voordat ze ging dementeren. Inmiddels glijd ze steeds verder weg in haar geheugen en ik vind het altijd lastig om daar mee om te gaan. Ik zie haar niet heel vaak, ook omdat ik in Nijmegen woon en er niet gemakkelijk even langs kan gaan.
Haar man, mijn opa, was een fantastische opa en helaas heeft kanker hem 9 jaar geleden van ons afgenomen.
De vader van mijn vader heb ik nooit gekend, die stierf toen mijn vader zelf pas een jaar of 6 was. De moeder van mijn vader heeft daarna nog wel een andere man gehad maar met beide heb ik nooit een band gehad. Ik zag ze ook niet vaak omdat mijn ouders gescheiden zijn. Ik ben er dus ook niet verdrietig om geweest toen zij overleed.
Dankjewel!
Ja, dat van je dementerende oma herken ik dus heel goed. Ik vond het ook erg moeilijk om er mee om te gaan. Mijn nichtje had dat niet. Maar zij kende oma dan weer niet zoals ze daarvoor was. Zij heeft oma nooit anders gekend. Daar zit dan ook wel verschil in.
Innige deelneming & heel veel sterkte de komende tijd. Het verlies is hard, maar de herinneringen zullen blijven. Hoe jij over hen schrijft, zo mooi zal je ze eeuwig in je hart hebben.
Op 12-jarige leeftijd verloor ik de mama van mijn oma. Ze werd 90 & herinner mij nog steeds het kleine pittoreske huisje in een klein dorpje. Een goeie 15j geleden verloor ik pépé & mémé, de ouders van mijn mama. Mémé had last van artrose, maar kon niet binnen in het rusthuis ondanks dat ’t nodig was. Ze brak zowat alles die ze aan haar lijf had door de artrose & kon de trap niet meer op. Pépé was de koppigheid zelve, maar belandde vroeger in het rusthuis dan verwacht door een maagontsteking. Helaas kon hij er maar 6 maanden verblijven, daar hij dementerende werd & even later overleed. Mémé overleed 3j later.. Momenteel heb ik nog mijn andere grootouders van papa’s kant, maar de vraag is hoe lang ‘k ze nog bij mij zal kunnen houden. Ze wonen beiden nog thuis (om de hoek), maar opa is niet goed meer te been waardoor hij nu beneden slaapt & thuisverpleging krijgt. Oma is lang goed geweest maar haar geheugen begint hard achteruit te gaan. Ze zijn beiden ingeschreven in het rusthuis, maar de wachtlijsten zijn lang.. Als kind had ik een betere band met mijn oma & opa, dan met mémé & pépé. Ik zag ze dan ook vaker & ging ook veel gaan logeren.
Dankjewel Evelyne, ook voor je mooi en uitgebreide reactie.
Het was ook mooi om deze blog te schrijven, moet ik zeggen. Om even stil te staan bij mijn grootouders die ik niet meer heb.
Wat vervelend dat de rusthuizen (wij noemen ze bejaardentehuizen) zulke lange wachtrijen hebben. Dat lijkt me ook zo frustrerend. Dat je weet dat je grootouders het nodig hebben, maar dat ze het dus misschien niet op tijd krijgen. Wel fijn dat ze in ieder geval nog samen zijn.
Als ik het goed lees, zijn opa en oma de ouders van je moeder. En mémé en pépé de ouders van je vader? Maar tegelijkertijd lees ik ook over de grootouders van je vaders kant. Ik ben even kwijt wie wie is. Maar wel mooi dat je toch ook mooie herinneringen hebt kunnen opbouwen met ze.
Mémé & Pépé is van moeders kant, Opa & Oma is van vaders kant 😉 Zelf werk ‘k ook in een rusthuis (of bejaardentehuis zoals het eigenlijk in ’t algemeen Nederlands word gezegd, sorry voor mijn dialect dus) & word er dagelijks mee geconfronteerd hoe mensen ouder worden.
Wacht… excuseer je nooit voor je dialect! Dat ten eerste. Ten tweede zal je soms een zwaar, maar ook een dankbaar beroep moeten hebben. Althans, zo zie ik dat. Dat je nog iets kan betekenen voor iemand tijdens de laatste jaren van hun leven. Terwijl je ook weet dat je van iedereen afscheid moet nemen. Definitief.
Ik heb zeker een dankbaar beroep. Dat besef ‘k maar al te goed. Ik hou er van als ‘k die mensen nog voor een laatste keer kan laten lachen, genieten, .. Afscheid van hen nemen valt mij soms wel zwaar, daar kan je helemaal niet onderuit. But keep the best memories in mind 🙂
Ik vertelde mijn oma altijd dat ze honderd moest worden. Maar dat haalde ze natuurlijk niet. Ze overleed als eerste van mijn nog levende grootouders, toen ik net 10 was. Mijn andere opa, die al weduwnaar was toen ik geboren was, overleed toen ik 12 was. En de laatste grootvader overleed toen ik 22 was. Ik was dus al heel vroeg grootouderloos. Te jong misschien om er echt even bij stil te staan dat dat iets was.
Of … omdat ik me gewoon niet grootouderloos voelde, wat versterkt werd toen ik mijn gozer leerde kennen die gewoon nog twee grootouders had. En die oma, die ik ook Nanna mag noemen, is nog zo vol leven, hoe fragiel haar lichaam ook is. Ze is ook wel van een iets latere generatie, maar toch denk ik dat mijn oma het prima had kunnen vinden met Nanna. Zelfde typetje.
Ik ben eigenlijk veel meer bezig met ‘wat als ik mijn ouders verlies?’ terwijl dat echt nog ver genoeg is dat dat niet heel snel gaat gebeuren. Maar van oma’s en opa’s wist ik dat ze maar tijdelijk bij me zouden zijn. Mijn ouders? Die moeten dan echt maar 100 worden.
Sterkte, je zult zien dat er heel van van hen bij je blijft.
Dat kan het ook zijn, hoor. Ik ben nu dus 38 en ga heel anders om met de rol die ik nu heb in mijn familie en de rol die mijn grootouders hadden. Begin 20 zag ik dat allemaal anders.
Ik ben nog niet bezig met het verliezen van mijn ouders. Ik realiseer me dat ze ouder worden, maar sta daar nog niet bij stil. Ik hoop dan ook echt dat mijn zoontje nog heel lang zijn grootouders bij zich mag hebben.
En dankjewel! Dit blog schrijven hielp ook. Als een soort eerbetoon.
Gecondoleerd Sheila. Ontzettend verdrietig dat je zo kort geleden afscheid moest nemen van jouw opa. Je hebt bijzondere opa’s en oma’s en je schrijft liefdevol over hen.
De vader van mijn moeder overleed toen mijn moeder nog maar 12 jaar was. De moeder van mijn moeder toen ik 15 was. Ik had een fijne band met haar. De avond voor haar dood zei ze mij dat ik haar lievelings kleinkind was. Oh wat heb ik gehuild. Mijn andere opa overleed toen ik 4 jaar was. Eigenlijk herinner ik me hem amper. Mijn andere oma werd 83 en overleed toen ik net 12 was geworden. Ze lag op mijn verjaardag al zeer slecht en ging pas na mijn verjaardag. Op mijn verjaardag zelf kneep ze in mijn hand en dat weet ik nog goed. Ook bij haar kwam ik graag. Zij hield de familie bij elkaar.
Dankjewel Yvonne. Ook dankjewel voor het lezen van dit blog.
Oh, wat moet dat ook zwaar zijn geweest voor je moeder. Op een gegeven moment vind je daar een plaats voor. Dat moet volgens mij wel, als je vanaf je 12e geen vader hebt. Want je moet toch verder. Maar ik kan me voorstellen dat je op bepaalde momenten het extra zwaar hebt gehad. Zoals een bruiloft of de geboorte van je kind. Pfff… Voor jou betekende dat geen opa, maar fijn om te lezen dat je hecht was met je oma, de moeder van je moeder.
Als je 4 bent, kan ik me voorstellen dat je je opa nauwelijks kan herinneren. Gelukkig heb je nog wel wat mooie herinneringen aan je andere oma. Maar ik had het je wel gegund om ze ook nog vele jaren langer mee te mogen maken. Als ik het zo lees, ben ik wederom extra blij dat ik mijn opa t/m mijn 38e bij me mocht hebben.
Ik had het al voorbij zien komen op je IG, wat een gemis. Gecondoleerd. Bij mij is mijn laatste (en lievelings-)oma al 11 jaar geleden overleden en ik heb nog steeds wel momenten dat ik haar foto boven mijn bed zie staan en denk ‘ach, had je dit maar even kunnen zien’. Ze is mijn naamgenoot en ook mijn dochter draagt haar naam en zo leeft ze toch nog een beetje voort. ♥ Sterkte de komende tijd, en “sluit al de tienduizend dingen in je hart, koester ze, en behoed ze allemaal.” (Uit Zhuang Zi, de uiterlijke geschriften)
Dankjewel.
Mooi dat jouw oma voortleeft in de naam van jezelf en jouw dochter.
Dankjewel voor de mooie spreuk. Ik vind hem schitterend.
Jeetje lieve Sheila, sterkte, mensen verliezen van wie je houd is nooit leuk, bah.. Ik heb geen opa’s of oma’s meer en dat is voor hun eigenlijk maar goed ook want op het einde was het bij hun echt een lijdensweg.. Dus: Ik sta al een tijdje een stapje hoger op die ladder! Maar eigenlijk geloof ik er wel in dat ze nog altijd op de 1 of andere manier bij ons zijn ofzo, misschien is dat ook wel helemaal niet zo maar ja ik vind het mooier om te denken dat ze dat wel zijn dus ik geloof dat gewoon.
Dankjewel! Ja, dat geloof ik ook. Ik weet ook zeker dat ze vanaf ergens nog mee kijken en over je waken. En dat is ook lekker aan ons om dat te geloven 🙂
Mijn oma overleed vorig jaar, de andere 3 al in mijn kindertijd/jeugd. Mijn opa’s en oma’s hebben altijd in andere landen gewoond dus ik zag ze niet zo heel regelmatig maar toch. Het deed pijn, wat een gemis maar inderdaad ook het gevoel dat de hele generatie weg was, dat ik inderdaad dat stapje omhoog was geschoven maar ook zo dankbaar dat ik haar zo lang bij me heb mogen hebben en dat mijn kinderen haar hebben gekend. Heel herkenbaar dus. En zo mooi om de foto’s te zien van je grootouders trouwens. Omabroodje! 🙂 Mooie beschrijvingen ook, leuk dat je er even zo bij stilstaat. Als je het leuk vindt om te kijken, hier is mijn oma: http://www.srsck.com/nl/persoonlijk-2/mamalief/persoonlijk-dag-none/ 🙂
Wat fijn om te lezen dat jij je herkent in mijn verhaal en dan vooral in hoe ik het ervaar. Ik weet dat het natuurlijk is, maar het voelt nu gewoon nog even heel fout. Die stap die ik omhoog heb gezet in de generatie rij.
En ja, omabroodjes. Het duurde echt jaren voordat ik door had dat andere mensen ze helemaal niet zo noemden :).
Natuurlijk heb ik je blog gelezen. Bedankt voor de link. Ook een mooi eerbetoon, zeg. En wow… wat een schilderijen!
Bijzonder om te lezen, wat een fijne herinneringen. Ik heb één opa nooit gekend, hij was lang voor mijn geboorte al overleden. Inmiddels heb ik alleen de oma van moeders kant nog.
Geniet dan goed van haar aanwezigheid, kan ik alleen maar zeggen 🙂
Gecondoleerd, wat verdrietig. Nee mijn laatste oma overleed ruim tien jaar terug. En daarna ontmoette ik mijn man en kreeg ik twee opa’s en twee oma’s erbij. Onlangs is één van zijn oma ’s Helaas overleden.
Dankjewel Karlien.
Ook mooi dat je de oma’s en opa’s van je man erbij kreeg. De laatste oma die mijn man had, stierf in de 1e maand van onze relatie. Ik heb haar wel nog 1 keer mogen ontmoeten. Toen had mijn man alleen zijn opa nog. Daar had hij geen hechte band mee, dus ik daarmee ook niet. Lijkt me ook zo mooi meegenomen om ook een hechte band te krijgen met de grootouders van je partner.
Dat het leven eindig is, dat beangstigt me soms weleens.
Mijn grootouders langs vaders kant zijn gestorven toen ik nog heel klein was. Van hen herinner ik me nauwelijks iets. Mijn grootouders langs moeders kant zijn dan weer heel oud geworden. Mijn grootmoeder is ook pas een aantal maanden geleden overleden. En daarmee ben ik ook een generatie opgeschoven. Ik kijk er eerlijk gezegd ook wel een klein beetje naar uit om zelf grootmoeder te zijn.
Ik moet zeggen, dat ik ook bang ben dat er iets met mij gebeurd, sinds ik moeder ben. Ik ben niet bang voor de dood op zich. Met alleen mijn man, wist ik ook.. hij redt het wel uiteindelijk. Maar nu ik een zoontje heb van nog geen 2, denk ik meer.. hij heeft mij nodig. Ik hem ook, maar hij is vooral afhankelijker van mij. Het lijkt me fantastisch om ooit eens grootouder te zijn. Maar als mijn zoontje net zoals ik op late leeftijd vader wordt, is die kans eventueel niet eens aanwezig. Maar goed, we zien het dan wel weer :).
Dikke knuffel voor jou en iedereen die je opa moet missen.
Ik heb er nog eentje, ons moeke die net 97 werd. Als kleine kindjes gingen we dagelijks bij oma en opa boterhammetjes eten, als tieners kregen we tijdens de lunchpauzes dagelijks soep, hoofdgerecht én pudding. Was fijn om zo veel tijd bij de grootouders te mogen spenderen. Ons moeke is nu heel vergeetachtig en begint wat te dementeren en dat vind ik wel heel ja’mer voor haar en voor ons contact.
Oh, wat een mooie leeftijd en hoe bijzonder! Mijn opa werd 90 of 91. Ik ben echt blij dat hij nog altijd alert was. Want het contact wordt echt zo anders als iemand dementeert. En inderdaad, het is echt een voorrecht om zo lang nog in het gezelschap van je grootouders te mogen verkeren. En dat geldt meteen voor ieder ander die je lief is.
Dankjewel voor je lieve woorden.
Ik heb van 1 kant van de familie opa-oma nog. De andere kant zijn beide overleden. Elke week zie ik mijn opa en oma nog, omdat dit kan ivm mijn werklocatie en werktijden. Heel erg fijn want je weet nooit hoe lang ze er nog zijn.. Mooie artikel, mooi geschreven en mooi om deze foto’s te zien. Sterkte nog… en gecondoleerd.
Dankjewel!
Wat bijzonder data je ze elke week nog ziet. Je hebt gelijk, nu kan het nog. In alle eerlijkheid zag ik mijn opa niet elke week. Soms wilde ik langs komen, maar dan belde hij me ook wel eens af. Omdat hij zich dan niet zo lekker voelde en wilde slapen. Jammer, maar ik heb nog steeds mooie herinneringen aan hem. En, zoals je leest, ook aan de andere opa en oma’s.