Het is minder dan een twee weken geleden dat ik weer voet op Nederlandse bodem zette. Na 3 maanden backpacken door een land (voor ons) aan de andere kant van de wereld, ben ik weer thuis gekomen. ‘Thuis’. ‘Gekomen’. Allemaal tussen aanhalingstekens, want echt… hoe thuis ben ik eigenlijk? Ben ik wel daadwerkelijk geland?

Ik in Nieuw Zeeland

Van oktober 2018 tot 2 weken terug, heb ik een geweldige reis gemaakt. In die periode heb ik schitterende avonturen beleefd in Nieuw Zeeland, zoals bij een reis hoort. Maar gezien het over een periode van 3 maanden gaat, is het dus anders dan een gemiddelde vakantie periode. In die tijd heb ik mijn weg gevonden in Nieuw Zeeland. Voerde ik interessante gesprekken met locals. Kreeg ik een inkijk in het dagelijkse leven van de kiwi’s. Begreep ik hun interesses, levensstijl en gewoontes beter. Kende ik de goedkoopste supermarkten, lette ik op de wekelijkse aanbiedingen, wist ik welk huismerk ik het fijnst vond en waar je het goedkoopste kan tanken. Ik had door dat winkeliers voor het einde van de middag hun winkels sloten, recyclede ik ons afval, doneerde aan kringloopcentra én kocht zelf ook in bij tweedehandswinkels. Ik wist de kortingen te vinden, online en offline. Ik sprak dagelijks Engels, betaalde in dollars en reed links. Ik raakte gewend aan de behulpzaamheid en de vriendelijkheid van de kiwi’s maar ook de ontspannen sfeer die je gewoon op straat hebt. Ik leerde hoe je zeeleeuwen moest benaderen als je ze tegenkomt op een strand en tussendoor deden we het kleine huishouden wat we hadden. En elke keer als we om de paar dagen weer naar een nieuwe plek gingen en een nieuwe accommodatie hadden, schakelden we en voelden we ons daar thuis. Kortom, ik was geen vakantieganger. Ik leefde 3 maanden, samen met mijn gezin, als reiziger in een ander land. Met andere gewoontes, gebruiken, normen en waarden.

Wat is thuis?

En nu ben ik hier. Weer thuis. Maar wat is thuis? Voor veel mensen is dat de fysieke eigen woning waar ze zich in bevinden. Zelf kan ik makkelijk schakelen en ik voel me snel overal thuis. Ik ben niet gehecht aan mijn eigen bed, mijn eigen kussen en mijn eigen spullen. Ja, het is fijn om een eigen plek te hebben. Maar dat kan ik overal ter wereld creëren. Ik ben dus thuis, maar ook weer niet helemaal.

Anders

Want, anders dan bij een vakantie, ben je na 3 maanden reizen, niet direct thuis. Natuurlijk hoor ik dat men na een vakantie van een paar weken je ook geen zin hebt om te werken of om je fijne vakantie adres te verlaten… het is echt anders. Ik merk dat ongeveer 3 maanden echt de grens is. Als ik een maand reis, kan ik heel snel schakelen. Je komt terug en pakt het leven verder op waar je bent gebleven. Doet nog even boodschappen bij de Albert Heijn en gaat de dag later weer richting het werk. Het is maandag, dan komt dinsdag en voor je het weet is het weekend en weet je weer dat je alles uit je zaterdag en zondag wil halen, omdat dat gewoon in het systeem zit. Tuurlijk wil je na een vakantie het liefst nog even terug naar je vakantie adres. Iets langer van het strand genieten en dat fijne restaurantje. Maar het is een vakantie. Geen andere levensstijl die je je hebt aangemeten. Van een vakantie weet je ook dat het tijdelijk is en dat helpt weer om het normale leven thuis op te pakken. Maar landen na 3 maanden (of langer) reizen, is echt anders.

Nog niet geland

Bij een vakantie weet je dat het (gemiddeld) 2 weken duurt. Daar stel je je op in. Maar als de eerste dag van je lange reis begint, kan je niet echt bevatten hoe lang dat eigenlijk duurt. Er is niets om je op in te stellen, dus pak je het leven op wat bij reizen hoort. Ik heb 3 maanden geen weekenden gehad. Een zaterdag is hetzelfde als een woensdag. Een donderdag had net zo goed een dinsdag kunnen we zijn. Op reis leef je zonder schema. Je verliest de dagen uit het hoofd en gebruikt alleen de woorden gisteren, vandaag en morgen. Data vergeet je al helemaal. En dat is fijn! Het is prettig als je niet meer leeft volgens een vast regime. Maar het doet zelfs meer. Het bevrijdt je geest. Je  dag-, week- of maandbesteding werkt zonder een bepaalde druk. Er is geen moeten. Er is geen verjaardagsfeestje op vrijdag avond na je werk en geen sport op zaterdagmiddag, waardoor je je gedwongen voelt om zaterdagochtend boodschappen te doen. Dat je geen agenda hebt is dus bevrijdend, maar het beïnvloedt ook je mindset op een positieve manier. Ik ben dan wel hier in mijn huis, maar met mijn geest zit ik nog in een hele andere levensstijl. Een levensstijl die niet past in Nederland en dat maakt dat je langer moet wennen dan normaal. Kortom, ik ben nog niet geland.

Tijd vliegt

Thuis gaat een week redelijk snel voorbij. Zodra ik weer begin met werken is het simpel: maan- dins- en woensdag werk ik. Op donderdag heb ik mijn vaste Tots & Tea meeting (een internationale speelgroep) en op vrijdag probeer ik tussendoor van alles gedaan te krijgen terwijl de jongste rond rent (want de oudste begint morgen met school), zodra we ook tijd hebben om van het weekend iets leuks te gaan doen. De week daarop gebeurt hetzelfde. Net zoals de week daarop en daarop. En alhoewel wij best veel ondernemen vergeleken met een gemiddeld gezin, vliegen de weken hier voorbij. Je weet maandag al wat de hele week gaat gebeuren. Sterker nog, dat geldt vaak zelfs voor de hele maand. En zoals veel mensen herkennen, kom je elke dag uren te kort. Ik denk als ik er op uit wil: “Jemig, is het nu al 10 uur? Laten we maar gaan, want we hebben nog genoeg te doen daarna.” Dat is heel wat anders dan op reis waarbij ik denk: “Oh, het is pas 10:00 uur. Lekker, we hebben nog de hele dag.” Hier wacht een heel huishouden op me (én mijn man, zo traditioneel is onze relatie niet). Op reis, want het is tenslotte geen vakantie, wacht ook een huishouden op me. Maar die is kleiner en beperkter. Die was die ik thuis heb, is niets vergeleken met maar 2 stapels kleding die een wasbeurt op reis met zich meebrengt. Tijd te kort dus.

Tijd gaat traag

Maar niet op reis. Een dag gaat langzaam op reis en een week al helemaal. De afgelopen maanden was elke week een verrassing. In één week hadden we gemiddeld 3 verschillende accommodaties in 3 verschillende steden. En elke dag ondernamen we iets nieuws (of iets wat ik in 2009 al had gedaan). Op maandag bijvoorbeeld (niet dat dat me iets zei) wist ik niet wat ik 2 dagen later zou doen. En elke dag hadden we zeeën van tijd. Er was niets wat op ons wachtte. Vrijwel niets wat persé gedaan moest worden. Elke dag kan je volledig benutten met datgene wat je wíl doen. En je hebt tijd om tijd te nemen voor ‘onbelangrijke’ dingen. Zo is het gewoonte in Nieuw Zeeland dat de caissière uit interesse gewoon vraagt hoe je dag is. Er wordt tijd gemaakt voor een leuk gesprekje, terwijl je boodschappen worden gescand. Dat moet je niet hier proberen. Oh nee, hier houden we niet van tijdsverspilling, want onze dagen zijn vol.

Geleefd

Thuis word je, door je volle agenda, ook sneller geleefd. Natuurlijk heb je het merendeel van je agenda in de hand. En er staan vast genoeg leuke dingen op de planning. Maar toch leef je in Nederland volgens afspraken. Die ene afspraak op zaterdag avond, heeft invloed op wat je gaat doen op zondag. Spreek je XXX af op woensdag, kan het best zijn dat je pas twee weken later tijd hebt voor XXX op donderdag. Het is onze cultuur nou eenmaal. Iets waar ik zelf niet zo blij van wordt. Kiwi’s zijn niet zo van de afspraken. In Nieuw Zeeland is veel meer ruimte voor spontaniteit. Maar sowieso, op reis leef je niet volgens een hele agenda. En dát is het grootste verschil. Op reis… leef je zelf. Hier gaat een dag snel aan je voorbij, maar op reis beleef je een dag intens. En in alle eerlijkheid, ook dat is anders dan op vakantie. Je neemt de omgeving in je op en geniet van de activiteiten die je onderneemt. Omdat het allemaal dingen zijn die niet móeten, maar gewoon kúnnen. Afwisselend met het dagelijkse leven wat je ook weer niet hebt op vakantie.

Nog even…

En nu ben ik dus terug. En ik merk dat ik ongewild, weer gedwongen ben om deel te nemen aan de gehaaste mentaliteit. Je kan ook niet anders. De (werkende) maatschappij draait in werkweken en weekenden. Je hebt geen tijd om een praatje te maken met de caissière, want je wil niet meer tijd doorbrengen in de supermarkt dan nodig is. En dat vind ik, net zoals alle voorgaande keren nadat ik lang was weg geweest, echt even lastig. Lastig om te schakelen, omdat ik weer even net te lang heb genoten van alle vrijheid die reizen je biedt. Vooral de mindset. Maar… ook erg lastig om uit te leggen aan mensen die geen lange reis hebben gemaakt. Want echt… er is een verschil. En daarom ben ik echt blij met de twee extra vrije weken die ik nog had. Mijn 3,5 maanden verlof eindigt dan ook precies vandaag. Ik had die tijd echt nodig. Nog steeds praat ik per ongeluk in dollars, maar ik wil in ieder geval niet meer onbewust links rijden op de weg. Geef me nog even… en ik ben er weer!

 

Comments

comments