Als je Catherine Monson vraagt of ze een fijne jeugd heeft gehad, antwoordt ze dat er mensen zijn die het slechter hebben gehad. Maar ook beter. Dat klinkt als een standaard antwoord, maar standaard is deze vrouw allerminst. Inspirerend des te meer.
Catherine Monson
Catherine Monson is algemeen directeur van een zeer succesvol Amerikaans bedrijf met diverse internationale operaties. Op haar rekening staan bedragen die ik niet eens kan bevatten. Met haar vermogen heeft Catherine de mogelijkheid om alles (en nog meer) te kopen wat ze begeert. Zit je in deze functie, dan komt het vaak voor dat je al uit een welgesteld gezin komt. En een welgesteld gezin geeft natuurlijk een prettige en royale basis zonder al te veel zorgen. Althans, zorgen die op gelijk niveau staan met ons, de Jan Modaal burger. Met de juiste kruiwagens, je netwerk skills op de golfclub en in ieder geval iets aan vaardigheden, kom je vanzelf prima terecht.
Liefdeloos
Maar Catherine Monson heeft een hele andere basis. Catherine groeide op met een gewelddadige en aan alcohol en drugs verslaafde moeder. Haar moeder ging, dankzij haar huwelijk, van een jetset leven naar een ‘normaal’ leven. Van een oneindige bankrekening, aangevuld door haar opa, naar een leven met financiële beperkingen. Niet iets waar iedereen mee kan omgaan. Als oudste van 4 kinderen verweet haar moeder Catherine dat haar ongelukkige leven aan haar dochter te danken was. Dit uitte zich op verschillende (gewelddadige) manieren. Als je ook nog dagelijks hoort dat je waardeloos bent, is dat niet bepaald goed voor je zelfvertrouwen, mocht dat er nog zijn. Op 16-jarige leeftijd krijgt Catherine’s broer ook nog eens een ernstig ongeluk. Vanaf dat moment gaat hij verlamd door het leven, wat natuurlijk ook een zware impact heeft. Op latere leeftijd was Catherine getuige in een zaak tegen haar moeder. Dit omdat zij een poging had gedaan om haar vader van de trap te duwen en ze sprak over het willen doden van haar broer. Catherine had een verschrikkelijke en liefdeloze moeder, kort gezegd. En dat zou elk kind kunnen breken voor de rest van zijn of haar leven.
Wilskracht
Dat Catherine dus tegenslagen heeft gehad in haar leven, is zacht uitgedrukt. Veel mensen zouden niet de kracht hebben om uit die cirkel te stappen. Nog minder mensen zullen met deze achtergrond eindigen als algemeen directeur van een miljoenen bedrijf. Hoe Catherine dat met hard en slim werken en veel wilskracht heeft bereikt, is natuurlijk één en al inspirerend. Natuurlijk verdient dat al een blog op zich, maar dat is niet waar ik het over wil hebben.
Bewust kinderloos
Ik zag deze sterkte vrouw in één van de afleveringen van ‘Undercover Boss’. Wat mij heel erg bij bleef zijn twee momenten. De manier waarop ze dus haar jeugd weergeeft. Een understatement, nu je haar geschiedenis kent. En als tweede haar reactie op de vraag of ze kinderen heeft. Catherine geeft aan bewust geen kinderen te hebben. Bewust kinderloos. Een onderwerp waar ik eerder over schreef. Vaak omdat mensen niets met kinderen hebben of gewoon niet vinden dat kinderen passen in hun eigen leven. Allemaal prima natuurlijk. Maar Catherine houdt wel van kinderen. Waarom ze dan bewust kinderloos is? Omdat ze een dochter is van haar moeder. Dochter van een vrouw die haar kinderen, en met name haar, verwaarloosde, minachtte, mishandelde en zelfs wilde doden. En Catherine doet er alles aan om te voorkomen dat ook maar 1% van haar moeders genen wordt voortgezet in haar eventuele opvoeding naar haar eventuele eigen kinderen.
Anders
Ik vond dat nogal wat. Want Catherine is een overlever en een vechter. Met al het goeds wat ze in haar lijf heeft, vind ik het schrijnend om te horen dat ze ergens toch bang is dat er iets van haar moeder in haar zit. Dat de invloed van haar moeder toch zo ver reikt, dat je het je kinderwens laat beïnvloeden. En juist doordat ze daar zo bewust mee bezig is, weet ik zeker dat Catherine dus het tegenovergestelde zou zijn van haar bloedeigen moeder. Een moedige, maar ook verdrietige keus. Al heeft juist haar nare jeugd er ook voor gezorgd dat Catherine juist sterke keuzes heeft gemaakt in het leven. Het bracht haar waar ze nu is, wat alle respect verdient.
Keuze
Je hoort het namelijk ook vaker, maar dan in de vorm van verwijten. Dat het te verwachten was dat X een misstap is begaan, zijn vader is tenslotte ook al zo’n crimineel. Ik geloof dat niet. Natuurlijk kan het zijn dat je excentrieke gedrag of je brutaliteit gewoon een karaktereigenschap is die je mee hebt gekregen van je ouders. Maar het is altijd nog een keuze om iets te doen wat niet door de beugel kan. Je kan er voor kiezen om niet in een slachtofferrol te zitten en er juist stimulans uit halen om je leven anders aan te pakken. Daarnaast kan je een kind toch niet verantwoordelijk stellen voor de daden van zijn of haar ouders?
En jij?
En dan rest me dus twee vragen. Geloof jij dat het slechte karakter van je ouders verstrengeld kan zitten in jouw genen? In hoeverre laat jij jouw ouders jouw leven beïnvloeden ?
In ieder geval, Catherine Monson gaat dan niet de geschiedenis in als een wereldwijd bekend persoon. Inspirerend is ze zeker!
Ergens begrijp ik die Catherine wel. Ik heb dan wel geen zo’n slechte jeugd gehad, maar ik heb keuzes moeten maken die mijn ouders mij influisterden. Ik werd niet altijd begrepen in mijn gedachtengang waardoor ik me vaak te min heb gevoeld (nu nog). Ik ben ook bang dat als ik ooit kinderen krijg ik te snel een mening ga geven die mijn kind pijn zal doen. Gek hoe ik daar nu over denk, maar op dit moment voel ik het wel zo.
Ik vind het interessant dat je moet én fluisteren zei. Bedoel je dat jouw ouders je toch het idee wilden geven dat je zelf wat te kiezen had, maar dat ze door het ‘fluisteren’ je op niet al te subtiele wijze je toch een richting op wilden sturen? Ik vind het jammer dat je je vaak te min hebt gevoeld en dat dat nog steeds in je zit. En ik denk juist dat als ergens bang voor bent wat betreft de opvoeding van je kinderen, dat je er dus al bij stil staat. En dat je het daardoor kan veranderen. Bedankt voor je openhartige reactie.
Goeie vraag, waar ik toch even goed bij moet gaan nadenken. Ik zal het anders met een voorbeeld proberen uit te leggen. Ik volgde de richting Verzorging, maar omdat ik voor 1 vak een onvoldoende haalde over het ganse jaar kreeg ik 2 keuzes voorgeschoteld van de school zelf. Of ik deed mijn herexamen en bleef in de richting Verzorging. Of ik verlaagde van studie en moest gaan voor Logistiek (ondersteuning Verzorging). Ik mocht er over nadenken en pas na 2 dagen een antwoord geven. In de terugrit naar huis dacht ik na. Ik woog het ene tegen het andere af. Ik wou er thuis over praten, maar ipv daarvan zei mijn vader. Het beste is dat je zakt van richting. Je kan het andere niet aan. Ik dacht na en ik vulde even later op mijn blad in dat ik Logistiek zou volgen. Ik kan je nog zo’n voorbeelden geven, maar ik denk dat je met deze al genoeg weet 😉
Oh nee, wat een nare reactie. Al zal het onbedoeld zo zijn, maar zo’n reactie brengt een gigantische lading met zich mee. En het vormt je ook, zoals je zelf al aangeeft. Zelfs als je als ouder niet in je kind gelooft, is het niet aan de ouder om dat zodanig aan te geven. Je hebt het recht niet om je kind een minderwaardigheidscomplex aan te geven of op die manier te beïnvloeden. Wat jammer dat je vader niet met je in gesprek is gegaan en heeft gevraagd wat jíj wilde. Het had jou een hele andere toekomst gegeven. Niet eens persé in je opleiding, maar wellicht in je persoonlijkheid.
Interessant en (gelukkig in veel mindere mate) herkenbaar…
Nee, ik geloof niet dat het in de genen zit. Ik geloof wel (en merk het in de praktijk ook) dat je opvoeding je basis is, je referentiekader. Het is daarom heel moeilijk om dat zomaar even los te laten en dat gedrag van ouders komt er vroeg of laat haast automatisch en onbewust in sluipen. Het is wat je weet, wat je kent, wat je gewend bent…
Maar het is vooral géén excuus, vind ik. Ik weet van mezelf dat ik een soortgelijk karakter heb, ik weet dat ik net zo makkelijk dezelfde pijnlijke fouten kan maken als mijn ouders en dus vooral ‘schade’ kan aanrichten in mijn omgeving.
Ik ben niet gepland moeder geworden, maar ze was er en ze mocht er zijn. Ik ben wel heel bewust in therapie om hard aan mezelf te werken. Mezelf verrijken en met hulp mezelf te leren hoe het dan wel moet. Dat werpt gelukkig gigantische vruchten af. 🙂
Dankjewel voor weer een mooie en uitgebreide reactie. Ja, ik geloof ook zeker dat opvoeding je basis is. Je moet heel sterk in je schoenen staan als je daar uit wil stappen. Maar dan nog, zal je altijd iets meenemen. Mooi hoe je de komst van je dochter omschrijft. En extra mooi dat je bewust in therapie bent gegaan. Jouw dochter krijgt duidelijk al een hele andere basis mee dan die jij hebt gehad.
Ik geloof dat beide aspecten (aanleg plus omgeving) van invloed zijn. Ik ben streng gelovig opgevoed en het hele geloof had invloed op alle aspecten in mijn leven. Toch koos ik als 17 jarige voor een leven zonder. Ondanks heel veel tegenstand. Heel sterk en moedig achteraf bezien. Ik heb altijd mijn eigen ding gedaan.
Absoluut mee eens. Je krakakter/eigenschappen en je omgeving/opvoeding zijn absoluut van invloed. Dat is echt je basis. Maar het is dan aan jou hoe je daar mee verder gaat. En dan nog is er altijd wel iets wat invloed heeft op je, ook al ga je een hele andere weg. Ik vind het absoluut sterk dat jij op je 17e een andere kant op bent gegaan. Daar moet je namelijk heel sterk voor in je schoenen kunnen staan. Ik heb respect voor mensen die dat kunnen. Ik zal er ook nooit licht over denken als mensen er voor kiezen om afscheid te nemen van een geloof. Als dat vanaf jonge leeftijd is meegegeven, doe je dat niet zo maar. En het gaat ook niet zonder slag of stoot van je omgeving.
Ik herken dat vanuit mijn nichtje. Haar ouders zijn sterk gelovig en daar is ze altijd in mee gegaan. Maar op recent (ze is nu 25+) heeft ze onderzoek gedaan en sterk nagedacht of dat geloof nog wel bij haar paste en haar opvattingen. Ze vond van niet en heeft zich uiteindelijk bekeerd tot de islam. Ik ben zo trots op haar. Haar ouders vinden het heel moeilijk en veel vriendinnen hebben haar de rug gekeerd. Dat vind ik erg hypocriet en ook erg naar voor haar. Ze is nog steeds dezelfde schat van een meid. Maar heeft gewoon bewust voor iets anders gekozen waar ze zich in kon vinden. En ik denk dan heel nuchter, wat maakt het uit welk geloof het is? En juist als haar ouders zo vol passie voor de kerk zijn, moeten zij als geen ander begrijpen hoe het is om te geloven. En ik ben dubbel trots dat ze juist in deze tijd met veel negativiteit om de islam, dat ze daar alsnog voor heeft gekozen. Want dát in het nieuws, dat is mijn nichtje niet. Ze is een zorgzame en lieve meid die toevallig liever de koran leest dan de bijbel.
Ik ben destijds alle mensen die ik kende kwijt geraakt. Alleen mijn man was er nog. Het was vreselijk. Maar ik wilde echt dat leven niet meer. Ik weet niet in hoeverre jouw nichtje dat heeft ervaren. Maar het was enorm heftig.
Lastig dilemma, dit. Ik krijg met mijn vriend natuurlijk niet gemakkelijk langs de natuurlijke weg kinderen. Ik heb zelf binnen mijn familie de nodige gezinsleden die verslaafd zijn, en dit schijnt ook in de genen te zitten. Ondanks dat ik zelf nooit verslaafd ben geweest, maakt dat ik nooit zelf kinderen wil verwekken. Ik wil die genen niet doorgeven, omdat ik zie hoe zwaar zo’n leven is, en ik ook zie hoe het binnen mijn familie van generatie op generatie heb doorgegeven. Gelukkig mogen wij geregeld op de kinderen van vrienden passen, en dat maakt dat ik inmiddels denk dat ik een prima opvoeder zou zijn.
Leuk om weer eens wat van je te lezen Paul! Wat betreft de verslaving. Ik vraag me dan weer af of zoiets echt in de genen kan zitten. Ik kan me wel voorstellen dat iemand gevoelig is voor een verslaving. Daar bedoel ik mee, snel verslaafd raakt. En dat kan ook voor koffie en nicotine op gaan, bedoel ik dan. Ik weet nog dat ik een half jaar aan de morfine moest voor mijn hernia en dat ik volgens een bepaald schema weer moest afkicken. Maar omdat ik geen aanleg voor een verslaving, ben ik gewoon direct gestopt. En mijn lichaam reageerde daar prima op.
Ik vind het mooi om te lezen dat je die genen niet wil doorgeven. Maar ik vind dat dus ook schrijnend, als dat een reden is. Want ook al ben je daar dus gevoelig voor, wil natuurlijk niet zeggen dat je een mini aan drugs verslaafde wereldburger op de wereld gaat zetten. Je kan ook hele mooie andere normen en waarden meegeven. Fijn dat je inmiddels denkt dat je een prima opvoeder/vader kan zijn. Ook mooi om te lezen 🙂
Inspirerend is het zeker! Ik geloof trouwens wel degelijk dat je genen (verkeerde genen in dit geval) kunt doorgeven. Uiteindelijk is natuurlijk iets jouw eigen keuze, echter met de opvoeding die je hebt gehad heb je een kader gekregen waarbinnen je denkt en je gedraagt. Dit is niet altijd iets wat mensen onder controle hebben. Het is nou eenmaal jouw realiteit, die je als kind als normaal hebt ervaren. Natuurlijk zie je nu dat het anders moet en kan, echter wanneer bepaalde karaktereigenschappen in je genen geworteld zitten, kun je ook terugvallen. Maar goed, toch een schrijnend verhaal voor Catherina, terwijl ze juist zo gek is op kinderen. Ik denk namelijk in haar geval dat ze goed om weet te gaan met dat kader en het juist heel anders zou gaan doen. In mijn geval kan ik zeggen dat mijn ouders mij zeer zeker beïnvloeden. of ik nu wil of niet. Ik maak zeker mijn eigen keuzes, maar alles wat ik denk of doe hebben zij mij geleerd.
Ik ben het er zeker mee eens dat je opvoeding je referentiekader is. En je moet heel sterk in je schoenen staan om bepaalde dingen bewust niet te doen. Als je er al bewust van bent dat je ze doet, omdat je ouders dat deden. Maar in je genen? Echt in je genen? Dat geloof ik niet. Of laat ik het zo zeggen, ik wíl het niet geloven. Ik geloof niet dat als bijvoorbeeld je vader puur slecht is, jij dat van nature ook bent. Als jij dat wel bent, ligt dat volgens mij dus in je opvoeding en karakter. Je zus kan dan alsnog dezelfde opvoeding krijgen, maar hele andere keuzes maken. Want wat voor leven heb je als je de dochter bent van een seriemoordenaar en iedereen weet dat die slechtheid in je genen kan zitten? En dat men dus met een boog om je heen loopt, bij voorbaat al? Wat een naar idee, als ik er meer over nadenk.
Nou id niet zo zwart/wit, zo bedoelde ik het ook niet. Meer dat karakter dus wél in je genen zit. Maar hoe je daar uiteindelijk mee omgaat natuurlijk niet.
Goed dat je hier aandacht aan besteed. Ik zou hier wel uitgebreider op willen reageren, maar dan liever over de mail. Is te gevoelig om over internet te gooien.
Dankjewel. Je staat er uiteraard vrij in om ergens wel of niet op te reageren, maar ik zou zeker heel graag je reactie willen lezen. Niet omdat ik van zo’n nieuwsgierige aard ben. Maar omdat ik het mooi vind als ik iemand kan raken (op welke manier dan ook) met mijn blogs. Als je wil, kan je me bereiken via sheila@beineffable.com
Interessant dilemma. Zelfs als je je compleet aftzet tegen alles wat je ouders beslissen, blijft hun invloed doorwegen.
Dankjewel voor je reactie. Ja, inderdaad. Ook al ga je niet mee in hun beslissingen, omdat je het er compleet niet mee eens bent, helemaal negeren lukt niet. Er is altijd wel dat gevoel. En gevoel heeft altijd wel invloed.