Anouschka is 26 jaar geleden geboren in Noord-Brabant. 2013 was het jaar waarin een kleine start werd gemaakt voor een heel ander leven. Anouschka werd verliefd en bracht een mooie dochter ter wereld. Inmiddels is ze begonnen aan een studie PhD in Plant Science, wat vergelijkbaar is met een doctoraal in biologie.  Naast het ouderschap en haar studie, houdt Anouschka zich ook graag bezig met tattoos en visagie of is ze te vinden in de natuur. En dat doet ze allemaal in Amerika, waar ze geheel onverwachts naar verhuisde.

Iedereen kent vast wel de tv-serie Grenzeloos Verliefd. Nederlandse mensen laten hun spullen achter om te verhuizen naar een vreemd land en dat uit naam van de liefde. Maar hoe gaat dat nou echt? Is het allemaal wel zo gemakkelijk als het lijkt? En hoe is het om in Amerika te wonen voor je liefde? Speciaal voor jullie interviewde ik daarom deze spontane Nederlandse uit Breda.

Veel mensen kennen het programma ‘Grenzeloos Verliefd’, waarbij Nederlanders hun liefde achteraan reizen in een ander land. Hoe begon jouw Grenzeloos Verliefd verhaal?
In september 2013 stuurde iemand een ‘like’ op een foto op mijn Instagram account. Ik  besloot om zijn Instagram te bezoeken. Na een paar ‘likes’ heen en weer te hebben gestuurd, kwam het aan op een digitaal gesprek. Voor we het wisten spraken we elkaar via skype voor vele uren per dag. Tot ik besloot dat het ook anders kon en  uiteindelijk op 2 Januari 2014 de grote plas overstak en hem ging ontmoeten.

Spannend! Dus je maakte de stap om gewoon die kant op te gaan.
Toen ik nog in Nederland was, was ik wel benieuwd hoe het zou gaan als we elkaar voor het eerst zouden zien. En natuurlijk of we elkaar in het echt net zo leuk zouden vinden als op Skype. We begonnen echt al iets voor elkaar te voelen, maar ik kon me er nog niet echt iets bij voorstellen. Daarbij had ik veel moeite om mezelf te binden aan iemand die zo ver weg woonde. Dat was ook de reden waarom ik hem zo snel mogelijk wilde ontmoeten en dus na 3 maanden besloot om gewoon te gaan.

Dus je pakte het meteen goed aan?
Best wel, hè? Vooral omdat ik besloot om voor 3 weken te gaan. 2 januari 2014 ging ik dan. We hadden afgesproken dat als er geen klik zou zijn op liefdesgebied, we er toch een leuke vakantie van zouden maken als vrienden. Ter voorbereiding hadden we daarom in ieder geval alvast uitjes bedacht, zoals onder andere de dierentuin en het museum in Pittsburgh. Verder wilde ik vooral veel natuur zien en genieten van het Amerikaanse leven!

En…? Ging het spreekwoordelijke gezegde ‘liefde op het eerste gezicht’ bij jullie op?
Eigenlijk meteen toen ik uit het vliegtuig stapte, hem zag en omhelsde, wist ik het al. Deze jongen is ‘the one”. En hoe meer ik van Amerika en van Devin zag, hoe meer ik me daar thuis voelde, zelfs meer dan in Nederland.

Vond je het moeilijk om voor hem naar Amerika te verhuizen?
Nee, eigenlijk niet. Dit komt misschien ook omdat ik eigenlijk geen keus had. Ik bleek namelijk zwanger te zijn, waar ik in Nederland pas achter kwam.  Ik vertelde het Devin via skype en had mezelf al voorbereid dat hij ons contact wilde eindigen. Maar wat bleek, hij was juist blij en enthousiast! Reden om direct een tweede bezoek te plannen. Ik vertrok op 20 maart 2014 en zou deze keer 3 maande blijven. Daarna zou ik in Nederland gaan bevallen van onze baby.  Althans, dat wát de bedoeling.

Maar het liep dus heel anders?
Ja klopt. Mijn schoonvader had een immigratie advocaat ingeschakeld om uit te zoeken wat onze opties waren. Dat was een verstandige zet, aangezien de regels in Amerika erg streng bleken te zijn. Als ik terug zou gaan naar Nederland, zou ik voor een heel jaar niet meer terug naar Amerika mogen komen. Amerika heeft een wet dat je als buitenlander maar maximaal 90 dagen per jaar in het land mag verblijven (ik had echt geluk dat ik de 2e keer het land in kwam met mijn ticket). En voor Devin was het onmogelijk om vrij te krijgen om bijvoorbeeld naar Nederland te gaan. In Amerika krijg je namelijk nauwelijks vakantie, als je al geluk hebt dat je recht hebt op vrije dagen. Dit zou betekenen dat Devin zijn kind dus voor een lange tijd zou niet zou zien en daardoor een heel groot deel van de opvoeding en ontwikkeling zou moeten missen.

Mijn situatie in Nederland was ook niet optimaal. Ik was in de tussentijd mijn baan kwijt geraakt en moest mede daardoor ook mijn woning opzeggen. Op dat moment woonde ik tijdelijk bij mijn vader in.

De strenge regels klinken als iets waar je niet op gerekend had. Wat waren de mogelijkheden?
Een optie was dat ik dus terug zou gaan naar Nederland. Pas in februari 2015 zou Devin dan weer vakantie hebben. Devin laten emigreren naar Nederland vonden we ook geen optie, omdat hij in Amerika zijn werk had. Een andere optie was dus om te gaan trouwen. Dit zou echter wel betekenen dat ik Amerika niet meer mocht verlaten, totdat mijn greencard rond was.

Vast in Amerika en niet meer naar huis kunnen. Dat klinkt niet prettig!
Deze optie klonk in eerste instantie erg heftig. Ik ging namelijk met een hele andere insteek naar Amerika en had daardoor natuurlijk helemaal geen afscheid kunnen nemen van mijn ouders, zusje, familie en vrienden. Maar ik kon het tegelijkertijd Devin niet aan doen om hem van zijn kind te scheiden. Dus na goed nadenken, overleggen en alle mogelijkheden en gevolgen te bespreken, besloot ik om te blijven. Ook mijn vader bevestigde dat dit gewoon de beste optie was. Het was zwaar. Zeker in combinatie met mijn hormonen en het feit dat ik geen van mijn eigen spullen om me heen had. Maar nu, 2 jaar later, voel ik me echt thuis in Amerika en in ons appartement en het leven wat we samen hebben.

Inmiddels zijn jullie getrouwd en dus ouders van een schitterend dochtertje.
Op 12 juni 2014 trouwden we. Delilah kwam op 15 oktober 2014  ter wereld en we kregen dus heel wat nieuwe dingen voor geschoteld. Devin had nog nooit met iemand samen gewoond en ineens had hij een vrouw en kind! Het waren echt een hoop veranderingen in eens, maar we hebben ons er goed doorheen geslagen. Na onze turbulente start krijgen we eigenlijk nu pas alles op een rijtje.

Maar dat ‘alles op een rijtje’ heeft je dus wel moeite gekost?
Het kostte me wel moeite ja, en ik ben nog steeds wel zoekende, hoor. Ook al voel ik me wel heel thuis hier. Ik ben nog steeds bezig met het bouwen van vriendschappen die diepgaander zijn dan zoals de Amerikanen vriendschap zien.  Als we het hebben over Amerikaanse vriendschappen ten opzichte van de Nederlandse, zit daar een heel groot verschil tussen. Ik vind hier daarom relaties al snel heel platonisch, terwijl ik echt een diepgaand mens ben. Ik moet zeggen dat terug naar school gaan voor mij wel echt doorbrekend was. Ik leer nu zo veel nieuwe mensen kennen. Omdat ik echt een mensen-mens ben, zit ik daar dus ook echt op mijn plek.

Hoe gaat het ouderschap je af?
Dat was voor mij was heel erg zwaar in het begin. Het eerste jaar heb ik te maken gekregen met een flinke post natale depressie. Gelukkig wist ik dit zelf en heb ik er met Devin goed over kunnen praten. Het was voor mij eigenlijk toch allemaal iets te veel. Mijn moeder, stiefvader en zus waren overgevlogen voor de bevalling, maar moesten na 2 weken weer naar Nederland. In Amerika bestaat geen kraamhulp. En daarbij ben je ook nog in een vreemd land, natuurlijk. Ook werd ik, niet veel later, per ambulance opgenomen met een acute nier ontsteking wat voor nog meer onverwachte kosten en stress zorgde.  Het was echt een zware tijd. Maar nu, 2 jaar later, kan ik oprecht zeggen dat alles echt goed gaat. De depressie is weg, de rekeningen zijn afbetaald en het belangrijkste: ik vind het nu echt super leuk om moeder te zijn. Ik ben nog wel een beetje zoekende en ik moet nog even mijn eigen draai vinden, maar het begin is er.

En waar heb je je draai gevonden?
Wij wonen in Carlisle, een klein stadje in Pennsylvania. Pennsylvania staat bekend om de  Amish, mensen die heel gelovig zijn en nog steeds ouderwets wonen. De Amish zie je dan ook regelmatig met paard en wagen rijden. Mijn man en ik zijn beiden getatoeëerd en zien er dus een beetje anders uit dan de gemiddelde norm. Wij worden vaak aangestaard, maar krijgen tegelijkertijd ook erg leuke gesprekken in de supermarkt. De mensen hier zijn altijd wel in voor een praatje.

Dus Carisle bevalt wel?
Ja, zeker. Ik ben dan ook echt gek op de vriendelijkheid en beleefdheid hier. Mensen zeggen altijd sorry, ook al zit jij fout. Ook al zien wij er anders uit, ik voel me hier toch echt wel geaccepteerd. Er zijn natuurlijk veel verschillen met Nederland, maar toch is het ook allemaal heel bekend. Het meeste weet je eigenlijk wel, maar doe je in Nederland misschien niet echt. Hier is het toch allemaal nog een beetje ouderwets qua beleefdheid. Ik houd er wel van. Ik word nog steeds elke dag wakker met een vakantie gevoel, als ik uit mijn raam naar de mega grote bergen kijk aan de horizon. De zomers zijn hier heet, de winters zijn hier koud (lees: 1 meter sneeuw). Voor mij “the best of both worlds”.

Amerika spreekt bij veel mensen nog steeds tot de verbeelding. Maar wat betekent het land voor jou?
Amerika is voor mij ook echt een droom die uitgekomen is. Ik had in Nederland niets meer behalve mijn vrienden en familie. Ik kende veel tegenslagen, ook deels door eigen schuld. Ik heb ook slechte keuzes gemaakt, maar toch leek het altijd wel of het bij mij nooit eens op hield met regenen. Sinds ik hier ben, de postnatale depressie daar gelaten, gaat het echt goed met mij. Ik ga nu weer naar school, mijn huwelijk is onbreekbaar, heb een schitterende dochter en ik zit gewoon lekker in mijn vel. Ik voel me hier echt voor het eerst thuis. En dat gevoel heb ik altijd gemist in Nederland.

Er is altijd iets wat je mist, als je verhuist naar een ander land. Herken jij dat ook?
Hetgeen dat ik echt mis, en wat veel mensen voor lief nemen in Nederland, is dat alles op loop afstand is. Het klinkt misschien vreemd, maar ik word echt gek van het feit dat je zelfs van winkel naar winkel de auto nodig hebt. Je kan niet gewoon lekker shoppen en eindeloos door de stad slenteren, of even snel naar de AH lopen om wat kleins te halen dat je bent vergeten met de boodschappen. Alles moet hier met de auto omdat het a, te ver weg is, of b, een gevaarlijke weg is.

Ah, het valt dus nog best mee wat je mist?
Nou, je leert ook dingen waarderen, die je nu niet meer hebt. Het gezondheidssysteem in Nederland bijvoorbeeld, wat veel Nederlanders voor lief nemen. Ik moet altijd van binnen een beetje lachen als ik iemand uit Nederland hoor klagen over een eigen risico van €500. Als ik namelijk kijk naar de kosten van de bevalling van mijn dochter, denk ik, ach, je weet maar half niet hoe goed je het hebt daar. De bevallingskosten van $10.000 hebben we toch echt zelf moeten ophoesten. Als ik in Nederland zou wonen met de kennis die ik nu heb, zou ik met elk pijntje of dingetje bij de huisarts zitten. Want nu denk ik vaak, we zien wel over een paar dagen, als ik dan nog niet dood ben dan komt het vast vanzelf wel goed. Met uitzondering als het Delilah betreft, dan gaan we direct naar een dokter.

Merk je veel cultuurverschillen tussen jou en Devin?
De cultuur verschillen zijn over de jaren wel een stuk minder geworden. Ik merk wel heel goed dat ik echt veel hardop zeg, dan dat het in mijn hoofd blijft. Dat is wel een typische Nederlandse eigenschap. In het begin liepen we wel vaker tegen kleine dingen aan. Om een raar voorbeeld te geven, ik vond het bijvoorbeeld vies en chemisch om boter uit een spuitbus te gebruiken. Daarnaast moest ik mijn draai vinden in het taalgebruik. In Nederland wordt toch vaker gescholden, ook in het openbaar. Dat gebeurt hier niet, al doen films je anders geloven.

Komen die cultuurverschillen ook terug in de opvoeding van jullie dochter?
Eigenlijk zitten wij qua opvoeding wel erg op één lijn. We willen allebei een positieve opvoeding voor Delilah, met weinig “boze” oplossingen. Soms moet één van ons wel wat boter bij de wijn doen, bijvoorbeeld met de griep prik. In Amerika is het heel normaal dat iedereen elk jaar een griep prik krijgt, maar ik vind dat dus onnodig. Mijn man wil echter wel dat Delilah die krijgt. Dus kom je op het compromis uit dat zij de prik krijgt, maar geen vlees eet omdat ik daar dan weer echt niet achter sta. Zo kom je samen tot oplossingen.

Voed je Delilah ook tweetalig op?
Wij voeden Delilah ook zo goed mogelijk tweetalig op, en ik vind het juist heel leuk dat Devin ook echt probeert om Nederlands te spreken met haar. Hij kent al heel wat woorden en zinnetjes! Hij praat alleen Engels tegen haar, behalve de Nederlandse woordjes die hij grappig vindt om te zeggen (Happie, Slaapie doen)  en ik praat voornamelijk Nederlands tegen haar. Hoewel het nu wel moeilijker wordt voor me, omdat ik zo omringd wordt door het Engels. Ik vind het daarom ook leuk en uitdagend om dit interview in het Nederlands te doen!

Wat voor verschillen merk je tussen jou als Nederlandse moeder en Amerikaanse moeders?
Ik merk wel dat ik heel anders ben dan de Amerikaanse moeders die ik heb ontmoet. Ik laat Delilah heel vrij in haar doen en laten, natuurlijk met grenzen. Veel Amerikaanse moeders vinden het nodig om 24/7 betrokken te zijn met wat hun kind doet. Ze noemen het hier “Helicopter mom”, zo van, continu erboven hangen.

Ik maak me ook minder snel druk en ben nuchterder dan de Amerikaanse moeders die ik ken. Met een verkoudheid leg ik gewoon een ui onder Delilah’s bed en doe wat Vicks vapo rub op d’r rugje, en meestal is de volgende dag de verkoudheid al een heel eind weg. In tegenstelling tot veel Amerikaanse moeders die al meteen bij de kinderarts aan de deur staan. Soms denk ik ook wel dat dit een soort van “laten zien hoeveel geld je over hebt voor je kind” is. Elk dokterbezoek tikt namelijk ook aardig door. Of misschien ben ik toch wel een gierige Nederlander…. Who knows?

Hoe is het om een kind op te voeden ver weg van je eigen familie?
Heel moeilijk. Dit is echt het enige wat ik niet leuk vind aan hier wonen. Ik wil ook gewoon Delilah lekker bij haar oma en opa’s laten spelen of haar ooms en tantes. Ook de betrokkenheid van Nederlandse grootouders mis ik erg hier. Ik weet niet waarom, maar ik voel toch meer afstand met de Amerikaanse grootouders dan met de Nederlandse. Ik weet niet of dit “normaal” is voor Amerikaanse begrippen, maar dat is mijn ervaring. Natuurlijk gaat ze hier ook wel naar haar Amerikaanse Oma en Opa, maar het is toch anders dan in Nederland. Daar ga je ook gewoon voor de gezelligheid, hier moet het eigenlijk altijd wel een reden hebben. In Nederland ga je ook langs om even gezellig bij te kletsen met een kopje thee en dat mis ik wel eens.

Ben je als persoon veranderd sinds je bent vertrokken uit Nederland?
Ja, ik ben een totaal ander persoon dan voor mijn vertrek. Ik ben niet alleen gestopt met dingen zoals roken, maar ook met (veel) schelden, negatief denken, klagen, of de slachtoffer rol spelen. Onder andere Devin heeft mij veel duidelijk gemaakt van hoe negatief ik was. Ik ben ook in een rap tempo heel veel gegroeid. Maar dat moet ook wel als je een kind hebt en naar de andere kant van de wereld verhuisd. Ik ben echt een veel positiever persoon geworden en ik voel me gewoon echt veel beter dan dat ik me ooit kan herinneren.

Ervaar je wel eens moeilijke momenten als Nederlandse (moeder) in Amerika? Heb je dan mensen waar je op terug kan vallen?
Eigenlijk heb niet het gevoel dat ik veel steun en hulp krijg. Ik weet wel dat mijn Amerikaanse familie van me houdt en ze doen ook echt heel veel voor mij en ons. Maar soms denk ik wel eens, hallo, je weet toch wel dat ik een halve wereld verder verhuisd ben hè? Ook bij mijn man denk ik dat soms. Mensen hier nemen heel vaak aan dat dingen gewoon normaal zijn. Zoals bijvoorbeeld toen ik terug wilde naar school. Ik gaf het meerdere malen aan, maar niemand hielp me met dingen uitzoeken. Ik heb alles helemaal zelf uitgezocht en zelf stappen ondernomen. Ook wat betreft leningen voor school en papierwerk. Soms vraag ik me wel eens af of het gek is dat ik niet alles begrijp of weet. Maar aan de andere kant denk ik: Ach, ik heb het wel allemaal zelf uitgezocht en ik doe het nu toch maar allemaal zelf. Maar aan de andere kant is het ook fijn om juist een beetje hulp, raad, of begrip te krijgen van anderen.

Er zijn meer mensen die naar een ander land verhuizen, maar het gaat er in de meeste gevallen niet zo plotseling aan toe zoals bij jou. Is er iets wat mensen onderschatten als we het hebben over jouw situatie?
Ik denk toch wel dat mensen denken dat het heel makkelijk is om te verhuizen naar Amerika. Het proces was heel moeilijk en kostte erg veel energie en geld. Het is niet gewoon even trouwen en dan krijg je een greencard. Ik had mijn greencard nog niet eens en Delilah was al geboren. Tussendoor moet je door allerlei tests en interviews heen en de kosten blijven zich stapelen. En als ik zelf volledig het script had, dan had ik uiteraard beter afscheid willen nemen van vrienden en familie toen ik voor de tweede keer weg ging. Verder ben ik heel erg van het “It happened for a reason” en ik zie die redenen nu ook wel in.

Hoe zie jij jezelf (en je gezin) over 5 jaar/wat wil je bereiken?
Ik ben heel trots op de persoon die ik ben geworden. Ik ben gegroeid als persoon en volwassener geworden. Over 5 jaar ben ik bijna klaar met mijn opleiding en ik hoop dan in een leuk huisje te wonen met Devin en Delilah en een rescue hondje. Ik hoop gewoon dat iedereen in mijn omgeving gezond en gelukkig is en dat Devin en ik onze zaken op orde hebben en “zorgeloos” kunnen werken en leven.

 

Een mooi verhaal! Welk advies heb jij aan mensen die ook grenzeloos verliefd zijn en hun liefde na willen reizen naar een ander land?
Doe het! Je leeft maar 1 keer en je kan altijd nog een ticket terug boeken. Kort maar krachtig, Doe het!

Comments

comments