Stiefgezinnen, combinatiegezinnen, samengestelde gezinnen. Anno 2017 kijkt niemand meer op van gescheiden ouders en/of kinderen die opgroeien binnen een gezinssituatie die opnieuw is samengesteld.
Opgroeien in een samengesteld gezin, heeft voor iedereen een andere betekenis. Kinderen moeten wennen aan de nieuwe persoon in hun leven, zonder dat ze er om gevraagd hebben. Dat kan natuurlijk de nodige strubbelingen met zich mee brengen. Al komt het natuurlijk ook voor dat er direct een klik is en de samenstelling erg vlot verloopt. Maar wat als de kinderloze jij verliefd wordt op iemand die (al) kinderen heeft uit een eerdere relatie? Opeens nemen kinderen een rol in je leven, waar je ook niet expliciet om hebt gevraagd. En dat kan extra pittig zijn als je zelf (nog) niet toe was aan kinderen. Aan de andere kant kan je het ook ervaren als een verrijking om jezelf nu bonus mama/papa te kunnen noemen (of welke naam je het dan ook wil geven).
Hoe dan ook, kan je net zoveel van kinderen houden die niet van jouw bloed zijn als degenen die dat wel zijn?
Zwanger
Zoals jullie ondertussen wel weten, heb ik 2 relaties. Naast mijn huwelijk (we zijn dit jaar 14 jaar samen en 10 jaar getrouwd), ben ik ook al 5 jaar samen met mijn vriend. En toen gingen mijn man en ik voor een zwangerschap. Uiteraard een onderwerp wat we ook bespraken met vriendlief. Al snel bleek ik zwanger. Dat is voor iedereen een spannende periode, maar voor ons wellicht extra spannend. Want wat voor invloed zou dat hebben op mijn relatie(s)? Vooral omdat mijn vriend nog helemaal niet bezig was met kinderen en er nu hoe dan ook mee geconfronteerd zou worden. “Hoe gaan jullie dat straks dan doen?”, was een veel gestelde vraag. Begrijpelijk ook wel, want onze situatie is nu eenmaal niet standaard (hoe gewoon we het zelf ook vinden).
Realistische verwachtingen
Ik kan je uitleggen, dat we geen idee hadden hoe we ‘het straks gingen doen’. Het is nou niet dat één van ons ervaren was in dit soort situaties. Of dat ik aan vrienden kon vragen: “Hey Linda, wat vond Pepijn er ook al weer van toen je zwanger was van Vincent?” Wat we wel wisten is dat we gewoon niet van tevoren konden plannen hoe we zouden reageren op de zwangerschap binnen deze context. Ik bedoel, misschien werd ik wel zo’n moeder die ineens alleen maar thuis wilde blijven. Of had mijn man geen behoefte om zijn kind te ‘delen’. Of zou het juist vriendlief zijn die zich niet wilde binden aan een kind van een ander. En hoe zouden we nog de tijd vinden voor elkaar? Een (eerste) kind brengt al behoorlijk wat teweeg binnen één relatie, laat staan twee. En het is niet niets om een zwangere vriendin te hebben, die een kind draagt die niet van jou is. We zouden er in ieder geval met een open blik de zwangerschap in gaan, blijven communiceren over onze gevoelens en elkaars eventuele besluiten respecteren. Dat was het enige wat we konden afspreken, als we realistisch zouden blijven. En volgens mij, is dat ook de beste insteek.
Geconfronteerd worden met een zwangerschap
Nu mijn zoon inmiddels 2,5 jaar is, kan ik vertellen dat mijn vriend bewijst dat je ongelooflijk veel van een kind kan houden dat niet van jezelf is. Natuurlijk waren er ook pittige momenten tijdens de zwangerschap. Je wordt elke dag geconfronteerd met een groeiende buik, waar niet je eigen kind in groeit. Natuurlijk kwam ook de vraag in hem op, “maar wil ik geen eigen gezin”? Maar hij heeft me (en daarmee ook mijn man) de hele zwangerschap gesteund. Hij legde net zo liefdevol zijn handen op mijn buik om de kleine te voelen schoppen als mijn man dat deed. Hielp me door de (enkele) zwangerschapskwaaltjes heen en accepteerde mijn hormonale buien (al vind ik nog steeds dat ze niets voorstelden). Op het moment dat mijn zoon werd geboren, werden we al opgewacht door vriendlief. En direct de eerste momenten van het leven van mijn zoon, maakte hij met ons mee.
Liefde sinds dag 1
Vriendlief verschoont de luiers, leest hem verhaaltjes voor, stopt hem in bed, maakt zijn ontbijt, overlaadt hem met kusjes, stoeit met hem, poetst zijn tandjes en deelt zijn passie met hem: visjes kijken. Hij gaat door het vuur voor de kleine man en heeft hem niets anders dan liefde getoond sinds de dag dat hij is geboren. Had mijn vriend een kind gehad van eigen bloed, was er absoluut geen verschil van liefde geweest. Voor mijn man geldt dat hij blindelings onze zoon aan mijn vriend toe vertrouwt. Daarom is vriendlief ook officieel als voogd aangesteld, een geruststellend gevoel.
2 kinderen verder
Inmiddels zijn we meer dan 3 jaar en 2 kinderen verder. Ook deze zwangerschap deelden we lief en leed. En nu de kleine meid er eenmaal is, is het even opnieuw zoeken hoe we alles in balans gaan brengen. Dat ging heel natuurlijk met mijn zoon, dus dat komt nu ook weer goed. Wel kan ik zeggen dat mijn dochter het ook ontzettend getroffen heeft met een bonus papa. Want ook al is ze vandaag precies een week oud. Vriendlief heeft haar al overladen met kusjes, haar luiers verschoond, haar op de blote huid gehouden in het ziekenhuis en mij geholpen met het aanleggen voor de borstvoeding. Uiteraard ook allemaal dingen die manlief doet, maar daar gaat het onderwerp van dit blog nu even niet over.
Vanuit mijn vriend gezien..
Dus ja, vriendlief bewijst mij in alle fronten dat je kan houden van een kind dat niet van je eigen bloed is. Natuurlijk kan je je afvragen hoe vriendlief er écht over denkt. Want mijn perspectief is natuurlijk niet per definitie de zijne. En zijn ervaringen zijn hier heel anders in dan de mijne. En daarom nodig ik je uit om zijn verhaal te lezen.
En jij?
Ben jij in staat om kinderen die niet van jouw bloed zijn, zoveel liefde te geven als je eigen kind? Of ben jij een kind van gescheiden ouders? Hoe heb je dat ervaren?
Wat mooi dat er zoveel liefde wordt gegeven. Ik vind dat je van een kind kan houden wat niet van je eigen bloed is. Je kan net zoveel houden van een kind van je beste vriendin dus waarom zou je vriend dat niet mogen en kunnen? Prachtig hoe jullie met elkaar omgaan. Ook je man!
Zo eens het verhaal van je vriend lezen.
Dankjewel. En leuk dat je ook zijn blog gaat lezen.
Zo bijzonder moet dit voor jullie kinderen zijn… mooi verhaal.
Ik zit in de meest standaard relatie zonder scheiding of meemoeders… maar ik denk inderdaad dat ik ook net zoveel an een kind kan houden dat niet mijn bloed heeft.
Hahaha.. ook heerlijk om in een standaard huwelijk/relatie te zitten 🙂
Ja dat denk ik wel. Er zijn ook genoeg adoptie ouders, dat kindje is ook niet hun vlees en bloed maar ze houden er vanaf de eerste seconde van. Al is dat natuurlijk wel weer een andere situatie.
Dat is inderdaad een andere situatie, waarbij (beide) ouders bewust hebben gekozen om voor een adoptie te gaan en dus ook voor kinderen. Maar mee eens.. ook dan zal je niet minder van een kind houden dan dat het je eigen bloed was geweest.
wauw wat super bijzonder hoe jullie dat op die manier samen doen. Ik vind het moeilijk om het me voor te stellen, omdat ik niet in een dergelijke situatie zit, maar ik vind het echt heel gaaf dat het zo kan! Ik weet zeker dat ik net zo veel van een kind kan houden dat niet van mijn eigen bloed is als wel van mijn eigen bloed, hoewel misschien kan ik het niet zeker weten omdat ik zelf geen kinderen heb, dus vooruit, ik denk dat ik dat zeker weet.
Dat je denkt dat je het zeker weet vind ik al goed genoeg 🙂
Prachtige blog (s) en ben het er absoluut mee eens. Mijn dochter is ook gezegend met 2 ontzettend lieve papa’s en er zit geen enkel verschil tussen de liefde van de bio- en de stiefpapa. Het is toch prachtig.
Ja hè, dat is het ook! En dankjewel 🙂
Eigenlijk spat er vooral heel veel liefde van je verhaal af. Mooi!
Ik denk dat je evenveel van een kind kunt houden dat niet ‘eigen’ is, maar ik heb er geen ervaring mee.
Ik kan me ook niet voorstellen dat je dat niet zou kunnen. Jumaima, ons gastkindje uit Engeland, zag ik ook echt als een dochtertje. Toen had ik al zoiets iets van: ooh… dit is dat gevoel waar ouders het over hebben.
Ik blijf het een bijzonder verhaal vinden. Heel knap dat jullie alledrie dit zo kunnen én willen.
Dat willen blijft ook het belangrijkste :).
Wat een mooi en bijzonder geschreven verhaal over jullie leven. Ik blijf het een mooi fenomeen vinden.
PS: Ik volgde Helicopter-mug al jaren, nooit geweten dat het jou vriend was haha. Kom ik door dit artikel dus pas achter
Echt? Wat leuk dat je hem al volgt. Hij blogt niet heel vaak, maar zou dat wel moeten doen. Hij schrijft geweldig, vind ik altijd.
De liefde spat er vanaf, ik geloof het direct. Mooi hoe jullie het hebben ‘geregeld’. Ook ik geloof dat je kan houden van een kind welke niet je eigen bloed is, geen twijfel. Mijn opa en oma zijn niet mijn echte opa en oma maar ik weet dat zij van mij en mijn broertje houden en ook van mijn zoon en zien hem echt als kleinzoon, zo mooi! En zo ook de stiefvader van mijn vriend. Hij is gek op ons zoontje! Dus het kan zeker 🙂
Mooi dat jij ook die ervaring hebt. Daar word ik blij van.
Heel mooi!! Jullie kindjes boffen maar?
Dankjewel 🙂
Wat fijn dat het voor jullie zo goed werkt Het lijkt me best zoeken naar een goed evenwicht.
Ja, je moet dingen niet vanzelfsprekend gaan vinden binnen zo’n relatie. En om te zorgen dat alles in balans blijft, is communiceren zo ontzettend belangrijk.
Ik heb eveneens je ander verhaal gelezen (want dat kende ik nog niet) en ergens vind ik het wel knap hoe jullie door het leven gaan. Ik weet niet of ik dat zou kunnen.. Maar ik kan niet oordelen als ik er zelf niet voor sta uiteraard. Wat betreft, houden van iemand anders kind dat kan ik best geloven. Mijn mama heeft jaren kinderopvang gedaan thuis en ik kan je verzekeren dat ik zielsveel van die lieverds ben gaan houden. Dat is natuurlijk niet hetzelfde als een man of vrouw die in een bestaand gezin binnenstapt.
Niet iedereen kan het, hoor. En een relatie binnen een polyamoreuze setting, is ook niet voor iedereen weg gelegd. Anders zou je het vast veel vaker tegen komen. Of dan zouden er minder mensen vreemd gaan.
Wat mooi dat je moeder kinderopvang heeft gedaan in huis. Dat wil ik ook eens doen.
De band die jullie samen hebben – jij, je man, je vriend en de kinderen – is ontzettend speciaal. Dat je vriend net zoveel van je kinderen houdt als jullie, daar heb ik geen moment aan getwijfeld tijdens het lezen van je eerdere blogs. Wat mij vooral opvalt is hoeveel extra liefde er steeds uitspringt!
Dankjewel voor je mooi berichtje!
Ik vind dit een heel bijzonder verhaal. Ik denk dat je best van een ander zijn kind kan houden, er zijn natuurlijk niet voor niets pleegouders en adoptie ouders.
Precies.
Mooi om ook zijn kijk op de situatie te lezen! Meestal lees of hoor je een verhaal van slechts 1 kant, nu krijg je 2 kanten te lezen. Ik zou het interessant vinden om ook het verhaal van je man te lezen 🙂 Jullie zoon en nu ook jullie dochter is in ieder geval, hoe je het ook bekijkt, omringd door veel liefde en dat is echt heel kostbaar. Even betrapte ik mezelf erop dat ik ook dacht: ‘ja maar wat als de relatie dan uitgaat? Dan is het je eigen kind niet, dat maakt het misschien ingewikkelder om een relatie te onderhouden’. Misschien dacht ik dat ook omdat het mij en mijn stiefvader niet gelukt is om een relatie te houden na de scheiding en het overlijden van mijn moeder. Maar anderzijds is het ook wel zo dat als ik het zo lees jullie onderling echt wel veel communiceren en ook goede duidelijke afspraken lijken te maken dus ik denk dat het zelfs dan nog helemaal goed zou komen.
Een mooie en eerlijke reactie. Mijn vriend heeft zo’n belangrijk aandeel in het leven van mijn zoontje (en zo ook mijn dochter). Ik vind het vanzelfsprekend dat hij die rol blijft behouden, mochten we geen relatie meer hebben. Hij is erbij vanaf de geboorte. Dat zet je niet zomaar opzij. Voor ons alle drie weet ik dat we dat dan ook niet willen verwaarlozen. Die rol blijft hij houden. Hij is nu voogd van onze kinderen. Ik zou dat ook niet veranderen.
Zonder enige twijfel zou ik van een ander kind kunnen houden. Voordat ik moeder was denk ik trouwens niet hoor, maar sinds ik zelf moeder ben, ben ik zo’n dweil geworden dat ik echt elk kind lief vind. Ik vind het zo knap hoe jullie dat doen? Een hele bijzondere, maar ook complexe situatie. Maar ook enorm mooi om te zien hoe zo’n lastige verhouding op deze wijze door alle 3 wordt ingevuld.
Leuk dat het moederschap je daarin heeft heeft veranderd. Misschien kun je daarvoor ook van een ander kind houden, maar is het gewoon niet in je opgekomen.