“Op reis gaan met zulke jonge kinderen. Daar hebben ze toch niets aan? Waar doe je het eigenlijk voor? En kan je niet beter wachten tot ze groter zijn en er tenminste écht wat aan hebben?” Het zijn vragen/opmerkingen die ik regelmatig heb gehoord. Niet als ik eenmaal op reis ben, want dan ontmoet ik natuurlijk medereizigers. Mensen die me vooral complimenteren dat we op reis zijn met onze kinderen. Of het zelfs inspirerend vinden dat we deze reis zo maken. En dan ook niet zomaar een reis, maar 3 maanden backpackend door Nieuw Zeeland (plus een weekje Singapore). Nee, de desbetreffende opmerkingen en bijbehorende blikken, hoor ik vooral op eigen bodem. Soms hoor ik afgunst. Of een blik van ‘wil je soms iets bewijzen ofzo?’ Een andere keer wordt de vraag vanuit oprechte interesse gesteld, om het onbekende beter te leren begrijpen. En laat ik nou eens reageren op de kwestie. Want krijgen mijn kinderen überhaupt wat mee van onze verre reizen? Met name van onze reis waar we net van terug zijn. En had ik niet beter later kunnen gaan, als ze groot zijn en meer mee krijgen?
Verschil
Natuurlijk begin ik (weer) met het grote verschil tussen reizen en op vakantie gaan. Laat ik nogmaals benoemen dat ik in Nieuw Zeeland niet 3 maanden vakantie aan het vieren was. Ik gebruikte mijn vakantie periode (plus veel extra verlofdagen) om een reis te maken. Is het nou echt zo belangrijk om daar een verschil in te maken? Ja, dat vind ik zeker. Met name als we het over dit onderwerp hebben.
Waarom niet?
Op reis gaan met kinderen is ergens natuurlijk ontzettend egoïstisch. Want laten we eerlijk zijn. Als we het hebben over bestemmingen, maakt het voor kleine kinderen het in de basis niet uit of we nu een reis door Nieuw Zeeland maken of een weekje zwemmen in Center Parcs. Daarbij is 3 maanden natuurlijk erg lang. Ik haal ze weg van de opa’s en oma’s, beste vriendjes, eigen speelgoed en eigen kamer. Ik maak deze reis vooral omdat ik zelf naar Nieuw Zeeland wilde. Of welke andere bestemming we dan ook in het verleden zijn wezen backpacken. En tegelijkertijd omdat het ze niet uit maakt, waarom niet? Waarom niet naar een verre bestemming gaan, als je de mogelijkheid hebt? Dus mijn eerste reactie is ook echt; als het kan, waarom niet?
Niet alles mee krijgen
Maar krijgen ze dan wel iets mee, vragen veel mensen zich dus af. Nee, mijn dochter van 1 zal niet herinneren dat ze het Natuur Historisch Museum van Singapore heeft bezocht. Ook zal ze niet realiseren dat ze in het land van de Maori was. Een schaap is een schaap voor mijn dochtertje. Ook al loopt daar een ander ras rond, dat zijn dingen die mijn dochter niet zal opmerken. Mijn zoontje van 4 weet echter dondersgoed dat we in Singapore Zoo zijn geweest en dat hij een kiwi heeft gezien in Wellington Zoo. Hij zal niet begrijpen dat Gardens by the Bay is ontstaan vanuit een duurzame visie. Of dat Maori’s in de praktijk achtergesteld worden in de zorgverlening, vergeleken met hun blanke landgenoten. Maar is de gemiddelde vakantieganger daar ook niet mee bezig? Vanuit vakanties gezien ligt de nadruk op omgeving en ervaringen van een excursie. En daar zullen kleine kinderen inderdaad niet alles van mee krijgen. Máár… is dat belangrijk? Kinderen onthouden wat ze interessant vinden en dat is meer dan je denkt. Maar nee, ze zullen heus niet alles mee krijgen. Maar het gaat om subtielere dingen. Leren dat in andere landen mensen andere dingen eten, bijvoorbeeld. Of dat er andere winkels zijn. En dat dingen gewoon nét iets anders zijn dan thuis.
Kwaliteiten
Dus, dan hebben ze er toch weinig aan? Is de volgende opmerkingen die ik dan krijg. En daar ben ik het dus absoluut niet mee eens. Mijn kinderen krijgen dan wel niet alles mee qua omgeving, maar dat is niet het meest waardevolle wat ik ze kan geven als we op reis zijn. Want, door ze mee te nemen in de backpackers levensstijl, geef ik ze eigenlijk mooie geschenken mee; ze ontwikkelen namelijk, speels en vrijwel vanzelf, hele bijzondere en nuttige kwaliteiten. Dat we telkens van plek veranderen of dat ze niet altijd met eigen speelgoed kunnen spelen, maakt ze ontzettend flexibel. Doordat we in hostels verblijven en ze dus elke dag in aanraking te komen met gedrag van andere mensen (op welke manier dan ook), wordt hun sociale vaardigheden ontwikkeld. Ze voelen zich heel snel op hun gemak tussen vreemde mensen en vinden het makkelijk om contact te maken. Mijn kinderen spelen binnen 3 minuten met andere kinderen in een speeltuin. Dit geeft ze weer veel zelfvertrouwen en ook dat zie ik weer in ze terug. Zelfvertrouwen hebben gun ik iedereen, omdat je er zo veel aan hebt in het leven. Ik vind het één van de belangrijkste dingen die ik mijn kinderen wil meegeven. Ik vind het dus zo waardevol dat ik daar aan kan bijdragen puur door te reizen op de manier zoals we reizen. En wat dacht je de Engelse taal die ze zo wordt meegegeven? Door veel te reizen, word je ruimdenkend. En dat verbreed je blik en helpt je dingen vanuit een ander perspectief te bekijken. Wat ik ook zie, is dat ze leren in oplossingen te denken. Dat begint bij jonge kinderen natuurlijk in kleine stappen. Maar ze worden bedacht voor de meest uiteenlopende probleempjes. Bovenstaande kwaliteiten kan je uiteraard thuis ook meegeven. Natuurlijk. Daar bestaat geen twijfel over. Máár… het gaat 100 keer sneller op reis! Dus ja, kinderen hebben ontzettend veel aan reizen.
Later
En dan het punt ‘later’. Die begrijp ik heus wel. Zo hadden mijn ouders gewacht tot ik 14 jaar (als ik het me goed herinner) was voordat ze mij (en mijn zusje) meenamen naar hun geboorteland Indonesië. Zodat we oud genoeg waren om er iets van mee te krijgen. En ik kreeg zeker veel mee, mijn passie voor reizen begon toen. Het was een reis van 6 weken waar mijn ouders lang voor hadden gespaard en wat voor die tijd, ongewoon lang was. Een reis die we daarna nooit meer maakten, dus logisch dat ze gewacht hadden. Maar daar zit het verschil in. Onze reizen zijn niet eenmalig. Ik hoef niet te wachten op later, want later reizen we nog steeds. In onze situatie is er dus geen kwestie van nu of nooit. Ik ga heus wel een 3e keer naar Nieuw Zeeland toe. Hoogstwaarschijnlijk hebben onze kinderen voor hun 14e al de halve wereld gezien. Ik bedoel dus, met de reizen die ik nu maak met de kinderen, worden toekomstige reizen niet uitgesloten. Dus later… wordt er nog steeds gereisd, waardoor ik het nu niet hoef te laten.
Voor jou
Reizen met kinderen dus, waar doe ik het voor? Voor mezelf, maar zeker ook voor mijn kinderen zelf. Om kleine, ruimdenkende, wereldburgers van ze te maken, waardoor ze een positieve bijdrage zullen leveren aan onze maatschappij. En weet je, daardoor doe ik het indirect ook voor jou.
En jij?
Wat vind jij eigenlijk van reizen met jonge kinderen? Is het nuttig voor ze of zou je ook liever wachten tot ze wat ouder zijn?
Met de oprukkende kinderloze hotels denk ik dat er genoeg mensen zijn die het zich daadwerkelijk afvragen. Aan de andere kant, wachten tot je pensioen of tot de kinderen het huis uit zijn loopt ook niet altijd goed af. Een collega van me zei altijd; Jullie moeten nu genieten, nu, eerst, gelijk.
Oh ja, er is zeker een grote groep die het nut er niet van in ziet, terwijl ze zelf ouders zijn. En dan is er nog een groep die kinderloos is, die het onbegrijpelijk vindt, omdat ze vooral zelf er geen zin in hebben. Of er geen last van willen hebben. Ach, blijf je houden en dat is prima :). Maar inderdaad, later is zo zonde van je tijd! Gewoon nu genieten!
Als het kan, jazeker 🙂 Mijn ouders draaiden ook nergens de hand voor om wat reizen betrof (ze zijn als twintiger zelf helemaal van China naar Nederland gekomen om hier te wonen en als je dat kan, dan kan een reisje van twee weken naar waar dan ook ter wereld sowieso). Mijn broertje was 5 toen hij voor het eerst een vliegtuig instapte, ik 9 en het was meteen een vlucht naar Beijng. Nu we volwassenen zijn, zijn we allebei wel lekker reislustig, flexibel, openminded en heel nieuwsgierig. Mijn broertje nog een stuk meer dan ik. Hoewel dit aan heel veel dingen toe te schrijven kan zijn, denk ik dat reizen ook wel echt impact heeft gemaakt. Beseffen hoe goed we het hier in Nederland hebben, in combinatie met ervaren dat er meer is dan het dorp / de stad waar je dagelijks in rondloopt, maakt je gewoon een stuk chiller als persoon 🙂 Los daarvan ben ik net als jij en Villasappho geen fan van een X aantal jaren wachten. Leef vol in Nu. We weten niet of Later komt.
Goede instelling! Als dat lukt, dan lukt alles wel inderdaad. Ik weet zeker dat reizen een impact heeft gehad. Niet eens persé dat je zelf wil gaan reizen. Maar wel aan je open blik en nieuwsgierigheid. Travelling feeds the soul, zeggen ze toch? Dat geloof ik echt en het zet ook echt je hele leven door. En ja… NU! Zonde om dingen te parkeren die er echt toe doen.
Lijkt me prachtig om reizen te maken met je kinderen 🙂
Wij bleven vaak in Nederland vroeger maar vond de vakanties echt ontzettend leuk, mooie herinneringen aan qua jeugd.
Is het ook. Ook vermoeiend af en toe natuurlijk. Vooral voor langere tijd, want je hebt niemand op wie je even terug kan vallen of gebruik van kan maken als oppas. Maar het is een pracht ervaring. Dat neemt niemand ons meer af.
Zelf heb ik geen kinderen, dus in dat opzicht kan ik er niet echt over oordelen.
Toch denk ik wel dat reizen heel erg positief kan zijn voor kinderen. Ik kan me dus helemaal in jouw mening hierover vinden.