Als je al eerder een land hebt bezocht, kan je natuurlijk altijd je best doen om nieuwe dingen te ontdekken. Maar je kan er ook voor kiezen om je favoriete plekken nogmaals te bezoeken of bepaalde activiteiten nogmaals te doen. En daarom stond op ons ’to do list New Zealand’ een paar routes die we ook deze keer wilden wandelen. En daarom gingen we richting Mount Cook om de Hooker Valley Track te lopen. Een route die je aan de voet van een schitterende bergketen voert en eindigt bij een meer, gevuld met water van een gletsjer.

SNEEUW in de lente

Het sneeuwde, de dag dat we naar Mount Cook wilden gaan. Alhoewel mooi, is het niet persé een geschikte dag om met twee kleine kinderen de Hooker Valley Track te lopen. Een route van 3 uur in totaal (heen en terug). Dat we deze lente dag met een dikke laag sneeuw zitten, is uitzonderlijk. Het is koud. De kinderen hebben goede (regen)jassen, maar geen regenbroeken. En als ze niet bewegen in de rugzak en draagzak, zullen ze snel te koud worden. Daarbij kunnen ze dan ook niet een stukje zelf lopen, omdat hun schoenen niet genoeg bescherming biedt tegen natte sneeuw. Dus besluiten we om een dag later te gaan, op doorreis naar onze volgende bestemming.

De tocht naar Mount Cook

De zon schijnt als we wakker worden. Dit belooft een mooie dag te worden. Nadat we hebben uitgecheckt van ons prettige hostel Tailor Made Tekapo Backpackers, bezoeken we eerst het ‘historische’ kerkje; Church of the Good Sheppard. Gisteren waren we hier ook, maar het was dus koud, grijs en nat. Nu zien we al meer van de mooie omgeving. Daarna rijden we richting Mount Cook. De route naar Mount Cook is werkelijk fantastisch. En nu helemaal, nu alle bergen onder een dikke laag vers sneeuw zitten. Wat een mooi zicht hebben we. De bergen steken schitterend af tegen de blauwe lucht en ze werken hypnotiserend. Doordat alles wit is, is het moeilijk om scherpte/diepte te zien. Maar ik weet dat we hier tussen hoge bergen rijden. Maar toch is het iets wat je nooit op foto’s kan vastleggen.

Aankomst

We bereiken de parkeerplaats van Mount Cook. In alle eerlijkheid, we schrikken even van de volle parkeerplaats. 9 jaar geleden waren we hier dus ook, maar toen was de parkeerplaats lang niet zo groot als nu. Groot is natuurlijk relatief. Het is nog steeds een kleine parkeerplaats vergelijkbaar met die van de Grand Canyon bijvoorbeeld. Maar mensen parkeren vandaag zelfs in de berm, omdat er weinig plek is. Ook is er nu een gebouw (White Horse Hill Campground) waar je lange tafels kan vinden en een wastafel. Er zijn schone openbare toiletten en naast het gebouw hebben een paar mensen hun tent opgezet. Vandaag hebben we minder tijd. Dus we besluiten om eerst ons brood op te eten in het gebouw, om daarna een gedeelte van de hike te wandelen. Ik neem de jongste op de rug en manlief draagt onze zoon in de rugzak. En zo start onze route.

Mount Cook

Mount Cook is de hoogste berg van Nieuw Zeeland en onderdeel van het nationaal park. Het park bevat meer dan 140 bergtoppen hoger dan 2000 meter en 72 gletsjers. Mount Cook is altijd al een trekpleister geweest, maar het wordt in de loop van de jaren drukker bezocht. Mount Cook is hoger geweest, maar door erosie en afbrokkelen van grote rotsblokken, is de huidige hoogte 3.724 meter. De berg is populair bij bergbeklimmers, maar kan dus ook bewandeld worden op het lagere niveau. De Hooker Valley Track is daarbij de populairste route. De Maori naam voor Mount Cook is Aoraki.

Onder een witte deken

Het sneeuwt niet meer, maar het is nog overal wit. Erg koud is het ook niet meer en de zon begint door te komen. De perfecte combinatie. Mooie besneeuwde bergtoppen en de warmte van de lentezon. Net zo mooi als 9 jaar geleden. Het verschil zit hem in het pad. Toen was er een pad gevormd door wandelaars. Nu is een grind route aangemaakt die duidelijk de route aangeeft. De route begint een paar meter verderop van waar het vroeger begon. Maar uiteraard is het einddoel niet veranderd.

Comfortabel

De route brengt ons langs een monument voor omgekomen wandelaars en bergbeklimmers. Vervolgens komen we uit op het eerste uitkijkpunt. We zijn niet de enigen die vandaag lopen, maar dat was te verwachten met zo’n volle parkeerplaats. Vanuit het uitkijkpunt kijken we uit over de eerste touwbrug. Ik kan deze bruggen nog goed herinneren. Wat er alleen toen niet was, was een route met houten treden er naar toe. Vervolgens zet het brede pad van grind zich weer voort. In dat opzicht kan ik goed begrijpen waarom deze route nu meer bezocht wordt dan toen. Doordat er een pad is gemaakt, is de tocht comfortabeler en makkelijker geworden dan voorheen. Het betekent dat de route nu voor bijna iedereen toegankelijk is. Niet dat het een zware route was, maar er liep gewoon geen tot nauwelijks een pad.

Prachtige landschappen

Halverwege onze wandeltocht komen we bekenden tegen. Rae en Jeff uit Amerika, die we de avond daarvoor in ons hostel leerden kennen. Na een knuffel en een foto, nemen we weer afscheid van elkaar. Op dat moment ontdekken we dat dochterlief haar knuffel en speen heeft laten vallen. We hebben gelukkig een back-up knuffel mee, maar toch willen we hem graag terug. Vriendlief besluit terug te lopen om te zoeken, terwijl wij nog een klein stukje verder gaan. We genieten van het prachtige uitzicht, de schone lucht en de besneeuwde velden. De kinderen vinden het leuk in de rugzak en draagzak en nemen aandachtig de omgeving op. Maar al snel draaien we ons ook om om terug te lopen naar de parkeerplaats. Onderweg nemen we uiteraard nog foto’s. Je wordt nu eenmaal omringd door prachtige landschappen. En we ontmoeten vriendlief terug in het gebouw mét de knuffel!

We komen terug

Onze eerste bezoek aan Mount Cook stelde ons niet teleur. Ondanks dat het drukker was, beseffen we ook dat we in november nog steeds de grootste drukte voor zijn. Maar omdat we nu niet tot aan het einde zijn gelopen, besluiten we om over een paar weken gewoon terug te komen. Omdat we nu eenmaal 3 maanden hebben en dat kan.

In de tussentijd

In de tussentijd hebben we een tijd doorgebracht in Oamaru, Dunedin en Queenstown. We vierden de 4e verjaardag van zoonlief, bezochten musea, mooie natuurgebieden en maakten andere hikes. We hebben zonnige dagen gehad, maar werden wederom verrast door sneeuw. Maar we gaan dus weer terug naar Mount Cook. Omdat accommodatie in Mount Cook Village duur is, verblijven we nu in een Buscot Station. Het vorige hostel was prettig, maar ook prijzig ($200 per nacht per twee tweepersoonskamers). In dit hostel verblijven we voor $90 in totaal voor ons allen per nacht. Vanuit ons hostel is het een uur rijden naar het startpunt van de Hooker Valley Track. Voor Nieuw Zeelandse begrippen dichtbij. In Nederland is dat natuurlijk ontzettend onlogisch, maar we zijn de lange afstanden al gewend.

Voor de tweede keer naar Mount Cook

Voor de tweede keer rijden we richting het mooie Mount Cook. Alleen de witte bergtoppen verraden dat het een tijdje terug heeft gesneeuwd. Verder is het een beetje bewolkt, maar de temperatuur is aangenaam. Deze keer zijn we er eerder en zonder vriendlief. Hij slaat een ‘dagje over’ en blijft in het hostel om te ontspannen. Er is nog genoeg plaats op de parkeerplaats. Ik draag wederom dochterlief op mijn rug, mijn man draagt onze zoon. Voor onderweg nemen we boterhammen mee, 2 flessen water, chocolade, koekjes, luiers en billendoekjes, zonnebrandcrème, zonnebril (behalve voor de kinderen, want ze willen gewoon geen hoedjes en zonnebrillen op), mutsen en een extra set kinderkleding (voor you never know). Ik draag de camera en we gaan er vanuit dat we in de loop van de ochtend onze jassen uit kunnen doen. We hebben laagjes aan. Want je kan beter kleding uittrekken dan dat je het te koud hebt onderweg. Nadat we geparkeerd hebben, gaan we vrijwel meteen beginnen met de tocht. De tocht duurt in totaal 3 uur, maar we gaan er vanuit dat we langzamer lopen met de kinderen en meer onderbrekingen nodig zullen hebben.

Hooker Valley Track

We starten met de Hooker Valley Track en slaan deze keer het uitkijkpunt over. Op de hangbrug mogen maar maximaal 20 mensen tegelijk op, maar het is rustig. We steken de woeste rivier over en vervolgen zo onze route. We zien maar enkele mensen die ook met kinderen de tocht maken. We trekken veel bekijks bij Chinese en Japanse toeristen, die het maar schattig en leuk vinden dat we met 2 kleine kinderen deze route maken. Dochterlief zwaait naar iedereen die kijkt en roept vrolijk ‘hallo’ en kijkt continu om haar heen. De oudste stelt veel vragen over de natuur en vermaakt zich ook prima. Zo lang hij geen lange afstanden hoeft te lopen. Want blijkbaar houdt hij daar niet zo van. “Ik kan niet lang lopen, want ik heb geen lange benen. Dan worden mijn benen moe.” is zijn verklaring. Totdat er veel te doen valt of we ons in een pretpark begeven, dan kan meneer prima de hele dag lopen. Maar het maakt niet uit, we dragen hem in een rugzak en dat zorgt er ook voor dat het tempo lekker vlot is.

Klimmen en klauteren

9 jaar geleden liep er alleen houten pad over het grasland gebied. Voor de rest baande je je een weg door de ruige natuur en volgde je het pad dat was gevormd door je voorgangers. Dat er geen pad liep, maakte de route natuurlijk extra mooi en avontuurlijker. We komen voorbij grote stenen, waarbij ik me herinner dat ik er op bepaalde punten over heen moest klauteren. Nu loopt er een pad links naast. Maar in alle eerlijkheid, daar ben ik nu blij mee. Ik heb zwakke enkels en ik verzwik mijn enkels nogal snel als ik een misstap zet. Dit is me een paar keer gebeurd tijdens het reizen. In Amerika moest ik daardoor eens Walt Disney World in een rolstoel bezoeken. Nu ik met mijn jongste op de rug deze route loop, ben ik blij dat ik het klauterwerk over de grote stenen kan overslaan. Maar, om even terug de tijd in te gaan, maak ik er wel een foto van.

De kinderen

Na nog 2 hangbruggen en een stuk te hebben gelopen, komen we uit op dat veld waar vroeger al een houten pad liep. Ik herinner me veel specifieke punten terug, mede omdat ik toentertijd hier foto’s van heb gemaakt. Ik vind het erg bijzonder om hier voor de 2e keer te lopen en het nu samen met de kinderen te doen. Ik bedoel, niet iedereen heeft Nieuw Zeeland überhaupt bezocht en nog minder twee keer. Daar mag je best dankbaar voor zijn en dat ben ik absoluut. De kinderen doen het weer fantastisch tijdens deze route. De oudste loopt af en toe een stuk. Manlief loopt sneller dan ik, zodat ze samen vooruit kunnen lopen. In de tussentijd dat ze op mij wachten, kan zoonlief die tijd gebruiken om dingen te ontdekken. Hij gaat dan het liefst op zoek naar mooie stenen of klimt op rotsen. Dochterlief is in de tussentijd in slaap gevallen op mijn rug. Ik rol een hydrofiele luier onder haar nek, zodat ze niet met haar hoofd naar achter knikt. Ik gebruik de outdoor drager van Babybjörn. Ik ben er erg blij mee, maar hij heeft net niet zo’n kapje die je kan gebruiken om te voorkomen dat het hoofd van je kindje dus naar achter valt als ze in slaap vallen op je rug. Maar zo los je dat ook op en de kleine slaapt zeker een uurtje op deze manier in de draagzak.

Glacier Lake

Uiteindelijk bereiken we het einddoel van deze tocht; the glacier lake, een meer gevormd door het ijswater van de gletsjers. In 2009 eindigde de route in een lager gedeelte, waarbij je direct tegen het meer aan liep. Er was niets meer dan dat en het was schitterend. Nu worden we verrast door een plateau waarop houten banken en tafels staan. Vanuit deze verhoging moeten we nog een hoekje om alvorens je het meer ziet. Maar.. het is nog net zo mooi. In de verte zie je de ijsrand van de gletsjer, net zoals toen. In het water drijven nog steeds ijsstukken. We vinden een plekje in het gras om uit te rusten, te lunchen en te genieten. De jongste wordt wakker van haar dutje en de oudste bouwt huisjes van de vele stenen. Iets waar hij mee is begonnen tijdens deze reis. Soms is het een huisje voor de mieren, soms voor de spinnetjes en deze keer is het voor iedereen. Ondanks dat we niet de enigen zijn, voelt het hier sereen. En ik geniet daar van. Ik geniet van het feit dat we weer de Hooker Valley Track hebben gelopen. Ook al moeten we nog terug (uiteindelijk doen we er 3,5 uur over), ik ben trots op mezelf dat ik de jongste het hele stuk heb gedragen en dat het heel goed ging. Ik geniet van mijn omgeving, mijn gezelschap en van de reis. Wat een fantastische dag! En het eindigde ook nog spectaculair met luid gedonder; een lawine in de verte.

En jij?
Ik heb 400 foto’s gemaakt van deze route alleen al. Gewoon… omdat het zo machtig mooi is. Maar ik weet dat ik er later blij mee ben, omdat deze foto’s me de kleine details blijven helpen herinneren. Je ziet hier dus een kleine selectie van de mooiste foto’s en het kostte me moeite om te kiezen. Wat is de mooiste hike of wandeltocht die jij hebt gemaakt?

Praktische tips
– De route valt onder ‘easy’ en is daardoor ook zeer geschikt voor gezinnen.
– Toiletten zijn aan het begin en op de helft van de route.
– Neem een afvalzakje mee om je eigen rotzooi weer mee terug te nemen (laat niets achter).
– De route is niet geschikt voor rolstoelgebruikers of kinderwagens.
– In de ochtend of later op de dag heb je meer kans op een parkeerplaats.
– Drones zijn verboden in dit gebied.
– Honden zijn niet toegestaan.
– Houd rekening met het wisselvallige weer (in de bergen wisselen zon, regen, sneeuw, wind elkaar af, tijdens elk seizoen van het jaar).
– Doe wandelschoenen aan (het liefst met gortex, dat houdt je droog).
– Vertrek je later op de dag, vergeet dan niet een zaklamp mee te nemen.
– Er is geen informatie punt of winkeltje aan het begin van de track. Dus neem je eigen snacks mee.

 

Comments

comments