• 

Lord of the Rings heeft Nieuw Zeeland behoorlijk op de kaart gezet. En geheel terecht. Er is geen ander land waar je zoveel verschillende natuurelementen bij elkaar kan vinden. Subtropische regenwouden, gletsjers, besneeuwde bergen, geisers, indrukwekkende rotsformaties, gigantische bos gebieden, meren, groene heuvels, wilde rivieren, rustige beekjes, schitterende stranden… Nieuw Zeeland heeft het allemaal. En als je denkt dat je alles gezien hebt, is er ook nog veel ondergronds te ontdekken. Maar daar kom je natuurlijk niet zo maar. En al helemaal niet 100 meter diep!

Black Water Raften

Tijdens onze vorige reis in Nieuw Zeeland zijn we wezen black water raften, waar ik hier over schreef. Heel wat anders dan het white water raften, wat ik overigens helemaal geweldig vind. En alhoewel het daar om snelheid gaat, doe je met black water raften juist het tegenovergestelde. Ten eerste zit je niet in een raft, maar hang je ontspannen in een band. Vervolgens ga je een ondergrondse rivier af op een rustig tempo. Een hele leuke ervaring waar je zeker voor moet gaan als je dit land aan de andere kant van de wereld bezoekt. Ondanks dat we inmiddels op het zuider eiland zitten, neem ik jullie graag terug naar het noorder eiland en een bijzondere wereld.

Lost World

Deze reis wilden we iets anders dan black water raften. Nog steeds willen we de grotten in van Waitomo (dé plek om dit soort activiteiten te ondernemen). Maar misschien wel een grotere uitdaging. Iets waar het de vorige keer niet van kwam Dus stelt manlief voor dat we deze keer wél voor de Lost World toer gaan. Wat simpelweg betekent dat je 100 meter de diepte in gaat abseilen. Ik laat het even tot me doordringen. 100 meter! Dat is niet zo maar wat. Nee, dat is de hoogte van de Amstel toren van Amsterdam. Oh… en niemand die je aan een touw naar beneden laat zoals bij rots klimmen. Nee, hier doe je het helemaal zelf. Je gaat zelf 100 meter abseilen vanaf een platform en je moet zelf aan het werk. En vanaf dat platform zie je in de verte een bodem óf… je ziet alleen mist, afhankelijk hoe het weer is. Vervolgens ga je de grotten in. En kom je er een paar uur later weer uit. Droog als je een korte toer doet van 4 uur of nat, als je voor een trip van 7 uur gaat. Ja sure… Staan op een platform, over het randje kijken een afgrond in en dan zelf over het randje moeten stappen? Tuurlijk, zeg ik terwijl ik mijn hoogtevrees negeer, dat lijkt me wel wat!

Opsplitsen

Als je normaliter met kinderen reist, zitten dit soort activiteiten er niet in. Althans, niet als je ze samen wil doen. Maar laat dat nou het grote voordeel zijn van ons reisgezelschap of onze gezinssamenstelling. Van de volwassenen zijn manlief en ik degenen die altijd in zijn voor avontuur of dit soort sporten. Vriendlief voelt er minder voor, dus het is zo makkelijk geregeld. Hij blijft een halve dag alleen met de kinderen, zodat wij samen in de grotten kunnen dalen. We verblijven op dat moment in het gezellige hostel Juno Hall waar de kinderen zich al helemaal thuis voelen. Er is een grote algemene woonkamer, Netflix, dieren en een keuken. Dus vriendlief kan zich (en de kinderen) prima vermaken voor de komende uren.

Van bruggen en uit helikopters

We gaan richting het kantoor van Waitomo Adventures. Een organisatie waar we ook gebruik van maakten in 2009 en waar we uitermate tevreden over zijn. Het blijkt dat we enigen zijn die voor vandaag geboekt hebben voor de Lost World tour. Geweldig, dat betekent een privé tour. Onze gids en tevens instructeur Chris zal ons begeleiden en Ben is in opleiding, dus gaat mee als extra. Of ik zenuwachtig ben? Ja, zeker! Ik snap dat 100 meter hoog is. Maar nu hoef ik niet te klimmen, bedenk ik me, alleen ‘maar’ een randje over te stappen en 100 meter de diepte in. Ik voel een gezonde spanning door mijn lichaam gaan, maar heb er tegelijkertijd ook zin in. Zo’n kans krijg je niet dagelijks (sommigen mensen überhaupt nooit), dus die laat ik niet schieten. Manlief kan dan wel onder andere omstandigheden abseilend een vliegende helikopter hebben verlaten, ik abseil twee wekelijks van klimwanden. Weliswaar van maar 7 meter hoog, want ik heb tenslotte hoogtevrees. En ooit ging ik abseilend bruggen af in Frankrijk. Dus het is niet helemaal onbekend. Het is alleen… nou ja, iets hoger dan dat ik gewend ben.

Safety first

Chris brengt ons naar een plek in het bos, boven het grotten stelsel. Hier trekken we een blauwe overall aan over onze kleding, stappen we in rubberen laarzen, doen een veiligheidshelm op en hijsen ons in de gordels. Omdat we beiden al ervaring hebben in het abseilen, is er weinig tijd nodig voor de briefing. We wandelen richting de ingang van de ondergrondse grot. Op een gegeven moment wordt het wat steiler. Tijdens zo’n toer draait alles om de veiligheid. We hebben twee touwen vast zitten aan onze harnassen met ieder een karabijnhaak. We klemmen ze beiden (één met de opening naar boven en de ander met de opening naar beneden) aan het touw langs het wandelpad en lopen zo verder. Op sommige punten moeten we onszelf los klikken en opnieuw vast maken, totdat we veilig het platform bereikt hebben.

De diepte

En daar is die dan. De diepte! Tussen  mooie vegetatie zien onze ogen uiteindelijk de afgrond. Het is een heldere dag, waardoor het mogelijk is om die bodem überhaupt te zien. En alhoewel ik een beetje nerveus ben, moet ik toegeven… het is schitterend. Het lukt me om zonder knikkende knieën in de afgrond te kijken en gewoon te genieten van dit indrukwekkende stukje natuur. En wat voel ik me bevoorrecht dat we in deze grotten kunnen afdalen!

Chris doet nog wat controle checks. We wachten geduldig tot hij klaar is. Daarna haken we de eerste karabijn los van het touw, zodat we een veilige overstap kunnen maken naar de kabels. Zodra we daar zijn aangehaakt, maken we de 2e karabijnhaak los. Ik kijk de diepte in en moet toegeven dat ik geen last heb van hoogtevrees. Chris legt uit waar dat door komt. Omdat de grot van boven af smal begint. Maar het belangrijkste is, er is totaal geen referentie kader op de bodem. Doordat er niets herkenbaars is waar je de daadwerkelijke grootte van weet (zoals een auto of mensen), kan je totaal geen inschatting maken hoe diep dit eigenlijk is. Dat klinkt logisch en ik ben er blij om. Ik moet van het platform af en op een stang zitten. Dat is wel een beetje spannend met mijn 1,50 meter. Je moet op de stang zitten en je voeten op het platform houden. Dat lukt me echt nét. Chris geeft dan nog de laatste uitleg en legt duidelijk uit hoe we onszelf zo dus moeten laten zakken en hoe we dus gaan abseilen. En dan komt het moment… het spannendste… weg stappen van het platform en beginnen aan de afdaling van 100 meter.

Spannend

Dat moment dat je los laat is uiteraard reuze spannend. Maar toch voel ik me snel op mijn gemak. We dalen als groep van 4. Onze touwen zitten ook vast een een veiligheidskabel boven Chris, zodat als we zelfs loslaten, we maar een halve meter onder Chris komen te zitten. Alhoewel ik weet wat ik moet doen, kost het me energie en moeite om mezelf rustig af te laten dalen. Manlief en bepalen het tempo en Chris en Ben volgen, maar ik wil niet te snel gaan. Het touw zal dan in mijn handen schuren en dat voelt heus niet comfortabel. Plus, ik wil genieten van deze abseiling en de tijd nemen om alles in me op te nemen. Doordat manlief langere armen heeft, kan hij het touw meer onder zijn lichaam duwen. Dat remt af. Dat lukt me niet. Ik klem de kabel om mijn been en enkel heen en zorg er zo voor dat mijn rechterbeen de meeste druk opvangt. Zo kan ik mezelf goed afremmen en mezelf speling geven. Dit werkt top en zo dalen we verder. Ondertussen kijken we om ons heen. Wat is dit adembenemend mooi. De stilte, het zwart om ons heen, lichtplekken door de zon boven ons, de kleurschakeling van lichtgroen naar donker groen naar zwart van de diepte. Prachtig! Halverwege maakt Chris een mooie foto van ons.

Aarde

En dan voelen we aarde onder onze voeten. We staan daar wat net nog een niet in te schatten diepte was. Het lijkt me net zo bijzonder om ons van bovenaf te zien. Ik verwacht dat ik een nietig stipje zou zijn. Als ik überhaupt te zien zou zijn vanaf het platform. Het is in ieder geval bijzonder om vanaf deze kant naar boven te kijken. Daarna vervolgen we onze weg. We lopen over het vochtige mos verder het donker in. Je probeert zo min mogelijk aan te raken, zodat we zo min mogelijk beschadigen. Maar soms ontkom je er niet aan. Je voelt de natte stenen die een soort zacht laagje over zich heen hebben. Je ogen proberen te wennen aan het donker en je probeert onbekende geluiden te herkennen.

Stil

Het pand brengt ons over grote rotsblokken en langs de steile wand. Het platform is niet meer te zien vanaf deze plek. Wat een lichtval. Het is ontzettend mooi om te zien hoe zonnestralen het zwart penetreren. Het geeft je nog genoeg licht om te zien waar je de volgende stap moet zetten. Op een gegeven moment nemen we plaats op een grote rots. Ben haalt een fles met koud water en repen chocolade tevoorschijn en we nemen de omgeving in ons op. Hier word je stil van.

Klauteren

Stil is het allerminst in de grot. Je hoort een ondergronds beekje stromen en dat geluid wordt natuurlijk versterkt in de grot. We lopen verder. Soms klauteren we ergens door een opening. Het is niet zo nauw en krap zoals de route die je hebt als je gaat black water raften. Dus de route is relatief goed te doen. Handig is het wel als je behendig of lenig bent als je over de grotere rotsblokken moet klimmen. Het wordt steeds donkerder en op een gegeven moment ontkom je er niet aan om je licht te gebruiken op je helm.

Glow worms

Op een gegeven moment wijst Chris ons een specifieke richting op. Op een natuurlijke platform gaan we zitten, waarop Chris ons vertelt onze lampjes uit te doen. Dat doen we. Het is pikdonker, maar het ‘plafond’ wordt verlicht door honderden gloeiwormen! Wat een schitterend schouwspel. De typische glow worms die in deze grotten te vinden zijn, lichten blauw op. Het hele plafond zit dan ook vol met kleine blauwe lichtgevende puntjes. Het lukt Chris om er zelfs een foto van te maken met een kleine sport camera door zijn eigen helmverlichting te gebruiken als externe flits. Ik ben er serieus van onder de indruk. Als je goed kijkt, zie je zelfs de gloeiwormen.

30 meter omhoog

Nadat weg klauteren van deze mooie plek, is het tijd om de grot te verlaten. Als je een toer van 7 uur hebt geboekt, ga je hier verder via het water. Eerlijk gezegd begin ik nu wel koud te worden en vind ik dit een mooi moment om te eindigen. Helaas moet je hier nog even hard aan het werk. De grotten verlaat je uiteraard niet zo maar. Chris doet opnieuw een check en legt ons uit dat we via een smalle, metalen trap van 30 meter omhoog moeten om bij de uitgang komen. En dat is nogal wat! Hier komt wel een stukje hoogtevrees om de hoek kijken. Ik besluit als eerste te gaan, wat ik best moedig vind van mezelf. Chris is al boven, maar heeft ons achtergelaten met goede instructies (en met Ben). Maar goed, wat dat betreft zijn we niet nieuw op dit gebied, dus we weten wat we moeten doen. Ik probeer vanuit mijn benen te klimmen om kracht te sparen. Halverwege moet ik echter een pauze inlassen, omdat mijn handen ijskoud zijn. Ik durf het zelfs aan om naar beneden te kijken en zie manlief ontspannen kletsen met Ben. Ik heb nog 2 korte pauzes nodig alvorens ik Chris bereik. Niet veel later volgen manlief en Ben en gaan we verder naar de uitgang. Nu begin ik mijn benen behoorlijk te voelen, maar ik ben absoluut voldaan. We hebben dé Lost World gedaan en overwonnen. Ik ben stiekem best trots op mezelf. Wat een ervaring!

En jij?
Zou jij voor de Lost World (durven) gaan?
P.S. 
Omdat we dus maar met z’n vieren waren en als enige groep, was er geen andere instructeur aanwezig die van ons een foto kon maken vanaf de bodem, terwijl we aan het abseilen waren. Bovenstaande foto van de Lost World is dan ook van Waitomo Adventures zelf, maar dit is exact hoe wij er bij hingen. De foto kan alleen niet missen, om jullie een compleet beeld te geven van deze fantastische ervaring.

Praktische tips
– De tour is geschikt voor kinderen vanaf 10 jaar (ik zou zeggen, kleiner dan 1.50 is lastig)
– De tour gaat door bij minimaal 2 personen
– Doe een lange broek aan die comfortabel zit en waar je je goed in kan bewegen (geen spijkerbroek).
– Trek stevige, dikke sokken aan. Dit wordt ook gevraagd vanuit de organisatie. Heb je ze niet bij je? Dan kan je ze daar eventueel kopen.
– Doe je ringen af, zodat je vingers niet bekneld voelen.
– Bij Waitomo Adventures worden foto’s voor je gemaakt (dankjewel Chris), laat je eigen camera en/of (smart)phone dus thuis. Het mag toch niet mee tijdens de tocht.
– Het is ondergronds natuurlijk koel, dus een thermo shirt is een aanrader.
– De 4 (of 7) uur is inclusief reistijd, je aankleden en uitleg.
– Op de locatie waar je je omkleedt, zijn lockers aanwezig. Die gaan op slot.
– En de meest vanzelfsprekende; ga van tevoren naar de wc!

Comments

comments