Backpacken. Het is niet aan iedereen besteed en dat begrijp ik heel goed. Maar ik ben er gek op en zou zelfs niet op een andere manier willen reizen. Toen ik zwanger was van de eerste, was dan één ding meteen zeker. Baby of niet, het reizen zal er niet minder (ver) om worden. Natuurlijk zouden wij ons aanpassen aan het kind, maar andersom zal het kind zich ook moeten aanpassen aan ons. En natuurlijk moeten de omstandigheden acceptabel zijn (je kan wel willen reizen, maar als je kind niet in goede gezondheid verkeert, is dat ook een heel ander verhaal). Maar er ging gereisd worden.
Eigenlijk gaat het om meer dan reizen. Samen staan we bewust stil bij het volgende; wat voor persoon willen wij de wereld in sturen? En hoe dragen wij daar aan bij?
Dus…. met dat in gedachten, gingen wij het ouderschap in.
Onze eerste reis was een roadtrip door Amerika, zonder iets vooraf geboekt te hebben. Zoonlief was nog maar een baby. De tweede reis (afgelopen september) was toen hij 1 jaar oud was. Een kleine maand gingen we backpacken door Thailand. En in alle eerlijkheid, we hebben weinig anders gedaan dan voorheen! Een long tail boot midden in een heftige tropische regenbui, een busrit van 10 uur, een mini busje… je noemt het maar, wij deden het. Dit leverde hele leuke gesprekken op met mede backpackers met telkens de vraag: “Hoe doen jullie dat dan zo relaxed? Hoe kan jullie kind zo makkelijk mee reizen?”
Ja, hoe kan dat? Ik ben geen opvoed deskundige, maar ik kan jullie wel vertellen hoe wij dat hebben aangepakt. Want zoals ik al schreef, dat reizen ging gebeuren. Dus vanaf de geboorte van ons zoontje, hielden we daar al rekening mee. We zijn zelf twee zelfverzekerde en zelfstandige mensen. Met veel zelfvertrouwen kom je een heel eind in het leven, wat je ook weer flexibel maakt wat ten goede komt van het backpacken. En die gedachte hebben we dus gewoon geïntegreerd in onze opvoeding. Inmiddels is ons zoontje bijna 2,5, dus kan ik je wel vertellen of we nu al resultaat merken.
Doi Suthep tempel, Thailand
Zelfstandig en overal laten slapen
De eerste maanden, toen ik nog borstvoeding gaf en moest herstellen van mijn keizersnede, sliep onze zoon bij ons op de kamer. Maar we wilden hem zo snel mogelijk laten wennen aan zijn eigen bedje. Met 3 maanden sliep hij dan ook in zijn eigen kamer. We hielden een kort ritueel. Luier verschonen, omkleden, voorlezen van een boekje/een praatje, een kusje, in bed leggen en de kamer uit gaan. Als hij moeite had met slapen, gingen we terug voor een aai over de bol en vertrokken we direct weer. Desnoods werd dat herhaald. Ook sliep hij regelmatig bij anderen. Uit logeren of gewoon voor een middagdutje. Gewoon in de kinderwagen midden in de woonkamer, terwijl er een verjaardag aan de gang was, bijvoorbeeld.
Niet muisstil zijn tijdens zijn slaap
Sommige mensen willen niet dat er aangebeld wordt als er net een baby is geboren of als de kinderen slapen. Wij lieten het gebeuren. Aanbellen, de wasmachine aan (vrijwel naast zijn slaapkamer), stofzuigen toen hij nog in de woonkamer sliep. We wilden gewoon dat ons dagelijkse ritme door kon gaan en daar hoort nu eenmaal geluid bij. Natuurlijk niets extreem hard, maar ook niets ineens zachter dan normaal.
Sociaal zijn
We hebben hem snel laten omringen door verschillende mensen. Natuurlijk niet teveel in het begin, omdat je kind nog aan je moet hechten. Maar als er bezoek was, mocht iedereen hem wel vasthouden en aandacht geven, bijvoorbeeld. Zodra hij groter was, stimuleerden we hem om op mensen af te stappen (natuurlijk leren we hem ook dat hij niet zomaar met iedereen mee mag). Zijn betoverende glimlach en kuiltjes in zijn wangetjes helpen daar wel in mee, iedereen smelt altijd. Dus contact maakt meneertje zonder moeite.
Rustig, kalm en duidelijk reageren
We raken niet snel in paniek. Als hij zijn hoofdje heeft gestoten bijvoorbeeld, reageren we rustig en kalm. Als hij huilt tijdens het spelen, spring ik niet direct in paniek op om hem te troosten. Als hij pijn heeft, reageren we ook rustig. Doordat we altijd kalm reageren, merken we dat hij zelf ook vrijwel nooit in paniek raakt. Is iets zijn eigen schuld (doordat hij bijvoorbeeld speelgoed afpakte), dan zeg ik ook rustig maar duidelijk dat dat niet de bedoeling is. Mijn man en ik zitten heel erg op één lijn en reageren erg consequent. Hij heeft door dat hij niet naar een ander hoeft te gaan om daar te kijken of hij wel zijn zin krijgt.
Zelf laten ontdekken
We zijn geen (over)bezorgde ouders. Onze zoon kon met 11 maanden lopen en met 12 maanden springen en rennen. We lieten hem ontdekken (inclusief verantwoord vallen en opstaan), zonder in paniek te reageren. Door goed te kijken naar wat hij kan en hem dat vertrouwen te geven, had hij al snel zelf heel goed door wat zijn grenzen waren. Als hij in een boom klimt, zonder hulp te vragen, betekent het simpelweg dat hij het kan. Maar tegelijkertijd staat hij altijd stil bovenaan de trap zonder leuning, omdat hij weet dat hij hulp nodig heeft. Hij doet daarom eigenlijk nooit onverantwoorde dingen. Je merkt dat onze vertrouwen in hem, hem juist veel zelfvertrouwen en zelfstandigheid heeft gegeven.
Tweetalig opvoeden
Met alle reizen in gedachten en de internationale vriendenkring waar wij ons in bevinden, was de keuze snel gemaakt om hem tweetalig op te voeden. Vanaf zijn geboorte praat ik Engels tegen hem en mijn man Nederlands. Ook ga ik wekelijks naar een internationaal speelgroepje, zodat hij omringd wordt door Engelstalige vriendjes.
Structuur op een flexibele manier
Natuurlijk is voor elk kind structuur erg belangrijk. Baby’s en (veel) dreumesen hebben hun middagdutje nodig en structuur geeft rust. Er valt veel te verwerken op een dag en niet elk kind gaat makkelijk om met verschillende prikkels. Die structuur bieden we, maar op onze manier. Onze zoon kan overal slapen, ook onderweg in een buggy. Wel wisselen we drukken dagen af met rustige dagen. Zijn we er een dagje druk op uit geweest, dan zorgen we ervoor dat we het de dag daarna lekker rustig aan deden. Ook zorgen we dat we, waar dan ook, de tijd nemen voor de maaltijden. Dat is dan gelijk een rustmoment. Wat betreft zijn dutjes (of bedtijd) houden we ons aan ‘ongeveer-tijden’. Gaat hij iets later naar bed voor zijn dutje dan normaal, dan schuiven we de rest van het ‘programma’ ook iets op.
Loslaten
Dit is van toepassing op mezelf/ons als ouder(s) en iedereen gaat er anders mee om; loslaten. Toen mijn zoontje 2 maanden oud was, ging ik voor het eerst een nachtje weg. De eerste keer ging dat met moeite (voor mij), maar daarna niet meer. Toen hij wat maanden verder was, ging hij uit logeren. Ook mijn man is wel eens een nachtje van huis. Ik vind het fijn dat we hier vroeg mee zijn begonnen, want ik heb mezelf aangeleerd om er vertrouwen in te hebben dat alles prima in orde is, als ik er niet ben. En dat mijn zoontje nu ook echt door heeft dat als hij ons een nachtje niet ziet, hij weet dat we gewoon terug komen. Hij weet dat hij niet afhankelijk is van ons om voorgelezen te worden uit zijn favoriete boek. En met die gedachte gaat hij erg vrolijk uit logeren bij zijn oma’s en opa’s of mijn vriend. En doordat we merken dat hij net zo vrolijk is als we hem ophalen (of als we terug thuis komen) dat als we hem af hadden gezet, weten we dat het dus prima is. Loslaten is ook zelf laten ontdekken. Klim maar in die boom, je kan het best zelf.
Wat merken we nu?
Zoonlief is inmiddels 2,5 jaar en ontzettend zelfstandig. Hij barst ook van de zelfvertrouwen en al helemaal voor zijn leeftijd. Grote kinderen kunnen intimiderend over komen op een klein jongetje, maar hij laat zich niet wegsturen. Tegelijkertijd is hij erg sociaal naar anderen toe en toont oprechte interesse in andere mensen. Hij speelt graag met iedereen en voelt zich overal op zijn gemak. Het is ook mooi om te zien dat hij heel goed zijn grenzen weet, maar eigenlijk nooit onverantwoord bezig is. Als hij niet om hulp vraagt om in een boom te klimmen, bij wijze van, dan betekent dat ook dat hij het kan.
Hij is erg flexibel en kan ontzettend goed om gaan met veel (vreemde) indrukken. Hij valt binnen 3 minuten in slaap, waar dat ook moge zijn. Mijn zoon is nieuwsgierig en barst van de energie. Als er iets valt te beleven, staat hij vooraan en daarvoor heeft hij ons niet nodig. Ook heeft hij nog nooit zo’n typische driftbui gehad. Als hij iets heeft wat er op lijkt duurt dat 2 minuutjes. Want als wij er geen aandacht aan besteden, is de lol snel voorbij. Hij kan zichzelf vermaken, heeft geen last van jet-lags en is eigenlijk altijd relaxed en vrolijk. Ik maak me dus ook niet druk als we op een onbekende plek zijn, omdat ik weet dat mijn zoon altijd iets vindt om zich te vermaken.
Het is dus erg gemakkelijk om met hem te reizen. Natuurlijk heeft het ook te maken met het karakter van je kind, maar ik ben er ook van overtuigd dat je een heel groot deel zelf in de hand hebt.
En jij?
Ben jij bewust bezig met een bepaalde ’techniek’ wat betreft opvoeden bij jouw kinderen? Of zie je het jezelf doen?
Wat goed dat jullie er zo goed over nagedacht hebben. Dan kan je het nooit fout doen denk ik. Ik werk zelf op een KDV en ben best makkelijk maar consequent. Ben benieuwd hoe ik dat met mijn eigen kind zou doen. Misschien raak ik dan juist bij alles in paniek 😉
Oh ja, je misschien ga je ineens heel anders reageren op je eigen kinderen! Je zal in de basis vast niet heel anders zijn. Maar misschien de kleine dingen. Dat je toch wat sneller in paniek raakt ofzo als het om je eigen kind gaat.
Wij proberen Zoë ook redelijk vrij op te voeden. Ze slaapt overal en is ook overal snel gewend. Wij voeden haar ook meertalig op. Thuis spreken er nl en spaans en tv kijkt ze in het Engels. Ze lijkt hier vooralsnog geen problemen mee te hebben en pikt alles snel op. Met mensen omgaan gaat wat moeilijker daar ze vroeger geopereerd is en hier een enorm trauma aan over heeft gehouden. Ze vertrouwd mensen niet zo. Eerst de kat uit de boom kijken en als je haar even geen aandacht geeft is het daarna gewoon goed. Te opdringerig? Dan heb je een probleem want dan mag ze je niet hahaha
Leuk om te horen dat jouw dochter ook meertalig wordt opgevoed. Maar dat is natuurlijk te verwachten. En het Spaans gaat natuurlijk vlot in haar geval. Super leuk. Wel naar dat ze een traumatische ervaring heeft overgehouden aan een ingreep.
Leuk dat jullie er zo goed over hebben nagedacht… Ik heb zelf altijd iets meer moeite gehad met het logeren… Nu slaapt ze wel gewoon bij opa’s, oma en tantes en dat is geen probleem (ze vind het zelfs superleuk en vraagter zelf om).
Ik probeer ook altijd rustig en kalm te blijven als er iets gebeurt, maar als er bloed aan te pas komt moet meestal iemand het wel van me over nemen… Niet omdat ik in paniek raak, ik ga gewoon letterlijk tegen de vlakte 😀
Oh nee…. Dan maar hopen dat Emma nooit met een bloedneus bij je komt aanlopen! 🙂
Veel is herkenbaar, leuk om te lezen! En wat fijn dat deze manier van opvoeden voor jullie goed werkt maar vooral voor jullie zoontje. Ik vraag me wel af; zijn er dingen in de opvoeding die jullie anders willen doen bij jullie dochtertje straks? Wij hebben het slapen (naar mijn idee) niet handig aangepakt met ons zoontje en willen dat bij de volgende bijvoorbeeld anders aan gaan pakken.
Dankjewel!
Nee, er is niets wat ik nu anders zou aanpakken. Vooral omdat ik overal ook echt het gewenste resultaat van ervaar. Het is dus meer voor herhaling vatbaar. Het kan meer zijn dat je iets moet bijsturen, als deze kleine een hele andere benadering nodig heeft. Maar dan zal de kern nog hetzelfde blijven.
Ook het slapen wil ik zo doen. Na 3 maanden naar haar eigen kamer. Dat ging zo vlot met mijn zoontje, wat betreft de nachten doorslapen. Ik hoop nu op hetzelfde natuurlijk.
Hoe hadden jullie het slapen aangepakt? En hoe zou je het nu en willen doen?
Dat klinkt positief!
Wij hebben ons zoontje veel bij ons gehouden en hadden niet echt een goed ritme qua drinken-slapen. Op een gegeven moment was hij te moe om te drinken, viel in slaap tijdens het voeden maar werd vrij snel weer wakker van de honger, omdat hij dus te weinig had gedronken en zo ging die cirkel maar door. Maar goed, op een gegeven moment kregen we dit door en hebben we het anders aangepakt en daarna ging het steeds beter. Dit gaan we dus anders doen een volgende keer. Verder heeft ons zoontje tot en met zes maanden bij ons geslapen in de slaapkamer, dat zou ik zo weer doen. Ik vond dat vooral erg fijn en hartstikke handig met de borstvoeding.
Mooi stuk! Fijn dat jullie er ook zo bewust mee bezig zijn. Veel komt me bekend voor, dingen die mijn ouders me hebben meegegeven afgezien van het reizen dan 🙂 Ik denk dat ik zeker wel bewust erover na zou denken, vooral omdat ik met kinderen dagelijks bezig ben.
Dankjewel. En ik geloof ook als je met kinderen bezig bent, je ook bewust gaat kijken naar je opvoeding. Dat je dan beter vooruit kan kijken. Je ziet natuurlijk zoveel kindjes om je heen en je zal vast dingen opmerken die je juist inspireren qua opvoeding. Of juist dingen waarvan je denkt, dat wil ik anders. Althans, dat kan ik me voorstellen.
Echt ik vind het prachtig. Zo leer je je kind sociaal worden en zich op alle plekken thuis voelen. Het kan. En jullie bewijzen dat maar eens!!
Thanks voor je leuke reactie 🙂
Ik vind het heel mooi om te lezen hoe jullie het aan hebben gepakt. En wat fijn dat het op deze manier ook goed werkt voor jullie allemaal.
Dat een en ander ook enorm afhangt van het karakter van je kind kan ik uit ervaring onderschrijven. Wij hebben (zoals je misschien wel weet) een enorm temperamentvolle peuter. Hij blaakt van het zelfvertrouwen, weet ook prima zijn grenzen en is dan ook erg voorzichtig (over het algemeen natuurlijk). Alleen heeft hij weinig slaap nodig. Al vanaf dat hij geboren is wil hij niks missen. Gelukkig is hij altijd wel gezellig, dus hij rust wel voldoende.
Oh ja, natuurlijk ben je ook afhankelijk van het karakter van je kind. Helemaal mee eens. Ik denk nog steeds dat je van alles bewust kan meegeven, maar dan gewoon even per kind moet zoeken hóe. Want bovenstaande werkt heel goed nu, maar wie weet moeten we het toch anders aanpakken voor onze dochter. Ik denk alleen dat het goed is om bewust bezig te zijn met wat je je kind wil meegeven. Dat geeft je gewoon een mooie leidraad in je opvoeding.
Wat goed dat jullie er zo mee bezig zijn. Zo zie je maar dat je als ouder veel zelf in de hand hebt. Ik had daar eigenlijk nooit zo over nagedacht , dat je zelf je kind ook aan een hoop dingen kan laten wennen.
Ja hè. Dat is ook echt zo. Je hebt zo meer invloed dan dat je denkt. Ook in negatieve zin. Een kennis van me is echt ontzettend bezorgd en voedt haar dochtertje heel beschermend op. Dit gaat haar dochter dus ook meenemen naar later. En dat is best zonde.
Heel interessant om te lezen! Vind dit altijd erg inspirerend voor later x
Leuk om te horen!
Wat een mooi artikel heb je geschreven en hier kunnen ouders nog wat van leren! Liefs.x
Dankjewel!
Vooral dat rustig en kalm blijven, lijkt me niet eenvoudig! Ben dan wel ook een echte stresskip, haha!
Haha.. dat ben ik dus niet. Ik ben van nature wel rustig en kalm. Dus dat scheelt 🙂
Ik heb geen kinderen dus ik probeer zo min mogelijk te oordelen over keuzes in een opvoeding. Wat me echter opvalt is dat sommige kinderen erg eenkennig zijn, of dat een huishouden volkomen aan een kind wordt aangepast. Natuurlijk moet je je leven aanpassen als er een kindje bijkomt, maar ik stoor me soms aan hoever dit gaat. Het klinkt alsof jullie een goede balans hebben tussen de behoefte van een jong kind, en jullie eigen behoeften. En uiteindelijk wijst de tijd wel uit wat voor volwassene er gevormd wordt door zo’n aan reizen gekoppelde opvoeding. Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat het slecht is voor de ontwikkeling van een kind!
Ja, dat valt me ook wel op. Ik ken mensen met eenkennige kinderen. Natuurlijk kan het kind van nature erg verlegen zijn. Geheel begrijpelijk. Maar ik denk dat je best een invloed kan hebben, alleen moet je het dan weer anders toepassen. En ook mee eens, ik vind ook dat je echt niet je hele leven moet gaan aanpassen aan je kindje. Ze komen erbij, in een bestaand huishouden. Ik vind het gezond dat je je niet weg cijfert voor je kind. Dat is ook weer een zelfredzaamheid en zelfstandigheid die zo laat zien aan je kind. Of dat een kind het zo gewend is dat zijn moeder er altijd is, dat als hij later een vriendin krijgt, hij hetzelfde verwacht. Ik merk dat er toch best wat mensen zijn die niet op langer termijn denken. En dat alles wat je nu doet, invloed heeft. Ik denk ook dat we het goed in balans hebben en daar ben ik erg blij mee.
Zo zie je maar weer wat de reis en ervaring voor kleinkinderen kan doen. Zo jong en al ontzettend zelfstandig. Ik sleep mijn kinderen ook overal mee waaraan ik merk dat ze zich heel echt makkelijk aanpassen in verschillende omstandigheden. 🙂
Leuk om te lezen dat jij ook gewoon je kinderen mee op pad neemt!
Ik denk dat jullie kinderen straks alleen maar enorm blij zijn met de dingen die ze mee mogen maken op de reizen. Ik ben gek op reizen, maar ik merk dat ik het met kinderen (en de pittige periode die we gehad hebben) nog even wat moeilijker vind. Inmiddels begint de reislust wel weer terug te komen en kunnen we onze kinderen wat beter inschatten. Dus we beginnen weer wat te dromen van een mooie (langere) reis.
Ik weet wel dat ik ze koste wat kost mee wil geven dat er meer in de wereld is. Mooie landen en culturen. Er is nog zoveel te ontdekken.
Je moet eerst zelf in balans zijn om je kinderen ontspannend mee op reis te nemen, ben ik van mening. Want anders gaat het gewoon niet werken zoals je zou willen. Dus er is niets mis mee om het nog even uit te stellen. Jouw kinderen gaan ook de wereld wel ontdekken. En het hoeft niet persé Nieuw Zeeland te zijn ofzo. Er is nog zoveel op de wereld te zien!