Puck schreef er al eerder over. Reizen… hoe fantastisch we dat allebei vinden. Hoe dit een bindende factor is voor ons beiden. Maar ook, hoe we zo verschillen in de manier waarop we de wereld ontdekken. En dan al helemaal, nu we allebei kinderen hebben. Puck geeft sinds ze moeder is van 2 meiden, de voorkeur aan vakanties in eigen land (of iets anders dichtbij). Allebei vinden we dat vakantie heel anders is dan reizen. Voor ons zit daar een heel groot verschil in. Maar, schreef Puck, het is prima zo. Althans voor nu. Want reizen met kinderen? Puck kent haarzelf. Dat vakantie vieren in eigen land? Dat is voor haar prima zo. Voor nu. En op dat gebied verschillen we enorm.
Mijn passie
Reizen staat voor mij gelijk aan backpacken. Backpacken is mijn passie. En niet voor de afwisseling, zoals bij Puck. Ik houd ervan om niet vast te leggen hoe mijn route loopt. Om in een lokaal krakkemikkige bus te stappen met bestemming onbekend. Om een nacht langer op locatie te blijven, omdat het er zo onverwachts leuk is. Om aan te komen in een land en dan pas te bedenken waar ik nou heen wil. Ik houd van backpacken. Zelfs als mijn budget toereikend is, hoef ik niet in een fancy hotel te zitten. Dat gebeurt wel eens voor de afwisseling, maar mijn voorkeur gaat er niet naar uit. Ik houd van hostels, dorms, Aziatische guesthouses en couchsurfen. Plekken waar je andere reizigers ontmoet. Vrienden die ik gewoon niet eerder heb ontmoet, noem ik ze. En ja, zo kom ik van elke reis weer thuis met veel adressen van mensen bij wie ik kan slapen als ik eens in hun land ben.
Eerst reizen, dan moeder
Ja, reizen. Niet persé altijd een nieuwe bestemming. Zo ben ik inmiddels 2 keer in Australië geweest, 7 keer in Indonesië, 2 keer in Vietnam of 6 keer in Amerika, om maar iets te noemen. Maar altijd ontdek ik wat nieuws. Mijn leven als backpacker wilde ik niet stoppen. Voor niemand. Proberen zwanger te worden? Dat wilde ik pas op latere leeftijd. Een bewuste keuze dus. Om nog eerst uitgebreid de wereld te ontdekken op een manier zonder ‘beperkingen’.
Ken jezelf
En nu ben ik moeder. Van een geweldig zoontje van bijna 2. En in tegenstelling tot Puck, ben ik nog steeds die zelfde ‘echte’ reiziger gebleven (haar woorden, niet de mijne). Als in; mijn behoefte tot reizen is gebleven. Precies zoals ik al had bedacht voor mijn zwangerschap. En wat doe je dan? Blijven reizen met je kleintje. Althans wij. Een maand door Amerika road trippen toen hij 9 maanden oud was, was voor ons vanzelfsprekend. Of 3 weken door Thailand backpacken? Jazeker. Gaat gebeuren.
Ken je kind
Of ik mijn kind blij maak met reizen? Ik maak hem blij als hij elke dag kan spelen, rennen en klimmen, gecombineerd met het krijgen van kusjes. Of het nou op een lokale kinderboerderij is of klauterend in een tempel in Cambodja. Hij zal nog steeds met een stralende glimlach rond lopen. Mijn zoon wil ontdekken, op welke manier dan ook. Hij kan prima in slaap vallen onderweg in een buggy of in een bedje buiten zijn eigen slaapkamer. Hij past zich goed aan en kan goed om gaan drukke impulsen van buitenaf. Vanaf zijn geboorte hebben we al rekening gehouden met het reizen. Door hem bloot te stellen aan verschillende talen. Door vroeg al uit logeren te gaan. Door hem in contact te laten komen met verschillende mensen en dieren. Door relaxed te zijn als ouder en niet in de stress te schieten als plotseling iets wijzigt. En ik merk dat dat, gecombineerd met zijn persoonlijkheid, zijn vruchten afwerpt. Zijn retourvlucht Amerika, ging zonder een huilbui. De hele reis ging overigens zonder een huilbui. Ik let op zijn behoeften en lichaamstaal en kan aflezen wat hij nodig heeft. Ik ken mijn kind en ik kan prima met hem reizen. Sommige dingen zijn wat aangepast (een dorm is geen succes meer), maar het kan prima.
Waarom niet later?
Natuurlijk hoor ik regelmatig dat mijn kind er niets aan heeft en dat ik daardoor ook niets aan deze reis heb. Maar dat is niet mijn visie. Ik geloof er in dat zelfs hij wat leert van reizen. Natuurlijk zal hij niet bewust zijn van de architectuur van een ander land. Maar hij leert veel van de contacten met andere culturen. Spelen met kinderen in een andere omgeving, met ander speelgoed en in een andere taal. Als hij iets ouder is, zien dat niet iedereen leeft zoals hij. Een kind pikt meer op dan dat je denkt. En waarom zou ik wachten op later? Want geloof me, later reizen blijft ook gebeuren.
Richting Thailand
Waarom zou ik mezelf het reizen nu ontzeggen? En daarom vertrekken we dus richting Thailand dit weekend. Of ik dan niet van Center Parcs houd? Oh, dat vind ik nou een leuke gezinsbestemming voor tussendoor. Dus heb ik dat ook nog geboekt, voor later dit jaar.
En jij, kan je je voorstellen dat anderen met kinderen reizen? En voor degenen die al (kleine) kinderen hebben, heeft het je reisgedrag beïnvloed?
Ik denk dat ‘reizen’ altijd met een bepaalde ‘state of mind’ te maken heeft. Zo ook wanneer je met kinderen reist. Toen mijn dochter nog heel klein was, vond ik het al een hele opgaaf om met haar naar het pierebadje te gaan. Laat staan dat ik zou zijn gaan reizen met haar. Een heel ander verhaal zou het geweest zijn, als ik samen met een partner/vriend/vriendin had kunnen reizen. Maar zo in mijn eentje was mij dat toen teveel.
Later, toen mijn dochter een tiener was, zijn we vaak samen gaan backpacken. Soms wel weken aan een stuk! Daar hebben we allebei bijzonder goede herinneringen aan.
Oh mee eens. Ik denk ook dat de basis gewoon bij jezelf ligt. Puck geeft al duidelijk aan waarom ze er nu niet voor kiest. En dat is net zo goed, natuurlijk. Zelf ben ik erg flexibel en denk ik snel: doen we wel even. Dat is dan een andere mindset, wellicht. En… we zijn met z’n tweetjes inderdaad om voor onze zoon te zorgen. Ik zou ook niet in mijn eentje naar Thailand gaan met mijn zoontje op deze leeftijd! Dus die snap ik ook absoluut.
Ja. Natuurlijk moet je met je kind reizen, als je dat leuk vindt en als je kind daar niet echt onder lijdt. Wij nemen onze hond toch ook zo vaak mogelijk mee? En hij geniet er ook van, dus waarom zou een kind het dan naar vinden om te reizen? Dat verschilt ook per kind, of per hond. Niet elke hond staat te trappelen om wéér de bus of trein in te gaan; die van ons wel.
Maar je moet er vooral zelf ook lol in hebben, denk ik. Dat voelt een kind, of een hond :P, ook aan.
Wel grappig, dat je met je zoontje een mensen-versie doet van wat we bij de pup als ‘socialisatie’ aanduiden: vooral met veel nieuwe dingen in contact laten komen zolang ze jong zijn. En met name dingen die voor jullie als gezin belangrijk zijn.
Beetje overbodig om veel per trein te reizen met je pup als je verder nooit van plan bent met ooit nog eens ergens met de trein heen te gaan. Want ik heb wel het idee dat we nu een verwachting bij onze hond gewekt hebben, dat we zowat elk weekend wel ergens heen gaan… Kleine ontdekkingseiziger 🙂
Haha… wat een lekke reactie. Ik zie het nu ook helemaal voor me dat jullie hond zo naast een koffer slaapt. Zo van: waar gaan we vandaag heen, wat gaan we vandaag heen?
Leuk om te lezen dat jullie hem zodanig opvoeden dat hij het normaal vindt om mee te gaan met jullie tempo.
Ik denk het wel. Als je zelf een goede reiziger bent, dan heeft een kind er geen last van.
Precies. Dat merk ik tenminste echt terug in onze zoon.
Als jullie zonder stress een prachtige reis kunnen maken met jullie kindje erbij dan zal het voor het kind heerlijk zijn. je houdt rekening met hem en dan lijkt het mij prima. Het wordt hem met de paplepel ingegoten zeg maar. Ik schreef een blogje over dat ik niet tegen veranderingen kan en niet lang van huis kan zijn (komt nog online) dan zou ik dus een slechte invloed zijn op mijn kind als ik hem mee zou nemen, denk ik.
Heel veel plezier in Thailand!!!
Ik ben benieuwd naar je blog! Dat onze zoon ook stress vrij is, heeft hij nu al bewezen. Alweer. De vlucht naar Thailand (met één keer overstappen) ging fantastisch. Hij was lief en heeft lekker gespeeld. Ondertussen ook tussen andere backpackers in een kap bootje gezeten tijdens een tropische regenbui. Meneer bleef maar lachen. Hij geniet echt van dit avontuur.
Wat ontzettend fijn om te lezen dat je zoontje zo geniet! Ik wens jullie nog heel veel plezier daar!!
Jeetje!!!! Ongelofelijk he!!!! Ik vond met vriendje 3 dagen naar Drenthe gaan al een einde van de wereld reis die ik echt niet nog een keer ga ondernemen, laat staan verder weg, en laat staan met kinderen!!!! Oh jeetje nee als mijn kinderen op vakantie willen dan hoop ik dat ze met opa en oma mee kunnen gaan want van mij moeten ze het niet hebben. Ik vind het wel echt heel stoer hoe jullie dat allemaal ondernemen hoor, respect!!
Hahaha… van een weekendje weg raakt mijn zoontje niet eens meer onder de indruk. Ik merk dat het reizen echt in zijn bloed zit. Hij heeft duidelijk onze genen. Het gaat zo soepel allemaal. Het vliegen, een long tail boot pakken tijdens een fikse tropische regenbui, lokaal eten. Meneer lacht er gewoon vrolijk op los.