Reizen. Het is iets dat Sheila en mij bindt. Wij zijn beide gek op reizen. Op het ontdekken van andere plaatsen en culturen en het boeken van een vlucht naar een onbekende bestemming. De spanning van het nieuwe, het andere. De wereld aan je voeten.
Als je reiziger bent dan weet je precies welke kriebels dit bij ons opwekt. Ben je niet zo’n reiziger als wij, dan snap je deze kriebels misschien niet, en dat hoeft ook niet. Ieder zo zijn eigen ding en wij vellen geen oordeel over hoe anderen hierin staan.
Verschil in reizen
Ook tussen reizigers zit een groot verschil. Sheila is sterk van het couchsurfen en backpacken. Zelf heb ik dit ook altijd leuk gevonden, maar op een andere manier. Het is leuk voor de afwisseling. Een keertje tussendoor. Zeker nu budget (en leeftijd) een beetje zijn gestegen, slaap ik liever in een privé kamer, liever in een iets beter hotel, met gewoon warm water en een restaurant.
Ook ben ik als persoon iets meer gereserveerd als Sheila. Ik snap werkelijk niet hoe zij het altijd voor elkaar krijgt om op iedere locatie nieuwe mensen te ontmoeten en daar een goede band mee op te bouwen. Ik vind het lastig om vreemden aan te spreken en ik nodig waarschijnlijk ook niet echt uit om zomaar aan te spreken, want het overkomt mij zelden.
Reizen met kinderen
Waar je vroeger als reiziger nog enigszins uniek was, is de wereld tegenwoordig je speelbal. Binnen 24 uur ben je zo’n beetje overal ter wereld en er is geen onontdekt plekje meer te vinden. Reizen met kinderen is ook steeds algemener aan het worden. Er worden vele blogs geschreven over waar je het beste naartoe kunt gaan en hoe je dat het beste kunt doen. Een echte reiziger hoeft niet meer thuis te blijven als de kinderwens eenmaal in vervulling is gekomen. Je neemt je kind gewoon mee. Rugzak op je rug, kind in de draagdoek op je buik.
Ken jezelf
Sinds ik mama ben heb ik niet meer gereisd.
Begrijp me niet verkeerd, reizen blijft me trekken. Maar ik zie er liever even vanaf. Het gedoe van reizen met kinderen staat me tegen.
Ik wil in het vliegtuig niet de moeder van die huilbaby zijn. Zeker Alice, de jongste heeft nogal een eigen willetje. Gillen (of beter; krijsen) als ze haar zin niet krijgt is haar niet vreemd. Zelf willen lopen, maar te moe zijn om te rechtop te blijven staan is ook zo’n dingetje. En dan weer huilen als ze valt. Met als gevolg dat ik in de stress schiet, want wat ben ik toch een slechte moeder. Waardoor de vakantie eigenlijk al gedoemd is te mislukken.
Ook denk ik dat ik mijn kinderen niet blij maak met een vakantie ver weg. Zij zijn blij als ze met mama en papa kunnen spelen, of dat nu in Limburg is of in Amerika. Zwemmen in een zwembad en spelen in een zandbak is alles wat ze wensen. Oude tempels bekijken staat niet op hun lijstje, slapen in een buggy of kinderwagen trouwens ook niet. Natuurlijk kunnen we dagjes dierentuin en zwembad tussendoor plannen, maar of dat het nou is?
Burgerlijkheid ten top
Onze laatste reis, zo’n 4 jaar geleden, was onze huwelijksreis door Zuid-Italië. Sindsdien zijn we uitermate burgerlijk geworden. We probeerden een trip naar de Franse kust toen Emily 1 was en ik opnieuw zwanger was, maar dit beviel slecht. Zo slecht dat we sindsdien niet verder komen dan 100km van huis. In een vakantiepark met overdekt zwemparadijs zitten wij voorlopig prima. Wat ik me eerder nooit kon voorstellen is nu (even) mijn realiteit. Vakantie is voor deze mama in een bungalow met zwembad en restaurants op loopafstand, wifi voor de laptop & een koelkast voor wat lekkere versnaperingen.
Reizen met kinderen komt wel, zodra ze geen middagslaapjes en luiers meer nodig hebben. Zelf hun rugzakje kunnen dragen en het gewoon zeggen (ipv gillen) als er iets is .
Ben jij eigenlijk een reiziger? Of meer een vakantieganger?
Ah, ik kan me hier dus helemaal iets bij voorstellen. Het lijkt me zo anders om met kinderen op vakantie te gaan, het geeft toch een stukje minder vrijheid lijkt me. En het hoeft toch ook even niet, als je je er niet zo prettig bij voelt, kun je niet optimaal genieten op vakantie. Gewoon nog eventjes wachten, helemaal niets mis mee :). En daarnaast: toen ik klein was, gingen mijn ouders en ik altijd binnen Nederland (of net over de grens) op vakantie. Nooit lang in de auto/in het vliegtuig, en alsnog heb ik het ervaren als topvakanties.
Ja, als ik nu terugkijk naar de vakanties die ik onthouden heb van vroeger, dat waren niet de vakanties waarbij we steeds van plek wisselden. Dat waren de fijne momenten bij het zwembad, het thuis gevoel op reis hebben omdat het zo bekend is. En spelen, vooral heel veel spelen!
Ik kan me voorstellen dat het met kleine kinderen een gedoe is en je liever wacht tot ze wat ouder zijn. Lijkt me sowieso ook leuker voor de kids zelf, dat ze later ook nog kunnen terug denken aan die vakantie etc.
Ja inderdaad, het gaat niet alleen om mij. Ik moet rekening houden met wat voor hun leuker is. En eerlijk is eerlijk, als zij het niet naar hun zin hebben, dan heb ik dat ook ZEKER niet.
Lijkt me zeker een onderneming met (kleine) kinderen op reis. Heb er zelf geen ervaring mee, maar kan me er wel wat bij voorstellen door mijn werk en de verhalen die ik hoor. Toch belangrijk soms eens even eruit te gaan, ik heb mooie herinneringen aan vakanties in Nederland met mijn ouders<3 Dierbare herinneringen.
Voorlopig gewoon even Center Parcs. Wel vakantie, maar iets minder lasten. Reizen komt wel weer.
Wat een leuke blog om te lezen. Ik ben echt een reiziger. Was ooit een jaar in Australië. 6 maanden in Amerika en 7 maanden in Amerika en Canada. De laatste reis was met man en kinderen van toen 3 en 1. Nu zijn het gewoon vakanties maar Frankrijk en Zwitserland maar toch ook regelmatig naar Amerika omdat mijn zus daar woont. Toch zijn ook mijn kinderen net zo blij op een camping in NL als in Italië.
Dank je wel, wat leuk dat je dat zegt!
Gewoon vakanties… Eigenlijk is dat volgens mij voor het overgrote deel van de Nederlanders de standaard. Wij reizigers hebben onszelf gewoon een beetje heel erg verwend.
Maar inderdaad, voor de kinderen maakt dat het verschil niet. Andere kindjes om mee te spelen en lol en liefde met de ouders, daarop maakt of breekt een vakantie voor hen vooral. Voor hen hoeven we het dus ook niet te doen, reizen.
Het is hier zo veranderd hè.
Ik schreef er eigenlijk al over.
Mijn man en ik gingen op reis en kwamen vermoeid terug van alles wat we gezien hadden omdat we dan ook echt alles wilden zien!
Nu met drie kinderen zoeken we plaatsen waar het gewoon makkelijk is voor de kinderen. Het strand beviel ons dit jaar en we hebben er dagen gezeten. Je kon ons daar vroeger alleen vinden bij zonsondergang om even te wandelen na de zoveelste excursie…
Tja, kinderen 😉
Maar ooit, als ze groter zijn gaan ze vast ook gewoon mee op excursie.
Want ons zoontje had dit jaar een flyer gezien van Sealife en hij zeurde op het strand om naar sealife te gaan… eventjes, tot hij weer naar zijn zandkasteel moest 😉
Tja kinderen ja. Zo’n vakantie met kinderen is ook anders qua voorbereiding. Al tijden ben je bezig met of je alles wel hebt, terwijl ik zelf gewoon 6 maanden vertrok met een backpack die in een uurtje bij elkaar gegooid was.
Inderdaad, ooit gaan ze wel mee. Hopelijk zijn het dan geen pubers die te verveeld zijn om al het moois te waarden dat wij ze willen laten zien! 😉
Ik ben een reiziger maar wel een rare 😉 Ik heb vliegangst ontwikkeld maar ik wil wel altijd reizen – ik krijg het benauwd van als ik niet elk jaar minstens 1 keer maar het liefst vaker even de grens overga. Ik reis tegenwoordig met de trein – alleen met mijn 3 kids. Ze zijn nu wat groter maar ik vond het toen ze kleiner waren eigenlijk ook geen probleem. Ik probeer wel altijd heel erg af te wisselen tussen de kinderdingen en de minder-kinderdingen. Twee dagen alle musea van Florence afstruinen? Prima maar daarna dan wel 4 dagen aan het zwembad in een camping. Een beetje op die manier, en meestal bevalt dat zowel de kids als mij goed. Ik merk juist nu ze wat ouder worden dat de stedentrips (lees: veel lopen en veel cultuur) wat moeizamer gaan. Helaas 🙁
Met de trein kan je heel ver komen. Wij wilden met de trein naar Moskou, om vandaar de Transmongolië expres te pakken. Uiteindelijk naar Moskou gevlogen, maar dat was gemakzucht. Tot Indonesië is zeker geen probleem overland. Daarna wordt het lastiger, maar zelfs Australië moet te doen zijn met de boot denk ik.
Moet je er wel veel tijd voor inruimen, in een 6 weekse zomervakantie red je dat niet!
Die 2 dagen sightseeing, 4 dagen strand moet ik misschien ook maar eens gaan toevoegen. Maar over 3 weken eerst nog Center Parcs, net zo fijn!
Dit is eigenlijk precies waarom ik ‘willen reizen’ een van mijn redenen beschouw om geen kinderen te willen krijgen (natuurlijk is het daarnaast ook een algemenere intuïtie). Ik wil graag in meerdere plekken in de wereld wonen, emigreren, en daar moet je toch wel beter over nadenken als je je kinderen met je mee wil zeulen van hot naar her. Ik moet wel zeggen dat kinderen van dit soort internationale ouders vaak ontzettend leuke mensen zijn, dus zeg nooit nooit…
Voor emigreren zou ik me nooit laten tegenhouden door kinderen. Mijn grootste tegenstand is echter dat ik mijn ouders achterlaat. Dus met de kinderen zou ik het doen, als ik mijn ouders ook mee mag nemen.
Reizen vind ik lastiger met de kids. Ouders laat ik makkelijk thuis.
Herkenbaar. Ik hou echt zo van reizen, maar ik zie het nu gewoon niet zitten om met twee hele jonge kinderen op het vliegtuig te stappen. Het is mijn ergste nachtmerrie dat het hele vliegtuig zich irriteert aan mijn huilende kinderen.
Dit jaar gaan we voor het eerst weer op vakantie naar Frankrijk. Geen exotische bestemming, maar ik vind de autoreis van ruim 1000 kilometer op dit moment al even spannend genoeg.
Hopelijk kunnen we over een aantal jaren weer wat verre reizen maken, want eerlijk is eerlijk ik mis het wel hoor! Er is nog zoveel te ontdekken 🙂
Zo herkenbaar. Vooral die ergste nachtmerrie! We’re so alike!
Hahaha… zo leuk deze reactie. Je bent inderdaad so alike met Puck. En het tegelijkertijd missen, kan ik me ook voorstellen. Terwijl je dan ook denkt… neeee, niet het vliegtuig in met de kleintjes.
Haha ja he.. We zijn niet allemaal zo stoer als jij 😉
Hahahahahaha…;)