Met een schaafwondje op zijn gezicht kwam zoonlief gisteren thuis van school. Mijn 4-jarig hummeltje. Dat perfecte gezichtje met grote ogen, lange wimpers en fijne gelaatstrekken, heeft dus een krasje. Ach, kan gebeuren. Een ongelukje zit in een klein hoekje. Alleen, bleek dat mijn kind door een andere scholier geschopt was.
Het zijn geen fijne berichten om te horen, natuurlijk. Je kind dat geduwd/geschopt/geslagen is door een ander kind. In de eerste instantie schrik je meteen, De juf vertelde dat klasgenootjes van mijn zoontje haar hadden geroepen, toen ze mijn zoontje zagen huilen. Er was iets gebeurd (uiteraard) en daarop (of vooraf, wie weet), had een kind mijn zoontje een trap gegeven. Mijn zoontje zat blijkbaar op de grond. Maar de juf had het helaas niet gezien. En dan blijft het altijd gissen wat er is gebeurd.
Niet zo’n moeder
Nu ben ik niet zo’n moeder die meteen in alle staten is omdat
1) de juf het niet heeft zien gebeuren (je kan geen ogen in je achterhoofd hebben en het hele schoolplein overzien)
2) mijn zoontje is geschopt (laten we uitgaan van een eenmalig incident en het klinkt zo allemaal vast heftiger dan dat het daadwerkelijk was)
3) ik besef dat er altijd 2 kanten aan een verhaal zitten (en ik vraag mijn zoontje dan ook naar zijn aandeel in het verhaal)
4) mijn kind een krasje heeft op zijn perfecte gezichtje (maar ik hoop toch dat het geen litteken wordt)
Wel belangrijk
Wat ik wel belangrijk vind, is dat de kwestie natuurlijk wel besproken wordt. Na het verhaal te hebben gehoord van beide kanten, kwam niet duidelijk naar voren of mijn zoontje iets had gedaan wat de aanleiding kon zijn van trap. Maar… het meisje in kwestie was 2 koppen groter en hoe dan ook.. dát vond de juf per definitie niet ok. Duidelijk werd gemaakt dat het onacceptabel is om elkaar te slaan of te schoppen, maar al helemaal als je zelf in een hogere klas zit. Er werd excuses aangeboden en het is goed besproken en uitgepraat, liet de juf mij weten. Ik wil het niet groter maken dan het is. Van een ruzie leer je ook. Dus ik vind het zo netjes aangepakt
Stop, houd op
Maar natuurlijk had ik het er thuis ook nog over. Ik weet dat mijn zoontje graag speelt met grotere kinderen en dat ze daar niet altijd zin in hebben. Dus dat dat irritatie kan opleveren, kan ik me voorstellen. Maar dat is uiteraard geen excuus voor slaan of schoppen. Mijn zoontje is klein, maar pittig. Hij kan goed voor zichzelf op komen en laat zich niet intimideren door de (iets) grotere kinderen. Hij weet dat slaan en schoppen fout is en hij is niet het type kind dat een ander kind pijn doet. Hij roept dan: “Stop, houd op!” En eventueel nog harder en volgt indien nodig met hard gillen om het andere kind te intimideren als die niet stopt. Een prima manier voor een 4-jarige om grenzen aan te geven, vind ik. In de ideale situatie houdt het andere kind op. Maar goed, als je zelf op de grond zit, is het natuurlijk geen eerlijke strijd. Ik snap dat hij dan meer geschrokken is van de situatie, dan dat hij huilt om het schaafwond.
Trots
“En als ‘stop, houd op’ niet werkt op school, dan zeg je het nog één keer en dan ga je de juf halen die je kan helpen, ” neem ik met hem door. En mijn mannetje kijkt me aan en zegt dan stellig (in het Engels uiteraard): “Nee mama, ik wil het zelf leren zonder juf!”
Ja, mijn kereltje kan bully’s best aan. En ik? Ik ben trots op zo’n volwassen reactie!
Het lijkt me heel naar als je niet weet wat er precies gebeurd is, maar als juf kan je inderdaad ook niet alles voorkomen.
Gelukkig is het allemaal goed afgelopen.
Inderdaad. Je kan echt niet alles in de gaten houden. Vooral bij die leeftijd. Je kijkt 5 seconden weg en er kan al iemand gestruikeld zijn bijvoorbeeld.
Goed hoe het aangepakt is op school en hoe jullie dat thuis doen. Ik denk dat meer mensen het op die manier zouden moeten doen.
Dankjewel!
Dat snap ik, dat je trots bent. Fijn ook dat juf het serieus heeft genomen.
Ja hè, vind ik ook!
Je hebt een kind om te zoenen! (Ik was zo niet vroeger)
Ah, dankjewel 🙂
Wel goed opgelost inderdaad, met excuses aanbieden enzo. En goed dat je ook informeert naar het hele verhaal. Niet dat die schop idd terecht of goed was, maar je probeert wel te plaatsen waarom dat meisje de behoefte had om driftig te worden.
Thanks. Ik ga er altijd van uit dat zo’n schop (of iets anders) ook niet vanzelf komt. Dus als mijn zoontje ook een aandeel heeft of zou hebben, is het weer iets waar ik het thuis dan ook weer over wil hebben.
Wat fijn hoe het uiteindelijk opgelost is. En wat een geweldig toffe zoon heb je!
Dankjewel 🙂
Het is hier nu wel heel lang stil zeg …
Alles goed?
fijn hoe het uiteindelijk opgelost is.
tijdje geleden he, ben begonnen met bijlezen loop achter kwa pc..
dat is altijd even slikken als je zoiets hoort. uiteindelijk is het goed gekomen. Wat een flinke reactie van hem.
Joehoe?????
Lief dat je je dat afvraagt. Het is inderdaad erg lang stil geweest. 2019 is niet zo’n geweldig jaar voor me, blijkt achteraf. En toen had ik ook geen zin in bloggen. Maar ik heb als voornemen dat ik in 2020 weer wil loggen. Ik moet het allemaal weer even opbouwen, dat bloggen. Maar joh, dat je naar me vraagt doet me erg goed. Dankjewel!