Volgens mij heeft iedereen dat wel eens. Dat je partner iets doet of zegt, waarbij jij denkt… Neeeee, dat kan écht niet! En dan zijn er die paar seconden dat je wel door de grond kan zakken. Wellicht zal het niet iets schokkends zijn. Er zal eerder sprake zijn van iets wat gezegd wordt op een ongepast moment. Althans, dat ervaar ik heus wel eens. Zo heeft mijn man wel eens gevraagd of iemand zwanger was, terwijl dat niet het geval was. Pijnlijk. Maar goed, het kan gebeuren.
Maar wat als je je écht schaamt voor je partner? Dat je je zo erg voor hem schaamt, dat je niet eens naast hem wil zitten?
Linda plaatste weken geleden eens een foto op haar Instagram account. Over een artikel die ze had gelezen in Grazia. In het artikel in kwestie vertelt een vrouw dat zij de tattoos van haar man zo verschrikkelijk vindt, dat ze zich ervoor schaamt. Linda ergerde zich zodanig aan de vrouw, dat ze het artikel dan ook graag deelde.
Ontwijken of vermijden?
Als we op vakantie in een zwembad of op het strand zijn, ontwijk ik hem. Net doen of ik hem niet ken, gaat te ver, maar ik zal niet snel naast hem zitten.
Laat ik eerst beginnen dat ik het verschrikkelijk vind om te horen als er schaamte is voor je partner. Als mijn man of vriend zich zodanig voor mij schaamt dat hij niet naast me wil zitten, zou ik me toch sterk afvragen of er wel iets klopt in de basis van onze relatie. Daarnaast ben ik een tattoo-lover. Dus ik word per definitie al moe van mensen die tattoos nog steeds koppelen aan asociaal gedrag of criminaliteit.
Vooroordelen
Ook wil ik voor onze kinderen dat niet dat anderen zich een vooroordeel hebben over hun vader. Als ik mensen zie kijken, denk ik: “Jullie kennen hem niet zoals ik hem ken.”
Ik werd net zo boos als Linda toen ik de tekst las. En ik had niet eens het hele artikel tot mijn beschikking! Dat mevrouw niet wil dat mensen een vooroordeel hebben over haar man, terwijl zij zelf niet anders doet, is natuurlijk behoorlijk hypocriet. Daarbij geef je tegenstrijdige signalen af aan je eigen kinderen. Want hoe leer je ze een ander te respecteren, niet te oordelen op hun uiterlijk en iedereen als gelijke te behandelen als je je schaamt voor je eigen partner? Zelfs nu ik dit artikel zo schrijf, zit ik me te ergeren aan de oppervlakkigheid van deze dame. Tegelijkertijd besef ik ook dat het een onzekerheid is. Ik ben er namelijk van overtuigd dat als je beschikt over een hoge mate van zelfverzekerdheid, je je in ieder niet druk gaat maken over wat anderen denken van het uiterlijk van je partner. Of überhaupt maak je je dan niet druk over wat anderen van je denken.
Schaam jij je wel eens voor een ander?
Schaam jij je wel eens voor je partner of een ander? Vind je überhaupt dat tattoos een reden is om niet meer naast je partner te willen gaan zitten?
Oh ik word al kriebelig als ik het lees. Ik vraag me af of die mevrouw wel helemaal lekker is eerlijk gezegd. Dat ze op deze toon kan praten over haar partner, de vader van haar kinderen. Ze moest zich kapot schamen. Hij zou zich voor haar gedrag moeten schamen, niet andersom.
Tattoo’s, love them!
Ja, helemaal mee eens!! Ze heeft gewoon niet door dat ze zelf echt schaamteloos bezig is. Ik probeerde het hele artikel terug te vinden online, maar dat lukte me niet. Misschien maar goed ook. Ga ik me alleen maar nog meer aan ergeren 😉
Wow! Wat bizar zeg! Ik heb zelf dan geen tattoo, maar kan me haast niet voorstellen dat je er zelf voor kiest om met iemand te gaan die tattoos heeft terwijl je je er voor schaamt! En wat jij zegt; dit kan toch geen goede basis zijn voor een relatie? Echt wauw, haha!
Ik vind die combinatie ook erg raar. Maar misschien kwam ze er pas achter toen hij zich uitkleedde? Geen idee. Andersom vind ik het ook vreemd. Waarom zou je bij iemand willen blijven die zich voor je schaamt?
Ik begrijp ook niet helemaal waarom je je zou moeten schamen voor je eigen man. Alleen omdat hij tattoos heeft? Ligt er natuurlijk ook een beetje aan wat voor tattoos. Ik ken iemand die een hakenkruis heeft laten zetten en een adelaar. Daar zou ik als vrouw ook niet bepaald trots op zijn.
Nee, dat snap ik zeker. Maar aan de andere kant.. zou ik geen relatie hebben met iemand die een hakenkruis heeft! Dat heeft nogal een betekenis en zegt veel over die persoon. Dan gaat het niet eens meer om het hakenkruis wat het zichtbaar maakt. Maar de gedachtengang van die persoon. Daar zou ik nooit mee samen willen zijn. Mocht die persoon veranderd zijn en geleerd hebben (ik bedoel, denk aan de film American History X). Dan vind ik in zo’n geval een laserbehandeling wel terecht.
Ik heb mij in ’t verleden al eens geschaamd voor mijn ex. Niet omwille van z’n uiterlijk, maar wel omwille van z’n gedachtengang. Hij kon zo overweldigend zijn en aan iedereen vertelde hij in geuren en kleuren wie ik was, waar ik werkte, waar elkaar leerden kennen,.. steeds opnieuw..
Oh jeetje… irritant lijkt me dat. Maar daarom is het ook je ex. Daar komt het ook op neer. Als je je schaamt voor je partner, lijkt me dat al geen goede basis. Dan moet je toch echt bij jezelf nagaan of je wel de juiste persoon bent. En jij hebt daar ook je conclusie uitgetrokken 🙂
Oh wat bizar. Ik kan me niet voorstellen me te schamen voor mijn partner…
Ik ook niet, inderdaad.
Hypocriet, dat is het woord ervoor. Tattoo heb ik niet, wel overweeg ik het soms. Mijn partner heeft ze dan wel en ik schaam mij er niet voor. Hij heeft twee tattoos, waar onze twee kinderen op staan. En als het een andere tattoo was zal ik mij daar ook niet voor schaam. Helaas gaan mensen nog steeds elkaar veroordelen op uiterlijk. Maar, zoals je zegt, vaak is het ook onzekerheid denk ik.
Ja, er zijn genoeg mensen die alleen kijken naar het uiterlijk en niet het innerlijk. En dat is inderdaad hypocriet aan dit stuk, dat zeg je goed. Ze wil dat anderen hem niet veroordelen op zijn uiterlijk, maar doet exact hetzelfde. En dan ook niet eens naast je man willen zitten? Dát is pas schaamteloos in dit verhaal.
Leuk om weer een reactie van je te lezen!!
Kennelijk maakt die mevrouw uit het artikel zich heel druk om wat anderen van haar vinden. Ik denk dat professionele hulp voor haar geen overbodige luxe zal zijn want hoe onzeker ben je als je niet eens naast je man durft te zitten omwille van een paar tattoos? Misschien moet ze daar eens aan gaan werken.
Zelf heb ik wel eens een schaammomentje met m’n dochter gehad. Zaten we in het winkelcentrum een ijsje te eten liep er een nogal forse dame langs. Riep ze keihard zodat ook echt het hele winkelcentrum het kon horen: mama waarom is die mevrouw zo dik? Pijnlijk!
Ooooh…. héél pijnlijk!! En meteen een goed moment om met je dochter in gesprek te gaan (wat je vast hebt gedaan) om haar te wijzen op de gevolgen van wat ze zegt. En dat je ook moet nadenken over wat je zomaar zegt over anderen. Daar zal ze zeker van geleerd hebben.
Ik denk dat deze mevrouw eigenlijk iemand mist, die haar wijst op haar gedrag dat niet door de beugel kan. De man wil misschien de goede vrede bewaren. Dat is moeilijk te zeggen, omdat ik maar een gedeelte zie van het interview. Maar ook omdat het toch een interview is vanuit één perspectief. Maar ik ben het met je eens. Deze mevrouw heeft heel veel om zelf aan te werken! Maar goed, als ik die man was, had ik ondertussen ook een heel goed gesprek gehad om haar te wijzen op haar gedrag. Vooral als je samen kinderen hebt. Ik zou niet willen dat mijn kinderen worden opgevoed met een moeder (of vader) die zo kortzichtig doet. Dat geef je echt wel mee.
Nee ik zou mij niet schamen voor mijn partner, als dat zo zou zijn.. Dan denk ik dat er ook iets goed fout zit. Je houd van iemand zoals hij/zij is, dat accepteer je.. En mocht er iets zo erg zijn dat je je écht schaamt, denk ik dat je niet met de juiste bent (of er iets bij jezelf niet goed zit)
Nou, dát dus. En daarmee mis je toch iets heel belangrijks in de fundering van je relatie!
precies!
Ik houd niet van tattoos maar ik vind het geen reden om je voor je partner te schamen. Dat lijkt me ook wel heel rot voor de partner.
Tenzij hij hele rare teksten als tattoo heeft misschien.
Tegelijkertijd, die rare teksten zeggen iets over je partner. Daar zou ik dan verder op ingaan. Als iemand bijvoorbeeld voor xxxx kiest en ik schaam me daar voor, of voel me er niet prettig bij. Is deze persoon dan wel de juiste partner voor me?
Bizar zeg. Als je je al zo enorm schaamt voor je partner, waarom ben je dan samen? Tenenkrommend dit inderdaad. Ik kan alleen maar denken dat als je als partner zijnde je zo schaamt dat er dan iets goed mis is met je relatie.
Dat denk ik dus ook. In ieder geval in de basis.
Wooow dat is wel heel apart. Ze schaamt zich omdat ze denkt dat andere mensen hem op een bepaalde manier zien. Dus eigenlijk ziet ze hem zelf op die manier? Heel raar!
Hypocriet hè?
Inderdaad behoorlijk extreem dat verhaal uit Grazia; snap niet hoe e uberhaupt samen kan/wil zijn met iemand waar je je zo hard voor ‘schaamt”, niet echt een positief signaal naar kinderen toe ook inderdaad.
Nee, vooral dat laatste. Wat leer je ze dan? Als ik er zelf als partner geen last van zou hebben dat mijn man mijn tattoos niet leuk vinden… vooruit. Maar als je zo een slecht voorbeeld geeft aan mijn kinderen? Dan moeten we écht even serieus praten.
Zelf begrijp ik nooit zo goed hoe je samen kunt blijven met iemand van wie je klaarblijkelijk niet houdt.
Je mag best wel iets niet minder leuk vinden aan/van je partner. Uit de neus peuteren, dat oorbelletje, die rare schoenen die hij persé aan wil als je gaat stappen… what ever. Maar het is toch echt goed mis als je eigenlijk niet met hem gezien wil worden.
Zo te lezen is het meer haar stukje dan dat het aan haar partner ligt. Fijne relatie heb je dan :s. Liefs.x
Inderdaad.
Nee man, voor vriendlief schaam ik me nooit, is ook niks om je voor te schamen, ik heb meer respect voor hem dat hij zich nooit voor mij schaamt. Maar toen vriendin H haar eigen flesje spa rood uit haar tas haalde en dat stiekem inschonk in haar lege glas op het terras schaamde ik me wel want serieus, dat doe je toch niet?!
Echt? Nee, dan zou ik ook denken.. leuk dat je gierig bent, maar doe het dan niet als je met mij wat gaat drinken. Of bestel dan niets en drink je eigen flesje even na het terras bezoek.