“Ik oordeel niet”. Een schitterende uitspraak waar ik achter sta. Maar of dit een realistische is? “Ik probeer niet te oordelen”, past beter bij mij en de bewustwording hoe ik er mee omga.
Ik probeer niet te oordelen als mensen met meerdere mensen een relatie hebben, als mensen bewust kiezen voor een bepaalde opvoeding, als mensen bepaalde keuzes maken in hun leven en als mensen fouten begaan en daarvoor gestraft worden. Maar hoe kan ik bij mezelf nou toetsen of ik in staat ben om niet te oordelen? Daarnaast, hoe kan ik een waardevolle toevoeging zijn in de maatschappij? Deze vragen vroeg ik mezelf af als begin twintiger. En mede daardoor ben ik tot het besluit gekomen om te gaan schrijven met een persoon met een ‘uitzichtloos’ bestaan. Schrijven zonder oordeel.. kan ik dat?
Meer dan 3000 Amerikanen in de dodencel
In het overgrote deel van de Amerikaanse staten wordt de doodstraf nog toegepast. Amerika is daarmee het enige westerse land die gevangenen executeert. Tussen 1973 en 2005 werden 7254 mensen ter dood veroordeeld in Amerika. Sinds 1976 is het 1378 keer daadwerkelijk uitgevoerd, het grotendeel in Texas. Er zitten in Amerika momenteel meer dan 3000 mensen in de dodencel. Naar mijn idee niet een score waar je trots op moet zijn. De dodelijke injectie is de meest voorkomende methode, maar wettelijk zijn een vuurpeloton, vergassing, ophanging en elektrocutie gewoon nog toegestaan. Pas sinds 2005 (!) is het afgeschaft om de doodstraf toe te passen op jongeren onder de 18 jaar oud. Sinds 2002 overigens, is de doodstraf afgeschaft op zwak begaafden.
Moreel incorrect
Heftige cijfers, vond ik toen al. Ik ben namelijk sterk tegen de doodstraf om de eenvoudige reden dat ik het moreel niet correct vind. Naar mijn mening heeft niemand het recht om het leven van een ander te nemen. Dus ook niet in naam van de wet. Het gaat tegen alles in waar ik in geloof; mensenrechten. Hierbij absoluut niet goedkeurend wat de terechtgestelde heeft gedaan. Maar ik ben nu eenmaal een persoon van principes.
Schrijven met een gevangene
Dus… schrijven met een gevangene. Want, bedacht ik me, wie ben ik om te oordelen of deze persoon niet een penmaatje verdient? Op zo’n manier komt schrijven zonder oordeel wel tot z’n recht. Met name als een persoon zich al openstelt voor correspondentie. Als je schrijft met een ter dood veroordeelde, schrijf je met de mens zoals hij nu is en niet met de mens die hij was op het moment van de misdaad. Ik ben van mening dat de meeste mensen die zich openstellen voor correspondentie, niet meer de persoon zijn die toen waren. Maar de daad is niet terug te draaien. Ik wilde met deze mensen schrijven, zonder vooroordelen.
Zoektocht
De zoektocht begon om een geschikte persoon te vinden én adres. Via Amnesty International(die zich overigens inzet om de doodstraf in Amerika af te schaffen) kwam ik in contact met de stichting Inside Outside. Deze stichting bemiddelt tussen geïnteresseerden en gevangenen. Na een vragenlijst en voorkeurslijst in te vullen, ontving ik 3 adressen.
Weet waar je aan begint
Waar deze stichting op wijst, is het besef waar je aan begint. Een ter door veroordeelde zit jaren in een cel, in afwachting van zijn proces en datum. Ben je in staat om deze persoon te schrijven en sta je open voor een lange correspondentie? En mocht je na jaren te hebben geschreven, door kunnen gaan tot die einddatum? Een datum die abrupt een einde zal maken aan deze correspondentie? Nadat ik hierover had nagedacht, besloot ik dat ik dat niet kon. Het idee van een einddatum van iemands leven zou te emotioneel voor me kunnen zijn. Ik koos er daarom voor om te schrijven met een persoon die tot levenslang was veroordeeld.
8 kantjes
Inmiddels ben ik 16 jaar verder en schrijf ik nog steeds met Sean. Sean heeft nog nooit zijn beklag bij mij gedaan. Ook heeft hij mij nooit om geld gevraagd. We schrijven over onze dagen, gemiddeld 8 pagina’s vol, voor én achter. Handschreven! Nog steeds. Ik schrijf hem ook over mijn reizen en laat hem zo een stuk van de wereld zien. Hij geeft mij een blik in zijn leven. Hij leert mij niet te oordelen. Ik heb hem nooit gevraagd wat hij heeft gedaan. Je krijgt geen levenslang voor het stelen van een pak boter, die snap ik ook wel. Mensen vinden het vaak raar dat ik het niet weet, maar ik vind die kennis niet relevant. Het doet niets af aan het feit wie hij de dag vandaag is. Sean is positief en accepteert zijn straf voor een fout die hij in het verleden heeft gemaakt en niet had moeten maken. Hij doet diverse klusjes in de gevangenis en heeft momenteel een sleutel van zijn eigen cel, als voorbeeldige gevangene.
Gevangenisregels
Door de jaren heen heeft hij zelfs sieraden voor mij gemaakt van turquoise en zilver. Deze heb ik per post ontvangen. Sean is een echte kunstenaar, wat hij heeft kunnen ontwikkelen en toepassen in de gevangenis. Al verschilt dit per gevangenis, want in 16 jaar tijd zijn er diverse verhuizingen geweest. En per gevangenis gelden er andere regels. Zo mocht hij mijn laatste brief niet ontvangen, omdat ik tipex had gebruikt. Sean liet me ook eens weten dat mijn brieven bij een andere gevangene werden bezorgd, zodat hij er een paar had gemist.
Gelijkwaardig en waardevol
“Je moet het maar kunnen”, is een opmerking die ik vaak hoor. Maar zo zie ik het zelf niet. De brieven zijn gelijkwaardig, altijd respectvol en waardevol. Hij heeft me leren kennen van 21-jarige student tot een moeder en alles daartussen. Een bijzondere vriendschap, als je het zo wilt noemen. En toevallig gaan mijn brieven naar een postadres in een gevangenis, maar ze hadden net zo goed bij jou op de mat kunnen vallen.
Wat prachtig dat je dit doet! Ik heb wel van dit concept gehoord maar nooit zelf aan mee gedaan. Niet omdat ik oordeel, maar heb eigenlijk geen idee waarom niet. Mooi dat je met zo iemand een band opbouwt, en helemaal open staat en onbevangen bent voor wat iemand heeft gedaan. Mooi!
Dankjewel voor je leuke reactie. Ik begrijp ook je punt, hoor. Het gaat er niet eens persé om dat je een oordeel zou vellen, maar het is zeker een heftig iets waar je aan begint. In sommige gevallen kan jouw brief het enige lichtpuntje zijn in de maand. Dat is een behoorlijke verantwoordelijkheid en die moet je maar willen/kunnen dragen.
Dankjewel Sas! Ja, ik vind het ook bijzonder dat je zo’n band opbouwt na al die tijd. En na al die jaren ben doet het er juist nog minder aan toe wat hij heeft gedaan. Ik heb van dit contact overigens zelf ook veel geleerd. Dus dat heb ik mooi cadeau gekregen.
Volgens mij wist ik dit al van vroeger! Maar ik vind het echt super. Ik heb er vroeger ook over nagedacht, maar toch niet gedaan.. Weet niet meer waarom eigenlijk.
Fijn dat je weer schrijft! Ik ben meteen weer volger!
Xx “Bolletje” 😉
Je kan gelijk hebben. Ik geloof dat ik er eerder over heb geschreven. Ik hoop altijd nog dat ik meer mensen enthousiast kan maken. Of in ieder geval, het meer bekendheid kan geven. En super gaaf dat je me hier weer gaat volgen. Ik heb nog net alles door in deze -voor mij- nieuwe blog wereld. Gelukkig weet Puck daar weer meer vanaf 🙂
Wow, mooi geschreven meis. Je hebt zeker gelijk over de doodstraf: ik ben daar ook tegen. Een levenslange gevangenisstraf kan iemand ook straffen en wie is die rechter om te bepalen wie mag leven en wie niet? En soms gebeurd het nog dat een onschuldige vastzit, wat zou dat vreselijk zijn ook als een onschuldige de doodstraf krijgt en wordt uitgevoerd.
Over het schrijven met gevangenen: je weet dat ik veel schrijf, maar met een gevangene lijkt me ook wel eng. En op het moment heb ik ook heel veel penvriendinnen, dus ga er (nog) maar niet aan beginnen. 😉
Blijf je zeker volgen meis! Leuk dat je weer bent begonnen met bloggen. 🙂
xxx Mariska
Tnx Mariska. Dat waardeer ik. Want ik moet weer even op dreef komen wat betreft het schrijven 🙂
Ja, dat klopt ook. Er is altijd de kans dat iemand onschuldig zo tot een einde komt. Dat maakt het nog verschrikkelijker. Ik geloof ook dat jij het al druk zat hebt met penvriendinnen. Mocht je ooit eens een gaatje hebben, kan je dit altijd overwegen. Wat vind je er eng aan?
Wat een prachtig verhaal. En wat leuk dat jullie na al die jaren nog steeds schrijven. Ik denk dat ik ergens vaag over dit soort projecten heb gehoord, maar ik heb er nooit echt research over gedaan. Bedankt voor het delen van je verhaal.
Jij bedankt voor het bezoeken van ons beginnende blog (na jaren online afwezigheid)!
Ja, ik had ook nooit gedacht dat ik al die jaren nog zou schrijven. Voordat omdat het met 2 anderen (ik begon met 3 inmates te schrijven) gewoon is doodgebloed (gelukkig niet letterlijk, gezien de context). Graag gedaan 🙂
Volgens mij kan ik me dit, net als Lieke, nog herinneren van “vroeger”, toen ik jouw blog volgde.
Zo bijzonder dat je dit nog steeds doet. Het is inderdaad toch wel een verantwoordelijkheid en het lijkt me af en toe best emotioneel om een band met iemand op te bouwen die nooit een vrij leven zal kunnen lijden.
Leuk, dat jullie samen (weer) bloggen. Ik ga jullie volgen!
Hoi Mieke,
Echt super leuk dat je mij en Puck hier ook weer gaat volgen! Het voelt zo echt bijna als vanouds.
En ja, dat klopt wel. Er zit een bepaalde verantwoordelijkheid aan vast. Ik had zelf ook nooit verwacht dat we zo lang zouden schrijven. Ik vind het zelf ook erg bijzonder.
Wat bijzonder! Vooral ook omdat je het nu al zoveel jaren doet vind ik.
Dankjewel! Ja, die 16 jaar is echt voorbij gevlogen. En dan te bedenken dat hij al die tijd schrijft waarbij je omringd wordt door 4 muren. Het zegt toch heel wat dat je dan al die tijd iets hebt gevonden om over te schrijven.
Wow, zo bijzonder!
Dankjewel Daniëlle 🙂
Wat mooi dat je dit doet. Ik denk dat Sean en jij een bijzondere band met elkaar hebben.
Dankjewel Esmeralda. Ja, dat zeg je goed. Bijzonder wat er in 16 jaar beschreven wordt. Dat je alleen al zo lang schrijft (in deze digitale tijd) is alleen al erg bijzonder, denk ik.
Ik heb ook een tijdje geschreven met een Amerikaan, helaas is dat een beetje verwaterd, wat ook wel te verwachten was want we hadden helemaal niets gemeenschappelijk.
Oordelen doe je als mens sowieso, daar komt je niet onderuit. Maar veroordelen is volgens mij iets heel anders. 😉
Wat leuk! Ik wil ook niet persé zeggen dat we iets gemeenschappelijks hebben, behalve respect voor elkaar. Ik vertelde over mijn belevenissen, hij over de zijne. En door de jaren heen, heb je nog steeds niets gemeenschappelijks, maar toch ook weer wel.
Dat zeg je eigenlijk heel goed. Daar geef ik je ook gelijk in. Veroordelen heb je zelf in de hand, oordelen niet persé. Dat gebeurt gewoon.. en dat mag best inderdaad. Het gaat er vooral om dat je er mee doet. Maar goed, je begrijpt mijn strekking 😉
Wat heerlijk om weer van je te lezen. Je schrijft nog steeds vloeiend en boeiend. Ik ga vlug de rest lezen want je hebt mn aandacht alweer weten vast te houden. Wat betreft de doodstraf verschillen we. In sommige gevallen ben ik voor. Ik schrijf ookl jaren brieven maar eigenlijk nooit geschreven met een gevangene. Momenteel geen behoefte aan maar zeg nooit nooit natuurlijk.
Dankjewel voor je lieve woorden. Dat doet me echt goed! Wat een mooi en fijn compliment. Ik merk namelijk echt dat ik er weer even in moet komen. Ook om onderwerpen te verzinnen. Maar ik denk dat dat wel goed komt. Vooral met dit soort reacties. Dan weet ik dat ik de goede kant op ga 🙂
Interessant om te lezen. Ik snap wat je zegt. Maar wat betreft de doodstraf ben je toch eigenlijk logischerwijs of voor of tegen? Er is niet bepaald een middenweg qua uitvoering, zeg maar :).
Wauw wat indrukwekkend zeg. Dat je het ook al zo lang doet, heel bijzonder!
Dankjewel Inge. Bedankt voor je reactie 🙂
Wauw heel mooi en fascinerend om te lezen. Ik vind het heel bijzonder dat je dit doet en jouw gedachte erachter. Ik wou dat meer mensen die instelling hadden, om niet te oordelen. Ik probeer zo zelf ook in het leven te staan, maar dat is soms best lastig. Maar ik doe mijn best, en volgens mij gaat het steeds beter. Ik ben altijd wel heel erg tegen de doodstraf geweest. Op de middelbare school ook een spreekbeurt over gegeven, ik had toen zo’n informatiepakket van Amnesty aangevraagd. Poeh.. Heel heftig. Ik weet niet of brieven schrijven echt iets voor mij zou zijn, het is een behoorlijke verantwoordelijkheid, zoals je al zegt. Ik ben veel te bang dat ik met mijn vergeetachtigheid de boel zou laten verwateren en dat zou niet zo netjes zijn naar de ontvanger toe. Om een lang verhaal kort te maken: ik vind het echt heel mooi wat jij doet!
Dankjewel Iris voor je uitgebreide reactie!
Wat ik vooral lastiger vind worden, is de tijd te vinden om te schrijven. Toen ik begon was ik nog student. Wat had ik een tijd! Nu zit er echt nog wel eens tijd tussen, voordat ik weer een brief klaar heb. Dan voel ik me ook wel eens schuldig, maar het is soms niet anders.
Wat bijzonder om te lezen dat je een spreekbeurt hebt gedaan over de doodstraf. Het is niet een onderwerp waar veel mensen graag aan denken of over willen discussiëren. Soms vinden mensen het niet eens een discussie of gedachte waard. Jammer vind ik dat. Vrijheid is niet iets vanzelfsprekends. En ook al gaat het over criminelen. De vrijheid nemen van een ander is ook niet iets waar je lichtjes over zou moeten denken.
Oh, erg mooi dat je dit doet! Dat zou ook wel iets voor mij zijn. Al zou ik wel willen weten wat hij/zij gedaan heeft. Niet omdat het er toe doet, maar uit nieuwsgierigheid. Ook vind ik het interessant waarom mensen doen wat ze doen, hoe erg de daad ook is. Niet om te oordelen, maar puur om te leren begrijpen.
Wel, meld je aan, zou ik zeggen :).
Ik snap wel wat je zegt. Zelf ben ik namelijk helemaal niet zo nieuwsgierig. Ik ben iemand die niet aan het touwtje trekt, als er een bordje naast hangt met de tekst ‘niet trekken’ om mensen juist uit te dagen. Je kent het wel. Ik trek dan dus niet, gewoon uit principe vertik ik het. Of als mensen me nieuwsgierig willen maken en me dan een heel klein stukje van een verhaal of roddel vertellen en dan expres zeggen: ‘Laat maar’. Prima, als je het me niet wilt vertellen. Ik ga er niet om smeken.
Dus nee, ik heb nooit de behoefte gehad om het te weten. Ik doe niet eens de moeite om het re raden. Want wat ik al schreef, zo’n lange straf krijg je niet voor niets. En tegelijk ben ik bang dat ik toch onbedoeld een oordeel ga vellen als ik het wel weet.
Wauw, misschien heel raar, maar ik wist helemaal niet dat dat kon! Wat super mooi en goed dat je dit doet, vooral de gedachte erachter. Bizar ook, 16 jaar is écht heel lang en dan te bedenken dat Sean al die tijd in een cel heeft gezeten. Bijna niet voor te stellen. Ik vind het echt een interessant iets, ga er zeker naar kijken. Nog een vraagje, om de hoeveel tijd stuur je een brief naar hem?
Dankjewel! Ja, hè. 16 jaar is inderdaad super lang. Het komt volgens mij niet eens meer voor met je ‘normale’ penvrienden door dingen zoals Facebook en whatsapp.
Ik wist zelf niet eens meer precies hoe lang we schreven. Mijn brieven liggen verspreid bewaard. Want ik ben een paar keer verhuisd. Hij heeft natuurlijk al mijn brieven makkelijker bij de hand (tja.., het is niet anders). Dus Sean kon dat voor me nakijken. 16 jaar inderdaad. Wow, ik was er zelf ook van onder de indruk.
Vroeger toen ik nog studeerde stuurde ik er iedere maand wel 2 brieven. Ik had gewoon meer tijd. Nu zit ik vaak op 1 brief om de 2 maanden. Toen ik net bevallen was, liet de brief langer op zich wachten, want toen had ik echt geen tijd. En als ik echt een drukke periode heb, stuur ik in ieder geval een kaart. Om te laten weten dat de brief er zo snel mogelijk aan komt :). Maar het is natuurlijk ook je eigen keuze. Na 16 jaar weet Sean wel dat die brief wel komt. En dat ik af en toe gewoon te druk ben om te schrijven. Want ik schrijf ze namelijk nog met de hand. Tikken gaat veel sneller, maar vind ik voor mezelf niet zo leuk. Maar misschien toch maar doen. Dan kan ik namelijk sneller brieven uitsturen (toch blij dat mijn moeder mij op de basisschool op een type cursus heeft gezet waardoor ik blind kan typen).
Ik ben ook iemand die ook Nederlandse gevangenen wilt bezoeken in Aziatische gevangenissen, omdat ik daar veel reis. Ik wilde dan kleine dingen meenemen, zoals tandpasta en zeep. Maar omdat ik backpack zonder planning, vond ik dat lastig om te regelen. Je kan niet spontaan langs komen, omdat je je moet aanmelden van te voren. En als je geen planning hebt, is dat lastig. Een stomme reden misschien, maar daardoor is het er nog niet van gekomen.
Ja echt heel bijzonder! Bedankt voor je uitgebreide antwoord 🙂 Ik ga er zeker naar kijken en over nadenken.
Wat ontzettend leuk dat je al zo lang met hem schrijft! Ik heb zelf een jaar of 2, 3 een penvriend in een Amerikaanse gevangenis gehad. Helaas is het ’t laatste jaar wat verwaterd (daar voel ik me wel schuldig over, al gaf hij aan dat hij daar veel begrip voor heeft), maar ik zit er nu aan te denken om hem vanavond nog een brief te sturen. Hij zit een lange gevangenisstraf uit, maar niet levenslang. Ik vond hem via een oproepje op writeaprisoner.com, ik heb ook andere inmates geschreven, maar geen van hen bleven zo lang ‘hangen’ als hem, daar had ik toch minder een klik mee.
Ik begon eigenlijk van uit het idee dat ik het leuk vind om brieven te schrijven. Ik had eens geprobeerd om penvriendinnetjes te schrijven, maar het werkte gewoon niet zo. Juist het schrijven van iemand die opgesloten zit, geeft het voor mij veel betekenis. Ik ben van mening dat wat hij in het verleden heeft gedaan niet mijn business is, en als ik met het schrijven van een brief zijn dag een beetje prettiger maak, dan doe ik dat graag. Vooral als je ziet/leest hoe belachelijk het gevangenissysteem in Amerika is, waar ze enorm hoge straffen, of inderdaad zelfs de doodstraf geven, en hier in Nederland er heel anders mee omgesprongen wordt. Waar ze in Amerika het alleen over ‘straffen’ hebben, maar in Nederland (volgens mij) meer focussen op rehabilitatie en weer een kans hebben om terug te keren naar de samenleving.
Anyway, sorry voor de enorme comment 😉
oh nee, dankjewel juist voor je lange comment. Zo heb ik ze graag!
Wat leuk dat jij dit hebt gedaan in het verleden! En dat dit stuk je aanspoort om weer in de pen te klimmen. Ik begon ook met 3 inmates, maar met de andere 2 verwaterde het. Daar zat niet echt inhoud in de brieven. Maar met Sean ging dat echt anders. En het is precies wat jij zegt, ik vind het niet relevant wat hij heeft gedaan. Het gaat mij ook niets aan. Als Sean de behoefte heeft om het te delen, hoor ik het wel.
Ja, het systeem in Amerika is absurd. Mensen die er 0,0 verstand van hebben, kunnen opgeroepen worden om plaats te nemen in de jury. En dus de plaatselijke bakker, de pizza bezorger, de Wallmart vakkenvuller en de schoonheidsspecialiste van om de hoek, gaan dus beslissen of je wel of niet schuldig bent. En als je eenmaal in de gevangenis zit, ligt de nadruk op dat je eenmaal altijd een crimineel bent. Er is geen begeleiding over hoe jij straks weer in de maatschappij moet functioneren, niet zoals bij ons. En dat vind ik echt verkeerd. Ik wilde er nog wat over schrijven, maar mijn blog is al een lap tekst. Dus ik ben blij dat jij het hier nog even genoemd hebt. Dankjewel daarvoor.
Zo, ik ben hier zwaar van onder de indruk dat jij dit doet. Ontzettend mooi. Dit is iets wat ik niet snel zal vergeten.
Dankjewel Marion voor je fijne reactie! En dankjewel dat je de moeite hebt genomen om via Iris hier te komen 🙂
Wauw, wat inspirerend om te lezen! Ik ben ook tegen doodstraf, behalve bij echt extreme gevallen. Mensen die iets van 10.000 mensen hebben vermoord (als je snapt wat ik bedoel.) Ik bedoel, stel dat iemand gewoon een fout heeft gemaakt en hij wordt dood gemaakt, misschien is hij dan niet meer zo! Ik vind het ook echt goed wat je doet, heeft hij inderdaad een lichtpuntje in zijn leven. Ik zet dit artikel bij mijn favoriete, heb ik hem altijd bij de hand.
Leuk dat je mijn post bij je favorieten zet. Dat waardeer ik! Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk alleen dat de doodstraf iets is waar geen grijs gebied in zit. Laten we Hitler als voorbeeld nemen. Verschrikkelijk wat hij heeft gedaan én veroorzaakt. Maar als ik zou zeggen dat in dat geval de doodstraf uitgevoerd kan worden, ben ik dus wel voor de doodstraf in feite. Snap je wat ik bedoel? Dus ik ben echt volmondig tegen de doodstraf. En juist denk ik ook dat voor zo’n persoon de doodstraf het simpelst is (hij heeft niet voor niets zelfmoord gepleegd). Je straft iemand veel meer als je levenslangs vast zit en achterlaat met zijn overpeinzingen.
Gelijk heb je ook!
Oooh wat knap dat je dit doet. Ik heb het ook al altijd willen doen maar om de een of andere reden ben ik er toch wat terughoudend over. Ik heb vooral schrik dat het gaat tegenvallen.
Ik denk dat als je je gewoon open stelt en zonder verwachtingen er probeert in te gaan, dat het niet tegen kan vallen. Het is net zoals schrijven met mensen die niet in de gevangenis zitten. Soms bloedt dat dood na een paar brieven, terwijl je met anderen jaar in en jaar uit kan schrijven. Bijzonder is dat.
Wauw, wat mooi zeg! Knap ook, als ik eerlijk ben weet ik niet of ik dat zou kunnen. Ik zou het wel willen, maar kunnen?! Nog vele jaren schrijfplezier met Sean! 🙂
Dat zeg je best mooi. Want in zo’n geval is kúnnen, toch heel anders dan willen. Het is goed dat je je daar bewust van bent. Daarom heb ik ook gekozen om niet te schrijven met ter dood veroordeelden. Het lijkt me echt raar als ik eerst 16 jaar heb geschreven en weet.. oh, ik doe nu de allerlaatste brief op de post. Verschrikkelijk naar lijkt me dat. Ik denk dat ik daar, na al die jaren, heel emotioneel over zal zijn. En omdat niet iedereen ruimdenkend is, zullen er ook genoeg mensen zijn die mijn verdriet dan onterecht of misplaatst zullen vinden. Dat laatste is niet belangrijk, behalve als ik weer nergens terecht zou kunnen met mijn gevoel. Maar goed.. daarom is het ook een bewuste keus geweest om alleen te schrijven met lang gestraften.
Dankjewel! Toevallig lag er net een brief van Sean in de bus!
Ik kwam hier terecht via de site van Iris, en vind dit heel knap dat je al zolang met Sean contact hebt. Het lijkt me heel bijzonder om elkaar door middel van zo’n briefwisseling te leren kennen. Ben je ooit van plan om hem te gaan bezoeken?
Paul, bedankt voor je bezoek! Ik was in 2013 van plan om richting Seattle te rijden, toen ik in Amerika aan het rond reizen was. Maar er was slecht weer op komst en dat hield me tegen om de lange auto rit te maken. Zijn gevangenis zit relatief dicht in de buurt van Seattle. Het was dan een spontane gedachte om langs te gaan. Maar dat blijkt (achteraf) niet zo makkelijk te gaan. Ik had me van tevoren moeten melden, zodat ik blijkbaar gescreend kan worden en alles. Ik ga dit jaar weer naar Amerika, maar blijf aan de andere kant van het land. Mocht ik de volgende keer weer in de buurt zijn, ga ik eerst inlezen waar ik rekening mee moet houden. Wellicht dat ik hem dan kan bezoeken. Maar het geen must, moet ik zeggen.
Wat mooi dat je dit doet! Je hebt mij alvast geïnspireerd om er wat meer informatie over op te zoeken.
Hoi Lotte, dankjewel! En wat leuk om te lezen. Dat hoor ik graag. Ik weet zeker dat er genoeg mensen zijn die met smart wachten op een brief uit de buitenwereld.
Prachtig initiatief blijf ik dit vinden. Een jaar of vijf geleden heb ik er voor het eerst eens iets over gelezen. Het leek me erg interessant, maar tegelijkertijd vond ik mijzelf op dat moment ook te jong voor een dergelijke correspondentie. Ik begrijp dat jij en Sean vooral ook gewoon over het leven praten, maar je weet van te voren denk ik nooit waar je aan begint en wat je met je mee zult gaan dragen. Het zou mij niet koud kunnen laten, denk ik. Nu ik wat ouder ben denk ik wel dat ik er op een andere manier mee om zou gaan. Wie weet begin ik er alsnog een keer aan.
Leuk dat je reageert op dit artikel. Ik begrijp wat je zegt. Je moet er toch enigszins ‘klaar’ voor zijn om aan zo’n correspondentie te beginnen. Want je weet inderdaad niet waar je aan begint. Maar aan de andere kant, als jij je er niet prettig bij voelt, stop je met schrijven. Je hebt tot een bepaalde hoogte misschien een verantwoording, maar er zijn grenzen.
Benieuwd hoe je er inderdaad nu over denkt. Er zijn in ieder geval genoeg mensen die wel post kunnen gebruiken 🙂
Respect!
Dankje