Als je me al een tijdje volgt, merk je dat ik regelmatig blog over het bewust maken van keuzes. Opvoeden bijvoorbeeld, heeft hier zeker een doordachte basis. Ik krijg dan ook wel eens de vraag, waar komt dat vandaan? Waar heb je dat geleerd? Ik zat al te denken hoe ik daar in blogvorm over kon bloggen. En laat ik nou toevallig eens tijdens het blog hoppen naar (voor mij) onbekende blogs, uitkomen bij Miss Deadline die deze tag bedacht.
Laetitie van Miss Deadline bedacht de tag om inzichten te verzamelen naar het volwassen worden. En het is zeker interessant én leerzaam om te horen hoe anderen omgaan met bepaalde zaken in het leven. Wat hen drijft, wat hun visie is, waar hun kracht ligt. Ik lees er graag over. Het kan heel inspirerend zijn en het mooie is? Je kan er zelf uit pikken wat jij inspirerend of nuttig vindt. Dus de tag kwam op het juiste moment. Het zijn echter behoorlijk wat vragen, dat ik alleen een paar vragen heb beantwoord. En één vraag vond ik zo interessant, die komt terug in blog vorm.
Hoe ga jij om met geld? Hoe zorg je dat je rondkomt elke maand, nu een leuk leven hebt én zonder zorgen de toekomst tegemoet gaat
We hebben samen een gemiddeld inkomen. We hadden veel meer inkomsten kunnen hebben als we allebei 40 uur zouden werken, maar we kiezen bewust voor 3 dagen in de week (per persoon). Het leven is te leuk om alleen maar te werken. Hoe we om gaan met geld? We hebben geen grote ‘achter de hand’ potje. Alles wat we sparen gaat op aan reizen en uitstapjes. In mijn hoofd werkt dat zo: “Oh, 1000 euro? Daar kunnen we als gezin met gemak een maand van reizen in Azië.” Met een inkomen van ‘maar’ 24 uur per week, ben je bewust bezig met keuzes maken. We passen onze levensstijl aan op onze inkomsten, zoals ik al hier vertelde.
We hebben geen groot huis, geen dure auto’s, gaan weinig uit eten, kopen geen dure kleding en ga zo maar door. Het leven is te belangrijk om teveel bezig te zijn met geld verdienen. Wat heb je daar aan als in eens komt te overlijden en niet hebt genoten van het leven? Ik kijk liever terug op een leven vol bijzondere (reis) avonturen en dagjes er op uit met mijn gezin. Dat zijn de onbetaalbare momenten, waar ik al eerder over schreef. Want als puntje bij paaltje komt, heb ik liever die ervaringen verzameld dan een ton op mijn rekening. We geven niet onverantwoord geld uit en kunnen gewoon onze hypotheek betalen en dergelijke. Om antwoord te geven, het is een kwestie van weten wat je prioriteiten zijn en je daar naar te leven. Dan wordt het gelijk ook leuk, want je hebt er zelf voor gekozen
Hoe ontmoet je nieuwe mensen en leg je contact?
Ik ben makkelijk in het leggen van contacten. Hoe ik mensen ontmoet, is door gewoon op mensen af te stappen die ik niet ken. Ik wil mensen leren kennen en mezelf verrijken met een breed aanbod aan visies van anderen en spar momenten.
Ik ben niet iemand die nog veel vriendschappen heeft van vroeger. Ik ben telkens in ontwikkeling en in beweging. Vaak ook letterlijk. Of ik zit in een andere fase. Dat zorgt er voor dat niet elke vriendschap het overleeft. Jammer, zoals ik al eerder vertelde, maar ook onvermijdelijk. Het hoort gewoon bij wie ik ben en hoe ik leef. Door het reizen (en omdat ik natuurlijk niet telkens opnieuw zonder vrienden wil zitten), ben ik steeds makkelijker geworden in het leggen van contacten. Alhoewel je in Nederland een vriendschap echt moet opbouwen en dat (soms jaren) tijd moet geven, heb ik toch werelwijd hechte vriendschappen. Ondanks dat ik ze weinig zie/spreek. Ik ben goed in het onderhouden van vriendschappen.
Sinds ik moeder ben geworden, heb ik er in eens een bups vriendinnen bij die zelf ook moeder zijn. Ik bevind me ook in veel internationale kringen en heb daarom ook veel vriendschappen opgebouwd met expats in Arnhem. Ik ben iemand die gewoon afstapt op anderen, mezelf uitnodigt of iets organiseert. En dan komt de rest vanzelf. Tijdens het backpacken, ontmoet ik nieuwe mensen aan de lopende band in hostels, op airports, ergens onderweg en ga zo maar door. Een praatje maken is zo gebeurd.
Hoe begin je met daten en waar zit de vertaalknop voor het mannenbrein (/partnerbrein)?
Hoe ik begon met daten met mijn man, is inmiddels alweer 15 jaar geleden. Ik zoen in ieder geval nooit op een eerste date en ga dan al helemaal niet met iemand naar bed. Ik wil dat iemand me leuk/interessant vind om wie ik ben. En als die persoon me leuk vindt, dan kan je best wachten op een eerste kus (en meer). Maar hoe het begint? Ik weet eigenlijk wel in een seconde of ik iemand interessant vind. En kan ook inschatten of dat wederzijds is. Daarna ‘vertel’ ik eigenlijk dat we gaan daten. Dat wachten tot de man er mee komt, duurt me te lang. Dus nam ik vaak zelf het initiatief. En ik spreek ook gelijk een datum af want van uitstel komt afstel. En schrikt dat de persoon in kwestie af? Dan wist ik ook genoeg. Dan zou het sowieso geen match zijn.
Hoe weet je of je kinderen wil?
Hoe je weet of je kinderen wil, is niet uit te leggen. Dat voel je en dat weet je op een gegeven moment. Áls je ze al wil, natuurlijk. Want soms komt dat gevoel nooit. Ook prima. Daarbij is dat gevoel voor iedereen anders, dus ook daarom is het moeilijk uit te leggen. Ik zelf was er pas op latere leeftijd klaar voor (ook daar schreef ik al eerder over) en het geluk was met mij, dat ik vrijwel direct zwanger was.
Als je kinderen wil, hoe kan je ze het beste opvoeden?
Hoe je ze het beste kan opvoeden, kan niemand zeggen. Ook dat is persoonlijk en er is geen ‘beste’ manier. Maar ik heb absoluut een visie, waar ik zeker nog een artikel aan wil wijden. De basis van onze opvoeding is, dat ik telkens in gedachten heb ‘hoe wil ik mijn kinderen graag zien als volwassene? Hoe wil ik dat ze in de wereld staan en waardevol zijn voor zichzelf en een ander?’ En dan bedenk ik hoe ik daar aan kan bijdragen en wat daarvoor nodig is. Omdat ik het belangrijk vind dat ze zelfverzekerd zijn (want naar mijn idee brengt dat je heel ver in allerlei opzichten), laat ik ze onder andere gemakkelijk los om dingen zelf uit te proberen. Dit werkt heel goed voor hun zelfvertrouwen. Het resultaat daarvan zie ik terug, ondanks dat mijn zoontje nog maar 3 is bijvoorbeeld. Ik ben er in ieder geval erg bewust mee bezig. Als ik iets lastig vind, kan ik het zo ook makkelijker zelf los laten. Wetende dat ik hiermee mijn kinderen help op lang termijn. Reis gerelateerd schreef ik er wel al eerder over.
Hoe weet je wat/welke baan echt bij je past. Wat je levensdoel of passie is?
Dat is gemakkelijk. Alles wat je het meeste energie geeft. Dáár moet je altijd voor gaan. Wees hier ook altijd eerlijk in naar je zelf. Kijk niet naar de beren op de weg. Dat is voor latere zorg, als je dat zo nodig wil. Maar luister naar je hart. Een baan waar je niet op je plek zit, vreet energie. En het leven is te kort om daar je energie aan weg te geven. Als je je openstelt voor je eigen geluk, weet je heus wel wat je energie geeft en wat je eigenlijk, die van binnen, écht wil. Vervolgens maak je bewust de keuze, ga ik er voor of niet. Als je er niet voor gaat, ook prima. Maar dan moet je accepteren dat je geen droombaan hebt, stoppen met zeuren dat je iets anders wil en daar het beste van maken.
Hoe herken je je eigen gezonde verstand en leer je vertrouwen op dat stemmetje?
Ik denk dat dat komt met levenservaring. Ik ben 40. Ik heb veel geleerd sinds mijn 30e of 20e. Nu ben ik altijd een persoon geweest die luisterde naar mijn gezonde verstand, maar dat gezonde verstand werd alleen maar wijzer naarmate de jaren verstreken. Als je bewust bezig bent met je zelf ontwikkeling en zelfreflectie (erg nuttig om dat om de zoveel tijd te doen), ga je je eigen gezonde verstand ook veel beter herkennen. Maar ook vertrouwen. Want jezelf vertrouwen, begint bij jezelf. Zorg daarom voor een goed eigenbeeld. Geloof in je eigen kracht. Lukt iets niet, zie het niet als een mislukking, maar als een leerdoel. En ook dáár schreef ik al eerder over. Wees ook trouw aan jezelf. En dan komt dit allemaal vanzelf.
HOE en/of VAN WIE heb je dit allemaal geleerd?
Het is net hoe je het bekijkt. De basis zit hem in mijn persoonlijkheid. Mijn ouders waren er niet altijd voor me, waardoor ik veel zelf moest doen. Niet alles was rozen en maneschijn wat betreft mijn jeugd. Daardoor leerde ik al snel om eigen beslissingen te maken en op mijn eigen benen te staan. Vaak pittig en ik voelde me ook regelmatig alleen, maar ik ben niet iemand die een slachtofferrol wil opnemen. Ik vond (en vind) dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn geluk en mijn eigen mooie toekomst. En met die instelling, gingen veel dingen vanzelf. Op mezelf vertrouwen bijvoorbeeld. Wat dat betreft vind ik dat ik volwassen keuzes maak en ben ik best blij en trots op wat ik heb bereikt en waar ik sta.
Daarnaast was ik altijd dankbaar voor de leerzame contacten die op mijn pad kwamen. Dat kon een docent zijn, een vreemdeling, een naaste. Maar ik had geen specifiek persoon die me begeleide hierin. Ik probeer er altijd van te leren en iets op te steken. Maar degene die mij nu het meest inspireert, is mijn man. Hij inspireert me om het beste uit mezelf te halen en stelt me vaak genoeg kritische vragen. Dat laatste doet vriendlief ook. Dat heb ik gewoon nodig, ik groei er van. Een inspirerend persoon is ook weer precies wat ik hoop te zijn voor mijn kinderen en misschien anderen. Een inspirerend persoon. Het mooiste compliment wat je kan krijgen.
En jij?
Veel van bovenstaande vragen komen (gedeeltelijk) terug in artikelen die ik al eerdere plaatste. Dat geeft weer aan hoe deze tag bij me past. Ik ben in ieder geval benieuwd. Hoe volwassen voel jij je en hoe uit jouw volwassenheid zich?
Leuke tag, lastige vragen wel hoor. Moet ik even over nadenken 🙂
Het zijn ook geen makkelijke vragen inderdaad.
Ik heb het al eerder gezegd, maar ik vind jouw kijk op het leven heel mooi en inspirerend. Mijn volwassenheid zal hopelijk nog groeien in de loop der jaren, want voorlopig pruts ik maar wat aan. Dat geeft ook niet, want ik ben gelukkig met hoe het op dit moment gaat. Toch heb ik vooral het idee dat ik ouder word en de wijsheid achterblijft. Ik voel me denk ik ook jonger dan ik ben.
Ah, dankjewel voor je mooie reactie. En yes, je volwassenheid groeit zeker met de tijd. En in feite prutst iedereen maar wat aan. Het is voor iedereen de eerste keer ;). En uiteindelijk is volwassen worden of zijn veel meer dan je leeftijd. Ik voel me zeker jonger dan 40. Vaak genoeg zie ik vrouwen van mijn leeftijd en denk ik: wat een klein meisje ben ik dan nog, in deze grote mensenwereld. Wat weet ik er nou allemaal van? Ik doe ook maar wat. Maar goed, ik doe wel wat mij het beste lijkt en dat is volgens mij al heel wat.
Nou maak je me toch ook nieuwsgierig naar de tag vragen, dus ik kijk zeker even op de originele blogpost. Je antwoorden hadden niet echt verrassende dingen: het bevestigt wie je bent en hoe je het uitdraagt.
Ik heb nog steeds geen echt idee over volwassen zijn of volwassenheid. Volgens mij doet iedereen maar wat en mensen die volwassen overkomen zijn vaak de mensen die gewoon het prettigst in hun vel zitten. Physiologisch en psychologisch gezien zou je op je 25ste volwassen zijn. Sociaal? Vanuit sociaal oogpunt worden mensen verwacht eerder volwassen te zijn. Op je 18de krijg je ineens te maken met zaken als ziektekostenverzekeringen, stemmen, aanvragen van allerlei dingen rond scholing en/of huisvesting én als je een baan hebt, ga je ook ineens iets met belastingen doen. Er is geen soepele overgang. Dat is prima voor kinderen met een goed netwerk; minder goed voor kinderen die veel zelf moeten opknappen. Maar daardoor wordt je wel sneller volwassen.
Volwassen worden is misschien wel gewoon: vaker uit je comfortzone stappen en nieuwe ervaringen aangaan.
Voor mij: ik denk dat ik best alles wel kan handelen. Of dat me volwassen maakt, ach.
Het zal denk ik inderdaad heel raar zijn als ik nu niet zou antwoorden in de lijn waarin ik log. Maar ik vind het heel mooi om te lezen dat het ook als bevestiging wordt gezien, terwijl je me niet persoonlijk kent. Ik denk oprecht dat ik ook bloggend dicht bij mezelf blijf en dit soort opmerkingen vind ik heel fijn om te lezen.
Ik denk ook dat iedereen maar wat doet. Elke dag is weer een nieuwe ervaring. Iedereen vindt elke dag opnieuw het volwassen zijn/worden uit. En daardoor ervaart iedereen het ook anders. Ik denk dat we ons heel wat voelden op onze 25e, maar pas op onze 35e realiseerden dat dat ook wel weer mee viel. En op deze leeftijd denk je dat weer over je 35e. En dan, de één wordt ook sneller volwassenen dan de ander. Een fascinerend onderwerp 🙂
Wat een mooie en inspirerende post! Ik mag overmorgen 27 kaarsjes uitblazen maar ik ben voor mijn gevoel net aan de reis die ‘volwassen worden’ heet begonnen. Niet dat ik vroeger onverstandig of te snel of vluchtig keuzes maakte.. Maar met een kind, getrouwd leven en een huisje, boompje en beestje is het allemaal wel wat serieuzer geworden. Dat en tegelijk ook spontaner, want dat brengt een kindje echt in je naar boven. Mooi, ik ga er eens over nadenken..
Dankjewel! En ook… alvast gefeliciteerd! Ik snap wel at je bedoelt. Kinderen had ik op die leeftijd nog niet. Dat vond ik echt iets voor volwassenen mensen, nog lang niet voor mij. Dus ik snap wel wat je bedoelt. Het wordt ineens serieuzer en volwassener als je in die fase zit. Op mijn 29e ging ik trouwen. Dat voelde ineens ook heel anders. Alsof ik op mijn 28e nog lang niet zo volwassen was.
Wat een mooi stuk heb je geschreven. Vooral de eerste vraag over het geld, dat is zo’n beetje hoe mijn vriend en ik er ook in staan. Tuurlijk sparen we voor de toekomst en houden we rekening met onze inkomsten en uitgaven, maar we vinden het zo belangrijk om te genieten van het leven. Vorig jaar was er een klasgenoot van mijn vriend plotseling overleden (begin 30). Dat zette ons toch wel aan het denken. Wij willen juist kunnen terugdenken aan alle mooie dingen die we gedaan hebben, in plaats van wat we hadden kunnen doen.
Je blog zet me vaak aan het denken trouwens, op een positieve manier 🙂
Dankjewel. En hoe ontzettend naar ook, sterfgevallen van mensen op jonge leeftijd zetten je inderdaad aan het denken. Daarom ook hier het besef, het leven is echt te kort om je druk te maken om heel veel dingen. En dat bewaren voor later? Wie weet komt die niet. Je leeft maar eenmaal in het nu. Dus geniet daar ook van. Goed dat je dat ook doet.
En dankjewel voor je leuke compliment. Ik zet graag mensen aan het denken. Dus dat doet me goed!
Wat moeilijk zeg haha! Ik vind dit soort tags wel super leuk om te zien van anderen. Zo leer je iemand echt goed kennen.
Dankjewel! Het is inderdaad geen makkelijke tag.
Wat een prachtige antwoorden weer. Je bent niet alleen een mooie vrouw, maar ook wijs. Of ik me volwassen voel? Sinds ik moeder ben zeker. Die verantwoordelijkheid die je krijgt over wezentjes die totaal afhankelijk van je zijn… super bijzonder en tegelijkertijd doodeng. Doe ik het wel goed? Geef ik het juiste voorbeeld? Kinderen dwingen je volwassen te worden. Maa inwendig voel ik mij soms ook gewoon nog 20. Onbezorgd en onbezonnen. En dat rijmt dan weer niet met die koters naast me.
Ah dankjewel lieve Roelina!
Ja, kinderen geven je ineens een heel stuk volwassenheid cadeau. Die verantwoordelijkheid die je er bij krijgt… pfff… dat is met niets te vergelijken. Soms inderdaad dood eng. Ineens sta je anders in het leven. Bijzonder hè. Tegelijkertijd weet ik dat ik veel jeugdiger ben dan vele veertigers. Jonge kinderen houdt je ook weer jong 🙂
Oeh, wat een lastige vragen. Maar je antwoorden zijn helemaal jou! Ikzelf zal deze Tag waarschijnlijk niet overnemen, daar ik op enkele vragen zelfs geen antwoord op kan geven (ivm opvoeden enzo). En of ik mezelf al volwassen voel? Euh.. ja en nee. Ik denk dat ik me nooit echt volwassen ga voelen, ookal voel ik me ook geen kind meer. Raar om uit te begrijpen misschien, maar heeft alles te maken met hoe ik mij nu in mijn vel voel.
Thanks! Als we het hebben over een gevoel, dan kan ik me voorstellen dat hoe je nu voelt, invloed heeft op of je je volwassen voelt of niet.
Wat heb je er gelijk in dat het leven te kort en te mooi is om alleen maar te werken. Ik ben het zo met je eens. Simpel leven is eigenijk zo rijk. Wij leven ook simpel en in ben de laatste jaren alleen maar dankbaarder geworden. Dankbaar om samen te mogen zijn, liefde te voelen en wellicht in de toekomst weer samen te mogen reizen. Ik wil ook niet 40 uur werken en vervolgens overlijden. Ik wil genieten & uitzinnig leven. Je schrijft zo fijn en ook al ken ik he niet echt, toch mag ik je. Liefs!
Aaah…. dankewel lieve Cynthia!!! Bijzonder hè, dat je door het bloggen ook echt het gevoel hebt dat je iemand kent. Ik zie jou ook echt genieten van het leven. Zelfs als er iets tegen zit, wil niet zeggen dat je niets hebt om dankbaar voor te zijn. Het enthousiasme dat telkens als een rode draad door je blog en shop gaat, zegt genoeg.
Met plezier en bewondering gelezen. Ik kan me altijd zo goed in je standpunten vinden en toch verschillen we van elkaar. Gelukkig maar want dat maakt het leven interessant. Zo leuk om te zien dat je zo van het leven geniet en al het moois dat het te bieden heeft en dat ook uitdraagt naar je kinderen. Wat volwassen zijn betreft moest ik zelf ook al vroeg volwassen worden omdat ik op mijn 20e mama werd. Al ben ik de afgelopen jaren vind ik heel veel gegroeid en ga dat hopelijk nog veel meer doen.
Dankjewel lieve Jeanine! Wij verschillen zeker. De manier waarop we onze levens inrichten is totaal anders. Jij bent al jong moeder geworden, terwijl ik bijna 20 jaar later pas die fase in ging. Maar als je ergens dezelfde visie hebt, heb je toch weer genoeg raakvlakken met elkaar. Mooi is dat, hè. En leuk om zo dan ook een connectie te voelen met iemand anders.
Heel leuk om te lezen! Leuk hoe je ook altijd je persoonlijke gedachten over bepaalde dingen met ons deelt. Liefs!
Dankjewel!
Ik had deze tag nog nooit voorbij zien komen! Leuk om eens iets nieuws te lezen in tag vorm 🙂 ik vind vooral nieuwe vriendschappen naarmate ik ouder word lastiger. Echte vrienden bedoel ik dan. Toen ik jonger was ging dat vrij vlot en gemakkelijk op school of tijdens het uitgaan. Nu ik werk en verder niet op een vereniging zit of iets merk ik dat het lastiger is, zomaar op straat naar iemand toe stappen voor een babbeltje lukt me wel, maar daar ontstaan geen vriendschappen uit.