“Op reis gaan met zulke jonge kinderen. Daar hebben ze toch niets aan? Waar doe je het eigenlijk voor? En kan je niet beter wachten tot ze groter zijn en er tenminste écht wat aan hebben?” Het zijn vragen/opmerkingen die ik regelmatig heb gehoord. Niet als ik eenmaal op reis ben, want dan ontmoet ik natuurlijk medereizigers. Mensen die me vooral complimenteren dat we op reis zijn met onze kinderen. Of het zelfs inspirerend vinden dat we deze reis zo maken. En dan ook niet zomaar een reis, maar 3 maanden backpackend door Nieuw Zeeland (plus een weekje Singapore). Nee, de desbetreffende opmerkingen en bijbehorende blikken, hoor ik vooral op eigen bodem. Soms hoor ik afgunst. Of een blik van ‘wil je soms iets bewijzen ofzo?’ Een andere keer wordt de vraag vanuit oprechte interesse gesteld, om het onbekende beter te leren begrijpen. En laat ik nou eens reageren op de kwestie. Want krijgen mijn kinderen überhaupt wat mee van onze verre reizen? Met name van onze reis waar we net van terug zijn. En had ik niet beter later kunnen gaan, als ze groot zijn en meer mee krijgen?
