Mei is niet alleen de maand waarin ik 40 werd. Het is ook de maand dat ik vier dat ik 6 jaar samen ben met mijn vriend. Nu klinkt 6 jaar op zich niet lang, maar bedenk wel dat deze relatie plaats vindt binnen een 11-jarig huwelijk. Kortom, sinds 6 jaar geleden heeft mijn man mij niet alleen voor zichzelf.

Polyamorie betekent dat je open staat voor het gelijktijdig hebben van meer dan één liefdesrelaties, zolang het gebeurt in openheid en eerlijkheid en met medeweten en instemming van alle betrokkenen. Sommigen kiezen er bewust voor, bij ons is het gewoon zo gelopen. Inmiddels zijn we 6 jaar verder. Hoe het begon, daar heb ik hier al openhartig over geblogd. Maar welke obstakels kom je nou tegen in een poly relatie? En ging het ons allemaal wel zo makkelijk af?

Een relatie is werken. Altijd. Want een goede relatie, is niet vanzelfsprekend. En in mijn geval, werk je er aan twee tegelijk. Ook loop je tegen dingen aan waar je niet mee te maken krijgt als je alleen maar één relatie hebt. Vandaag deel ik mijn ervaring en geef ik je zo inzicht in een polyamoreuze levensstijl (al klinkt dat weer alsof ik me heb aangemeld bij één of ander club en ik me moet houden aan gedragsregels, dat is zeker niet het geval).

Elkaar leren kennen

Je bent verliefd, je begint een relatie en dan start het moment om elkaar beter te leren kennen. Je sluit je tijdelijk (enigszins) af van de buitenwereld. Je gooit je ziel en zaligheid in je nieuwe partner en alles wat daar bij komt kijken. Maar zo gaat dat in dit geval natuurlijk niet. Ik kon me niet 100% focussen, want ik had ook nog een dagelijkse ritme elders. Het was niet altijd gemakkelijk om telkens te schakelen. Ik had tenslotte te maken met twee verschillende personen met een eigen karakter en was al volledig ingespeeld op mijn man. Het kostte zo meer tijd dan normaal om elkaar beter te leren kennen. Na 6 jaar hebben we dat punt uiteraard wel bereikt, maar het heeft langer geduurd dan normaal en het ging niet zonder slag en stoot.

Voorzichtig

Als je verliefd bent, wil je natuurlijk dat de hele wereld het weet. Logisch toch? Maar in ons geval is dat ook anders. Het hele poly gebeuren was iets compleet nieuw. We hadden tijd nodig om te bedenken wat we hier nou eigenlijk mee wilden en hoe dit allemaal ging werken ten opzichte van elkaar. Als we het zelf al nog niet helemaal snapten, laat staan de buitenwereld. Nee, we wilden eerst zelf het één en ander uitvogelen, zonder hulp/oordeel van buitenaf. Het was vooral communiceren, afspraken maken en proberen. Het duurde dus ook wel even voordat de familie werd ingelicht, zoals je misschien kan begrijpen. Nu is het de normaalste zaak van de wereld voor ons en zo ook voor iedereen om ons heen. Het heeft ons zeker geholpen dat we ons gevoel durfden te volgen. Maar het wordt je zeker moeilijk(er) gemaakt als je relatie niet wordt geaccepteerd.

De mannen onderling

In het begin kenden de mannen elkaar niet. Langzamerhand kwam het tot een ontmoeting en kwam er steeds meer contact (met mij erbij), alhoewel oppervlakkig. Inmiddels is de band tussen de heren veranderd. Ze zijn zichzelf in elkaars gezelschap. Ook hebben ze onderling wel eens contact (met name nu ze crypto’s als een gedeelde interesse hebben). We ondernemen regelmatig iets met z’n allen als gezin en gaan gezamenlijk naar elkanders familie feesten. Ik vind het schitterend om te zien dat mijn mannen elkaar mogen, respecteren en dat er een bepaalde vriendschap is. Maar ook dit heeft tijd gekost. Ik ben blij dat het vanuit de mannen zelf is ontstaan, wat het oprecht maakt. Bij ons voegt die vriendschappelijke relatie veel toe aan het gezinsleven. Maar ik kan me goed voorstellen dat dat niet bij iedereen zo werkt en dat kan dan zeker als een obstakel werken.

Jaloezie

Er is eigenlijk nooit sprake van jaloezie tussen de heren. Nooit geweest ook. Dat vind ik bijzonder knap, omdat het iets heel menselijk is en er wellicht genoeg redenen zijn binnen een poly relatie om jaloers op te zijn. Ze hebben elkaar ook nooit als concurrent gezien. Mijn man en vriend hebben altijd respect voor elkaar getoond en voor de rol die zij allebei in namen. Dat zij open stonden voor de ander en in staat waren om mij te delen, zegt veel. Nu zij ook onderling contact hebben, is er al helemaal geen sprake meer van jaloezie. Mijn man vindt het zelfs soms vervelend voor mijn vriend dat hij mij minder ziet.

Elkaar minder zien

Het verdelen van je tijd is natuurlijk ook een uitdaging. Want hoe doe je dat? Voordat ik kinderen kreeg, was dat makkelijk. Ik was de helft van de week bij de één, de andere helft bij de ander. Nu is dat toch stukken lastiger. Als mijn man moet werken of afwezig is, moet ik er natuurlijk zijn voor de kinderen. Daarbij wil graag na een nacht afwezigheid wel weer mijn kinderen zien. Dat betekent dus ook dat mijn vriend het vaker zonder mij moet doen en ik zonder hem. Nuchter denken we; het is wat het is en zo zit onze relatie nu eenmaal in elkaar. Maar dat maakt zulke momenten niet altijd even leuk. Ter compensatie is vriendlief wel vaker hier of blijf ik bij hem met de kinderen. De maand april en mei zijn ook nog eens extreem druk, waardoor we elkaar nog minder zien dan gemiddeld. En wat absoluut niet bijdraagt is dat vriendlief altijd erg vroeg zijn bed in wil duiken. Dan blijven er nog minder uren over in een dag.

Kinderen

Binnen een poly relatie is communicatie al heel belangrijk. Maar al helemaal als je voor kinderen wil gaan. Het gaat niet alleen om jou en de toekomstige vader van je kind, maar ook die andere persoon in de relatie. Het is een onderwerp wat absoluut als één van de grootste obstakels kan worden gezien. Toen we besloten dat ik en mijn man voor kinderen wilden gaan, waren er genoeg mensen die me vroegen wat dat zou betekenen voor onze polyamoreuze relatie. Alhoewel we het heus wel spannend vonden, maakten we ons niet al te druk. We zouden wel een weg vinden. En dat is precies zoals het ook is gegaan. We hebben er, net zoals onze kinderen, ook hier een weg in gevonden die voor ons werkt. Tijdens mijn zwangerschappen had ik steun van allebei en zelfs vriendlief ging eens mee naar een zwangerschapscursus avond, toen mijn man was verhinderd! En ook hij legde zijn handen op mijn buik en luisterde naar het hartje van de kleine. Alhoewel ik niet zwanger was van zijn kind, is hij er niet minder om betrokken bij geweest. Ik merk in ieder geval zolang jij weet waar voor staat, je dat ook goed kan overbrengen naar je kinderen.

Het gezinsleven

Dat ik niet altijd thuis ben, heeft geen invloed op het gezinsleven. Die wordt gewoon draaiende gehouden. Mijn man wekt de kinderen, poetst hun tanden, kleedt ze aan, verzorgt het ontbijt en brengt ze naar de opvang. Als ik er ’s avonds niet ben, heeft hij een maaltijd gekookt, hebben ze gespeeld, zijn ze gewassen en liggen ze schoon in bed, nadat er een verhaaltje is voorgelezen. Ik merk dat dat kinderen er erg goed mee om gaan. Vanaf hun geboorte zijn ze in deze samenstelling gekomen en maken ze onderdeel uit van het gezin. Als ik een avondje niet thuis slaap en ze in de ochtend ook niet zie, slapen ze er niet minder goed door. Ik hoef me dus ook niet schuldig te voelen dat ik er eens niet ben (ook niet naar mijn man toe). En ik maak me geen zorgen. Ik denk dat de ontspannen houding van ons hier aan heeft mee gedragen. Mijn zoon vindt het in ieder geval logisch om 3 opa’s en 3 oma’s te hebben, dat er een bonus papa is en dat zijn moeder daar ook eens slaapt.

Eigen toekomst

Een moeilijk moment was wel dat mijn vriend ‘moest’ bedenken wat hij wilde met zijn toekomst. Hij is jonger en nog niet klaar voor het ouderschap, mocht hij dat ooit willen. Terwijl ik de leeftijd had dat ik niet meer kon wachten. En dan komen gedachten en gesprekken die moeilijk waren, maar liefdevol. Door bij mij te blijven in deze context, weet mijn vriend dat hij geen vader zal worden.  Ik ben ‘klaar’. Maar om daarvoor de relatie te verbreken voor iets wat hij in de toekomst misschien wel of niet zou willen, wilde hij ook niet. De liefde is er namelijk. Het was een moeilijke tijd. Maar vriendlief koos voor mij, voor ons. Misschien wel bewuster dan toen we elkaar ontmoetten, omdat we toen niet eens wisten waar we aan begonnen. En daar ben ik dankbaar voor. Maar ook weer nuchter, hij heeft geen keuze hoeven te maken voor de rest van zijn leven. Liefde betekent ook dat je elkaar het beste kan gunnen en elkaar kan laten gaan, hoe moeilijk ook. Belangrijk is dat we gelukkig moeten zijn. En zo lang dat voor iedereen goed voelt, werkt het. Maar dat geldt voor elke relatie en elk huwelijk en staat los van een polyamoreuze relatie. 

Het moeilijkste

Als ik kijk naar onze relatie, is het moeilijkste dat ik en mijn vriend minder bij elkaar zijn dan dat we zouden willen. Het is iets wat we allebei totaal niet fijn vinden, maar we doen ons best om ook daar weer onze weg in te vinden. Los daarvan, vind ik niet dat een poly relatie ons veel obstakels brengt. Ja, natuurlijk hebben we onze dingen, zoals in elke ‘normale’ relatie. Maar behalve het gegeven dat het soms passen en meten is om mijn vriend te zien, lopen we niet echt (meer) tegen obstakels aan die polyamorie gerelateerd zijn. Dat we er open over zijn, helpt ons. Daar ben ik wel van overtuigd.

En jij?
Meestal volgt hier een vraag. Maar ik denk niet dat het merendeel van mijn lezers in een soortgelijke relatie zit. Is dit wel het geval, dan hoor ik natuurlijk heel graag tegen welke obstakels jij aan loopt.

 

 

Comments

comments