Over sommige dingen in het leven, kan ik heel makkelijk zijn. Donor zijn bijvoorbeeld. Natuurlijk ben ik dat. Net zoals Puck dat ook is. Ik vind het zelfs vanzelfsprekend om donor te zijn. Waarom, vraag je je misschien af? Om de simpele reden dat als er ook iets met mij zou gebeuren en mijn leven zou afhangen van een nieuw hart of nieuwe longen, ik ook zou willen dat ik die zou krijgen. Maar heb ik het recht om dat te ontvangen, zonder die van mezelf beschikbaar te stellen na mijn overlijden? Ik vind van niet.
Vanaf 12 jaar kan je je in laten registreren als donor. Ik geloof dat ik vanaf mijn 14e bewust de keuze heb gemaakt om een donor te zijn. Dat betekende ook dat ik vanaf die leeftijd rond liep met een donorcodicil. Pas vanaf 1998 kon het centraal geregistreerd worden, waardoor pasjes onnodig werden. Hoe ik tot die keuze ben gekomen, kan ik me niet meer herinneren. Er werd toen minder reclame voor gemaakt als tegenwoordig. Ik kan me alleen herinneren dat ik me al van een jonge leeftijd het leed van anderen aantrok en me wilde inzetten voor een betere maatschappij.
Eén donor kan 8 levens redden
Eén donor kan 8 levens redden. Sta daar eens bij stil. 8 levens; met het hart, 2 nieren, 2 longen, de lever, de alvleesklier en de dunne darm! Dat vind ik nogal wat. En dan heb je ook nog het weefsel (bijvoorbeeld huid, hartkleppen en kraakbeen) wat je kan doneren, Waarom ik donor ben? Omdat ik dus levens kan redden van anderen, als ik er niet meer ben. Een donatie is dan zo’n klein gebaar, in mijn ogen, maar betekent letterlijk de wereld voor een ander. Dat is voor mij al reden genoeg. Plus het feit dat dit volgens mij het toppunt is van duurzaam bezig zijn! Maar er zijn meer redenen natuurlijk. De keuze om het te doen, is voor ieder verschillend.
geregistreerd donor
Een andere reden waarom ik mijn keuze wilde laten registreren, is omdat ik mijn naasten niet wil lastig vallen. Ik wil de keuze voor hen gemaakt hebben, zodat zij niet op een zeer emotioneel moment een zware keuze hoeven te maken. Uit ervaring kan ik zeggen dat het moeilijk is als een arts je de vraag stelt of hij/zij de organen van de overledene beschikbaar mag stellen voor donatie. Op dat moment wil je daar helemaal niet mee bezig zijn. Vooral als men binnen de familie verschillende meningen heeft.
Redenen om wel of geen donor te zijn
Niet iedereen wil donor zijn. Alhoewel ik niet alle argumenten (om het niet te doen) begrijp, respecteer ik ze wel. Ik hoor vaak dat men bang is dat donatie zichtbaar is, zodat er geen afscheid kan worden genomen. Men denkt ten onrechte ook wel eens dat ze niet geschikt zijn. Of dat de arts minder hard werkt om het leven te redden van je dierbare, als bekend is dat hij/zij donor is. Ik ben er van overtuigd dat dit niet het geval is. Is dat niet in tegenstrijd met waar zowel de donor of het werk van de arts voor staat? Het redden van levens? Dat er van wordt afgezien vanuit geloofsovertuiging, is ook een voorkomende reden.
Onvoorwaardelijk
Mijn man was eerst geen donor. Hij wilde niet dat zijn lichaam waar hij gezond mee omging, bijvoorbeeld wordt gedoneerd naar een persoon die altijd ongezond om is gegaan met zijn longen. Ik gaf aan dat je (gelukkig) geen keuze kan maken wie je organen krijgt, maar dat dit onvoorwaardelijk zou moeten zijn. Net zoals ik zou willen dat mijn lief onvoorwaardelijk een orgaan krijgt, mocht dit onverhoopt nodig zijn. Ook al heeft hij geen bruine ogen, lang blond haar of is hij geen Ajax fan, zoals de gever zou wensen. En wie zijn wij om te oordelen of die persoon wel of geen 2e kans verdient? Mijn man is inmiddels geregistreerd donor.
Wát kan je laten registreren?
Je kan natuurlijk ja kiezen, maar dus ook nee. Ook dit kan prettig zijn voor je nabestaanden. Wist je dat je ook een keuze kan maken wát je wilt doneren? Toen ik 14 was sloot ik bepaalde organen uit, bijvoorbeeld hoornvliezen en huid. Rond mijn 18e kreeg ik een ander inzicht en heb ik mijn registratie aangepast. Nu mag alles van mij. Je kan er ook voor kiezen om te laten registreren dat je de keuze bij je nabestaanden laat liggen. Of dat je specifiek iemand aanwijst die de keuze mag maken.
Kies, maar kies bewust
Een collega is bewust geen donor, vanuit geloofsovertuiging. En dat is zijn goed recht. Hij heeft zich laten registreren als níet donor. Wat ik vooral belangrijk vind, is dat je er over hebt nagedacht. Dat je wél donor bent of bewust niet. Want in alle eerlijkheid, ik kan me niet verplaatsen in mensen die géén donor zijn, puur omdat ‘het er nog niet van is gekomen’, waarvan je weet dat ze geen mening hebben en er ook niet over gaan nadenken. Puck deelt die mening met mij. “Want ach, hoe belangrijk is het eigenlijk?”, is niet wat wij graag horen. Vooral omdat die mensen tegelijk graag willen dat er nieren voor ze klaar liggen, mochten ze die nodig hebben. Als je het niet wilt, prima. Maar ben dan in staat om te beargumenteren waarom niet. Zeg niet gemakzuchtig nee, zonder je er in te verdiepen hoe zo’n orgaan donantie procedure nou eigenlijk werkt. En waarom registreer je je keuze vervolgens niet? Want heb je er over nagedacht als je het écht niet wilt, maar het niet laat registreren, dat je familie een andere keuze kan maken? Of alleen al, dat je zo voorkomt dat die (voor sommigen) pijnlijke vraag überhaupt aan je naasten wordt gesteld. Dus daarom, kies… maar kies bewust! Wil je je laten registreren na het lezen van deze blog? Graag!
Ben jij donor?
Ik ben nog zeer aan het twijfelen of ik donor wil worden of niet. Aan de ene kant denk ik: “Ja! Als ik met mijn dood levens kan redden, waarom niet?!” Tot nog toe heb ik mij niet laten registreren omdat ik ook mijn twijfels heb. Zo ben ik er niet van overtuigd dat artsen extra hard zullen werken aan mijn gezondheid als ze er achter komen dat ik donor ben. De farmaceutische industrie gaat niet alleen om levens redden; geld is ook van groot belang. Wat me nog meer afhoudend maakt, is dat ik niet zeker weet wat er na de dood gebeurt. Wat als het op een bepaalde manier nodig blijft? Zolang ik in de twijfel zit, ga ik me niet registreren. Maar ik vind het zeer knap en onbaatzuchtig dat jij die keus hebt gemaakt!
Norine, bedankt voor je uitgebreide reactie. Het is niet erg als je nog twijfels hebt, het gaat er om dat je er wel over nadenkt. Donor zijn vind ik gewoon te belangrijk om te negeren. Het is juist goed om er even bij stil te staan en een standpunt in te nemen die je kan onderbouwen. IK vind het ook mooi om te lezen dat je juist ook nadenkt over ná de dood. Daar is zeker ook iets over te zeggen.
Ik vroeg me af of je dit ook hebt besproken met je dierbaren? Ik begrijp jouw twijfels, maar weten zij ook hoe jij er over denkt?
Ik ben donor, maar heb hier wel lang over na moeten denken. Vanzelfsprekend vind ik het zeker niet. Ik ben voor bepaalde delen van mijn lichaam maar donor. 🙂
Ik vind het voor mezelf vanzelfsprekend, omdat mijn lichaam gezond is. Juist omdat ik het niet vanzelfsprekend vind dat een lichaam gezond ís. Daarom doneer ik natuurlijk.
Super dat je toch de keuze hebt gemaakt om donor te zijn. Het maakt ook helemaal niet ut of dat voor bepaalde delen zijn. Dat is toch prima? Elk stukje orgaan is meegenomen, want er is een groot tekort. En je hebt er dan duidelijk over nagedacht. En dat is eigenlijk waar het me om gaat. Maak een keuze, maar maak hem bewust. Dat is precies wat je hebt gedaan.
Ik ben al donor zolang ik me kan herinneren. Vroeger nog met zo’n rood kaartje in mijn portemonnee. Zodra het mogelijk was om het te registreren heb ik dat gedaan. Ik heb daar nooit mijn twijfels over gehad. Ik vind het jammer als mensen er helemaal niet over nadenken.
Hahaha.. jep, het kaartje had ik dus ook. Ik heb ook nooit getwijfeld. Ik vind jammer, maar ergens ook storend als mensen er helemaal niet over nadenken. Fijn dat jij ook donor bent!
Leuk om je reactie weer eens te lezen op een blog!
Dit is iets waar ik al jaren over nadenk. Aan de ene kant vind ik het een eng idee, maar aan de andere kant tja wat heb ik nog aan mijn organen. Mooi artikel meid, ik denk dat ik het straks gelijk maar ga regelen.
Wow… dat hoopte ik stiekem toch te bereiken. Dat iemand geraakt zou zijn door mijn blog en zich laat registeren als donor. Fantastisch om te lezen. Ik hoop dat het niet bij denken blijft en dat je je straks ook echt laat registreren. Ik denk dat heel veel mensen je dankbaar zijn. Mooi dat je je angsten opzij durft te zetten! Dankjewel en dankjewel voor je compliment. Dat doet me goed.
Mooi artikel! Ik ben ook al vanaf heel jong donor en vind het ook echt iets waar mensen eigenlijk “verplicht” over na moeten denken. Zo jammer dat veel mensen vaak denken “dat regel ik nog wel een keer” terwijl als je dan dus morgen onder een bus loopt bijv. er niets geregeld is en er een kans is dat je organen “verloren” gaan. Ik zou ook nooit mijn nabestaande op willen zadelen met de keuze.. (die zeggen dan toch denk ik snel nee door de emotie)
Dankjewel! Ja, je zegt dus precies wat ik ook vind. Ook dat ‘het komt wel een keer’ vind ik dus zo nutteloos. Je weet al dat dat in veel gevallen namelijk niet komt, tot het te laat is. Ik ben blij dat ik hier zelf een keuze over mag maken. En ik kies er voor om anderen te helpen na mijn dood.
Ik ben al jaren donor. Zou zelf ook graag “gered” willen worden dus vindt dat je iets terug moet doen. Maar dat is niet de enige reden. Ik wil graag gecremeerd worden en roep altijd ze mogen van me pakken wat ze willen en de rest verbranden. Als je mensen kan helpen ,waarom niet?
Toen m’n buurjongen overleed was hij ook donor. Z’n ogen zijn aan een ander geschonken. Z’n vader zei tegen ons. Ik hoop ooit weer in mijn zoon z’n ogen te kijken. Zo mooi!!
Ja, dat is dus ook exact wat ik vind. Mensen zouden daar gewoon bij stil moeten staan. Er bestaat een kans dat je een orgaan nodig hebt en dan hoop je ook elke dag het bericht te horen dat er een geschikte donor voor je is. Het is toch raar om je daar andersom niet voor open te stellen?
Oh, wat een mooie uitspraak heeft jouw buurman gedaan. Ik zag eens een artikel hierover. Een dochter was overleden en haar hart ging naar een ander, omdat ze donor was. De moeder van de overleden dochter kwam in contact met die vrouw en mocht naar haar hart luisteren. Ze vond dat zo fijn, omdat ze nog één keer de hartslag van haar eigen dochter kon horen. Ja, een mooie gedachte dat je zo eigenlijk nog doorleeft in anderen. Voor mij zou dat het verlies van mijn dierbare juist wat makkelijker maken.
Mooi stuk. Ik heb mijn keuze heel lang op nee gehad. Ik kon niet eens goed beargumenteren waarom. Ik vond het een eng idee, ofzo. Toen ik de 30 naderde vond ik dat ik me aanstelde. En wogen die argumenten die jij noemt ineens heel zwaar mee. Ik heb mijn keuze nu op ja staan en dat vind ik nu echt heel erg logisch!
Dankjewel Marieke. Ik herken wel wat je zegt. Ik vond het eerst ook eng om bijvoorbeeld huid beschikbaar te stellen. Pas later realiseerde ik me dat ik daar natuurlijk niets van ga merken. Maar ook dat de nabestaanden er niets van zullen zien. Dus toen vond ik eigenlijk ook dat ik niet zo moeilijk moest doen en heb ik mijn keuze dus gewijzigd en niets uitgesloten. Wat mooi om te lezen dat je dus eigenlijk een proces bent doorgegaan om tot ja te komen! Soms heeft het gewoon even tijd nodig om tot een ander inzicht te komen 🙂 Fijn om te lezen dat jij het nu ook erg logisch vindt o’m ‘ja’, donor te zijn.
Prachtig geschreven! Ik ben ook al heel lang donor. Als ik er iemand anders mee kon helpen? Waarom niet? Ik zou zelf ook graag geholpen willen worden, en ik vind dat daar wel wat tegenover mag staan.
Dan delen we elkaars mening. Fijn om te lezen. Precies wat jij zegt, er mag best wat tegenover staan, als je zelf ook graag geholpen wilt worden. Dé reden waarom ik donor ben.
Ik geloooof dat je met zojuist hebt overgehaald om nu dan toch maar eens dat formulier in te gaan vullen. Dankjewel voor je duidelijke verhaal en dat je me aan het denken zet!
Oh wat fijn om te lezen Irma! Jouw reactie waardeer ik ontzettend. Maar nog meer waardeer ik het feit dat je je laat registreren. Want dáár hebben veel meer mensen wat aan. Echt super. Je maakt mijn dag helemaal goed!
Wat een mooi artikel! Ik ben nog geen donor, maar ik heb eigenlijk nog geen keuze gemaakt. Ik heb een paar maandjes geleden brieven ontvangen of ik de keuze wilde maken om donor te willen zijn. Dit krijg je geloof ik na je 18e, maar het gekke is dat ze dan een jaar te laat zijn, want ik ben al 19 haha!
Ik heb bewust nog geen keuze gemaakt, omdat ik eerst wilde weten hoe het zit. Ik vind nee zeggen ook geen fijn idee, inderdaad om te reden: na mijn dood kan ik dan toch levens redden, maar om meteen ja te zeggen vind ik ook eng. Ik wil het nog steeds eerst goed uitzoeken voor ik ja of nee zeg, maar er zit meer kans in dat ik ja dan nee kies. Al twijfel ik wel inderdaad of ik wel de huid bijvoorbeeld wil doneren, dat vind ik zo creepy haha! Ieder geval bedankt voor dit artikel, het geeft me weer meer inzicht!
Dankjewel Renate. Je zegt dat je bewust geen keuze hebt gemaakt, maar dat heb je in feite wel. Voor nu kies je bewust nee. En dat is prima. Gewoon het feit dat je daar al bewust mee bezig bent, is het belangrijkste. Verdiep je er eens in, zou ik zeggen. Ik snap ook zeker wat je zegt over het doneren van de huid. Dat leek mij vroeger ook erg eng. Maar inmiddels besef ik meer dat ik daar geen last meer van heb, als ik er niet meer ben. En ik begrijp ook meer dat de nabestaanden niets zullen zien van de donatie. Er wordt heel zorgvuldig met je lichaam om gegaan, juist ook voor de nabestaanden. Je verstand weet dat volgens mij wel, maar het voelt inderdaad anders. Waarschijnlijk omdat je je hart niet ziet, maar je huid wel. Althans, dat was voor mij de reden dat ik eerst ook huid uitsloot van donatie. En dat is toch prima? Je kan keuzes maken. Het is tenslotte jouw lichaam!
Goed van je dat je donor bent en het belang ervan in je artikel weergeeft. Veel mensen kunnen hier een voorbeeld aan nemen.
Dankjewel voor je fijne reactie Sherry.
Mooi dat je hier een artikel over geschreven hebt zeg! Mijn vriend en ik zijn ook beide donor. Waarom niet toch?
Dankjewel voor je reactie. En inderdaad… waarom niet! Dat zeg je goed. Zo zouden het meer moeten zien.
De dag dat we te horen kregen dat mijn broer een transplantatie nodig had, was meteen ook de dag waarop wij ons allemaal lieten registreren… Want inderdaad, als je iets verwacht/hoopt te krijgen, geef je zelf ook.
Heb je trouwens al nagedacht over stamceldonatie? Ook levensreddend en heel erg nodig!
Ik hoop dat het nu weer goed gaat met je broer…
Ja, hoor. Dank je! Hij geniet volop van de tweede kans die hij kreeg…
Kan ik hieruit halen dat jouw broer ook een transplantatie heeft ondergaan? In ieder fijn om te horen dat het goed gaat met je broer. En ook mooi om te lezen dat jullie je hebben laten registereren met z’n allen. En precies daarom…
Ik heb nog niet nagedacht over stamceldonatie. Ik ben, behalve mijn keizersnede, nog nooit geopereerd en ook nog nooit volledig onder narcose geweest. Beenmergdonatie spreekt mij sowieso momenteel minder aan. Vooral nu ik moeder ben en je daar toch nog wel wat last van kan hebben. Stel jij je beschikbaar voor stamceldonatie? En op welke manier? Ik hoor in ieder geval graag ervaringen. Goed dat je het noemt trouwens. Heb ik ook weer iets te onderzoeken! Bedankt daarvoor.
Mooi stukje. Ik vind ook dat als je donor bent dat onvoorwaardelijk zou moeten zijn. Ergens vind ik het logisch dat je als je komt te overlijden je doet wat je kunt. Uiteindelijk heb je er zelf niets meer aan, en kun je er misschien wel een mensenleven mee redden. Iets mooiers is er toch niet.
Inderdaad Marjolein. Je laat zo toch nog een stukje van jezelf achter wat blijft leven, terwijl je een ander helpt. Dat is toch schitterend?
Mooi geschreven! Ik ben, na lang twijfelen, vorig jaar of twee jaar geleden donor geworden.
Dankjewel! En wat fijn om te lezen. Waar heeft je alsnog doen besluiten om die keuze te maken, nadat je twijfelde?