Weekend moeders. Daar worden gescheiden moeders mee bedoeld die hun kinderen ‘achterlaten’ bij de vader. Zij zien hun kinderen weinig, meestal in het weekend. Maar logischerwijs kan dit ook een ander moment in de week of maand zijn. Weekend moeders komen niet vaak voor en worden nog minder geaccepteerd in onze maatschappij. Want welke moeder laat nu haar kinderen achter?
Nu ik zelf moeder ben, kan ik mij niet voorstellen dat ík er bewust voor zou kiezen om niet meer bij mijn kind te zijn. Mijn zoon hoort bij mij en ik bij hem. Ik kan prima een paar daagjes zonder hem, al mis ik hem dan wel. Maar het lijkt mij verschrikkelijk om hem alleen maar in de weekenden te kunnen zien.
Een oordeel
Het is makkelijk om een oordeel te vellen (ik schreef daar tenslotte al eerder over), maar ik sta niet in de positie van deze vrouwen. Ik ken hun omstandigheden en hun redenen niet. Natuurlijk bedenk ik me dat als je dezelfde liefde voelt voor je kinderen als ik, hoe kan je dan deze keuze maken? Aan de andere kant, misschien is het wel díe liefde waardoor zij die keuze hebben gemaakt?
Weekend moeder uit liefde
Een kennis was zo’n weekend moeder bijvoorbeeld. Zij vertelde mij dat het in het verleden psychisch niet goed met haar ging. Hierdoor was zij niet meer in staat om voor haarzelf en haar kinderen te zorgen. Ze heeft de keuze gemaakt om haar kinderen bij haar man te laten en ze heeft zichzelf aangemeld bij een instelling voor hulp. Juist om alles op de rit te krijgen en een betere moeder te worden. Ze is gescheiden, maar inmiddels wonen de kinderen bij haar en is haar ex de weekend vader. Ze heeft de band weer moeten opbouwen met haar kinderen, want het is niet vanzelf gegaan. Maar ze heeft ervoor gevochten, met resultaat. Ik vind haar keuze om de kinderen achter te laten erg moedig. Want hoe moeilijk moet dat zijn geweest? Is dit een voorbeeld van echte liefde?
Kiezen voor jezelf
Echter ken ik ook het verhaal van een moeder die ervoor koos om naar de andere kant van het land te verhuizen voor haar nieuwe liefde. Haar kind heeft ze achter gelaten bij haar ex. Ik begrijp wel dat de school daar is, net zoals vrienden. Dus dat het niet eerlijk is om een kind uit die vertrouwde woonomgeving te trekken, als het van een bepaalde leeftijd is. Maar zou je dan zelf naar de andere kant van het land verhuizen? Of is het juist sterk dat je voor jezelf durft te kiezen?
Moeders vs vaders
Hoe kan het eigenlijk dat de maatschappij een weekend moeder niet accepteert, maar wel een weekend vader? Ik kan me namelijk wel voorstellen dat de desbetreffende moeders zich telkens ‘moeten’ verantwoorden. Met name naar andere moeders of misschien wel naar familie. “Welke moeder doet dit nou?” Maar de vraag welke vader dit nou doet, heb ik nog nooit gehoord. In de nummer 8 editie van Kek, las ik een artikel over ‘weekend moeders’. Maar ook in de Telegraaf Vrouw las ik hier een interview over.
Wat vinden jullie? Kunnen jullie begrip hebben voor een dergelijke keuze of juist helemaal niet? En zou je zelf in staat zijn om je kind bij je partner te laten als de omstandigheden zich voordoen?
Ik zou het zelf niet kunnen. Dochterlief was en is alles voor me (hoewel dat ook niet altijd goed is) en paps had niet echt interesse dus daar gaan wonen was geen optie.. Maar soms hebben kinderen misschien een betere band met de vader? Dat kan toch? Ik zal er in elk geval niet snel over oordelen.
Dat zeg je goed. Ja dat kan absoluut ook, dat kinderen nu eenmaal een betere band hebben met de ene ouder, vergeleken met de andere. En op een bepaalde leeftijd kunnen ze zelf ook bewust een keuze maken bij wie ze het liefst willen blijven. Ik zou zelf dan niet ver uit de buurt kunnen wonen, maar dat ben ik als het mijn situatie was.
Hoewel ik zelf geen kids heb, heb ik hier wel een mening over. Zolang alles in het oogpunt van het kind wordt bekeken vind ik het ontzettend mooi. Ik vind hoe dan ook je altijd voor het kind moet kiezen.
Ik vind ook dat dat de basis moet zijn van je beslissing. Als je een weekend moeder bent, hoeft dat niet te betekenen dat je kinderen minder gelukkig zijn. Je kinderen kunnen beter af zijn bij de vader en op die manier kies je dan ook voor je kinderen. Het is als buitenstaander gewoon moeilijk te oordelen of het belang van de kinderen voorop is gegaan.
Ik denk dat het voor de maatschappij voor moeders toch anders is omdat zij de zwangerschap hebben en de bevalling. En vaders niet…
Ja, ik denk ook dat dat één van de redenen is waarom men een moeder meer veroordeeld dan een vader.
Denk dat het voor iedereen anders is? Toch zou ik er denk ik niet voor kiezen, of het moet beter zijn voor ons kindje. Het lijkt me dat je dan zoveel mist als moeder …
Ja, ik geloof ook dat je waanzinnig veel mist. Dat zou ik erg moeilijk vinden. Maar als het beter zou zijn voor je kind, ben je misschien wel in staat om dat op zij te kunnen zetten. Dat kan ik me dan wel weer voorstellen. Knap vind ik dat, als je dat kan als moeder.
Mooi stukje! Zelf geen ervaring mee en vind dat ik er ook geen mening over moet vormen. Iedereen heeft zo zijn/haar redenen voor een keuze.
Absoluut. Dat probeer ik inderdaad ook duidelijk te maken, dat je nooit in de huid kan kruipen van een ander om na te gaan wat de beweegredenen zijn geweest.
Ik begrijp het van moeders én van vaders niet om eerlijk te zijn tenzij het echt een keuze is dat in het belang is van een kind. Ik vind alleen dat een kind recht heeft op beide ouders. Dat hoor je dan ook rekening mee te houden bij een scheiding of het vinden van een nieuwe liefde.. Je kind hoort op nummer 1 te staan en ik vind dat ik daarom mijzelf aan zou moeten passen. Ook al wil ik verhuizen naar de andere kant van het land voor de liefde.. dat gaat dan gewoon even niet. Overigens geld dat voor moeder én vader. Ik vind de dubbele standaard hierin stuitend.
Het valt mij op dat er bij scheidingen vaak niet gedacht word aan het belang van het kind. Een kind heeft behoefte aan mama én papa. Een weekendouder lijkt mij dan nooit een geweldige keuze.
Maar goed, oordelen langs de zijlijn is altijd te makkelijk. Ik kan me niet voorstellen dat het een makkelijke keuze is voor een ouder om zijn/haar kind zo weinig te zien. Er zal altijd meer achter zitten..
Ik snap wat je zegt. Ik kind heeft recht op beide ouders, maar soms zijn de omstandigheden zo dat je beter af bent om bij één ouder te wonen. Dat kan zeker in het belang van het kind zijn. Maar desondanks kan je er voor kiezen om in de buurt te blijven. Ik zou zelf ook kiezen voor mijn kind en mij daarop aanpassen.
Scheidingen zijn nooit prettig, maar kunnen wel beter zijn dan als ouders bij elkaar blijven alleen voor de kinderen, terwijl ze een hekel aan elkaar hebben ondertussen. Mijn vriend is ook een kind van gescheiden ouders en heeft een geweldige en liefdevolle jeugd gehad. Ik denk dat het er meer om gaat hoe je als ouder er mee om gaat. Respectvol naar de andere ouder toe en doe je zaken in overleg? Of vertel je negatieve verhalen. Ik denk dat dat het verschil uitmaakt. NIet persé weekend ouders zijn. Maar wat zou jij zien als oplossing of voorkeursoplossing? Daar ben ik wel benieuwd naar.
Uiteindelijk wel hetzelfde als wat jij zegt. Ten alle tijde is het belangrijk om niet negatief te zijn over de andere ouder! Als er alleen nog maar ruzie is kun je beter uit elkaar gaan, want spanning in huis is verschrikkelijk. Ik vind wel dat je, je daarna ook over je vijandigheid heen moet zetten. Een kind is loyaal naar beiden ouders en daarom mag je niet negatief over de ander praten.
Overigens ben ik ook niet per se voor een 50/50 verdeling. Dit lijkt me voor een kind heel erg onrustig. Het lijkt me wel prettig dat wanneer je bij elkaar in de buurt woont je kind gewoon kan zeggen ‘vanavond eet ik bij papa’. Ook al is het niet ‘zijn avond’. Dat je kind dus beiden ouders kan zien wanneer hij/zij dat wil zonder dat de andere ouder daar iets van zegt.
Moeilijk. Zoals je zelf eigenlijk ook beschrijft zijn er altijd meerdere kanten aan een verhaal. Persoonlijk zal ik er nooit voor kunnen kiezen mijn kinderen achter te laten, maar dit betekent niet dat ik er een ander om zou veroordelen.
Mooi gezegd. Het is ook altijd makkelijker praten als je zelf niet in de situatie zit, natuurlijk. Ik kan er ook niet voor kiezen, maar net wat je zegt… ik zou een ander er niet om veroordelen.
Mooi geschreven. Ik vind het altijd lastig want ik kan niet in het huisje kijken waar het allemaal is gebeurd…er zal altijd wel EEN reden voor zijn. Als het voor (iedereen/de meeste) beter is dan prima toch?! Ik heb er ook niets over te zeggen, dus tja…. ;p
Haha… weet je, soms is het ook niet erg om ergens niets over te zeggen. Of het er mee eens te zijn. Dat je de moeite neemt om dan alsnog even een reactie achter te laten, waardeer ik dan alleen maar meer 🙂
Je kan een ander nooit veroordelen op zo’n keuze vind ik want je weet nooit wat daar voor reden achter zit. Maar geen enkele ouder zal het fijn vinden om zijn of haar kinderen alleen in het weekend te zien schat ik zo in. Het lijkt me dan ook heel pijnlijk als je in het belang van je kinderen zo’n keuze zou moeten maken. Gelukkig zijn mijn man en ik nog getrouwd, moet er ook niet aan denken dat ik ze uberhaupt maar een dag zou moeten missen. Maar zou het ooit tot een scheiding komen moet je toch samen kijken naar wat voor omgangsregeling voor de kinderen het beste zou zijn. En dan moet je misschien een keuze maken die je niet wil maar die dan wel moet. Ik hoop dan ook dat ik daar nooit voor kom te staan, het lijkt me zooo pijnlijk. En dan ook nog al die buitenstaanders die hun mening klaar hebben, bah!
Ik denk dat dat vaak onderschat wordt, dat vrijwel niemand het leuk vindt om zijn of haar kinderen minder te zien. De insteek zal van iedereen geweest zijn dat je samen een toekomst ging opbouwen. Niet los van elkaar.
Ik hoop ook nooit dat ik voor die keuze kom te staan, inderdaad. En buitentaanders die een mening hebben. Dat ben ik wel gewend met mijn relaties en die mening vind ik niet erg. Alleen dat mensen het zo kortzichtig/eenzijdig bekijken, dat vind ik jammer.
Twee van mijn vrienden hebben hun woonplek en werk altijd zo georganiseerd dat hun kinderen precies 50% bij hun leefden.
De inrichting van hun huis was ook altijd zo dat de kinderen met recht twee huizen hadden.
Ik genoot daarbij van het opgroeien van deze kinderen als huisvriend.
Weekendouders begrijp ik niet!
Kindvriendelijke groet,
Wat een slimme en fijne oplossing van die vrienden van je. Want tja.. het kan gewoon zijn dat je als volwassenen niet meer samen verder wilt. Prima, kan gebeuren en vaak is het dan ook een goede stap voor iedereen om die keuze te maken. Maar kinderen verdienen 2 ouders. Dus zo kan het inderdaad ook.