“Jemig… nog even en ik word 32,” zuchtte een collega van de week, “Ik wou dat de tijd stil kon staan. En dat ik in ieder geval nog een tijdje 31 kon blijven.”
Leeftijd is een interessant onderwerp van gesprek. Ik merk dat veel mensen het lastig vinden om ouder te worden. Alhoewel de ideale leeftijd wel bij iedereen verschillend is. Zo vroeg deze collega zich af, als ik mocht kiezen, welke leeftijd ik dan het liefst voor altijd zou willen houden. En daar moest ik even over nadenken.
Wil ik wel een bepaalde leeftijd voor altijd hebben?
Om te beginnen vroeg ik me af of ik wel voor altijd een bepaalde leeftijd wil hebben? Elke leeftijd heeft zo zijn charmes en hoort bij een bepaalde levensfase. Door op een bepaalde leeftijd te blijven hangen, sluit je zo andere ervaringen uit. Ervaringen die je ook opdoet door om te gaan met leeftijdsgenoten. Vervolgens stond ik stil bij al die bijzondere leeftijd-mijlpalen. De vraag was dus meer omvattend, althans voor mij, dan dat je in de eerste instantie zou denken.
Rond mijn 12e
De periode dat ik van de basisschool afscheid nam en begon aan de middelbare school. Op de basisschool werd ik buitengesloten en enigszins gepest. Niet dat me dit nare ervaringen/herinneringen heeft opgeleverd. Maar leuk was het niet. Ik stapte al snel zelf op de directeur af en een goed gesprek volgde. En dat hielp. In de eerste klas van de middelbare school werd ik ineens één van de meest populairste meisjes van de school. Ik heb het nooit begrepen. Ik droeg een grote bril, beugel, verschrikkelijke truien, deed niet mee aan merkkleding en weigerde te roken (omdat iedereen dat deed). Maar ik deed mijn ding en hield me niet bezig met populariteit. Ik was bevriend met de ‘nerd’ van de school en door onze vriendschap werd zij in ieder geval niet meer gepest. En vervolgens nam ik het op voor iedereen die gepest werd. Ik denk dat mijn behoefte om maatschappelijk betrokken te zijn, hier de basis vormde. Ik had veel vriendinnetjes en ook jongens vroegen om mijn aandacht. Ik heb het ze echter nooit gegeven. Maar ik had wel een ontzettende leuke schooltijd. Ik kijk echt terug op een geweldige en leuke periode.
Rond mijn 16e
Op mijn 16e ging ik voor mijn toeristische opleiding stage lopen in Londen. Voor het eerst op kamers en dan ook nog in een wereldstad. In een periode zonder internet en mobiele telefoon. Een geweldige, bijzondere en leerzame periode. In deze periode maakte ik overigens ook mijn eerste ‘echte’ liefdesverdriet mee.
Rond mijn 18e
Ik was student Culturele Maatschappelijke Vorming in Utrecht. Een wild studentenleven was niet aan mij besteed. Ik dronk (en drink nog steeds) niet en beleefde dus elk feestje nuchter. Daarnaast hoefde ik ook weer niet elk weekend op stap. Ik kon ook genieten van koken in mijn keukentje voor vrienden. Omdat ik het eerste studiejaar had overgeslagen, had ik het ontzettend druk. Maar het studeren ging me prima af. In deze periode begon ik ook met reizen. Verder herinner ik me ook hoe heerlijk ik het vond om mijn eigen plek op kamers te hebben. Dit had ik ook nodig, na strubbelingen thuis. Ik had altijd gezellige avonden met vriendinnen en had er een geweldige tijd. Ik was niet van de losse contacten en had ook altijd wel serieuzere relaties gehad. Maar samenwonen wilde ik niet. De zelfstandigheid beviel me wel. Daar mocht ook niemand aan komen. Op mijn 21e verloor ik mijn zus en dit vormt je. Een heftige periode volgde en nog steeds heeft het impact op mijn leven.
Rond mijn 22e
Ik werd meer ervaren in het backpacken en vermaakte me nog steeds op kamers. Ik was bezig met het afronden van mijn studie en maakte de afspraak met mezelf dat ik nooit 40 uur in de week zou werken. Daar houd ik me nog steeds aan en ik zou het niet anders willen. Werken gaf een andere dimensie aan mijn leven. Maar ik kon nog steeds genieten van de vrijheid en zelfstandigheid die ik had op mijn kamer. Het is een periode met weinig verantwoordelijkheid, vergeleken met nu, en met (bijna) niemand rekening te hoeven houden. Heerlijk! Wat jaren later kwam weer een groot liefdesverdriet. Maar mijn ex werd al snel mijn beste vriend. Dus wat dat betreft werd het weer een fijne periode, doordat onze band juist beter en sterker werd. Samenwonen (met wie dan ook)? Daar wilde ik pas rond mijn 30e aan denken. Ik hield wel van mijn leven zoals die was.
Rond mijn 25e
Ik ontmoette de man met wie ik dit jaar 10 jaar getrouwd ben. Mijn behoefte aan volledige zelfstandigheid en het behouden van een eigen plek, wilde ik voor hem opgeven. Dit was de eerste persoon bij wie ik direct wist; jij bent het. Binnen 3 weken trok ik dan ook bij hem in. Op mijn 25e kwam ik dus weer in een hele andere levensfase terecht, doordat ik ging samenwonen. Vroeger dan ooit ‘gepland’. Wat dat betreft had ik hem best later willen tegen komen, maar het leven loopt zoals het loopt. Het samenwonen was iets wat mijn beste vriendin (we woonden ook in hetzelfde pand) moeilijk vond om aan te wennen. Wel maakte ik nog samen met haar mijn eerste lange reis. 3 maanden door Australië backpacken. Mijn man (toen vriend) met wie ik nog maar 3 maanden samen was op dat moment, wachtte netjes thuis op mij. Nadat ik thuis kwam en (voor het eerst) geen werk kon vinden na een reis, heeft hij me er door heen geholpen. Op dat moment had ik het financieel erg krap, maar ook dat zie ik als een leerzame periode. Dit was ook de periode dat ik voor het eerst begon met bloggen.
Rond mijn 29e
Ik ben erg impulsief, maar doe eigenlijk nooit ondoordachte dingen. De man met wie ik binnen 3 weken ging samenwonen, werd mijn man. Op mijn 29e gaf ik hem mijn ja-woord. Mijn beste vriend (en dus ex) was mijn getuige bij het huwelijk. Inmiddels had ik ook al vele reizen samen gemaakt met mijn man. Want het backpacken is er niet minder om geworden. Ook hadden we niet lang daarvoor een huis gekocht. Mijn eerste koopwoning. Wow, nu werd ik wel heel erg volwassen. Ik keek er daarom naar uit om 30 te worden. Ik wist wat ik wilde en liet me nooit uit het veld slaan. Ik was klaar met mijn leven als twintiger en 30 paste ineens veel beter bij me.
Rond mijn 35e
Niet alleen was ik ondertussen een 2e relatie begonnen, naast mijn huwelijk. Op mijn 35e werd ik ook voor het eerst moeder. In deze fase in mijn leven voelde het alsof alles nu lekker op zijn plek viel, zonder dat ik had gewild dat het eerder was gebeurd. Alle ervaringen die ik voorheen (solo) heb opgedaan, dragen hier aan bij. Ik maak me niet druk om (onbelangrijke) dingen. Alhoewel je er natuurlijk wel energie in moet steken, ging (en gaat) het combineren van het ouderschap, twee relaties, reizen en werken verrassend soepel.
Nu
Begin ik richting de 40 te gaan. Maar ik word eerst moeder van een 2e. Dit zal weer een nieuwe dimensie geven aan ons gezinsleven en aan mijn relatie met mijn vriend. Maar ik ben er van overtuigd dat we ook hier onze weg in gaan vinden. Verder heb ik natuurlijk weer mooie reizen om naar uit te kijken en heb ik een baan waar ik me op mijn plek voel.
Nee
Al lijkt het misschien niet zo, ik heb pittige tegenslagen gehad in mijn leven. Wel ben ik altijd een optimistisch en vrolijk persoon geweest. Elke tegenslag is er om je te vormen, niet om je te breken, leerde mijn wijze opa mij ooit. En dat merk ik. Ik ben de persoon die ik ben, door alles wat ik heb meegemaakt. En daarom, concludeer ik … “Nee, ik wil niet voor altijd een bepaalde leeftijd hebben”. Elke fase is me te kostbaar. Elke fase hoort bij het ‘ik’ zijn. En aangezien ouder worden ook niet vanzelfsprekend is, ben ik er zelfs dankbaar voor dat mij dat in goede gezondheid en in mooie omstandigheden overkomt. Laat mij maar ouder worden, groeien en ervaren.
En jij?
En jij? Eerlijk zeggen, welke leeftijd zou jij voor altijd willen hebben?
Mooi beschreven. Ik zou ook niet altijd dezelfde leeftijd willen houden, maar met alle liefde zou ik nog eens teruggaan naar mijn middelbare school-periode. Graag wil ik dan ook de leeftijd terug. Ik vond het een leuke tijd en zou het zo opnieuw doen. Ik kan niet ontkennen dat ik ouder worden ook best een lastig iets vind. Maar NIET ouder worden is erger en daarom ben ik gewoon dankbaar voor de levenservaring. Hoewel ik me vooral steeds ouder voel, maar nog niet wijzer.
Dankjewel! Leuk om te lezen dat jij ook een leuke middelbare school periode hebt gehad. Jaaah… ik had dus ook een geweldige tijd. Zeer goede herinneringen aan met mooie eerste herinneringen.
Wat leuk geschreven. Grappig dat je met jezelf hebt afgesproken om geen 40 uur te werken. Soms wil ik terug naar de tijd op de havo met de kennis die ik nu heb. Ik had toen een eetstoornis waardoor ik nergens van kon genieten. Mijn diploma-uitrijking, maar ook het NK hardlopen 10 km, ik maakte het niet bewust mee.
Oh ja, die 40 uur regel was echt een belofte aan mezelf. Ik had al snel door dat ik daar niet gelukkig van ging worden. Dus ik heb nooit meer dan 32 uur per week gewerkt en dat bevalt me echt prima. Met 40 uur zou ik echt het gevoel hebben dat mijn leven draait om het werken en dat mijn privé leven tussendoor een plek moet krijgen. Nu draait het om mijn privé leven en komt werkt er naast. Veel beter 🙂
35. Vanaf die tijd zijn er veel dingen op zijn plek gevallen. En toch als ik die tijd ervoor opnieuw mocht beleven dan weer net zo.
Door jouw blog heb ik mijn schriften van toen er weer eens bijgepakt. En ja iedere tijd heeft zo zijn ups en downs.
Wat ik wel jammer vind is dat ik een aantal namen van personen die ik zo graag nog eens terug zou willen zien mij niet meer kan herinneren. Dat is iets wat ik nu op mijn 45e merk.
Was ik nog maar 35 🙂
35 is ook een hele mooie leeftijd! Daar heb ik mooie herinneringen aan. Je zegt dus ook letterlijk wat ik zeg, toen viel er zoveel op zijn plek. Mooi is dat hè. Ik zou het ook niet anders aanpakken, mocht ik het over doen.
Wat leuk dat je je schriften er bij hebt gepakt. Ik hield ook altijd dagboeken bij en het is leuk om alles weer terug te lezen. Ik heb ook mensen die ik best graag weer eens wil spreken. Ik weet de namen wel, maar vind ze niet op Facebook ofzo. Ben benieuwd hoe het met ze is.
Leuk bericht! Ik zou niet in een bepaalde leeftijd willen blijven hangen. Ik sta nu op een punt waarvan ik vind dat ik het goed voor elkaar heb. Aan de ene kant wil ik niet ouder worden, want twintiger zijn klinkt nou eenmaal leuk, maar ouder worden heeft toch ook wel weer wat en je moet toch verder he 😉 Elke leeftijd heeft zo zijn charmes. Maar ik zou de middelbare school periode nog wel eens over willen doen. Dat was zo’n fijne en leuke periode!
Grappig, je bent de tweede die hier reageert en ook mooie herinneringen heeft aan de middelbare school tijd! Leuk om te lezen. Het grappige is, misschien denk je er dus heel anders over als je straks over de 30 bent en kan je je niet meer voorstellen dat je de twintig leuk vond klinken 🙂
Wat heb je weer een mooi stuk geschreven! Ten eerste qua tekstuele opbouw, maar daarnaast qua inhoud; zo open, eerlijk en vol levensvreugde. Je blog is een plezier om te lezen.
Tja, ik heb er ook wel eens over nagedacht welke leeftijd ik voor altijd zou willen hebben (mocht ik ooit door een vampier gebeten worden). Uiteindelijk vind ik mijn leeftijd en de ervaringen die ik daarbij heb precies goed. Ik voel mezelf groeien, waardoor ik opeens weet dat ik niet meer pas in het leven van mijn zestien-jarige, twintig-jarige, of 24-jarige ik. Daarbij vind ik het spannend om een nieuwe levensfase in te stappen, want intern reizen kan net zo avontuurlijk, chaotisch en mooi zijn als het verkennen van nieuwe werelddelen.
Oh wow… .echt wow… Een oprechte dankjewel! Wat een mooie en lieve reactie laat je achter. Dat doet me echt zo goed. Ik vind het echt bijzonder dat je het me laat weten. Ik stop aandacht in mijn blogs én liefde. En het doet me veel dat dat ook opgemerkt wordt. Al ben ik het nog wel even gaan nalezen toen je over tekstuele opbouw begon. En heb ik snel de tikfouten verbeterd. Maar dankjewel lieve Jana!
En jouw inhoudelijke reactie is ook mooi. Het is ook spannend en fijn om weer een nieuwe periode in te stappen. Dat maakt het groeien en ouder worden voor mij ook zo bijzonder. Het is mooi om te lezen dat niet iedereen in een leeftijd wil blijven hangen. Er wordt wel vaak snel een reactie op gegeven met een nummer. Maar ik denk dat als mensen echt stil staan bij de vraag, ze veelal beseffen dat ze eigenlijk gewoon ouder willen worden.
Wat een interessante vraag. Veel mensen klagen maar iedere leeftijd kent idd zijn charmes. Ik herken de angst wel om ouder te worden, zeker nu ik dit jaar 30 ga worden. Dan ben je in eens geen 20er meer…
En dan ben je zo 30 en weet je niet meer beter. Of misschien heb je hetzelfde als ik. Dat je dan denkt.. hey, dit past veel beter bij me!
Ik herken het wel met de 40. Maar dat komt gewoon omdat de meeste 40-ers niet zo jeugdig zijn zoals ik me voel. Daarom is de kloof voor mijn gevoel zo groot. Heeft niets met 40 te maken. Maar meer met hoe het merendeel is rond die leeftijd. Ik weet nog niet of ik daar bij pas.
Je hebt helemaal gelijk hoor, elke fase heeft wat. Maar als ik echt moet kiezen, zou ik voor mijn leeftijd nu gaan :-).
Als je dat elk jaar hebt, zit je goed 🙂
Wat verschrikkelijk dat je je zus hebt verloren! Ik wist niet dat je al richting de 40 ging. Je ziet er zovéél jonger uit! Ik denk ook dat iedere leeftijd zijn voor en nadelen heeft maar ik zou denk ik voor 23 kiezen. Een lekkere jonge onbezonnen mama met de nodige levenservaring.
Dankjewel dat je dat benoemd en hebt gelezen. Het was ook een heftige periode en vergeten doe je het nooit.
En dank je wel. Ik hoor vaker dat ik er zo veel jonger uit zie. Mensen willen eigenlijk mijn paspoort zien als ik vertel wat mijn leeftijd is. Maf. Maar misschien is dat ook een reden waarom ik geen moeite heb met ouder worden, hoor. Ik word bijna 39 en ik weet dat ik weg kom met 30. Of soms zelfs jonger. Bij mij is leeftijd dus ook letterlijk een nummer.
Het grappige is dan ook dat ik me niet meer kan voorstellen hoe het is om 23 te zijn. Dat is weer té lang geleden, dat ik er nu weinig affiniteit mee heb.
Toen ik 12 was wilde ik 16 zijn. Toen ik 16 was weer 18. 18 was weer 21. En eigenlijk heeft elke leeftijd zijn voor en nadelen. Terug in de tijd gaan dan had ik mijn prachtige kinderen niet gehad. Als ik puur physiek kijk dan zal ik eind 20 willen zijn. Volwassen genoeg met een dosis zelf kennis en genoeg levenservaring. Maar fysiek nog sterk en zo veel meer energie.
Oh ja, fysiek. Goed punt! Dat zou ik wel willen. Gewoon mijn leeftijd, maar de energie en fysieke kracht van mijn 20-jarige ik. Dat zou wel mooi zijn.
Herkenbaar verhaal, jouw pubertijd. Ik was ook wel zo denk ik, en drink nog steeds zelden tot nooit. De feestjes nuchter maken het ook denk dat ik al wat sneller uitgefeest was dan menigeen. Wat heftig dat je je zus bent verloren, zo jong, dat zal zeker een flinke impact gehad hebben.
Ik zou het wel weten, ik ben inmiddels 35 maar zou het liefste voor altijd 29 zijn. Dat is ook mijn lijflied elke verjaardag weer. Al denk ik dat wanneer je kinderen hebt, je van elke fase wilt genieten en het dan anders bekijkt. Mooi blog liefs, Josine
Dankjewel. Ja, het is zeer heftig om een broer of zus te verliezen. Het heeft nog steeds invloed op je, als zoiets gebeurt. Niet elke dag en niet altijd direct, maar het heeft invloed. Ik was jong en op een gegeven moment werd ik ouder dan dat zij ooit is geweest. Dat vond ik zo raar!
Grappig dat je voor 29 kiest en niet 30. Ben wel benieuwd wat 29 voor je betekent. Dankjewel voor je compliment!
Ik zou willen teruggaan om wat bewuster te herleven in verschillende leeftijden en met ogen en ervaring van wat ik nu heb, de zaak anders bekijken. Maar ik vind waar ik nu sta met mijn leeftijd prima. Al ben ik niet piep jong meer. Wat ik meemaak maakt het allemaal de moeite waard zelfs met die rimpels. hihi 😉 Ik kan je helemaal in je conclusie vinden. 🙂
Aan de andere kant, als je terug zou gaan met de ervaring die je nu hebt… zou je ook een ander persoon worden. En je bent net zoals ik, Aziatisch. Vergeleken met de westerse vrouw, hebben wij sowieso nauwelijks rimpels 😉
Ik heb altijd gezegd 27! En eigenlijk vind ik dat nog steeds een mooie leeftijd. Hoewel ik nu veel beter geaard ben. Wat leuk en boeiend beschreven. En begrijp ik het nu goed dat je een man en een vriend hebt? Trying to understand.. x
Mooi hè. Dat je door ervaring weer merkt dat een andere leeftijd misschien ook weer beter past.
En ja zeker, dat heb je goed gezien. Ik heb er diverse logjes over geschreven. Wacht, ik link het meteen even in mijn blog zelf. Net zo handig :). Hoef je niet te zoeken als je er meer over wil weten. Maar als je op de categorie ‘relaties’ klikt, zie je ze allemaal.
Ga ik zeker checken! 🙂
Ik ben heel lang 18 geweest. Toen ik een jaar of 25 was vond ik 22 een mooie leeftijd. 30 vond ik ver-schrik-ke-lijk…En nu ben ik 34 geworden. Voor het eerst in mijn leven vind ik dit niet erg, want ik heb deze leeftijd toch maar mooi gehaald. Dat is niet voor iedereen weggelegd…Ik heb besloten het leven maar eens te gaan vieren 🙂
Goede instelling! Want zo is het maar net. Verschillende leeftijden zijn een onderdeel van het leven. Daar zou je inderdaad gewoon dankbaar voor moeten zijn. Hoezo vond je 30 verschrikkelijk eigenlijk? Grappig hoe dat verschilt. Ik was er juist zo klaar voor.
Op de een of andere manier vond ik hetpprettig om een twintiger te zijn. Alsof ik met dertig écht oudibegon te worden. En natuurlijk is dat ook zo, maar ik heb het nu kunnen accepteren.
Joyc
Mooie woorden van je opa “elke tegenslag is er om je te vormen, niet om je te breken” daar ben ik het helemaal mee eens!
Leuk ook om een kijkje in je leven te hebben en te zien welke fases jij doorlopen hebt per leeftijd. Ik ben op dit moment 20, bijna 21 jaar. Dus ik kan nog niet zoveel leeftijden opnoemen haha! En als ik eerlijk ben zou ik zeggen: “ik wil gewoon in het nu leven.” Mijn verleden bestaat vooral uit: pesterijen, ziek zijn / ziekenhuizen, teleurstellingen etc. Dus ik kan geen leeftijd opnoemen dat ik oprecht gelukkig was, behalve nu, al ben ik dan nog ziek, heb ik nu wel rust en ben ik gelukkig! Alhoewel nu ik er echt over nadenk is er wel 1 leeftijd geweest en dat was toen ik 11-12 jaar was. Ik overwon mijn verlegenheid, ik leerde duidelijker spreken, ik durfde opeens heel veel in die jaren en ik voelde me een stuk minder eenzaam. Ik ben echt een eenling en ondanks ik het nog steeds ben voel ik me nu niet meer eenzaam, maar als kind/puber was dat toch knap lastig om een eenling te zijn. Alleen in die twee jaren had ik veel vrienden en had ik echt leuke momenten, dus dan zou ik die leeftijd opnoemen om te herbeleven haha! maar toch: laat mij maar gewoon in het nu leven en 21 kaarsjes uitblazen over 1,5 maand haha.
Mooie reactie! Je zal het blog vast niet onthouden, maar het zou mooi zijn om je te vragen hoe je er over 10 jaar over denkt. Ook al ben je ‘pas’ 20, het wil niet zeggen dat je weinig hebt meegemaakt. Sommigen maken (helaas) al zoveel nare dingen mee op jongen leeftijd, terwijl de ander van 45 het alleen maar voor de wind heeft gehad. Het kan zo verschillen. Daarom is leeftijd echt een nummer en het is ook niet te vergelijken met elkaar.
Die woorden van mijn opa gaven me heel veel houvast in moeilijke periodes.
wat een mooie persoonlijke blog over jou 🙂 het is wat je zegt, iedere fase heeft iets bijzonders, maar tegelijkertijd ben ik echt super bang om ouder worden. Ik ben heel druk en impulsief, kan me moeilijk concentreren en ook nu ik toch al 26 ben, kom ik nog altijd heel erg jong over in mijn gedrag en ik merk ook steeds meer en meer dat hoe ik doe niet meer passend is voor mijn leeftijd en de blikken en de opmerkingen worden toch ook vaak steeds feller, en dus maak ik me er wel zorgen over. Ik hoef niet perse ouder te worden, want het word alleen maar lastiger om gewoon geaccepteerd te worden zoals ik ben ofzo.
Dankjewel!
En hmmm… ik begrijp vanuit jouw perspectief dat je er tegen op ziet. Niet dus om de leeftijd zelf, maar meer om de verwachtingen die mensen dan nog meer hebben. Aan de andere kant. dan heb je ook meer levenservaring. En op je 36e denk je wellicht makkelijker: F**K it. Ik ben Martha, deal with it.