Wereld Suïcide Preventie Dag: ik verloor mijn vader

Het is voor mij ondertussen alweer ruim twaalf jaar geleden dat mijn wereld totaal veranderde. De datum 23 juni zal voor mij altijd een moeilijke dag blijven; dit is de dag dat ik hoorde dat mijn vader een einde aan zijn leven had gemaakt.

Vandaag geef ik het woord aan Puck

Mijn held

Mijn wereld stortte in elkaar. Mijn vader? De man die met iedereen een praatje maakte en waar iedereen het goed mee kon vinden? De man die na elk schoolfeest klaar stond om ons op te halen, die man die mij jarenlang in de vroege ochtend naar het zwembad bracht voor training, de man met wie je altijd kon lachen en die altijd wilde helpen met huiswerk; de man die eigenlijk altijd voor me klaar stond? Ik kon het niet geloven. Ik wilde het niet geloven. Soms, nu twaalf jaar later, kan ik het nog steeds niet geloven.

Onmacht

Iemand verliezen aan zelfdoding brengt veel gevoelens met zich mee. Niet alleen verdriet omdat je iemand bent verloren, maar ook angst, woede, onmacht, schaamte, onbegrip en twijfel. Het nieuws kwam voor mij totaal onverwacht. Ik wist niet dat mijn vader depressief was of andere mentale klachten had. Hij heeft dat altijd zeer goed verborgen kunnen houden voor de mensen in zijn omgeving.

Een weloverwogen beslissing

Ik heb nog het ‘geluk’ dat mijn vader een afscheidsbrief heeft geschreven. Het helpt een klein beetje om te begrijpen wat er in hem om ging toen hij deze beslissing maakte. In de brief klinkt het als een weloverwogen beslissing, maar dat weiger ik te geloven. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat hij helder van geest was op dat moment en dat dit de beste oplossing was. Ik ben ervan overtuigd dat dit een beslissing is gemaakt toen hij zich op zijn slechtst voelde en geen andere uitweg meer zag.

Niet goed genoeg

De keuze van mijn vader heeft veel invloed op mij gehad. Ik ben zelf depressief geworden met een posttraumatische stress stoornis. Dit uitte zich in twijfel in mezelf: als mijn vader me al niet goed genoeg vond om voor te blijven leven, te blijven vechten, waarom zou iemand anders dat dan wel vinden? Jarenlang heb ik iedereen die te dichtbij kwam weggeduwd, uit angst om weer verlaten te worden. Ik twijfelde over alles en vooral over mezelf. Ik heb lange tijd gedacht dat ik niks kon waarmaken, niks kon doorzetten en nergens goed genoeg voor zou zijn.

Boos en verdrietig

Ook heb ik veel last van boosheid. Ik ben boos dat hij ons in de steek heeft gelaten. Ik ben boos dat hij niet met ons heeft gepraat. Ik ben boos dat hij geen professionele hulp heeft gezocht. Ik ben boos dat hij die dag niet de telefoon heeft gepakt en iemand van ons heeft gebeld. Ik ben boos dat hij me de kans heeft ontnomen om onze relatie weer op te bouwen. Tegelijkertijd ben ik ook verdrietig. Verdrietig dat hij dacht dat we beter af zouden zijn zonder hem. Verdrietig dat hij ons niet meer onder ogen durfde te komen. Verdrietig dat hij dacht, dat hij niet goed genoeg was. Verdrietig dat hij, een man met een groot sociaal leven, uiteindelijk zo alleen was.

Professionele hulp

Een aantal jaar na het overlijden van mijn vader heb ik zelf professionele hulp gezocht. Ik merkte dat ik niet meer om kon gaan met mijn gevoelens. Ergens heeft dat me wel dichterbij bij mijn vader gebracht. Ik heb zelf nooit suïcidale gedachten gehad, maar ik begrijp inmiddels het gevoel van wanhoop maar al te goed. Ik ben blij dat ik de stap heb durven zetten om professionele hulp te zoeken en probeer daar ook open over te zijn. Nu twaalf jaar later heb ik de zelfdoding van mijn vader nog steeds niet helemaal verwerkt en ik besef dat dit misschien ook nooit zal gebeuren. Dat is iets waar ik mee zal moeten leren leven. Over het algemeen gaat dat goed, maar ik heb ook zeker hele slechte dagen.

Taboe

Zelfdoding en psychische aandoeningen zijn nog steeds onderwerpen waar een taboe op heerst. Mensen met een depressie worden in deze maatschappij nog steeds gezien als zwak of aanstellers. Ik vind het ook zeker niet makkelijk om toe te geven dat ik depressief ben geweest en hulp heb moeten zoeken. Ik ben altijd bang dat wanneer ik daar open over praat, men denkt dat ik zwak ben of mijn werk niet aan kan. Ook vind ik het moeilijk te vertellen hoe mijn vader is overleden. Zelfdoding wordt gezien als egoïstisch en zwak. Maar vader was geen van beide. Mijn vader was ziek. Ik ben ervan overtuigd dat hij is overleden omdat hij ziek was. Niet lichamelijk ziek, maar mentaal. Toch overheerst er een gevoel van schaamte als ik het vertel. Omdat ik bang ben dat men mijn vader zal veroordelen om zijn keuze.

Mijn verhaal

Toch dwing ik mezelf om mijn verhaal te blijven vertellen, hoe moeilijk ik het soms ook vind. Ik hoop dat door mijn verhaal te delen mensen met depressieve klachten sneller hulp zullen zoeken. Dat iemand die het leven niet meer ziet zitten, misschien aan mijn verhaal denkt en toch de telefoon oppakt en een dierbare of de zelfmoordpreventielijn (telefoonnummer 113) belt. Hoe uitzichtloos de situatie soms lijkt, er zijn altijd mensen die om je geven, mensen die je zullen missen en mensen die veel verdriet zullen hebben. Ooit hoop ik een hulpgroep te kunnen organiseren voor mensen die een dierbare zijn verloren aan zelfdoding. Ik heb nog nooit openlijk met iemand kunnen praten die hetzelfde heeft meegemaakt als ik. Het lijkt me heel fijn om dat te kunnen doen, misschien dat we elkaar kunnen helpen met verwerking. Voorlopig blijf ik mijn verhaal delen via blogs of berichten op mijn eigen social media.